அன்றொரு நாள் மாதுரியை பார்க்க வீட்டிற்கு வந்தாள், சாதனா. அவளுடன் வந்திருந்தான் ஒரு ஆடவன்.
தோழியைப் பார்த்ததும், கௌஷிக் நியாபகம் வர, அதைக் கட்டாயப்படுத்தித் தூர தள்ளிய மாதுரி, தோழியையும், அவனையும் வரவேற்றுச் சோஃபாவில் உட்கார சொலிவிட்டு, அவர்களுக்குக் கிட்சனுக்குச் சென்று குடிக்கக் குளிர்பானம் எடுத்துவந்து கொடுத்தாள். பின், அவர்கள் குடித்து முடித்ததும், “என்ன விஷயம் டி?” என்றாள் சைகையில்.
“அடுத்த வாரம் எனக்குக் கல்யாணம் மாதுரி. இதோ இவர் தான் என் மாமா. இவரைத் தான் கல்யாணம் செய்துக்கப் போறேன்.” சொல்லிவிட்டுப் பக்கத்தில் அமர்ந்திருந்தவனை அறிமுகம் செய்தாள் சாதனா. இருவருக்கும் தன் வாழ்த்துக்களைத் தெரிவித்த மாதுரி, நிச்சயம் திருமணத்துக்கு வருவதாகச் சொன்னாள்.
சொன்னதுபோல அடுத்த வாரம் தோழியின் திருமணத்திற்குச் சென்றாள் மாதுரி. மணமகள் அறையில் அவர்கள் இருவர் மட்டும் இருக்க, மாதுரியின் கைகளைத் தன் கைகளுக்கும் பொத்திக்கொண்ட சாதனா, “என்னை மன்னிச்சுடு மாதுரி. என் புருஷன் உனக்குச் செஞ்ச கொடுமைக்கு, என்ன ஆறுதல் சொன்னாலும் பத்தாது. அவனையெல்லாம் புருஷன்னு சொல்றதைவிட மனுஷன்னு சொல்றதுக்குக் கூட நாக்கு கூசுது. அப்படி ஒரு அயோகியனை கல்யாணம் செஞ்சு, அவன் கூடக் குடும்பம் நடத்தி இருக்கிறதை நினைச்சா, அப்படியே பத்திகிட்டு வருது.” ஆவேசமாகச் சொன்னவளுக்கு, அன்று மாதுரி சொன்ன விஷயம் தற்பொழுதும் நினைவுகளில் வந்து போனது.
மாதுரி குணமடைந்து வீட்டிற்குத் திரும்பிய சில வாரங்களில், ஒரு நாள் அவளை வந்து சந்தித்த சாதனா, அன்று தொலைபேசியில் பேசும் பொழுது என்ன நடந்தது? எதற்காகத் தன் கணவனுக்கு விஷயம் தெரியவேண்டாம் என்று சொன்னாய் என்று மீண்டும் அதே கேள்வியைக் கேட்டாள். அதன்பின்பே தெரிந்தது, மாதுரிக்கு குரல் போய்விட்டது என்று. தோழியின் நிலைமையை எண்ணி அழுது விட்டாள். அதன்பின் சாதனாவின் வற்புறுத்தலின் பெயரில், கௌஷிக், நந்தாவுடன் சேர்ந்து செய்த செயல்களை ஒன்றுவிடாமல் தெரியப்படுத்தினாள் மாதுரி. சாதனாவுக்கும் சமீபகாலமாகக் கணவன் மேல் சந்தேகம் இருந்தது. தற்பொழுது மாதுரி சொன்னதும், ஒன்றும் ஒன்றும் இரண்டு என்று புரிய, கோபமடைந்தவள், கௌஷிக்கின் முகத்தில் கூட முழிக்க விரும்பாமல், அவன் வீட்டிற்குத் திரும்புவதற்கு முன்பே, குழந்தையைத் தூக்கிக்கொண்டு தன் தாய் வீட்டிற்குச் சென்றுவிட்டாள். அவன் எவ்வளவு கெஞ்சியும் திரும்பி செல்லவில்லை. அதன்பின் அவனின் இறப்பு செய்தி தான் அவள் காதுகளுக்கு வந்து சேர்ந்தது. தாலிகட்டியை பாவத்துக்காக, கடைசி முறையாக அவன் முகத்தை வந்து பார்த்துவிட்டு சென்றுவிட்டாள்.
பழைய நினைவுகளில் மூழ்கி இருந்த தோழியைச் சமாதனம் செய்த மாதுரி, “நானே பழச மறந்துட்டேன், நீ என்ன இன்னும் அதையே நினைச்சுட்டு இருக்க. கல்யாண பொண்ணு, ரொமாண்டிக் கனவு கானுவியா, அதைவிட்டுட்டு கண்டதை நினைச்சுக்கிட்டு.” என்றாள் சைகையில்.
சாதனா, தன் மனதுக்குள் இருக்கும் அழுத்தத்தைப் பெருமூச்சின் மூலம் வெளியேற்றிவிட்டு “எனக்கு இன்னொரு வாழ்க்கை கிடைச்ச மாதிரி, உனக்கும் ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமையனும் டி. அதுதான் இப்போ எனக்கு இருக்கிற ஒரே வேண்டுதல். கூடிய சீக்கிரம் நீயும் கல்யாணம் செஞ்சுக்கோ மாதுரி. உன்னைச் சந்தோஷமா பாக்கனும்னு எனக்கு ஆசை.” என்றாள் கலங்கிய குரலில்.
“நான் இப்போவும் சந்தோஷமா தானே இருக்கேன்.” சமாளிக்க முயன்றாள் மாதுரி.
“சந்தோஷமா இருக்கிற மாதிரி காட்டிக்கிற மாதுரி. ஆனா உன் முகத்தில உண்மையான சந்தோசம் இல்லை. முன்ன இருந்த சிரிப்பு இல்லை டி. நீ வாழ்கையில நிறைய வலிகளை அனுபவிச்சிட்ட டா. அதுல இருந்து மீண்டு வர்றது கஷ்டம் தான். ஆனா அப்படியே இருக்காத, மீண்டு வா. உன்னை மீட்டுக் கொண்டு வர நிச்சயம் ஒருத்தர் இருப்பாரு. அவர் யாருன்னு தேடு. அவரோட உன் வாழ்கையைப் புதுசா அமைச்சிக்கோ.”
சாதனா சொன்னதும், சுதர்ஷன் சொன்ன வார்த்தைகள் அவள் நினைவுகளில் வந்து போனது.
‘வாழ்க்கை போற பாதையிலேயே பின்னாடி போங்க மாதுரி, நிச்சயம் எங்கையாவது இளைப்பாற மரம் ஒன்னு இருக்கும்.’
நான் தேடும் நிழல் அவன் தானா? – கேள்வி அவளுக்குள்.
எங்கோ வெறித்துக் கொண்டிருந்த தோழியின் கன்னத்தைப் பற்றித் தன்புறம் திருப்பிய சாதனா, “கூடிய சீக்கிரம் எனக்குக் கல்யாண பத்திரிகை அனுப்பி வை!” என்று சொல்லிவிட்டு தோழியின் கன்னத்தில் இதழ் பதித்தவள், எழுந்து மணமேடைக்குச் சென்றாள்.
அதன்பின் நாட்கள் வேகமாக ஓட, கூடவே மாதுரியின் மனக்காயமும் ஆற ஆரம்பித்தது, சுதர்ஷனின் முகத்தைத் தினமும் பார்த்துக்கொண்டு இருப்பதாள்.
இந்நிலையில் சித்தார்த்துக்கு அழகிய ஆண் குழந்தை பிறந்தது. தன் வாழ்க்கை பூ பூக்கும் நந்தவனமாக இருக்கும்பொழுது தங்கையின் வாழ்க்கை வாடிய மலராக இருப்பதை நினைத்து வருந்திய சித்தார்த், மெல்ல மெல்ல அவளின் திருமணப் பேச்சை ஆரம்பித்தான். ராஜேஸ்வரியும், ஸ்வப்னாவும் தங்கள் பங்குக்கு அவளுக்கு அறிவுரை மேல் அறிவுரை வழங்கினர். ஆனால் மாதுரி ஒன்றும் பதில் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தாள்.
அன்றும் அப்படித்தான், திருமணப் பேச்சை பேசிய சித்தார்த், பேச்சின் ஊடே, சுதர்ஷனை பற்றிச் சொன்னவன், “ரொம்ப நல்ல மனுஷன் மாதிரி தெரியுது பப்பு. உன்னை நல்லா புரிஞ்சு வச்சுருக்கார். பாப்பா மேலையும் பாசமா இருக்காரு. அவர் உனக்கு வாழ்க்கை துணையா வந்தா, உன் லைஃப் நல்லா இருக்கும்னு எங்க எல்லாருக்கும் தோணுது பப்பு!.” தயங்கி தயங்கி சொன்னான் சித்தார்த். ஒன்றும் சொல்லாமல் அமைதியாக இருந்தவள், பின் நிமிர்ந்து “அவர் கிட்ட கேளுங்க பய்யா! அவருக்கு என்னைப் பத்தி எல்லாம் தெரியும். அதுக்கு அப்புறமும் அவருக்குச் சம்மதம்னா எனக்கும் சம்மதம்.” என்று சொல்ல, “அதெல்லாம் அவர் கிட்ட எப்பவோ பேசியாச்சு பப்பு!” சொல்லிவிட்டு நாக்கை கடித்துக்கொண்ட சித்தார்த், தங்கையின் முறைப்பை பார்த்துவிட்டு, “ஈஈ! அது ரொம்ப நாள் முன்னாடி அவர் என்கிட்டே வந்து பேசுனர் பப்பு. எனக்கு உங்க தங்கச்சியைப் பிடிச்சு இருக்கு. அவளை எனக்குக் கல்யாணம் செஞ்சு தரீங்களா, கடைசி வர அவளைக் கண்கலங்காம பார்த்துப்பேன்னு சொன்னாரு. இப்படி வெளிப்படையா பேசுற அவரை எனக்கு ரொம்பப் பிடிச்சு இருக்குப் பப்பு. சரின்னு சொல்லேன்.” முகத்தைப் பாவம் போல வைத்துக்கொண்டு கெஞ்சினான்.
அறையில் இருந்த மற்றவர்களும் “சரின்னு சொல்லேன்!” என்று வரிசையாகச் சொல்ல, தனிஷ்கா கட்டிலில் ஏறி தாயின் தாடையைப் பற்றித் தன்பக்கம் இழுத்து, “சரின்னு சொல்லு மம்மி!” என்றாள், என்ன நடக்கிறது என்று தெரியாமல். அறையில் இருந்த அனைவரும் பக்கென்று சிரித்துவிட்டனர்.
சித்தார்த்தோ, தங்கை மகளிடம், “பப்பு! உனக்குப் பைக் அங்கிளை பிடிக்குமா?” என்று கேட்க, “ரொம்பப் பிடிக்கும்!” தலையை வேகமாக மேலும் கீழும் ஆட்டினாள் குழந்தை.
“அவரை இங்க கூட்டிட்டு வந்திடலாமா?” அடுத்தக் கேள்வியை அவன் கேட்க,
கட்டிலில் இருந்து குதித்த தனிஷ்கா, சித்தார்த்தின் கையைப் பிடித்து இழுத்தவாறு, “வாங்க! இப்போவே போய்க் கூட்டிட்டு வரலாம்.” ஆசையுடன் சொல்ல, மாதுரியின் முகத்தைப் பார்த்தான் சித்தார்த். அவளும் சிரிப்புடன் ‘சம்மதம்’ என்றாள்.
அதன்பின் வேலைகள் துரிதமாக நடக்க, மாலதியிடம் பேசி சம்மதம் வாங்கினான் சுதர்ஷன். அவளுக்கு மாதுரி மனநல காப்பகத்தில் இருந்தது தெரியும் என்பதால், அக்கா தெரிந்துகொள்ள வேண்டியை விஷயத்தை மட்டும் எடுத்துச் சொன்னான் சுதர்ஷன். மற்றவை அவனுக்கும், மாதுரிக்கும் இடையேயான பெர்சனல் என்பதில் உறுதியாக இருந்தான். தம்பி சொன்னதைக் கேட்டு, “இப்படியும் மனுஷனுங்க இருப்பாங்களா டா? ச்சேய்! நீ அந்தப் பொண்ணை நல்லா பார்த்துக்கணும் டா. சரியா!” என்று அறிவுரை வழங்கினார் மாலதி.
எளிமையான முறையில் சுதர்ஷனுக்கும் மாதுரிக்கும் கோவிலில் வைத்துத் திருமணம் நடந்தது.
தாலியை மாதுரியின் கழுத்தில் கட்டிவிட்டு, அவள் கைகளை இறுக பிடித்துக்கொண்டான் சுதர்ஷன். அந்த அழுத்தமே சொன்னது, ‘இனி என்னைக்கும் உன்னைக் கைவிட மாட்டேன்!’ என்று.
நிமிர்ந்து கணவனைப் பார்த்த மாதுரியின் கண்கள் மனநிறைவில் கலங்கி இருக்க, பதில் பார்வை பார்த்த சுதர்ஷனின் கண்களோ காதலில் நிரம்பி வழிந்தது.
சித்தார்த், ஸ்வப்னா, ராஜேஸ்வரி, மாலதி, சாதனா, மிதுன், சஞ்சனா அனைவர் முகமும் சந்தோஷத்தில் பூரித்திருந்தது. பவித்ராவோ, மாமன் மகள் தனிஷ்காவை ஒரு நொடி கூடக் கீழே விடாமல், கைகளில் ஏந்தியபடி கோவில் முழுவதும் சுற்றிக்கொண்டு இருந்தாள்.
இங்கேயும் மிதுன் தன் சேட்டையை விடவில்லை. மனைவி என்னும் டைம் பாமை பக்கத்தில் வைத்துக்கொண்டே, பார்க்கும் பெண்களுக்கு எல்லாம் ‘ஹாய்’ சொல்லிக்கொண்டு இருந்தான்.
“என்ன செஞ்சுட்டு இருக்க?” பற்களைக் கடித்தபடி கேட்டாள் சஞ்சு.
“தெரியலையா சஞ்சு, எல்லாருக்கும் வணக்கம் சொல்லிட்டு இருக்கேன்.” இன்னும் பத்துச் செகண்டில் வெடிக்கப் போகிறாள் என்று தெரியாமல் கூலாகச் சொன்னான்.
“எதுக்கு வணக்கம்?” அழுத்தம் கூடி இருந்தது.
“அட! வணக்கம் சொல்றவங்களுக்குப் பதில் வணக்கம் சொல்றது தானே சஞ்சு நம்ம தமிழ் பண்பு, பாரம்பரியம், கலாச்சாரம்……” சொல்லிக்கொண்டே போனவன், இடுப்பில் ஏதோ குத்தவும், குனிந்து பார்த்தான். அவன் இடுப்பை அழுத்திக்கொண்டு இருந்தது ஒரு கத்தி. கத்தியை பிடித்திருந்த கையைத் தொடர்ந்து அப்படியே நிமிர்ந்து பார்த்தான். அது வேறு யாரும் இல்லை, சஞ்சனா தான்.
“அப்படியே சொருகினேன்னு வச்சுகோ! பண்பு, பாரம்பரியம் எல்லாம் ரத்தமா வெளிய வந்துடும்.” கண்களை உருட்டி சொன்னாள்.
“ஏண்டி! ஹேன்ட் பேக்ல மேக்கப் ஐடெம் தான் வச்சுருப்பீங்கன்னு பார்த்தா, கத்திய கூட வச்சுருப்பீங்களா?” எச்சிலை விழுங்கியபடி கேட்டான் மிதுன்.
“மேக்கப் ஐடெம்ஸ் எல்லாம் கல்யாணம் ஆகாத பொண்ணுங்களுக்கு. கத்தி, கடப்பாரை தான் கல்யாணம் ஆன பொண்ணுங்களுக்கு.”
“இது எப்போல இருந்து?” கண்கள் மிரட்சியைக் காட்டியது.
“இந்தச் செகண்ட்ல் இருந்து…” பக்கா வில்லன் போலப் பேசினாள்.
மிதுனோ கீழே கிடந்த கையிற்றை எடுத்து, தன் கைகளைத் தானாகவே சேர்த்து கட்டிக் கொண்டான்.
“அது!!” நம்பியார் போலச் சொன்ன சஞ்சனா, கத்தியை மடக்கி ஹேன்ட் பேகில் வைத்தாள்.
திருமணத்திற்குப் பின்பு, தங்கள் வீட்டிலேயே இருக்கச் சொன்னான் சித்தார்த். ஆனால் மாதுரியோ, கணவனுடன் இருப்பதாகச் சொல்லிவிட, மனமே இல்லாமல் சரி என்றான்.
தந்தை பரிசளித்த அபார்ட்மெண்ட் வீட்டை விற்று அதில் கிடைத்த பணத்தை மாதுரி கொடுக்க, அதனுடன் மாலதியும் லோன் போட, ஒரு மூன்று படுக்கை அறை கொண்ட வீட்டை, மனைவி மற்றும் அக்கா, இருவரின் பெயரிலும் சேர்த்து விலைக்கு வாங்கினான் சுதர்ஷன். குடி இருக்கும் வீடு தங்கள் பெயரில் இருந்தால், அதுவே பெண்களுக்கு ஒரு தெம்பையும், தன்னம்பிக்கையையும் கொடுக்கும் என்று சொன்னான். திருமணம் முடிந்து அனைவரும் புது வீட்டில் குடிபுகுந்தனர்.
அன்பும், காதலும், பரிவும், உறுதுணையும், என நாட்கள் நகர்ந்தது சுதர்ஷன், மாதுரிக்கு.
இந்நிலையில், ஜி.எச் மருத்துவர் மாதுரியின் குரலை மீட்பது தொடர்பாக வெளிநாட்டில் உள்ள சிறப்பு மருத்துவரை சிபாரிசு செய்ய, அவர்களைச் சென்று பார்த்தனர் சுதர்ஷனும், மாதுரியும். பணச்செலவு அளவுக்கு அதிகமாகவே ஆக, மொத்த செலவையும் தானே முன்னின்று செய்தான் சித்தார்த். அவளைப் பரிசோதித்த மருத்துவர், மூளையின் பின்பகுதியில் சில நரம்புகள் பாதிக்கப்பட்டிருப்பதாகவும், அதைச் சீர் செய்து, அதன் பின் சில பல ட்ரீட்மெண்ட் மற்றும் பேச்சு பயிற்சு கொடுத்து பார்போம், என்று கூறினார்.
அதன்படியே மாதுரிக்கு வெளிநாட்டில் தொடர்ந்து சிகிச்சை மற்றும் பேச்சுப் பயிற்சி கொடுக்கப்பட, மெல்ல மெல்ல அவளின் குரலில் மாற்றம் தெரிய ஆரம்பித்தது.
மாதுரி ஓர் அளவுக்குப் பேச ஆரம்பித்த அன்று இரவு தனிமையில், “மது! என் பேரை சொல்லேன்!” என்றான் சுதர்ஷன், ஆர்வமும் கெஞ்சலுமாய். “முஹூம்!” அவள் சிணுங்க, “ப்ளீஸ் அம்முகுட்டி!” அவன் விடுவதாய் இல்லை. வெகு நேரம் கழித்து மெல்ல, “சுதர்ஷன்!” என்று கணவனின் பெயரை கிசுகிசுப்பாக உச்சரித்தாள் மாதுரி. அவள் இதழ்களையே பார்த்துக்கொண்டு இருந்தவன், கலங்கிய கண்களுடன், மனைவியின் கழுத்தில் மென்மையாக இதழ் பதித்தான். அவனின் இரு சொட்டுக் கண்ணீர் அவளின் கழுத்தில் விழுந்து நெஞ்சுக்குள் வழிந்தது. கணவனின் இந்த உணர்வை எதிர்பாராத மாதுரி, அவனைத் தனக்குள் புதைத்துவிடும் அளவுக்கு இறுக அணைத்துக் கொண்டாள்.
சில வருடங்களுக்குப் பின்பு!
அதிகாலை பொழுது! அலார சத்தத்தில் கண்விழித்தாள் மாதுரி. அலாரத்தை அணைத்துவிட்டு திரும்பி பார்த்தாள். தந்தையும் மகனும் ஒரே ஸ்டைலில் உறங்கி கொண்டு இருந்தனர். அவர்களின் அந்த விசித்திர போசை பார்த்ததும் சிரிப்பு வர, இருந்தும் இன்று முக்கியத் தினம் என்பதால், மடமடவென எழுந்து குளித்துவிட்டு வந்தாள்.
“முகுந்த்! எழுந்திரி! ஸ்க்கூளுக்குப் போகணும்.” ஐந்து வயது மகனை தட்டி எழுப்பியவள், கணவனையும் எழுப்பினாள்.
“ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் மது!” தூக்கத்தில் சிணுங்கினான் சுதர்ஷன்.
“முடியாது எழுந்துருங்க. இன்னைக்கு முகுந்துக்கு முதல் நாள் ஸ்கூல், பவிக்கு முதல் நாள் காலேஜ். ரெண்டு பேரையும் சீக்கிரம் கூட்டிட்டு போகணும்.” கணவனின் காலில் ரெண்டு தட்டுதட்டிவிட்டு, மகளின் அறை நோக்கி சென்றாள்.
பெரியதாக இருந்த ஒரு படுக்கை அறையை இரண்டாகப் பிரித்து ஒன்றில் சுதர்ஷனின் அக்கா மகள் பவித்ராவும், மற்றொன்றில் தனிஷ்காவும் உறங்குவார்கள். மாதுரி கூட ஒரு நேரம் கேட்டால், ‘எதுக்குத் தனி ரூம்? பயப்படப் போறாங்க!’ என்று. அதற்குச் சுதர்ஷன் சொன்னான், “பயப்படட்டும் மது! அப்போத்தான் தைரியம் தன்னால வளரும். நோய் வந்தா தானே எதிர்ப்பு சக்தி வளரும். ரெண்டு பேரும் அவவங்க அம்மா மாதிரி, போல்டா இருக்கனும். முக்கியமா உன்னை மாதிரி இருக்கணும், என் பொண்ணு!”
நேரே சென்று மகளையும், நாத்தனார் மகளையும் எழுப்பிவிட்டு, மாலதியுடன் சேர்ந்து சமையல் வேலையில் இறங்கினாள். உணவை அடுப்பில் வைத்துவிட்டு, மீண்டும் படுக்கை அறையில் வந்து பார்க்க, மகன் இன்னும் உறங்கி கொண்டு இருந்தான். சுதர்ஷன் குளித்துவிட்டு வந்திருந்தான். “அவனை எழுப்பி விட வேண்டியது தானே!” கணவனைப் பார்த்து சொல்லிவிட்டு, சிணுங்கிய மகனை கஷ்டப்பட்டு எழுப்பி, பாத்ரூம் அனுப்பிவிட்டு, குழந்தைகள் இருவருக்குமான பள்ளிச் சீருடையைப் பீரோவில் இருந்து எடுத்துக் கொண்டிருக்க, பின்னில் இருந்து அவளை இறுக அணைத்தான் சுதர்ஷன்.
வயிற்றில் அழுத்தமாக விரல்களைப் பற்றி இருந்தவன், கழுத்து வளைவில் முகம் புதைத்து வாசம் பிடிக்க, கணவனை இன்னும் நெருங்கி நின்று கொண்டாள் மாதுரி. அவன் விரல்களின் மேல் தன் விரல்களை வைத்து அழுத்திக்கொண்டாள்.
தினமும் இப்படித்தான் செய்வான். காலையில் குளித்து முடித்து வந்ததும் அவளின் வாசம் அவனுக்கு வேண்டும். இல்லையென்றால் அவனுக்கு அந்த நாளே ஓடாது.
மனைவியின் கழுத்தில் ஆழ மூச்சை இழுத்த சுதர்ஷன், “மயக்குறடி! நான் சாகுற வரைக்கும் எனக்கு இந்த வாசம் வேணும்.” கிறக்கமும் காதலும் கலந்து கூறினான். மாதுரியின் முகத்திலோ வெட்கத்துடன் கூடிய நிறைவு!
“அத்தை! அத்தை!” பவியின் குரல் கேட்கவும், மோன நிலையில் இருந்து விடுபட்டனர், கணவனும் மனைவியும்.
“தனு இன்னும் தூங்கிட்டு இருக்கா!” பதினெட்டு வயது பவித்ரா சொல்லிவிட்டு செல்ல, மீண்டும் சென்று மகளை அடித்து எழுப்பிவிட்டு அறைக்குத் திரும்பியவள், “உங்க பொண்ணைப் பாருங்க இன்னும் தூங்குறா! உங்க பிள்ளைங்க ரெண்டு பேரும் என் பேச்சை கேட்கவே மாட்டேங்குறாங்க!” என்று குற்றப் பத்திரிகை வாசித்தாள்.
சுதர்ஷனோ, “வேணும்னா இவங்க ரெண்டு பேருக்கும் சேர்த்து, உன் பேச்சை கேட்கிற ரெட்டை குழந்தை பெத்துக்கலாம் மது! நான் ரெடி!” என்று சொன்னவன், எழுந்து மனைவியை நோக்கி வர, அதிர்ச்சியுடன் குளியல் அறை கதவை ஒரு பார்வை பார்த்த மாதுரி, “பிச்சுடுவேன்! பிச்சு! சீக்கிரம் கிளம்புற வழியைப் பாருங்க!” என்று சொல்லிவிட்டு வெட்கத்துடன் அறையை விட்டு வெளியேறினாள்.
பின் ஒருவழியாகப் பிள்ளைகள் மூவரும் கிளம்ப, அதே நேரம் வாசலில் கார் சத்தம் கேட்டது. வழக்கம் போலக் குழந்தைகளைப் பள்ளிக்கு அழைத்துச் செல்ல வந்திருந்தான் சித்தார்த். காரின் முன்பக்கம் சுதர்ஷன் அமர்ந்துகொள்ள, பின் இருக்கையில் சித்தார்த்தின் மகன் ராகுல், சுதர்ஷனின் மக்கள் தனிஷ்கா, முகுந்த, மற்றும் பவித்ரா நால்வரும் அமர்ந்து கொண்டனர்.
எல்லோரும் கிளம்பி சென்றதும், மாலதி கோர்ட்டுக்கு கிளம்பிவிட, மாதுரியும் கிளம்பி, தான் நடத்தும் சட்ட ஆலோசனை மையத்திற்குப் புறப்பட்டுச் சென்றாள். கத்தி பேசக்கூடாது என்று மருத்துவர் சொல்லிவிட்டதால், தான் படித்த சட்டம் வீணாகக் கூடாது என்று நினைத்த மாதுரி, சுதர்ஷனின் துணையுடன் கணவனின் முதல் எழுத்தையும், தந்தையின் முதல் எழுத்தையும் இணைத்து, ‘ஏஎஸ் சட்ட ஆலோசனை மையம்’ என்ற நிறுவனத்தைத் தொடங்கி, இதோ இன்று வரை நடத்தி வருகிறாள்.
ஆட்டோவில் இருந்து இறங்கி, அலுவகத்துக்குள் நுழைந்தவள், தன் அறைக் கதவை திறக்க, கம்பீரமான ஆளுயர புகைப்படத்தில் சிரித்தபடி மகளை வரவேற்றார், அம்பரீஷ் மேத்தா!
தந்தையை ஆழ்ந்து ஒரு பார்வை பார்த்த பின், புகைப்படத்தைத் தொட்டு நெற்றியில் ஒற்றிவிட்டு தன் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்தாள் மாதுரி மேத்தா!
சுதர்ஷன், மாதுரி இருவரும் என்றென்றும் மகிழ்ச்சியுடன் நிறைவாய் வாழவேண்டும் என்ற வாழ்த்துக்களுடன் விடைபெறுவோம்.
x———-சுபம்!———-x