“இம்புட்டுத்தான. ரெண்டேநாளுல எல்லா தாக்கலையும் சொல்லிடறேன்…”

“ம்ஹூம். இல்லண்ணே, ஒருவேள ஆளு முந்திக்க முன்ன காரியத்த நிப்பாட்டி வெக்கனும்…” என்றான் அழகர்.

“அப்படிங்கறீங்க? சேரி செத்த தள்ளி போட பாக்குதேன். அதெல்லாம் நம்மக்கிட்ட கைவசம் ஆளிருக்கு…” என்றார் மறுமுனையில்.

“சரிங்கண்ணே, பொழுதுக்கு முன்ன ஆள அனுப்பி வைங்க கடைப்பக்கம். பாத்து பண்ணிருவோம்…”

“நீங்க சொல்லனுமா தம்பி?…” என சிரித்தபடி அழைப்பு துண்டிக்கப்பட கைப்பேசியை விரல்களுக்கு சுழற்றினான் அழகர்.

“எங்கருந்து இவ்வளோ சோர்ஸ்?…” என உதடுகள் மீசைக்கடியில் முணுமுணுக்க, முருகனுக்கு அழைத்தான்.

“முருகா, என் மாமனார் என்ன பன்றார்?…” என்றான் எடுத்த எடுப்பில்.

“இப்பத்தான் சூப்பு குடுத்தேன். குடிச்சிட்டு சாய்ஞ்சு உக்கார்ந்திருக்கார். சாந்தாம்மா பேசிட்டிருக்காங்க நம்ம லச்சுமி அம்மாவோட…” என்றதும்,

“ஓஹ், ஹ்ம்ம் பேசட்டும்…” என்றவன் முருகனிடம் கேட்க வேண்டியவற்றை விசாரித்துவிட்டு அழைப்பை துண்டித்தவன் உடனடியாக மனைவிக்கு அழைத்தான்.

“எடுக்காம இருக்கட்டும். பேசிக்கறேன்…” என தலையை கோதியபடி சுழல்நாற்காலியில் இங்குமங்குமாய் சுற்றியவன் இரண்டுமுறை அழைப்பு செல்லும்வரை விடவில்லை.

“வந்துட்டேன்…” என மூச்சுவாங்க ஓடிவந்து அவள் எடுத்ததும் பேச,

“எங்க வந்துட்ட? இங்கயா?…” என்றான் வம்பிற்கென்றே.

“ப்ச், என்ன விஷயம்? சொல்லுங்க…” என கடுப்பில் இருந்தாள் விருஷ்திகா.

இப்போதும் அவன் செய்து வைத்ததில் குறையாத கோபம். அதனோடு இத்தனை பேச விட்டால் கடித்துவிடுவதை போல் பேசினாள்.

“விஷயம் இருந்தா தான் பேசனுமா? சும்மா என்ன பன்றன்னு கேட்க கால் பண்ணுனேன்…”

“வேலை பார்த்துட்டிருக்கேன். வேற என்ன?…” என்றதும் அழகருக்கும் வீம்பானது.

“டவல் எடுத்து வச்சிருக்கியான்னு கேட்க தான் கூப்பிட்டேன்….” என்றவன்,

“ஏன் என்னோட பேச கசக்குதா?…”

“சத்தியமா இனிக்கலை. போதுமா? இப்படி யாராச்சும் செய்வாங்களா? கீழ போனா என்னாச்சு லக்ஷ்மி, ஏன் அப்படி கத்தினன்னு கேட்கறாங்க. எல்லாம் உங்களால…”

“நான் என்னடி பண்ணுனேன்?…” உல்லாசக்குரலில் அவன் கேட்க,

“என்ன பண்ணலை. எல்லாம் பண்ணிட்டு…”

“ஹ்ம்ம், அப்பறம்…” என்று அவன் கேட்டவிதத்தில் தன்னை பேச வைக்கிறான் என்று புரிந்து,

“உங்களை என்னவோன்னு நினைச்சிருந்தேன். நீங்க இப்படியெல்லாம் பண்ணுவீங்கன்னு சத்தியமா நினைக்கலை…” என்றாள் மீண்டும் ஆரம்பத்தில் வந்துநின்று.

“ஸ்யப்பா, இன்னும் நீ இதை விடலையா? வேற எப்படி இருக்கனும் உன்கிட்ட? இல்ல இதுவே நமக்குள்ள எந்த பிரச்சனையும் இல்லாம இருந்தா இப்படி நடந்திருந்தா இவ்வளோ கோபப்பட்டிருப்பியா நீ?…”

“பேச்சை மாத்தாதீங்க…”

“நான் சரியா தான் பேசிட்டிருக்கேன். நீ பதில் சொல்லுடி….” என்றான் அழகர் அவளை சீண்டிக்கொண்டே.

“உங்க கேள்விக்கெல்லாம் பதில் சொல்லமுடியாது…”

“ஓகே, பதிலை வாங்கியே ஆகனும். நேர்லயே வந்துடறேன்…” என்றதும்,

“இல்ல, இல்ல வராதீங்க. வேண்டாம்…” என்றாள் விருஷ்திகா தன்னைப்போல கண்ணை மூடியபடி.

“ஹேய், ஹேய் என்னடி பன்ற?…” அடக்கமாட்டாமல் அழகர் சிரித்துவிட்டான்.

“நான் இன்னும் ஹோட்டல்ல தான் இருக்கேன். கண்ணை திற…” என்று சொல்லவும் தான் கண்ணை மூடிக்கொண்டு அலறியது உரைக்க,

“உங்களை…” என்று பல்லை கடித்தாள் விருஷ்திகா.

“அவ்வளோ மோசமாவா இருந்தேன்? என்னோட ஒருவயசு போட்டோ கூட நீ உன் கலெக்ஷன்ல வச்சிருந்தியே….”

“அச்சோ, ஈஸ்வரா…” என்றவள் இணைப்பை துண்டித்துவிட அட்டகாசமான சிரிப்போடு கைப்பேசியை பார்த்தான் அழகர்.

அன்றைக்கு விருஷ்திகாவின் பூர்வீக வீட்டில் அந்த அறையில் எடுத்துக்கொண்ட புகைப்படங்களை எல்லாம் கைப்பேசியில் பார்வையிட்டவன், அந்த புகைப்பட குவியலின் மத்தியில் ஒரு புகைப்படத்தை பார்த்தான்.

விருஷ்திகாவின் அருகில் தான் மட்டும் நிற்கும் பகுதியில் சின்னதாய் என்னவோ எழுதியிருந்ததை போலிருக்க பெரிது செய்து பார்த்தும் எதுவும் தெரியவில்லை.

அதனை மட்டும் கிராப் செய்து சேமித்துக்கொண்டவன் வேலையில் ஆழ்ந்தான். அன்று மதிய உணவிற்கு வீட்டிற்கு வரவில்லை.

விருஷ்திகாவிற்கு கூறலாம் என்று பார்க்க இவன் அழைத்தும் எடுக்கவில்லை அவள்.

“ஏடாகூடமா பேசினா எடுக்கமுடியாது. எதுவானாலும் மெசேஜ் பண்ணுங்க…” என்று குறுஞ்செய்தி அனுப்பிவைக்க,

“ஏன் இதுல எதுவும் பேசமாட்டேனா? இல்ல அனுப்பமாட்டேனா?…” என்றான் பதில் செய்தியில்.

“அவ்வ்வா, மனுஷனா நீங்க? இதுல நான் அப்படி வளர்ந்தேன், கல்சர் களிமண்ணுன்னு பேச்சை கேளுங்க….” என்று வம்பு செய்ய, இப்படியாக சண்டை என்று கூட இருவரும் சேர்ந்தே இருந்தனர்.

எதற்கு அழைத்தோம் என்று அவனும், எதற்கு அழைப்பை ஏற்காமல் போனோம் என்று அவளும் மறந்தேவிட்டிருந்தனர்.

இரவு வெகுநேரம் கழித்து தான் வீடு வந்து சேர்ந்தான் அழகர். மாணிக்கவல்லி, தில்லை மட்டுமே விழித்திருந்தனர்.

“இவ்வளோ நேரம் ஏன் முழிச்சிருக்கீங்க? தூங்கவேண்டியது தானே?…” என்றான் அவர்களிடம்.

“இவ்வளோ நேரம் லச்சுமி பேசிட்டிருந்தா. இப்பத்தேன் வண்டிச்சத்தம் கேட்டு மாடிக்கு ஓடுச்சு புள்ள…” என்றார் தில்லை.

“அவளுக்கு நீங்க துணையா?…”

“தூக்கம் வரலைன்னு ஒத்தையில இருந்துச்சு அழகரு…” வல்லி கூற,

“சரி, நான் வந்துட்டேன்ல. போய் தூங்குங்க…” என்றனுப்பினான்.

மாடிக்கு வர அவன் நினைத்ததை போலவே உறங்குவதாய் பெயர் பண்ணிக்கொண்டு படுத்துவிட்டாள் விருஷ்திகா.

என்ன தான் நடித்தாலும் ஓடிவந்ததற்கு பெரிதாய் மூச்சுவாங்க, அவனுக்கு முதுகு காண்பித்து படுத்திருந்தவள் அசைவில் அழகர் முகத்தில் கள்ளப்புன்னகை.

அவளை பார்த்துக்கொண்டே முகம் கழுவி வர குளியலறை சென்றவன் அங்கிருந்ததை கண்டு, நெஞ்சில் கைவைத்து சத்தமின்றி சிரிப்பை உள்ளடக்கினான்.

நான்கைந்து டவல்கள், அதனை போலவே குளித்து மாற்றி வர லுங்கி, பனியன், என்று எல்லாவற்றையும் ஒரு ஓரத்தில் அலமாரி போல் வைத்து அடுக்கியிருந்தாள்.

அதுவும் நனையாமல் இருக்கும் விதமாய் வைக்கப்பட்டிருக்க யோசிக்கவே இல்லை அழகர்.

சட்டென்று அதனை ஒற்றை பிடியில் இழுத்து கீழே போட அவனின் வலுவில் மொத்தமாய் பிடுங்கிக்கொண்டு விழுந்தது மரத்தினால் ஆன சிறு அலமாரி அமைப்பு.

“அச்சோ, என்னாச்சு?…” என்று வேகமாய் எழுந்து ஓடி வந்த விருஷ்திகா,

“இது எப்படி கீழ விழுந்தது?…” என பார்த்ததும் பதறி,

“மெதுவா எடுக்க தெரியாதா? எவ்வளோ கஷ்டப்பட்டு அடிச்சேன் தெரியுமா? இப்படியா அவசரப்பட்டு மொத்தமா இழுத்து போடுவீங்க?…” என்றாள் கோபத்துடன்.

அதுவரை இதழ்களுக்குள் புன்னகைத்தபடி அந்த பதட்டத்தினை பார்த்தவன் தன் புறம் அவள் திரும்பவும்,

“உன்னை யாரு இதெல்லாம் செய்ய சொன்னா?…” என்றான்.

“நான் செய்யாம? ஒரு டவலை நனைக்காம குளிச்சிட்டு வர தெரியலை பெருசா கிளாஸ் மட்டும் எடுக்கறது…” என்றவள் கவலை எல்லாம் இப்படி மொத்தமும் விழுந்துவிட்டதே என்று.

“ஏன் இப்படி பன்றீங்க? எவ்வளோ கஷ்டப்பட்டு அடிச்சேன்?…” என்றாள் மீண்டும் கோபமாய்.

Advertising

Disclaimer

This story is the intellectual property of the author . Any unauthorized distribution of this novel, in any form such as PDF, written, audio, or otherwise, will result in legal action.