நிலா – 6

           மருத்துவர் வந்து கதிர்வேலனின் உடல்நிலை குறித்து கூறும் வரையில் அங்கே அசாத்திய மௌனம்.

சாந்தாதேவியின் அருகில் மாணிக்கவல்லியும், விருஷ்திகா அருகில் தில்லையம்பாளும் அமர்ந்திருந்தனர்.

அம்மயப்பனுடன் ஞானசேகரன் ஒருபுறம் அமர்ந்திருக்க, அழகர் கைகட்டிக்கொண்டு இறுக்கத்துடன் அவரை விட்டு தள்ளி நின்றான்.

விஷால் அரவிந்துடைய கட்டுப்பாட்டில் அவனின் அதட்டலுக்கிணங்க அடங்கி அமர்ந்திருந்தான்.

மயில்வாகனம் அவ்விடத்திற்கு அழகரின் குடும்பம் வந்ததிலிருந்து காச்மூச்சென்று கத்தவே ஆரம்பித்துவிட்டார்.

“எல்லாம் இவளால…” என்று விருஷ்திகாவை பார்த்ததும் பேச,

“இங்க எல்லாம் இப்படி கத்தக்கூடாது…” என்ற மருத்துவரின் அறிவுரையால் கொஞ்சம் அடக்கி வாசிக்கவேண்டியதாக இருந்தது.

ஆனாலும் கோபம். முதலில் கதிர்வேலன் சரியாகி வரட்டும், பார்க்கலாம் என முணுமுணுப்புடன் அமர்ந்திருந்தார்.

“தண்ணிய குடித்தா. எம்புட்டு நேரம் பச்சத்தண்ணி குடிக்காம இருப்ப?…” என மாணிக்கவல்லி விருஷ்திகாவிடம் கூற எதற்கும் அசைவில்லை அவளிடத்தில்.

மௌனம் மட்டுமே. வெறித்த கண்களுடன் மொத்தமாய் எதையோ தொலைத்துவிட்ட பாவனையில் தான் அமர்ந்திருந்தாள்.

கண்ணில் ஒருதுளி நீர் வரவில்லை. மூன்றேநாளில் தன் வாழ்க்கை இப்படி மாறிவிடும் என்று அவள் நினைக்கவே இல்லை.

அன்றைக்கு கோவிலுக்கு கிளம்பியதுடன் தன் வாழ்நாள் நின்றுவிடாதா என்னும் ஏக்கம் அவளின் நெஞ்சத்தை கவ்வி பிடித்தது.

“விருஷ்திம்மா…” என எப்பொழுதும் அன்பொழுக தன்னை சீராட்டும் தன் தந்தையின் நிலைக்கு தான் மட்டுமே காரணம் என்ற எண்ணமே அவள் உயிரை தின்றது.

தொண்டைக்குழி ஏறி இறங்க யாரிடமும் வாய் திறவாது சிலையாகியிருந்தாள் விருஷ்திகா.

“அழகரு டாக்டர் வந்தாச்சு பாரு…” என அம்மையப்பன் கூறவும் அனைவருமே அங்கே தான் பார்த்தனர்.

அழகர் வேகமாய் மருத்துவரை நெருங்க அரவிந்தும் உடன் வந்துவிட்டான்.

“மைல்ட் அட்டாக் தான். இனி பயப்பட எதுவுமில்லை. இனிமே கவனமா பார்த்துகோங்க….” என வழக்கமான அறிவுரைகளை சொல்லியவர் பார்வை அழகரிடம் தான் இருந்தது.

“நீங்க வாங்க மிஸ்டர் அழகர்…” என்றார் மருத்துவர்.

“ஏன் ஏன்? உள்ள இருக்கறது என் தம்பி. அவனை ஏன் கூப்பிடறீங்க?…” என மயில்வாகனம் பேச,

“ப்ச், அப்பா நீங்க இங்கயே இருங்க…” என்ற அரவிந்த்,

“டாக்டர் நானும் வரலாமா? அவர் என் சித்தப்பா….” என்றதும் அழகர் அரவிந்தை பார்த்து வரும்படி தலையசைத்து மருத்துவருடன் நடந்து சென்றான்.

மற்றவர்களுக்கு சாந்தாவிடம் சென்று எப்படி பேசுவதென தயக்கமாக இருந்தது.

தன் மகள் போன்றவள். தன் வீட்டில் வளர்ந்தவள். பார்க்க அத்தனை வருத்தம்.

அனைத்திற்கும் காரணம் தங்களின் அழகர் என்று நினைக்கையில் இன்னுமே தலைவேதனையாக இருந்தது.

“அதான் டாக்டர் சொல்லிட்டாரே. பயப்படாம தைரியமா இரும்மா…” என்றார் ஞானசேகரன் சாந்தாவிடம்.

அருகில் நெருங்கி சொல்லவில்லையே தவிர்த்து அவரின் முன் நின்று சத்தமாகவே அவர் கூற சாந்தாவின் கண்ணீர் கரைபுரண்டது.

“எம்மா, என்ன இது? அதான் நாங்க எல்லாம் இருக்கோமே. விட்டுருவோமா?…” என்றார் அம்மையப்பனும் சாந்தாவிடம்.

“அழாத சாந்தா. இம்புட்டு சொல்றாங்க இல்ல. அழுவாம இருத்தா…” என்றார் தில்லை.

“பாரு நீ அழற. இங்க லச்சுமி முகத்த பாரு. அந்த புள்ள என்ன செய்யும்?…” என்று மாணிக்கவல்லி கூற, சாந்தாவும் அழுகையுடன் திரும்பி மகளை பார்த்தார்.

கண்ணீர் இன்னுமே பெருக்கெடுத்தது. மகளிடம் செல்லவேண்டும், அவளை அரவணைக்க வேண்டும் என்று என்னென்னவோ நினைத்தார்.

ஆனால் உள்ளே அரை உயிராய் கிடக்கும் கணவரின் நினைவில் மகளிடம் இருந்து ஒதுங்கினார்.

தன் பெண்ணுக்கு இத்தனைபேர் இருக்க, தன் கணவருக்கு தான் மட்டுமே. தானும் மகளை அவரின் மனமின்றி ஏற்றுக்கொண்டால் அவர் மருகி விடுவாரே என மனதை இறுக்கிக்கொண்டு சாந்தா மௌனம் காத்தார்.

“நல்லாருக்குய்யா உங்க நியாயம். இதுதான் புள்ளையும் கிள்ளிவிட்டு தொட்டியையும் ஆட்டுததா? வெளங்கிரும். என் வீட்டுக்குள்ள இப்படி ஒரு கொடுமையை செஞ்சிட்டு இப்போ நல்ல பிள்ளை மாதிரி வந்திருக்கீங்களா?…” என்று மீண்டும் வசைபாட ஆரம்பித்துவிட்டார் மயில்வாகனம்.

“இங்காருங்க, மரியாதையோட பேசுங்க….” என ஞானசேகரன் பொறுமையாய் சொல்ல அழகரும் மருத்துவரிடம் பேசிவிட்டு வந்துவிட்டான்.

அழகருடன் அரவிந்த் அங்கே வராதிருக்க மகனை தேடிய மயில்வாகனம், அவனில்லாததில் இன்னுமே நிம்மதியாகி பேச்சை அதிகப்படுத்தினார்.

“இந்தா இருக்காளே, இவளை எப்படியெல்லாம் வளர்த்தோம். கொஞ்சமாச்சும் அந்த பாசமிருந்தா அவ அவ அப்பன முழுங்க பார்த்திருப்பாளா? தான், தன் சுகம்னு தான ஓடி போனா…”என்று வார்த்தைகளை விட்டதோடு,

“போதுமா உனக்கு. ஒத்தை பொண்ணுன்னு செல்லம் குடுத்து வளர்த்ததுக்கு உன்னோட சந்தோஷத்துக்காக என் தம்பி உயிரை எடுக்க போற. அவன் மட்டும் போய் சேர்ந்தா அதுக்கு நீ தான் காரணம்…” என்று சொல்ல அதுவரை வெறித்த பார்வையுடன் பார்த்திருந்தவள் மனதினுள் அவ்வார்த்தைகள் இன்னும் ஆழமாய் சென்று இறங்கியது.

“என்னாச்சு? எதுக்கு இவ்வளோ சத்தம் போடறீங்க?…” அடக்கப்பட்ட சீற்றத்துடன் வந்துவிட்டான் அழகர்.

“என்ன பிரச்சனை உங்களுக்கு?…” என வந்ததும் நேரடியாக கேட்டவன் மயில்வாகனத்தை முறைக்க,

“உண்மையை பேசினா பிரச்சனையா?…” என்றார் அவர் துள்ளிக்கொண்டு.

“பேசலாம். வாங்க…” அழகர் அவரை அழைக்க,

“எங்க வர? ஒன்னும் தேவை இல்லை. உன்னோட உறவே வேண்டாம் எங்களுக்கு…” மயில்வாகனம் முறுக்கிக்கொள்ள,

“சரி வேண்டாம். ஆனா முக்கியமான விஷயம். தனியா பேசினா நல்லா இருக்குமேன்னு நினைச்சேன்…” என்றவன் என்ன சொல்ல போகிறானோ என்னும் ஆவல் மயில்வாகனன் முகத்தில் தெரிந்தது.

“உன்கிட்ட எனக்கென்ன பேச்சு? எங்க பொண்ணை இப்படி பிரிச்சிட்டியே?…” என்றவரிடம்,

“வர இஷ்டம் இல்லைன்னா வரவேண்டாம்….” அழகர் கோபத்தை கட்டுப்படுத்த முயன்றவாறே கூற,

“வாடா, என்னன்னு கேட்டுட்டு வருவோம்…” என விஷாலை அழைத்துக்கொண்டார் மயில்வாகனன்.

“இங்க பாரும்மா, நான் அந்தபக்கம் போகவும் உன் குடும்பத்தோட உறவாடனும்ன்னு நினைச்ச அப்படியே அவங்களோடையே போயிரு. என் தம்பியை நாங்க பார்த்துப்போம்…” என்று எச்சரிக்க பல்லை கடித்தான் அழகர்.

மற்றவர்களுக்கும் அவரின் பேச்சில் உடன்பாடே இல்லை. அதையும்விட தங்களின் முன்னால் எப்படி பேசுகிறார் என்று கோபம்.

ஆனால் காட்டக்கூடிய சூழ்நிலையில் இல்லையே தங்களின் உறவும், உரிமையும்.

சாந்தா இப்போது வரை இத்தனைபேர் வந்திருந்தும் தங்களிடம் ஒருவார்த்தையும் பேசவில்லை.

அதுவே அவர் வீட்டின் நிலையை, அவர் பயத்தை காண்பித்திருக்க மேலும் அவரை சங்கடத்திற்கு உள்ளாக்கவில்லை.

அழகருடன் மயில்வாகனன் நெஞ்சை நிமிர்த்திக்கொண்டு அத்தனை திமிராய் செல்ல, அதற்குமேல் திமிராய் விஷால் உடன் சென்றான்.

யாருமற்ற ஓரிடத்திற்கு வந்ததும் சுற்றிலும் ஒரு பார்வை பார்த்தான் அழகர். அவசர சிகிச்சைப்பிரிவு மருத்துவ வளாகத்தின் ஒரு பகுதி அது.

“என்ன, என்ன பேசனும்? என்ன சமாதானம் செய்ய கூட்டிட்டு வந்தியா நீ? இந்த கால்ல விழுந்து கெஞ்சற வேலை எல்லாம் வச்சுக்காத…” என்ற மயில்வாகனன்,

“என் தம்பி மூச்சுக்கு மூச்சு சொல்லுவான். நீ ரொம்ப அமைதியான பையன். அதிகம் பேசமாட்டன்னு. அப்படிப்பட்டவன் எவ்வளோ பெரிய காரியம் செஞ்சிருக்க?…” என்றார்.

Advertising

Disclaimer

This story is the intellectual property of the author . Any unauthorized distribution of this novel, in any form such as PDF, written, audio, or otherwise, will result in legal action.