பிடிபட்டவர்களில் ஒருவர் என நினைத்திருந்தார் வேதசௌந்தரி. அவர்களை தான் நிகிதா பார்த்து சொல்வதாக கேட்க,

“மணிகண்டன், அந்த ரெஸார்ட் ஓனர். இப்ப தான் தெரியும். இப்பதான் பார்த்தேன்…” என்று அழுகையுடன் சொல்ல,

“நிகிம்மா, நிஜமா தான் சொல்றியா? நல்லா ஞாபகம் இருக்கா?…” என வேதா கேட்க,

“சத்தியமா. எனக்கு ஞாபகம் இருக்கு ஆன்ட்டி. அந்தாள் தான். அவனே தான். அவன்…. அவன் அன்னைக்கு…” என்றவள் ஆவென ஆவேசம் கொண்டு அலற,

“நிகிம்மா…” என வெங்கடேசன் ஓடி வந்து மகளை அணைத்துக்கொண்டார்.

“டாடி, டாடி உங்க வயசு தான? உங்களை விட வயசு தான? ஏன் டாடி? நான் பாவமில்லையா. அந்தாளுக்கு என் வயசுல பொண்ணு இல்லையா? டாடி…” என கத்தி அழுது ஒருகட்டத்தில் உணர்ச்சிவசப்பட்டு மயக்கத்திற்கு செல்ல,

“நிகி அம்மாடி. அப்பாக்கு நீ மட்டும் தான்டா இருக்க. முழிச்சுக்கோடா…” என அழுது துடிதுடித்தார்.

“என் பொண்ண பார்த்தியா வேதா?…” என வெடித்து சிதறியவரின் குரல் தேய்ந்து மறைந்தது.

மகளை தூக்கிக்கொண்டு மருத்துவமனைக்கு சென்றிருப்பார் என தூரத்தில் கேட்ட கார் சத்தத்தை வைத்து கண்டுகொண்டார் வேதசௌந்தரி.

இத்தனை நேரம் காதில் கேட்ட ஓலத்தின் சத்தம் வேதாவின் நாடி நரம்பெங்கும் தீப்பிடித்து தெறித்து பரவியது.

தான் பார்த்து வளர்ந்த குழந்தை. தாயின்றி தவித்தவளை தாயாய் தான் தாங்கிய பொழுதுகள் தான் ஏராளம்.

இப்போதும் அவரின் அடிவயிறே கலங்கியது. அவள் கேட்டு கதறிய வார்த்தைகளின் தாக்கம் தொண்டைக்குழியில் விஷமென தங்கி நின்றது.

“ஒருத்தரையும் தப்பிக்க விடமாட்டேன் நிகிம்மா…” என்றவர் கமிஷனர் ஜெயராமனுக்கு அழைத்தார்.

“விசாரணை எந்தளவுல போகுது ஜெயராமன்?…” என கேட்க இதென்ன ஒரு நாள் கூட முடியவில்லை.

அமைச்சர் இதில் ஏன் இத்தனை வேகமாய் இருக்கிறார் என யோசித்தார் ஆணையர் ஜெயராமன்.

“ஜெயராமன்?…” வேதசௌந்தரி அழுத்தமாய் அழைக்க,

“ஏசிபி நெடுஞ்செழியன் தலைமையில் தான் விசாரணை நடக்குது மேம். சீக்கிரம்…” என்று முடிக்கும் முன்,

“அந்த ரெஸார்ட் ஓனர் எங்கன்னு தெரிஞ்சதா?…” என்றார் வேதசௌந்தரி.

“தேடிட்டிருக்கோம் மேம்…”

“க்விக். இன்னும் இருபத்திநான்கு மணிநேரத்துல அவன் கஸ்டடிக்கு வரனும்…” என உத்தரவிட்டுவிட்டு நெடுஞ்செழியனுக்கு அழைத்தார்.

மருத்துவமனை நோக்கி சென்றுகொண்டிருந்தவனிடம் பேசியவர் நிகிதாவிடம் பேசியதை சொல்ல,

“அந்த கிழட்டு நாய் எங்க இருந்தாலும் அவனை தூக்கறேன். ராஸ்கல்…” என நறநறவென பற்களை கடித்தவன்,

“முதல்ல ஹாஸ்பிடல் போய் அந்த பொண்ணுங்ககிட்ட கம்ப்ளைண்ட் எழுதி வாங்கிடறேன்…” என சொல்லி வைத்தான்.

மனமெல்லாம் திகுதிகுவென எரிந்தது. அத்தனையும் வெம்மையை தணியவிடாமல் செய்ய அதன் வேகத்துடன் மருத்துவமனைக்குள் நுழைந்தான்.

“என்ன ஸ்டேட்டஸ்?…” அங்கே பாதுகாப்பிற்கு இருந்த விமலிடம் கேட்க,

“மூணு பேர்ல ரெண்டுபேரோட பேரண்ட்ஸ் வந்திருக்காங்க. அங்க கூட தங்கியிருந்த பொண்ணுங்களும் வந்துட்டாங்க. உங்களுக்காக வெய்ட்டிங்…”  என்று அவனுடன் நடந்துகொண்டே விமல் செல்ல,

“குட் பேரண்ட்ஸ் வெளில வெய்ட் பண்ணட்டும். கேர்ள்ஸ் மட்டும் விசாரணையில இருக்கட்டும்…” என்றவன் ஐந்தாம் தளத்திற்குள் நுழைந்தான்.

அந்த தளம் முழுவதும் காவல்துறை கட்டுப்பாட்டில் இயங்கியது. வேறு யாருக்கும் அனுமதி இல்லை அங்கே.

இன்னும் வந்திருந்த பெற்றோர்கள் கூட அவர்களின் பெண்களை பார்க்கவில்லை.

நெடுஞ்செழியன் வந்த பின்னர் அவனின் அனுமதியுடன் தான் பார்க்கவிடுவோம் என்று சொல்லிவிட்டனர்.

மருத்துவர்கள் அவர்களின் பயத்தை போக்கி அமைதிப்படுத்த இன்னுமே நீங்காத படபடப்பு தான் அந்த பெற்றோருக்கு.

போலீஸ், கோர்ட், கேஸ் என்று வெகுவாய் பயந்துபோயிருந்தனர். போதை மருந்து கலந்த தண்ணீரை குடித்த மூவரில் ஒரு பெண் திருமணமாகவிருக்கும் விசாலி.

அவர்கள் பயம் தான் இன்னும் பெரிதாய் இருந்தது. மணமகனும் அங்கேயே இருந்ததனால் திருமணத்திற்கு பெரிதாய் எவ்வித தடைகளும் இல்லை.

வந்திருந்த பெண்களை எல்லாம் அந்த தளத்தில் ஒரு அறையில் அமர வைத்திருந்தனர்.

கலந்துரையாடும் அறை போலிருக்க அத்தனைபேரும் பேசிக்கொண்டிருக்க கதவு திறக்கப்பட்டு உள்ளே நுழைந்தான் நெடுஞ்செழியன்.

“ஹாய் எவ்ரி ஒன்…” என்றபடி வந்தவன் நடுநாயகமாக ஒரு இருக்கையில் அமர்ந்து அனைவரையும் அமர சொல்லி கையமர்த்தினான்.

பார்வை ஒரு கணம் சுபஷ்வினியை தீண்டி, ஆராய்ந்து, கனிந்து மீண்டும் கடினப்பட்டு அனைவரையும் கவனித்தது.

அவனின் நொடிநேர ஆறுதலான கண்ணணைப்பை தாங்கிக்கொண்டவள் லேசாய் உள்ளுக்குள் புன்னகைத்துக்கொண்டாள்.

“இப்போ எல்லாரும் நார்மலாகியாச்சா?…” என பேச்சை ஆரம்பித்து மூவரின் உடல்நலனை கேட்டு தெரிந்துகொண்டவன்,

“இந்த ப்ரோக்ராம் யார் அரேஞ்ச் பண்ணினது?…” என ஆரம்பித்தான்.

“மீ ஸார்…” என விசாலி கையை தூக்க,

“ஓஹ், எஸ். உங்க பேச்சிலர் பார்ட்டி. ரைட்?…” என கேட்க விசாலி மௌனமாய் முகம் மாறினாள்.

“லீவ் இட். உங்கள்ல எத்தனை பேர் உங்க வீட்டுல சொல்லிட்டு வந்தீங்க? ஐ மீன் ரெஸார்ட்ல இப்படி ப்ரென்ட் வெடிங்கை செலிபரேட் பன்றதுக்கு தங்க போறோம்ன்னு உண்மையை சொல்லிட்டு வந்தது?…” என செழியன் கேட்க பாதிபேரின் மௌனமே பதிலானது அவன் கேள்விக்கு.

“சுதந்திரம்ன்ற பேர்ல என்னவேணா பண்ணலாம்ன்னு ஐடியா? ஹ்ம்ம். என்னமாதிரியான உலகத்துல வாழ்ந்துட்டு வரோம். நீங்க வந்தது தங்கினது எல்லாம் ஓகே. அது ஏன் தனி, தனி ரூம்? எல்லாரும் சேர்ந்து சந்தோஷமா இருக்க தானே வந்தீங்க?…” என்றவனிடம்,

“ஸார் அவங்களுக்குன்னு ப்ரைவேஸிக்காக தான்…” என்றாள் விசாலி.

“ப்ரைவேஸி வேணும்னா அங்க தங்கியிருக்க வேண்டிய அவசியமே இல்லையே. சந்தோஷமா இருக்க அங்க போய் இப்படியெல்லாம் இருந்தா தான்னு அவசியமில்லை. இருக்கற இடம் மனசுக்கு நிம்மதியை குடுக்கனும். அது தான் என்ஜாய்மென்ட்….”

“இது உங்க சுதந்திரத்துக்கான முட்டுக்கட்டை இல்லை. துப்பட்டா போடுங்க தோழி கான்செப்ட் இல்லை. எங்க போனாலும் விழிப்புணர்வோட இருங்க தோழின்னு சொல்றேன். என்னடா இவ்வளோ அட்வைஸ் பன்றானேன்னு நினைச்சாலும் ஐ டோன்ட் கேர். சொல்லவேண்டிய கடமை எனக்கு இருக்குன்னு நம்பறேன்…”

“அப்படியான உலகத்துல தான் நாம இருக்கோம். நம்மளை தவிர யாரையும் நம்பிட கூடாதுன்ற சூழ்நிலை தான் பெருகிட்டு வருது. அப்பா வயசுல இருக்கார். பக்கத்துல உக்கார்ந்தா என்ன தப்புன்ற மனநிலை உங்களோடதா இருக்கலாம். ஆனா அவங்களோட மனநிலை என்னன்னு உங்களுக்கு தெரியாதே?…”

“இங்க உங்களை பாதிப்புக்குள்ளாக்க வந்தவங்க வயசு என்னன்னு இப்ப தெரிஞ்சிருக்குமே? உங்க ப்ரெண்ட்ஸ் சொன்னாங்களா?…” என்றான் மற்ற அனைவரையும் பார்த்து.

“அதுக்காக எல்லாருமே அப்படின்னு சொல்லலை. யாரும் எப்படியும் இருக்கட்டும். நாம நம்மை பார்த்துக்கனும். அதுவும் இப்படி தனியா போகும் போது அதிகபட்ச கவனம் அவசியம். வேலை விஷயமா, வேற தனிப்பட்ட விஷயமா எதுக்காக எங்க போனாலும் எச்சரிக்கையா இருங்க…”

“நல்லவங்களை விட தப்பை செய்யற வல்லவங்க தான் அதிகமா நம்மை சுத்தி உலவிட்டு இருக்காங்க. நம்மோட எச்சரிக்கை உணர்வு தான் நம்மோட பாதுகாப்பு கவசம். அந்த தண்ணியை குடிக்காம இருந்திருந்தா அதிகபட்சம் உங்க அறைக்கு வரவங்களை எதிர்த்து போராட கூடிய திறன் இருந்திருக்கும்…”

“தண்ணி தானே? என்னாக போகுதுன்ற அலட்சியம் எவ்வளவு பெரிய பாதிப்பை தந்திருக்கு? இப்பலாம் ரயில்வே ஸ்டேஷன். பஸ் ஸ்டாப்ன்னு நாம அவசரமா கிளம்பற இடங்கள்ல பயணத்துக்கு தண்ணீர் பாட்டில் வாங்கறோம். எத்தனைபேர் அதோட பிராண்ட் நேம் சரியான்னு செக் பண்ணி பார்த்திருப்பீங்க?…”

“ஒரு ரூம், சின்னதா ஒரு மிஷின். இது போதும் போலியை உருவாக்கறதுக்கு. அந்த போலி இப்ப எவ்வளவு பெரிய விபரீதத்துக்கு வந்து நின்னுருக்கு…” என்றான்.

அவன் பேச பேச அத்தனைபேரின் உள்ளமும் பெரும் திடுக்கிடலை சந்தித்துக்கொண்டிருந்தது.

“உங்களை தனியா ப்ரெண்ட்ஸ் கூட சுதந்திரமா இருக்க வேண்டாம்ன்னு சொல்லலை. இப்படி வரும் போது உங்களை நீங்க தான் காப்பாத்திக்கனும். எல்லாத்துலையும் கவனம் இருக்கனும். சப்போஸ் நாங்க அங்க வராம இருந்திருந்தா?…” என்ற கேள்வியில் அனைவருக்கும் தூக்கிவாரி போட்டது.

“ஓகே, ரொம்பவும் பயம் காட்டிட்டேன் போல. ரிலாக்ஸ்…” என்று இருக்கையில் சாய்ந்தமர்ந்தவன்,

“விமல்…” என அழைத்தான்.

“ஸார்…” என உள்ளே வந்து நின்றவன் கையில் ஒரு கோப்பு.

“இங்க வச்சிடுங்க…” என்றதும் அவன் வைத்துவிட்டு வெளியேற,

“இந்த கேஸ் விஷயமா கம்ப்ளைன்ட் எழுதனும். என்ன நடந்ததுன்னு எழுதி கையெழுத்து போடுங்க….” என்றான்.

“ஸார்…” என அத்தனைபேரும் அதிர்ந்து பார்க்க,

“உங்க பயம் எனக்கு புரியுது. ஆனா உங்களோட எந்தவித தகவலும் வெளில வராது. உங்க பேர் கூட வெளிய வராம நான் பார்த்துக்கறேன்…” என்று சொல்ல அத்தனைபேரும் பின்வாங்கினார்கள்.

“எனக்கு அடுத்தவாரம் கல்யாணம் ஸார். எங்க வீட்டுல நிச்சயம் இதுக்கு சம்மதிக்க மாட்டாங்க….” என விஷாலி வாயை திறக்கவும் மற்றவர்களும் அதையே பாட்டாய் படிக்க நெடுஞ்செழியன் முகத்தில் மிதமான எள்ளல்.

“இந்த ரெஸார்ட்ல இப்படி ஒரு விஷயம் நடந்திட்டிருக்குன்னு இதனால பாதிக்கப்பட்ட ஒரு பொண்ணு மூலமா தான் எங்களுக்கு தெரிய வந்தது….” என்றவன்,

“போலீஸ், கேஸ்ன்னு இதுக்கெல்லாம் பயந்து யோசிச்சோ, இல்லை சுயநலமாவோ அந்த பொண்ணு இதை வெளில சொல்லாம இருந்திருந்தா இன்னைக்கு என்னாகிருக்கும்?…” என்று கேட்க,

“நான் கம்ப்ளைண்ட் தரேன்…” என்றாள் சுபஷ்வினி.

“சுபா வேண்டாம். இதனால நிறைய பிரச்சனை வரும்…” என விசாலி சொல்ல,

“என்ன பிரச்சனை வந்தாலும் பேஸ் பண்ணுவேன். பண்ணுவோம்…” என்றவள் நெடுஞ்செழியனை பார்த்தாள்.

எவ்வித மாறுதல்களும் இன்றி நடப்பதை வேடிக்கை பார்க்கும் பாவனை தான் அவன் முகத்தில்.

“ஸார், வேண்டாம் ஸார். அவ ரொம்ப சாதாரண குடும்பம். விட்டுடுங்க. அவளோட ப்யூச்சர் ஸ்பாயில் ஆகிடும். நீங்க சொல்றது எங்களுக்கு புரிஞ்சாலும் எங்களால எதுவும் பண்ண முடியாது. அவ எதோ உணர்ச்சிவசப்பட்டு பேசறா. விட்டுடுங்க…” என விசாலி கெஞ்ச,

“நீங்க சைன் பண்ணுங்க…” என்றான் நெடுஞ்செழியன் சுபஷ்வினியிடம்.

“சுபா, இன்னும் விஷயம் உங்க வீட்டுக்கு தெரியலை. சொன்னா கேளு சுபா. தேவையில்லாம சிக்கல்ல மாட்டிக்காத. என்னால தான் இங்க வரவேண்டியதா போச்சு. ப்ளீஸ் சுபா. எனக்கு கில்ட்டா இருக்கும். வேண்டாம்…” என விசாலி சொல்ல,

“என்னால எதையும் எழுத முடியலை…” என்றாள் சுபஷ்வினி.

மருந்தின் தாக்கத்தால் நடுங்கும் கைகளுடன் பேனாவை பிடிக்க முடியாமல் நெடுஞ்செழியனை பார்த்து. விழிகளில் லேசாய் கண்ணீர் படலம்.

அடிமனதிலிருந்து ஹோவென எழுந்த வேதனையின் பேரிரைச்சல் கணநேரத்தில் அவன் கண்களில் வந்தமர சுதாரித்துக்கொண்டு,

“நான் எழுதறேன்…” என்று வந்தான் நெடுஞ்செழியன்.

“ஸார் ஸார்…” என மற்ற பெண்கள் அவனிடம் இறைஞ்ச,

“விமல்…” என்றவன் அவன் உள்ளே வரவும்,

“இவங்களை கிளம்ப சொல்லிரு…” என்றான்.

“ஈவ்னிங் டிஸ்சார்ஜ் பன்றாங்க. நாங்க சுபாவை கூட்டிட்டே கிளம்பறோம். நாங்க இங்க இருக்கோம்…” என தோழிகள் சொல்ல தலையசைத்தவன்,

“சைன் பண்ண முடியுமா?…” என்றான் சுபஷ்வினியிடம்.

“ஹ்ம்ம்…” என்று நடுங்கும் கைகளை பிடித்து மனதையும், மூளையையும் ஒருநிலைப்படுத்தி இரு நொடிகள் கண்களை மூடி திறந்தாள்.

“பன்றேன்…” என்று கையெழுத்து போட்டதும்,

“நான் ஃபில் பண்ணிக்கறேன்…” என்று சொல்லிவிட்டு அந்த பேப்பருடன் வெளியேறினான் நெடுஞ்செழியன்.

அவனின் மனக்கண்ணில் நடுங்கும் கைகளை பிடித்தபடி தவிப்புடன் தன்னை ஏறிட்ட சுபஷ்வினியின் வெளிறிய முகம் தான் பிரதிபலித்தது.

வேதசௌந்தரியிடம் சொல்லியதை போல இருபத்திநான்கு மணிநேரத்திற்குள் மணிகண்டனை சுற்றி வளைத்துவிட்டான் நெடுஞ்செழியன்.

Advertising