“ஹ்ம்ம், இன்னும் கொஞ்ச நேரம் வர்ஷி…”

“பசிக்குது எனக்கு. தனியா என்ன சாப்பிட?…” என்றதும் முயன்று கண்ணை விழித்து எழுந்தான்.

சரியான உறக்கமின்றி விழிகள் சிவந்துபோய் இருக்க எழுப்பியிருக்க வேண்டாமோ என யோசித்தாள்.

“எப்ப பாரு செஞ்சிட்டு செஞ்சிட்டு யோசிக்கிறது. வா சாப்பிட்டு தூங்கலாம்…” என எழுந்து வந்தான்.

அன்றைய நாள் ஓய்விலேயே செல்ல இரவு போல தான் வீட்டிற்கு அழைத்து பேசினான்.

மறுநாள் வழக்கம் போல அலுவலகம் கிளம்ப வர்ஷினிக்கு புவனிடம் சொல்லி வொர்க் ப்ரம் ஹோம் வாங்க நினைத்தான்.

புவன் தான் இப்போதைய டீம் லீடர். ராஜேஷ் இப்போது வேறு கிளைக்கு மாற்றலாகி சென்றிருந்தான்.

அவன் அடிபட்டு மருத்துவமனையில் இருந்த காரணம் அலுவலகம் முழுவதும் தெரிந்திருக்க வேறு ஊரில் உள்ள கிளைக்கு மாற்றலாகி சென்றுவிட்டான்  ராஜேஷ்.

அத்தனையும் முடிந்து இப்போது மதுரை நோக்கி சென்றுகொண்டு இருந்தார்கள்.

அதற்கு முன் தூத்துக்குடி சென்று மூன்று நாட்கள் இருந்துவிட்டு மதுரை கிளம்பினார்கள் அங்கிருந்து.

மதுரை வரவும் வீடு விஷ்வா கஸ்தூரி கலாட்டாவில் அல்லோலகப்பட்டது. இரண்டுபேரின் கிண்டலில் கிஷோரும், ஜெகதீஷும் ஓட்டம் பிடித்தனர்.

அருணா தான் இடையிடையே எதையாவது பேசிவிட்டு திருதிருவென முழிப்பார்.

“நான் ட்ரை பண்ணேன் மச்சான். ஆனா ப்ளைட் பறக்காதுன்னு சொல்லிட்டானுங்க…” என விஷ்வா அதையும் இலகுவாய் சொல்ல,

“நாங்க பழனிக்கே பால்காவடி எடுத்தாலும் நீங்க வரப்ப தான் வருவீங்கன்னு தெரியும் மாப்பிள்ளை. எதுக்கு இதெல்லாம்?…” என்றான் கிஷோர்.

“ம்க்கும், பழனிக்கு பால்காவடி எடுக்காரு. ஏன் ரெண்டுமாசம் தள்ளி வச்சு கல்யாணம் செஞ்சா என்னவாம்? அதை செய்ய வேண்டியது தான?…” என்று கஸ்தூரி சொல்ல கிஷோர் அவர்களுக்கிடையில் மாட்டிக்கொண்டான்.

“அதானே?…” விஷ்வாவும் பார்க்க,

“வந்தன்னைக்கேவா? வேணும்னா இன்னொருக்க உங்க முன்னாடி ஒரு கல்யாணம் பன்றேன்…” என சொல்ல பாதி கேட்டபடி அருணா வந்தவர்,

“உன்னைய இப்படித்தான் வளர்த்தேனா?  இப்பத்தான கல்யாணம் முடிஞ்சிருக்கு. அவருக்கிட்ட போய் இன்னொரு கல்யாணம் பன்றேன்ற. என்ன நினைப்பாரு?…” என கண்டிக்கிறேன் பேர்வழி என்று பேசிவிட கஸ்தூரியும், விஷ்வாவும் அடக்கமாட்டாமல் சிரித்தனர்.

“பாத்துக்கோங்கத்த உங்க பிள்ள லச்சணத்த. அப்பறம் எம்மவன் அப்பிடி இப்படின்னு பொட்டிய தூக்கிட்டு என்னை கவுக்க வர கூடாது சொல்லிட்டேன்…” என்று கஸ்தூரி சொல்ல,

“தேவையடா இதெல்லாம்?…” என்றார் அருணா.

“என்னத்த இப்படி சொல்லிட்டீங்க? அவர் புரட்சி பண்ண நினைக்காரு. நல்லது தானே? என்ன கிஷோர்?…” என்று அருணாவிடம் ஆரம்பித்து கிஷோரிடம் வர அருணா பயந்து போனார்.

“மாப்பிள்ள என்ன இது? அவன்தான் கூரில்லாம பேசறான்னா…”

“நானும் கூரில்லாம கேட்கறேன்னு சொல்ல வரீங்களா?…” என்று விஷ்வாவும் சாதாரணமாய் பேச அருணாவுக்கு நெஞ்சே நின்றுவிட்டது.

“விஷ்வா…” என சத்தம் போட்டாள் வர்ஷினி.

“ஹேய் வர்ஷி, அவங்க சொன்னதுக்கு தான் நானும் கேட்டேன்…” என்று விஷ்வா சிரிக்க,

“நீ உள்ள வா உன் வாயில நாலு வப்பு வைக்கறேன்…” என்று மகனை மிரட்டினார் அருணா.

“ஏன் இங்க எம்முன்னால என் புருஷனுக்கு அந்த வப்பு வச்சுத்தான் பாருங்களேன்?…” என வரிந்துகட்டிக்கொண்டு நின்றாள் கஸ்தூரி.

“என்னடி நீயும்?…” அருணா ஓய்ந்துபோனார்.

“ம்மா, அவ உங்ககிட்ட என்னை அடிவாங்க வைக்க ப்ளான் பன்றா. நீங்க போங்க…” என்று அருணாவை போக சொல்ல,

“என்ன தங்கச்சி, மச்சான் எக்ஸ்கேப் போல?…” விஷ்வா கஸ்தூரியிடம் கேட்க,

“அதெல்லாம் ஆக முடியாது. ரூம்க்கு வரனும்ல. கும்மிடறேன்…” என்றவள்,

“மாமா மறக்காம ஞாபகப்படுத்தனும். சரியா?…” என்றாள் கிஷோரிடமே.

“என்னது நான் அடிவாங்க நானே ஞாபகப்படுத்தனுமா?…” அவன் திகைக்க,

“விடுங்க மச்சான். நான் ப்ரீயா தான் இருக்கேன். நானே ஞாபகப்படுத்தறேன். கப்பு முக்கியம் பிகிலு…” விஷ்வா சொல்ல,

“அவச்சொல்லா சொல்லாதீங்க மாப்பிள்ளை…” என்றான் கிஷோர்.

உள்ளே இருந்து கவனித்த அருணாவிற்கு அத்தனை நிம்மதி. பிள்ளைகள் ஒற்றுமையாக இருந்தால் இதைவிட என்ன வேண்டுமாம்?

அங்கே மூன்று நாட்கள் இருந்துவிட்டு தான் கிளம்பினார்கள் வர்ஷினியும் விஷ்வாவும்.

கோவை சென்று சேரும் வரை போனில் அரட்டை அடித்துக்கொண்டே செல்ல சலிக்காமல் பேசியபடி காரை ஓட்டினான் விஷ்வா.

“பாவம் தான்டி நீ. நாங்க மூணுபேர் மாத்தி மாத்தி பேசறோம். மனுஷன் ஒத்தையாளா எங்களுக்கு சரிக்கு சரி நிக்கறாரு…” என்று வீட்டிற்கு செல்லவும் கஸ்தூரி சொல்ல,

“உன் வாயைவிட கொஞ்சம் பெரிய வாய் மாப்பிள்ளைக்கு…” என்றான் கிஷோரும்.

“அதை பத்தி அடுத்ததடவை மதுரை வரப்ப பேசுவோம். டீப் டிஸ்கஷன் வச்சுட்டா போச்சு….” என இடையில் விஷ்வா வந்து சொல்லவும்,

“திரும்பவும் முதல்ல இருந்தா?…” என்றனர் கஸ்தூரியும், கிஷோரும்.

“ஆனாலும் ரொம்ப தான் அவங்களை ஓட்டுறீங்க?…” வர்ஷினியின் முறைப்பில்,

“லைப்ல இதெல்லாம் இல்லைனா போரடிச்சிடும் வர்ஷி. அதை விடு. ஏழாம்  மாசம் வளைகாப்பு போடனும்னு சொல்றாங்க. உன்னோட முடிவென்ன?…” என்றான்.

“தெரியலையே?…” உண்மைக்கும் அவள் இதை யோசிக்கவே இல்லை.

விஷ்வா வந்ததும் அவனை தவிர வேறு எந்த நினைப்பும் இல்லை. இப்போது இப்படி சொல்லவும் அவள் பார்வையில் புன்னகைத்தவன்,

“ஓகே, இன்னும் நாள் இருக்கு. மெதுவா யோசிப்போம்…” என்றான்.

அதன்படி ஒன்பதாம் மாதம் வளைகாப்பு என்று முடிவாகியது. வளைகாப்பு தூத்துக்குடியில் நடைபெற அங்கிருந்து மதுரைக்கு அழைத்து சென்றார்கள் வர்ஷினியை.

Advertising