என்னதான் வித்யாவின் உடல்நிலை பற்றி மருத்துவர்கள் பயம்கொள்ள தேவை இல்லை என்று சொன்னாலும் என்னவோ முன்பு அவர்கள் மறைத்ததன் விளைவாக மீண்டும் மீண்டும் கேட்டுக்கொண்டே இருந்தனர்.

“வேற ஒண்ணுமில்லைல. ஒத்தையில எதையும் சுமக்காத சாமி. நாங்க எல்லாரும் இருக்கோம்…” என்று அவனுக்கு உணர்த்தி, அவனின் சிரிப்பை கண்ணார கண்டு களித்தனர்.

இப்போதும் முரளியின் கண்களில் ஒளிர்ந்த முழுமையான மகிழ்ச்சியை கண்ட பின்னர் தான் ஆசுவாசமடைந்தனர் அனைவருமே.

“என்ன, சிரிப்பு சத்தம் வெளில வரை கேட்குது. விவிஐபி ரூம். டாக்டர்ஸ் எப்போ இத்தனைபேரும் கிளம்புவாங்கன்னு கேட்டுட்டாங்க…” என்று வந்து தானும் ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டான்.

“கிளம்பறதா? டிஸ்சார்ஜ் பன்றாங்களா அதுக்குள்ள?…” என ரிதுபர்ணா கேட்க,

“ப்ச், அதுக்குள்ள பண்ணுவாங்களா ரிது? இன்னும் ஒருவாரம் அப்சர்வேஷன்ல வச்சு பார்த்து தான் அனுப்புவாங்க. ஹீலிங் டைம் அதிகம். லாஸ்ட் டைம் மாதிரி அலட்சியமா இருந்துட முடியாதுல…” என்றான் ஆத்மா.

“ஹ்ம்ம், ஆமா கண்ணா. நல்லா பார்த்துட்டே புறப்படுவோம்…” என்று சொல்லிவிட்டார் அண்ணாமலை.

“அதான் சொல்றேன், ரெண்டுமூணு பேர் இருந்தா போதும். எல்லாரும் வீட்டுக்கு வாங்க.மாறி மாறி பார்த்துக்கலாம். இல்லைன்னா கரூர் புறப்படுங்க. இன்னும் ஒருவாரம் தானே?…” என்றவன்,

“மனோ, சுந்தரி நீங்க முதல்ல கிளம்புங்க. வந்து எத்தனை நாளாச்சு. வித்யா ஊருக்கு வரவும் அங்க வாங்க. சித்தப்பா நீங்க கூட போய் விட்டுட்டு வாங்க…” என்றவன்,

“இல்லை, நீங்க இருங்க. பரத் கூட போகட்டும்…” என்றான் ஆத்மா.

“சரி, நானே கூட்டிட்டு போயிடறேன்…” என்ற பரத் மனைவியை பார்க்க, எங்கே தன்னை அழைத்துவிடுவானோ என்று கணவன் அங்கிருப்பதாகவே அவள் கண்டுகொள்ளா பாவனையை காண்பித்தாள்.

“பொறவு அத்தே, ராத்திரிக்கு போய் சமைச்சு கொண்டாந்துடுவோமா? இங்க இருக்கவங்க இருக்கட்டும். நாம ரிது வீட்டுக்கு போயிட்டு வருவோம்…” என்று அவள்பாட்டில் பேச அனைவருக்குமே சிரிப்பு.

“மதி, நீயும் கிளம்பும்மா…” என்றான் ஆத்மா.

“எதே…” என்று அதிர்ச்சியை கான்பித்தவள்,

“என் மாமியாரு நானில்லாம இருக்கமாட்டாங்க. பாவத்த. வேணும்னா கேட்டுக்கோங்க…” என்று விசாலாட்சியை இழுத்துவிட்டவள்,

“உங்க மவன பொறப்பட சொல்லல. மமையான்னு பாக்கமாட்டேன். கண்ணு வீட்டுக்கு பொட்டிய கட்டிருவேன். பொறவு நீங்க தான் அவர காலத்துக்கும் ஒத்தகட்டையா வச்சு கஞ்சி ஆத்தனும் பார்த்துக்கோங்க…” என்றுவேறு விசாலாட்சியை மிரட்டினாள் சத்தமின்றி.

“காலக்கொடுமைடி. எங்கையாச்சும் நடக்குமா?…” என்று விசாலாட்சி சத்தமாய் பேச,

“அதுக்கு வவுசா பிள்ளைய வளர்த்திருக்கணும். வேவாரிக்கா வளர்த்தா இப்படித்தான்…” என்று அதற்கும் அவள் அவரின் கன்னத்தில் இடித்து கூட,

“ஆத்தீ…” என்று செண்பகம் பக்கம் நகர்ந்துவிட்டார் அவர்.

“அண்ணி அதான் உங்கண்ணன் சொல்றார்ல. கிளம்புங்க…” ரிதுபர்ணா வேறு அடக்கப்பட்ட சிரிப்புடன் கூற,

“இவ வேற. தனியா போய் சிக்கி சீரழியவா நானு. என்னமோ வேகத்துல பேசிட்டேன். இந்த மனுஷன் புள்ளி விவரத்தோட விளக்கி சண்டைக்கு நிப்பாரே. ஒத்தையில ஒன்னுத்துக்கும் வழியிருக்காது. வாய மூடு…” என்று ரிதுபர்ணாவையும் வாயடைக்க செய்ய,

“ஒன்னும் வேண்டாம். அவ இங்கயே இருக்கட்டும். நாங்க மட்டும் போறோம்…” என்று பரத்தே சொல்லிவிட்டான்.

“ஹப்பாடா…” என்று நெஞ்சில் கைவைத்து நிம்மதி பெருமூச்சு விட்டவள்,

“உங்க பெரியத்தையை சேர்த்தே கூட்டிட்டு போகத்தான. மருமவன் மேல அம்புட்டு கரிசனை. பொறவு உறக்கம் வரலைன்னு வயசான காலத்துல இங்க புலம்பாம…” என்று ஆனந்தியையும் சேர்த்து அழைத்து செல்ல சொல்ல,

“ஆத்தே இவ வாய மூட மாட்டா போல?…” என்று செண்பகம் சிரித்துவிட்டார்.

அன்னாமளையுமே வாய்விட்டு அப்படி சிரிக்க பரத் மனைவியை அப்பட்டமாய் முறைத்து பார்த்தான்.

“சரி நானுமே புறப்படறேன். பார்த்துட்டு வாங்க. என்னன்னா சொன்னாங்கன்னு அப்பப்ப தாக்கல் சொல்லுங்க…” என்று சொல்லியே தான் கிளம்பினார் அண்ணாமலை.

அதன்படி செண்பகம், விசாலாட்சி, முருகேஸ்வரி சபர்மதி நால்வரும் அங்கேயே இருந்துகொண்டனர்.

இலவரசுவுமே மற்றவர்களுடன் சேர்ந்து கிளம்பினார் இரு நாட்களில் வந்துவிடுவதாக கூறி.

இத்தனை கலகலப்பிலும் புன்னகை முகமாக இருந்தாலும் வித்யாவின் பார்வை முரளியிடம் தான் அப்போது தவழ்ந்து மிதந்தது.

முரளியும் இதழ்விரியா புன்னகையுடன் வேடிக்கை பார்த்துக்கொண்டிருந்தான் அனைவரையும்.

வித்யா கண் விழித்தபின்னர் அதிகமாய் பேச்சில்லை. அவள் வந்துவிட்ட அந்த சந்தோஷத்தை ஆர்ப்பரிப்பை மனதினுள் அமரிக்கையாய் அனுபவித்துக்கொண்டிருந்தான்.

இதில் சொந்தங்கள் தங்களின் தவிப்புகளை ஆற்றட்டும் என்று தள்ளி நின்று தன் காதலை சேமித்து வைத்தான்.

இப்போதும் இவரிடத்தில் பார்வை பரிபாஷைகள் கரைபுரண்டோட அதனை கண்ட ரிதுபர்ணா ஆத்மாவிடம் காண்பித்தாள்.

“அத்தை…” என முருகேஸ்வரியை அழைத்த ஆத்மா,

“ரிதுவோட வீட்டுக்கு போய்ட்டு ரெஸ்ட் எடுத்துட்டு வாங்க. குழந்தைங்க வேற ரொம்ப மிஸ் பன்றாங்க. நீங்க நைட் வந்தா போதும். கூட அத்தை, இல்லைன்னா சித்தி யாரையாச்சும் கூப்பிட்டுக்கோங்க…” என்றான் அவரிடம்.

மருமகனிடம் மறுப்பு சொல்லமுடியாமல் முருகேஸ்வரி விழிக்க, விசாலாட்சி தானே வருவதாய் கூறினார்.

“வாங்க சித்தி, போய்ட்டு வந்திருவோம்…” என்றாள் ரிதுபர்ணாவும்.

முருகேஸ்வரி மகள் கண் விழித்த பின்னர் அங்குமிங்கும் நகரவே இல்லை அவளை தாண்டி.

வித்யாவின் ஓய்வு நேரம் தவிர்த்து மற்ற நேரமெல்லாம் மகளிடம் தான் பேசிக்கொண்டே இருந்தார்.

அத்தனை கேள்விகள், வேறு எதுவும் செய்கிறதா என்னவென்று பார்த்து பார்த்து கவனித்தவருக்கு முரளியோடு அவள் தனித்து நேரம் தரவேண்டும் என்றே தோன்றவில்லை.

வித்யாவும் வெகுநேரம் விழிப்பில் இல்லை என்பதனால் விழித்திருக்கும் நேரமெல்லாம் குடும்பம் மொத்தமும் சேர்ந்தே இருந்தனர்.

அதுவே அவள் மீதான அன்பை சொல்லியது. சொந்தங்களின்றி உரிமை இல்லை என்று சொல்லி வளர்ந்தவளுக்கு தங்களின் சொந்தத்தை சொல்லாமலே உணர்த்தினர்.

இப்போதும் முரளி மற்றவர்களுக்காக விட்டுக்கொடுத்து தள்ளி நிற்க, வித்யாவும் விழிகளால் கணவனை அருகில் அழைக்க இவராக வழிவிட்டு செல்வார் என்று ரிதுவிற்குமே தோன்றவில்லை.

அந்தளவு பயந்து, பதறி இருந்தார் முருகேஸ்வரி. மகள் உறங்கும் நேரம் கூட அவளின் உணர்வுகள் விழித்துள்ளதா என்று பார்த்தபடியே தான் பதைபதைப்புடன் இருந்தார்.

அதற்கே சொல்லிவிட்டான் முரளி அவர் மகளை கண்ணார பார்த்து நிம்மதியடையட்டும் என்று.

அவனுக்குமே அந்த நேரங்களை கடந்து, மனைவியுடனான நேரத்தை உள்ளார்ந்து அவசரமின்றி அனுபவிக்கவேண்டும் என்ற பேராசை.

காத்திருந்தான். இத்தை நாட்கள் காதலுக்காக. அதன் பின்னான நாட்கள் காலதேவனின் கருணைக்காக. இப்போது தங்களுக்கே தங்களுக்கான நேரத்திற்காக.

எதிலுமே அவசரமில்லை. அவனின் நிதானமும், காத்திருப்பும் எப்போதும் அவனுக்கானதாய் மீட்டு தந்துகொண்டு தான் இருந்தது.

அதன்பொருட்டு எப்போதும் அவனிதழில் குடியிருக்கும் புன்னகையுடன் பேரமைதியில் நெஞ்சம் பேரன்புக்காய் காத்திருப்பில் கலந்தாடிக்கொண்டிருந்தது.

ஒருவழியாய் அவர்களை வீட்டிற்கு அனுப்பும் முன் ஆத்மாவிற்கு போதும் போதுமென்றானது.

“கண்ணு, எங்கத்தை சரிப்பட்டு வரமாட்டாங்க. நான் வேணா ஒத்தாசைக்கு வரவா?…” என்று சபர்மதி கண்களை உருட்டவும் தான் முருகேஸ்வரி புறப்பட்டார்.

“எப்பா, இந்த கண்ணு வண்டியை தள்ளுமுன்ன சொப்பன சுந்தரியை யாரு வச்சிருந்தான்னு கண்டு பிடிச்சிடலாம் போல?…” என்று அங்கலாய்ப்பாய் சபர்மதி பெருமூச்சு விட,

“வாய் வாய். இந்த வாய் மட்டுமில்லைன்னா…” என செண்பகம் சிரிக்க,

“அம்புட்டு பேரும், என் சோக கதைய கேளு தாய்க்குலமே பாடிருப்பீங்க. அண்ணாமலை பேமிலிக்கு தெரியுமா சபர்மதி வாசனை…” என்று அதற்கும் பேச,

“அடிங்க. கொழுப்புடி…” என்றார் செண்பகம்.

இப்படியாக மாறி மாறி பேச அவர்களை பார்த்த ஆத்மாவும் அடக்கமாட்டாமல் சிரித்தவன்,

“இப்ப நீங்க வெளில வர்ற ஐடியா இருக்கா? இல்லை வித்யாவுக்கு வேற ரூம் மாத்த சொல்லவா?…” என்றான் அவர்களிடம்.

அதன் பின்னரே அவர்களும் வெளியே செல்ல ஆத்மாவும் முரளி, வித்யாவிடம் தலையசைத்துவிட்டு,

“ரூம் லாக் பண்ணிக்கோடா. இல்லைன்னா பேசிட்டே உள்ள வந்திருவாங்க. திரும்ப டைம் கிடைக்காது, பார்த்துக்கோ…” வெளியேறினான் மனநிறைவுடன்.

கதவை அடைத்துவிட்டு கையிலிருந்த காகிதத்தை மேஜையில் வைத்தவன் அங்கிருந்தே திரும்பி வித்யாவை பார்க்க, புன்னகையுடன் தலை சாய்த்தவள் தன்னிரு கைகளையும் அணைப்பதை போல் காண்பித்து தலையசைக்க நிதானமாய் அவளை நெருங்கினான்.

“என்கிட்ட பேச, என்னை கூப்பிட, என்னை அணைச்சுக்க இப்ப தான் உனக்கு தோணுதாமா திவ்யா?…” என்றான் தன் வலது கையை அவளின் கன்னத்தில் பதித்து அவளின் கன்னத்தை லேசாய் சாய்த்து.

‘கடத்துவீங்கன்னு பார்த்தேன்’ என்றாள் கை ஜாடையில் வித்யா.

“கடத்தலாம். இந்த அட்மாஸ்பியர் எல்லாமே ஓயட்டும். கடத்திட்டு எங்கையாவது போகலாம்….” என்று புன்னகைத்தவன்,

“ம்ஹூம், வேண்டாம். நீ இல்லாம இங்க நான் மட்டுமில்லை. நம்ம குடும்பமும் எத்தனை தவிச்சு போவாங்கன்னு பார்த்துட்டேன் திவ்யா. அவங்க ஒவ்வொருத்தர் உயிர்லயும் நீ இருக்க. அவங்களோட இருக்கறதை விட எங்க சந்தோஷம் கிடைச்சிடும்?…” என்றதற்கு ஆமோதித்தவள், ‘அணைச்சுக்கவா?’ என்றாள் மீண்டும் அவனிடம்.

Advertising