“எங்கடா போன நீ?…” என்ற மயில்வாகனத்தை ஒரு பார்வை பார்த்துவிட்டு விருஷ்திகாவின் அருகில் அமர்ந்ததும் மாணிக்கவல்லி அவர்களுக்கு வழிவிட்டு நகர்ந்து நின்றார்.

“என்னடா, அதுதான் சித்தப்பாவுக்கு சரியாகிடும்ன்னு சொன்னாங்களே? மைல்ட் அட்டாக் தான். இனிமே பத்திரமா பார்த்துப்போம்…” என்று சொல்ல அவனின் கைகளை பிடித்துக்கொண்ட விருஷ்திகா தன் அண்ணனின் தோள் சாய்ந்தாள்.

“ஏன் இப்படி இருக்க? அழனுமா அழுதிடு விருஷ்தி…” என அவளின் தலை கோதியபடி கூற அப்போதும் அவளிடம் மௌனம் மட்டுமே.

அரவிந்த் நிமிர்ந்து அழகரை பார்க்க, அவனால் ஒன்றும் சொல்லவும் முடியவில்லை. மனைவியை நெருங்கவும் முடியவில்லை.

எங்கே அருகில் சென்று சட்டமாய் தான் அமர்ந்து அவள் தங்களுக்குள்ளான பிரச்சனையை வெளிப்படுத்தி விட்டால்?

வாய்விட்டு சொல்லவில்லை என்றாலும் சிறு விலகல் கூட மற்றவர்களின் பார்வைக்கு விருந்தாவதை அவன் விரும்பவில்லை.

அரவிந்தின் பார்வையில் இருக்கும் வருத்தத்தையும் அவன் கவனிக்கவே செய்தான்.

தலையசைத்து கண்மூடி திறந்த அழகர் பெருமூச்சுடன் அம்மையப்பனை பார்க்க அவர் பேரனை தான் கோபம் கொண்டு கவனித்தார்.

“ப்ச், இவர் வேற…” என்று காதை குடைந்தபடி முணுமுணுத்தவன்,

“அவருக்கு பரவாயில்லை. மூணுநாள்ல வீட்டுக்கு போயிடலாம்ன்னு சொல்லியிருக்காங்க. நீங்க கிளம்புங்க. கோவில் வேலைகள் இருக்கே…” என்றான் அழகர் அம்மையப்பனை விடுத்து ஞானசேகரனிடம்.

“அதுதான் மணி போயிருக்கானே?…” ஞானசேகரன் கூற,

“அதுக்காக எல்லாருமே இங்க இருப்பீங்களா? கிளம்புங்க. நான் இருக்கேன்…” என்றான் அவரிடம்.

அம்மையப்பனும் பேரனை யோசனையாய் பார்த்துவிட்டு ஞானசேகரனின் தோளில் தட்டினார்.

“அவன் பார்த்துப்பான். அவசியம்ன்னா போன் போடட்டும். இல்லைனா வேலையை முடிச்சிட்டு நாம வருவோம்…” என்ற அம்மையப்பன்,

“யம்மா வல்லி…” என்றார் மூத்த மருமகளை.

“சொல்லுங்க மாமா…” என்று அவரும் எழுந்துவர,

“வீட்டுக்கு புறப்படுவோம் தாயி. போயி இங்க இருக்கறவங்களுக்கு சாப்பாடு செஞ்சு எடுத்துட்டு வா…” என்றார்.

“சரிங்க மாமா…” என்ற மாணிக்கவல்லி, சங்கடமாய் சாந்தாவை பார்க்க,

“நான் பார்த்துக்கறேன். நீங்க கிளம்புங்கத்தை. எங்களுக்கு முருகனை செஞ்சு கொண்டுட்டு வர சொல்றேன்…” என்ற அரவிந்த்,

“சங்கடப்பட்டுக்கவேண்டாம். கண்டிப்பா சித்தி நீங்க கொண்டு வர்றதை சாப்பிடமாட்டாங்க. அதனால தான் நான் முருகனை எங்களுக்கு கொண்டுவர சொல்றேன்…” என்றான் தன்மையுடன் புரிந்துணர்வுடன்.

“சரிப்பா…” என்றார் மாணிக்கவல்லியும்.

அவர்கள் கிளம்பியதும் அழகர் அரவிந்தின் இருக்கையில் இருந்து இரண்டு இருக்கை தள்ளி அமர்ந்தான்.

விருஷ்திகாவை பார்க்க, பேச நினைக்கவில்லை. இப்போதிருக்கும் நிலையில் அவள் என்னவேண்டுமென்றாலும் செய்ய கூடும் என்று மௌனம் காத்தான்.

பேசவில்லையே தவிர மனமெல்லாம் சஞ்சலம் சதிராடியது. நெஞ்சை பிசையும் உணர்வினை கட்டுப்படுத்தியபடி அமைதியாய் இருந்துகொண்டான் அழகர்.

————————–

“என்னடி சொல்லுத?…” மாணிக்கவல்லி கலவரமாய் பார்த்தார் திருமகளை.

“அதான் சொன்னேனே, என்னவோ அவங்களுக்குள்ள சடவு போல. ரூமெல்லாம் செதறி கெடக்கு. எல்லாத்துக்கும் மேல மயங்கி விழுந்தவ முழிச்சதும் புருசன கட்டிக்கிட்டு ஓன்னு அழுவான்னு பாத்தா இவ அவன பாத்ததும் பயந்து பின்னாடி போறா…” என்றாள் திருமகள்.

“ஆத்தீ, எனக்கு என்னன்னொன்னு வருதே…” என மாணிக்கவல்லி கையை உதற,

“இந்தாத்தா மெல்ல…” என்று அவரின் வாயை அடைத்த திருமகள்,

“நானே நீ வாரவரைக்கும் கம்முன்னு சத்தங்காட்டாம இருந்தா நீயே ஊருக்கு சொல்லிருவ போல? கெழவியும், உன் மூத்தவளும் கேட்டாக, அம்புட்டுத்தேன். நீயும் மனசுக்குள்ள வச்சிக்க…” என்று எச்சரித்தாள் திருமகள்.

“இந்தப்பய நெசத்துக்கு அந்த புள்ளைய புடிச்சி அவ சரின்னதும்தேன் கட்டினானா?…” என்றார் மகளிடம் சந்தேகமாக.

“யாருக்கு தெரியும்? ஆனா இன்னொன்னு கேட்டியா? ஒத்தநா உனக்காச்சு, எனக்காச்சு, எம்புள்ளைகளுக்காச்சும் என்னமாது நம்ம ஓட்டல்ல இருந்து எதாச்சும் கைல தூக்கிட்டு வந்திருப்பானா? லச்சுமிக்கி சாப்பிட வாங்கிட்டு வந்திருக்கியான்….” என்று அந்தநேரமும் இதனை சொல்லி திருமகள் சிரித்தாள்.

“நானே அச்சப்பட்டு கெடக்கேன். உனக்கு சிரிப்பா?…” வல்லி மகளின் தலையில் குட்டு வைக்க,

“ம்க்கும், இதெல்லாம் பொண்டாட்டி வரவும் தான் எந்தம்பி அதிசயமா நடத்துறான். இல்லன்னா அவேன்கிட்ட நம்ம கேட்டு நடக்குமா? இல்ல கேக்கத்தேன் முடியுமா? பிடிக்காமலா செய்யிவியான்?…”

“பொறவேன் லச்சுமி பயந்து அவன விட்டு தள்ளி போச்சாம்? ரூமெல்லாம் வேற செதறி கெடந்துச்சுன்னு சொல்லுத…” என்றவர்,

“நீ சரியாத்தான் பாத்தியா?…” என்றார்.

“வேணும்னா காமிக்கவா? இப்ப வா அவென் ரூமுக்கு…”

“ஆத்தீ, வேணா…” என பதறி மறுத்தவர்,

“தெரிஞ்சா ஆடிருவான். விடு. அந்த மீனாச்சி தாய் தான் எல்லாத்தையும் சரியாக்கனும்…” என்ற வேண்டுதலுடன் சமைக்க சென்றார்.

“பெரிம்மா மாமா எப்படி இருக்காக?…” என அவரை பார்த்ததும் புகழ்மதி வர,

“இப்ப நல்லாருக்காக புகழு. நல்லநேரத்துல கொண்டுபோய் சேர்த்தாச்சு. லேசாத்தேன்னு சொன்னாங்க. இல்லன்னாலும் கவனமா இருக்கனுமில்ல…” என்றவர்,

“ஆமா உனக்கு எப்படி தெரியும் இந்தமாதிரின்னு…” என்றார் அவளிடம்.

“நம்ம லச்சுமி மதினியோட அண்ணே இருக்காருல்ல. துபாய்ல இருந்து வருவாரே வளத்தியா. அவருதேன் போன் போட்டாரு…”

“அரவிந்த் தம்பியா?…”

“ஆமா பெரிம்மா, மதினி இங்க கல்யாணம் முடிஞ்சு வந்த பின்னாடி என்னோட போன்ல இருந்துதான் அவங்களுக்கு போன் போட்டாங்க. அப்படி தெரியும் போல…” என்றாள் புகழ்மதி.

“செரித்தா, தங்கமான புள்ள. குணமான மனசு அந்த தம்பிக்கு…” என்றார் மாணிக்கவல்லி.

புகழ்மதியும் புன்னகையுடன் தலையசைத்தபடி அவருக்கு உதவி செய்ய சமையலை முடித்துக்கொண்டு மாணிக்கவல்லி திருமகளோடு புகழ்மதியையும் உடன் அழைத்துக்கொண்டு மருத்துவமனை வந்தார்.

Advertising

Disclaimer

This story is the intellectual property of the author . Any unauthorized distribution of this novel, in any form such as PDF, written, audio, or otherwise, will result in legal action.