.

வீட்டிற்குள் நுழைந்த விசாகனை 
அய்யா ராசா  என்ற தில்லையின் அழைப்பில் அறைக்கு செல்ல இருந்தவனின் கால்கள் தடைபட்டு நின்றிருந்தன. என்ன என்பது போல் பார்வையை அவர் புறம் திருப்பினான். 

“எம்புட்ட நேரமா உனக்கு போனை போடுறேன் எடுக்காம இந்த கிழவிய பதற வைஞ்சிட்டியே அய்யா” தில்லை ஆற்றாமையால் மறுகிட,

“தோப்பு வீட்டுக்குத்தான் அப்பத்தா போனேன்… போனதும் கொஞ்ச கணக்கு பாத்துட்டு இருந்ததுல நேரம் போனது தெரியல, அப்படியே தூங்கிட்டேன்”.  சமாளிப்பாய் பதிலை கூறினாலும் அவரை காத்திருக்க வைத்த செயலுக்காக வருத்தமாகவே இருந்தது விசாகனின் முகம்.

பேரனின் முகத்தில் வருத்தத்தை பார்த்த தில்லை, “இவ ஒரு கூர் வாறு இல்லதா கிழவி, இப்பத்தான் ராசவே வீட்டுக்கு வந்து இருக்கு… என்னன்னோமோ பேசிட்டேன். நேரம் இருந்தா நீயே போன் பண்ணி இருப்ப, விடு யா இப்படித்தான் வயசானா மூளை மங்கி போய்டும்”.  பேரனை சமாதானம் செய்ய பேசி “ஏலேய் முத்து நல்ல வெட கோழியா புடிச்சி போடு குழம்பு வைக்கனும்” என்றபடி கொள்ளை புறத்தை பார்த்து குரலை உயர்த்தியவர்.

“நீ போ ராசா நல்லா அலுப்பு தீர குளி எல்ல ஜோலியும் அப்புறம் பாக்கலாம்… இந்த சுந்தரம் பையன் எங்க போனான்…  விடிஞ்சி இவ்வளவு நேரம் ஆகுது ஆளையே காணும்…” என்றபடி வாசல் புறம் போனார் தில்லை.

தனது அறைக்குள் நுழைந்து, சட்டையைக் கழட்டியவனின்  அலைபேசி இசையை எழுப்பி தன் இருப்பை உணர்த்தியதும் அதை எடுத்து பார்க்க அது தேவாவின் எண்கள் என்று தெரிந்தது.

அடித்து அடித்து ஒய்ந்து போய் மீண்டும் தன் ஒலியை எழுப்ப அதையே சிறிது நேரம் வெறித்துப் பார்த்தான். மீண்டும் அது ஒலியை எழுப்ப சுவிட் ஆஃப் செய்தவன் கட்டிலில் தூக்கி எறிந்த நேரம் அவன் எதிரில் வந்து நின்றான் சுந்தரன். 

அவனைக் கண்டதும் எதுவும் கூறாமல் அலமாரி  கதவைத் திறந்து துண்டை எடுத்துக் கொண்டிருந்தான் விசாகன்.

“மாப்ள” என்றான் சுந்திரன்  தேய்ந்த குரலில் விசாகனின் கோவம் அவனுக்கு ஒன்றும் புதிது அல்ல ஆனால் சுந்தரன் பேசிய பேச்சுகள் தான் புதியது இதுவரைப் பேசாத பேச்சுகள் பேசி இருந்தமையால் அவனுடைய கோவத்தை எப்படி எதிர்கொள்வது என்ற தவிப்பில் நண்பனின் முன் நின்றான்.

அவன் புறம் திரும்பாமல் காரியமே கண்ணாய்  இருப்பது போல விறைப்புடன் நின்றிருந்த விசாகனின் அருகில் வந்து அவனுடைய தோளைத் தொட, இறுகிய முகத்துடன்  எதுவும் கூறாமல் இன்னும் அழுத்தமாய் நின்றான்.

“என்னை மன்னிச்சிடு விசா. என் வார்த்தை உன்னை  எவ்வளவு கஷ்டப்படுத்தி இருக்கும்னு என்னால புரிஞ்சிக்க முடியுது, ஆனா நான் பேசினதுக்கு காரணம்  உன்னோட கடந்த காலத்தை நினைச்சி தான் உன் எதிர்காலத்தை நீ ஒதுக்கறியோன்னு தான்… கோபத்துல வார்த்தையை விட்டுட்டேன். சாரி மாப்ள என்னை மன்னிச்சிடு” என்றான்..

“உன்னை உயிர்ப்போடு வைக்கனும் அதுக்காக தான் உன் கூடவே இருக்கேன் நீ என்னைக்காவது சிரிச்சி மனம் விட்டு பேசி இருக்கியா? இல்ல மனசுல இருக்கறதை வெளியே கொட்டி இருக்கியா? எதையும் அழுத்தமா உனக்குள்ளையே புதைச்சிக்கிற விசாகன் எனக்கு வேண்டாம்னு நான் நினைச்சது தப்பா . இல்ல  என் பழைய நண்பன் திரும்பி வரனும்னு இந்தக் கல்யாணம் நடக்கனும்னு  நினைச்சது தப்பா”

சட்டென திரும்பிய விசாகனின் விழிகள் இரண்டும்  தீட்சண்யமாய் அவன் மேல் பதிந்திட “நீ ஏன்டா இவ்வளவு அழுத்தமா இருக்க எனக்கு புரியல உன் மனசுல என்ன தான் ஓடுது அதுவும் தெரியல!!! காலம் முழுசும் இப்படியே ஒண்டி கட்டையா இருந்திடலாம்னு நினைக்கிறியா?”

தன் மனதைத் தெளிவாய் வெளிப்படுத்தி விட்டானே நண்பன் என்று விசாகன் சுந்தரனை  மெச்சுதலான பார்வையைப் பார்க்க “அப்படித்தான்னு சொல்லுது உன் முகம். சரி உனக்காக நடந்ததா இருக்க வேண்டாம்டா அந்தக் கிழவிக்காகவாவது  கல்யாணத்தை பண்ணிக்கலாம் இல்லையா காலகாலத்துல அதுக்கும் ஒரு சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தா தான் என்ன”

இவ்வளவு நேரம் மௌனத்தைக் கேடயமாக வைத்திருந்தவன் முதன் முறை வாய் திறந்தான். “சுந்தரா ஏண்டா சுத்தி சுத்தி கல்யாணம்ன்ற இடத்துல வந்து நிக்கற  நான் அப்பத்தாவ சந்தோஷமா தான் வைச்சி இருக்கேன். இப்போதைக்கு எனக்குக் கல்யாணம் பண்ணிக்கனும்னு  எண்ணம் இல்லை. அப்படி வந்தா…..” என்றதும் சுந்தரனின் முகம் பிரகாசத்தைக் கூட்ட, “இங்க பாரு சுந்தரா ஒரு வேளை” என்பதில் அழுத்தத்தை கூட்டிய விசாகன் “அப்படி வந்தா உன்கிட்ட சொல்றேன் எனக்கு அப்போ உன் நல்லதை செய் இப்போ இந்த சிக்கல் எனக்கு வேண்டாம்…” என்றதும்

“விசாகா. உண்மைய சொல்லு உன் மனசுல ஒரு துளி அளவு கூடவா அந்தப் பொண்ணால நீ சலனப்படலை உன் மனசை அவ தொடவே இல்லையா”

‘தேவா’ அவளின் பெயரை உச்சரித்ததும் விசாகனின் உடல் இரும்பை ஒத்த கடினத்தை பெற்று இருக்க அதை உணர்ந்த சுந்தரன்  நண்பன் மறுபடி கோவம் கொள்வானோ என படபடப்புடன் இருந்தான்.

“இனி இந்தப் பேச்சு வேணாம் சுந்தரா” என்று அழுத்தம் திருத்தமாக நண்பனுக்கு கூறியவன் துண்டை எடுத்து தோளில் போட்டபடி குளியலறைக்குச் சென்று கதவை அடைத்துக் கொண்டான்.

“உன் மனசுல சலனத்தை ஏற்படுத்தாம தான் அவ பெயரை சொன்னவுடனே பாத்ரூம்ல புகுந்துட்டியோ. அவ நண்டு மாதிரி உன்னை குடைஞ்சிக்கிட்டே இருப்பா” என்றான் தன் போக்கில்.
சுந்தரன் சொல்லி வாய் மூடவில்லை அதற்குள் அவனுடைய போன் அலற ஆரம்பித்து விட்டது. எடுத்து பார்த்தவனின் இதழ்கள் நண்பனை நினைத்து புன்னகையுடன் வளைந்தது.

அறையை விட்டு வெளியே வந்தபடியே சொல்லு தேவாமா என்றான் வாஞ்சையுடன்,

“என்னத்த சொல்ல…? எங்க உங்க பிரெண்ட்..?” என்றாள் அதிகாரமாகவே,

‘அட அதிகாரத்தை பாரு’ மனம் மெச்சிக் கொண்டாலும் “ஏம்மா எனக்கு போனை போட்டு அவனை கேட்ட எப்படிமா..?’  என்றான் ஒன்றும் தெரியாதவன் போல்,

“பச்… இங்க பாருங்க… நீ சொல்ற இத்து போன ஜோக்கை கேக்ற  மூட்ல நான் இல்லை… ஹீரோவை பார்த்து கிட்டதட்ட 5 நாள் ஆச்சு… ஒருத்திய ஆஸ்பிட்டல்ல சேர்த்ததோட போச்சா அவ எப்படி இருக்கான்னு ஒரு எட்டு வந்து கூட பாக்கல… என்னய்யா  பிரெண்டு உன் பிரெண்டு…? அவர் வரலன்னா கூட நீங்க கூட்டிக்கிட்டு வர்றது  இல்லையா…?”  எண்ணெய்யில் இட்ட கடுகாய் வெடித்தாள்.

‘எதுல ஒற்றுமையோ இல்லையோ இந்த மிரட்டுற விஷயத்துல ரெண்டு பேரும் ஒத்து போறிங்க…’  மனதில் எண்ணியவன் “அவனை கூப்பிட்டவுடனே வந்துட்டு தான் மறுவேல பார்ப்பான்…” இடக்காய் கூறியவனுக்கு அந்த பக்கம் தேவாவின் அலைபேசி சந்திரனிடம் மாறுவது  தெளிவாய் கேட்டது.

“அண்ணா  என்னண்ணா …?”

“போன்ல யாரு..?”

“பிரெண்ட் அண்ணா…”

“எந்த பிரெண்ட்…”

“காலேஜ் பிரெண்டு…”

“சரி கொடு… கொஞ்சம் பேசனும்…”

“அவ.. அவ கிட்…ட என்னண்ணா கேக்க போற..?”

“அதை கொடு… நான் கேக்கும் போது தெரியும்…” கையில் இருந்து பேசியை வாங்கினான்.

செல்லை ஆப்செய்து விட்டிருந்தாள் தேவா.

கொடுமை இவனை லவ் பண்ணிட்டு தனியா போராடுறா பாவம் என்றவனுக்கு அடுத்து என்ன செய்ய வேண்டும் எனத் தோன்றவில்லை…

விசாகனாவது அவளை காதலிக்கிறேன் என  ஒரு வார்த்தை கூறிவிட்டால் அவள் வீட்டு படியேறி பொண்ணை கேட்கலாம்… இங்கே முதலுக்கே மோசம் என்கின்ற நிலமையில் என்ன செய்வது எனக் குழம்பிக் கொண்டு இருந்தான் சுந்தரன்.
…….

“இவ்வளவு பெரிய விஷயம் எம்மருமகளுக்கு நடந்து இருக்கு ஒத்த வார்த்தை சொல்லி அனுப்பல. நான் எல்லாம் அன்னியமாயிட்டேன்ல  அண்ணே உனக்கு… என் மருமகன்னு நான் மட்டும் தான் கனவு காணுறேன் போல இந்தா இருக்க பூங்குலத்துக்கு உனக்கு சொல்ல தெரியல. நானா வந்து எல்லாம் தெரிஞ்சிக்கனும்… என்னை அந்த இடத்துல வைச்சி தானே நீயும் உன் பொஞ்சாதியும் பாக்குறீங்க” என்ற படி குலதெய்வ கோவிலுக்கு தேவையான பொருட்களை எடுத்து வைத்துக் கொண்டு இருந்தார் சௌந்தரலிங்கத்தின் தங்கை சாந்தலட்சுமி… 

“அப்படி எல்லாம் தப்பா நினைக்காத சாந்தா. நீ பதட்டப்படுவியேன்னு தான் சொல்லல இப்போ என்ன எல்லாரும் போய் அவளுக்காக தானே வேண்ட போறோம்”  அவரை சமாதானப்படுத்த முனைந்தார் சௌந்தரலிங்கம்.

“என்னமோ போண்ணே. எதுவும் சரியில்ல இந்நேரத்துக்கு அருணுக்கு நம்ம தேவாவைக் கட்டி வச்சிருந்தா கண்ணுக்குக் கண்ணா நான் பாரத்து இருப்பேன். பொம்பள புள்ள படிச்சி என்ன ஆகப்போகுது. எப்படி இருந்தாலும் இன்னொரு வீட்டுக்குப் போய் பொங்கிப் போடுறவளுக்கு இது எல்லாம் தேவை இல்லாத தண்ட செலவு”

தேவா ஆத்திரத்தில் பல்லைக் கடித்துக்கொண்டு உள்ளுக்குள் சாந்தலட்சுமியை எண்ணெய் சட்டியில் இட்டுப் பொரித்துக் கொண்டு இருந்தாள். அவளும் பதில் பேசும் ரகம் தான் ஆனால் தான் என்ன பேசினாலும் பதில் அம்மாவுக்குத் திரும்பும் என தெரிந்து வைத்திருந்த தேவா வாயை இறுக்க பூட்டிக் கொண்டாள். 

சாந்தலட்சுமி பெயருக்குச் சற்றும் பொருந்தாத குணம் எதிலும் குற்றம் பார்த்து ஆளைக் குத்திக் கிழிப்பதையே ஒரு வேலையாய் செய்யும் ஜீவன். பெயருக்காவது இருக்கட்டும் என்று அவருக்கு இந்தப் பெயர் வைத்து விட்டார்கள் போலும். அவருக்கு வாக்கப்பட்ட நாளில் இருந்து வாயைத் திறக்காத மற்றொரு பாவப்பட்ட ஜீவன் அழகன்பெருமாள், மனைவியின் போக்கு வீட்டிற்கு அடியெடுத்து வைத்த மறுநாளில் இருந்தே தெரிந்து விட, இவரின் வாய்க்கு பயந்தே அடங்கிப் போக ஆரம்பித்து இருந்தவர் இப்போதேல்லாம் ‘நீ சொன்னா சரிதான் சாந்தா’ என்கிற நிலைக்கு வந்து விட்டார். 

அப்போதுதானே அவரின் வாயில் அரைபடாமல் தப்பிக்க முடியும். இவர்களுக்கு ஜீவிதா, அருண் என இரு பிள்ளைகள். பெரிய  பெண் ஜீவிதாவை ஜெயசந்திரனுக்கு கட்ட நினைத்தவர் ஜாதகம் பொருந்தாமல் போக மகளை அசலில் கட்டிக் கொடுத்தவர், இளைய மகன் அருணுக்கு அண்ணன் மகளையே மணம் முடிக்க வேண்டும் என்கிற உறுதியோடு இருக்கிறார். அருண் மதுரையில் ஒரு தனியார் வங்கியில் பணியில் இருக்கிறான். நல்ல மாதிரி தான் அவனுக்கும் தேவா என்றால் ஆசை தான் ஆனால்  தேவாவோ அவனைக் கண்டாலே தெரித்து ஓடும் அளவுக்கு எட்டிக் காயாய் இருக்க, சாந்தலட்சுமி தான் அண்ணனிடம் தேவா அடிப்பட்டதைப் பற்றிக் கேட்டுக்கொண்டு இருந்தார்.

தங்கையின் வாய் தெரிந்த  சௌந்தரலிங்கம் தேவாவை அவள் வயதினைக் காரணம் காட்டித் திருமணப் பேச்சை ஒத்திப்போட்டு வைத்திருந்தவர் கல்லூரியிலும் சேர்த்து விட்டார். குலதெய்வக் கோவிலுக்குக் கூப்பிடாமல் போனால் அதற்கும் தன்னைத் தான் குத்திக் குதறுவார்கள் என அறிந்த மரகதம், வருகிறாரோ இல்லையோ ஒரு வார்த்தை சொல்லிவிடுங்கள் என கூறி விட்டார் கணவரிடம். 

சௌந்தரலிங்கத்தின் தம்பி துரைலிங்கம் அண்ணனைப் போல் அல்லாமல் பட்டம் பெற்று வேற்று ஊரில் அரசாங்கப் பணியில் உள்ளார். அவ்வப்போது வந்து பார்த்து போவது வழக்கம். அவரது மனைவியும் இளையராணி என்ற இளையாவும் நல்ல மாதிரி தான். அவர்களுக்கு ஒரே மகன் அர்ஜுன் இந்த வருடம் தான் பன்னிரெண்டாம் வகுப்பு தேர்வை எழுதுகிறான். தேவாவை விட சிறியவன் சாந்தலட்சுமியின் வருகையை அறிந்த துரைலிங்கம் தான் அடுத்த வாரம் வருவதாகத் தகவல் தெரிவிக்க குலதெய்வக் கோவிலுக்கு இவர்கள் மட்டும் செல்வதாக ஆகியது.
…….

அண்ணனிடம் எவ்வாறு பேசுவது என்ற  யோசனையுடன் கோவில் மரத்தைச் சுற்றிப் போடப்பட்டிருந்த கல்மேடையில் அமர்ந்து இருந்த  தேவா என்ற தங்கச்சிலை “அண்ணா…. அண்ணா” சந்திரனை அழைத்துக் கொண்டே ஓடினாள்.

அன்னை கொடுத்த குடத்தில் தண்ணீரை எடுத்து வர குளக்கரையை நோக்கி சென்றவனைப் பின் தொடர்ந்து குரலைக் கொடுத்துக்கொண்டு வந்த தங்கையைக் கவனித்தவனின் கால்கள் தன் நடையை நிறுத்தி இருந்தது.

“சொல்லு, தேவா ஏன் இவ்வளவு அவசரமா ஓடி வர்ற???”  அவன் இறுகிய குரலிலேயே கேட்க.

“அண்ணா” அவனை பாவமாக அழைத்தவள் “ஏன் அண்ணா யார்கிட்டயோ பேசறா மாதிரி பேசுற???” என்றாள் அழும் குரலில்

தங்கையின் வாட்டம் அறிந்து மனம் சுணங்கினாலும் அவள் செய்யும் செயலை அவனால் ஏற்றுக்கொள்ள முடியவில்லை இருந்தும்  “என்ன தேவா நான் எப்பவும் போல தான் இருக்கேன்” என்றான் தீர்க்கமான குரலில்.

“அண்ணா அது வந்து”  அவனிடம் எப்படி ஆரம்பிப்பது எனத் தெரியாமல் தடுமாறினாள்.

“என்ன ஏதோ பேச வந்துட்டு தடுமாறி நிக்குற. எல்லாத்துலயும் இது மாதிரி தான் அடுத்தவனைப் பத்தி தெரிஞ்சிக்காம தடுமாறி நிக்குற போல”

“அண்ணா” என விலுக்கென்று நிமிர்ந்தவள் “என்ன சொல்ற புரியுறா மாதிரி சொல்லு” என்றாள் உள்சென்ற குரலில்.

“நீ மெச்சூர் அகிட்டன்னு நான்தான் சொன்னேன். ஆனா நீ லவ் பண்ற அளவுக்கு மெச்சூர் ஆகி இருப்பன்னு நினைக்கல” என்றான் அவளைக் குற்றம் சாட்டும் பார்வையுடன்.

கண்களில் கலங்கிய நீர் கன்னத்தில் உருள “அண்ணா… உனக்கு…” அவள் தடுமாற்றம் கொண்டு பேசிட அவளைக் கை நீட்டி தடுத்து நிப்பாட்டியவன் “உனக்கு இது எல்லாம் சாதரணமா தெரியலாம். ஆனா எனக்கு இது கௌரவ பிரச்சனை. என்னை விடு நம்ம அப்பாவை நினைச்சி பாத்தியா. ” குரல்   கலங்க  பேசினான் சந்திரன்.

“அண்ணா  நான் தப்பு செய்துட்டன்னு நீ நினைக்கிறியா. உன் தங்கச்சி அப்படி செய்வேனா!!!”  தேவா, அவன் அருகில் செல்ல.

ஒரு எட்டு விலகி நின்றவன் “நீ என்னை கன்வின்ஸ் பண்ண நினைக்காத தேவா. நீ தப்பு செய்த செய்யல அது பேச்சி இல்ல. ஆனா நான் உன் மேல வைச்ச நம்பிக்கைய நீ  இழந்துட்ட… என் தேவாவ நான் தொலைச்சிட்டேன்.  இப்போ இருக்கறது அந்த ரவுடி பயல உருகி உருகி காதலிக்கற தேவசேனாவை தான்”  இறுகிய குரலில் கூறியவன் “இது ஒரு நாளும் நடக்காது…. உனக்கு அவன் ஏத்தவனும் கிடையாது…. முன் கோபி, முரடன்,  எதுலயும் அவசரக்காரன்,. நிச்சயம் அவனால உன்னை சந்தோஷமா வச்சிக்க முடியாது ,என்னையும் மீறி அவனைத் தான் நீ கட்டனும்னு நினைச்சா அது நான் உயிரோடு இருக்க வரைக்கும் நடக்காது”  உறுதியுடன் கூறியவன் குளத்தில் இருந்து தண்ணீரை எடுத்துக்கொண்டு கோவிலை நோக்கி சென்றான்.

அண்ணன் அறிந்து கொண்டானே என கவலைப்படுவதா…?  இல்லை தன் காதலுக்கு முதல் எதிர்ப்பாய் கிளம்பி இருக்கிறானே என்று கலங்குவதா..?” கண்ணீர் வெளியேறுவது கூட தெரியாமல் உறைந்துப் போய் ஜெயசந்திரன் சென்ற பாதையையே கண் இமைக்காமல் பார்த்திருந்தாள்.

Advertising