அத்தியாயம் ஐந்து:
மறுநாள் காலை மருத்துவமனையில் இருந்து வீடு வந்து சேர்ந்தான் பேரின்பன். இன்னும் ஒரு மாதத்திற்கு சற்று கவனமாக இருக்கும்படி வலியுறுத்தியே அனுப்பி வைத்திருந்தார் மருத்துவர். காண்டீபன் கார் கொண்டு வந்திருக்க, பின் சீட்டில் அமர்ந்த இன்பன், கண்ணை மூடி சாய்ந்துக்கொண்டான்.
நேரே ரெஜிஸ்டர் ஆபிஸ் சென்று திருமணத்தை உறுதி செய்யும்படி கோகிலாவும் இன்பனும் கையெழுத்திட்டனர்.
அதன்பின்னே, வீட்டிற்கு வந்ததும், தங்கம் ஆரத்தி எடுத்து திருஷ்டி கழித்து அவனை உள்ளே அழைத்து போக, ஒண்டிவீரர், “இனி கொஞ்ச நாளுக்கு நீ மாடியேற வேணாம்! கீழே இருக்க ரூம்லேயே இரு” என்றார் உத்தரவாய். அவனது பொருட்கள் எல்லாம் முன் கூட்டியே புது அறைக்கு மாற்றப்பட்டிருந்தது. அறைக்குள் சென்றதுமே அவன் கண்கள் தேடியது, வைதேகியை தான்!
அவன் எதிர்ப்பார்த்ததை போல அந்த அறையில் அவன் அன்னையின் நிழல்ப்படம் இல்லை. உடலுடன் சேர்ந்து மனமும் சோர்ந்து போக, கட்டிலை விடுத்து, தரையில் ஒரு பாயை விரித்து படுத்துக்கொண்டான். தங்கம் சுட சுட இட்லியுடன், அவனுக்கு பிடித்த தக்காளி தொக்கு செய்து கோகிலாவிடம் கொடுத்து விட, அவள் வரும்போது நல்ல உறக்கத்தில் இருந்தான் பேரின்பன்.
நடிக்கிறானோ என்ற எண்ணத்தில் இரண்டு முறை கால் கொலுசு சத்தமிட அங்கும் இங்கும் நடந்தாள். அவனிடம் அசைவின்றி போக, ‘எதையாவது எடுத்து அவன் மண்டைல போடலாமா?’ என்று தோன்றியதை ‘ச்ச ச்ச, இப்போ வேணாம்’ என்று ஒத்திவைத்தாள்.
பின் அடி விழாத ஆயுதமாய் அவள் தேடியதில் சிக்கியது என்னவோ தண்ணீர் சொம்பு தான். சொம்போடு அவன் மீது வீசலாம் என்ற முடிவை இறுதி நிமிடத்தில் மாற்றி, கை நிறைய தண்ணீரை அள்ளி, விசிறியடித்தாள் அவன் முகத்தில்.
பதற்றத்தோடு அவன் சட்டென எழுந்து உட்கார முயல, அடிவயிறு சுருக்கென இழுத்து பிடித்தது. வலி முகத்தில் தெரிய, ‘ஸ்ஸ்ஸ்’ என அவன் உதட்டை கடித்துக்கொண்டதும், ‘ஐயோ’ என்றானது கோகிலாவுக்கு.
தட்டை அவன் முன்னே வைத்துவிட்டு கட்டிலில் அமர்ந்துக்கொண்டாள்.
அவளை பார்த்து மெலிதாய் புன்னகித்தபடி, “தண்ணியை தெளிக்குறதுக்கு பதிலா ‘மாமா, எழுந்துரிங்க மாமா’ன்னு குரல் கொடுத்துருக்கலாம்ல?” என்றவன் கேட்க, கோகிலா முறைத்த முறைப்பில், ‘எழுந்திரின்னு சொல்லவே வழியை காணோம், இதுல ‘மாமா’ வேற கேட்குதாடா உனக்கு?’ என அவன் மனம் இடித்துரைத்தது.
இட்லியை ஒரு வில்லை பிட்டு தொக்கில் தோய்த்தவன், “சாப்பிட்டியா மூக்கி?” என்றான்.
அவள் முகத்தை வெடுக்கென திருப்பிக்கொண்ட வேகத்தில், “யப்பா....” என்றான் அவன். அதன்பின்னே, தட்டை சுத்தமாய் காலி செய்துவிட்டு, போட வேண்டிய மாத்திரைகளுக்காக அவன் எழுந்துக்கொள்ள முயற்சிக்க, அவன் முகத்தருகே நீண்டது அவள் கரம்.
கையில் இருந்த மாத்திரைகளை கண்டவன், “வாவ், சுறுசுறுப்பான பொண்டாட்டியா இருக்க?” என்றான் பல்லைக்காட்டி.
“ப்ச்” என கோகிலா உச்சுக்கொட்ட, மாத்திரைகளை விழுங்கியவன், “ச்ச! கரெக்ட்டா வேட்டி கட்டுற இடத்துல தையலை போட்டுருக்கானுங்க, கட்டவும் முடியல, இறுக்கவும் முடியல!” என்று அவளுக்கு கேட்கும்படி முணுமுணுத்தான்.
அவள் கேட்டும் கேளாமல் இருப்பதை கண்டு, “ஹும்! உங்களுக்கெல்லாம் வசதியா நைட்டின்னு ஒன்னு இருக்கு! இந்த ஆம்பளைங்களுக்கு தான் ஒரு ‘டேட்டி’ கூட இல்லை!” என்றான்.
அப்போதும் அவள் திரும்பக்கூட இல்லை. ‘பேசுறேனே! மதிக்குறாளா பாரு?’ என பல்லைக்கடித்த இன்பன், வேண்டுமென்றே, “மூக்கிம்மா! உன்னோட நைட்டி எனக்கு தரியா? கொஞ்சம் ப்ரீயா இருக்கும்!!” என்று சொல்ல, அந்த நொடி அவள் முகம் போன போக்கை கண்டு அவன் சிரிப்பை அடக்க பெரும்பாடு பட்டான்.
“என்னடா எனக்காக ஒரு நைட்டி கூட இனாமா குடுக்க மாட்டியா? நான் வேணுனா நாளைக்கு அதை துவைச்சு காயவச்சு குடுக்குறேன்!” பாவமாக முகத்தை வைத்துக்கொண்டு அவன் கேட்ட விதத்தில், ‘நிஜமாவே கேட்குறானா?’ என குழம்பியே போனாள் கோகிலா.
அவள் பதில் சொல்லாது நிற்க, “ப்ச்!! என்ன செய்யுறது, ஆம்பளைங்க சொக்கா, டிராயரு, ஜிப்பான்னு எல்லாத்தையும் நீங்க போட்டுக்க நாங்க அனுமதிக்குறோம்! ஆனா இந்த நாட்ல ஒரு ஆண், நைட்டி போடக்கூட உரிமை இல்லை!!” என்று சோககீதம் வாசித்தவன், சட்டென,
“எப்ப ஒரு ஆம்பளையால பட்டபகல் பன்னெண்டு மணிக்கு நட்டநடு ரோட்ல சிலுக்கு நைட்டி போட்டு, சிரிச்சுக்கிட்டே போக முடியுதோ....! அப்போதான் இந்த நாடு வல்லரசு ஆகும்!!!” என்றான் சீறிய குரலில்.
கேட்டுக்கொண்டிருந்த கோகிலாவுக்கு தான் தலை சுற்றியது. ‘கீழ அடிப்பட்டதுல மேல எதுவும் ஆகிடுச்சா?’ என சந்தேகம் வேறு புதியதாய் உதிக்க, மாறாத பார்வையுடன் அவனையே பார்த்துக்கொண்டிருந்தவளை, “மூக்கி கண்ணு, ஏற்கனவே உனக்கு மூக்கு நீட்டம்! இதுல முறைச்சு முறைச்சு பார்த்தான்னா, மூக்கு மூணு சென்டிமீட்டர் முன்னாடி வருது!” என்றிட, ‘பட், பட், பட்டென’ முன்நெற்றியிலேயே மும்முறை அடித்துக்கொண்டு அந்த அறையை விட்டே ஓடினாள் கோகிலா.
அவள் ஓடுவதை கண்டவன், ‘மவளே, பேசாமயா போக்கு காட்டுற? உன்னை எப்படி பேசி பேசியே என் வழிக்கு கொண்டு வரேன் பாரு!!’ என்றான் உல்லாசமாய்.
தப்பித்து வெளியே வந்தவளோ, ‘நான் பேசாம இருந்து இவனுக்கு பனிஷ்மென்ட் குடுக்கலாம்ன்னு பார்த்தா, இவன் பேசி பேசியே எனக்கு டார்ச்சர் குடுக்குறானே? கடவுளே! என்னை மட்டும் காப்பாத்து’ என மானசீகமாய் சிரம் மேல் கரமெடுத்து கும்பிடு போட்டாள் கோகிலா.
கூடத்தில் நின்றவளை கண்ட தங்கம், “இன்பன் சாப்பிட்டானா கண்ணு?” என்றார்.
“சாப்பிட்டாங்க சித்தி”
“கண்ணு....” தயங்கிய அவர் குரல், “சொல்லுங்க சித்தி” என அவர் அருகே கோகிலாவை போக செய்தது.
“வந்ததுல இருந்து இன்பன் என்கிட்டே பேசவே இல்ல”
“நீங்களும் பேசலை தானே சித்தி”
“ஆமாம்! உன்னை அந்த நிலைல விட்டுட்டு போய்ட்டானேங்குற கோவம், அதான் நான் முகம் குடுத்து பேசல! அதுக்காக அவனும் பேசாம இருந்தா எப்டிம்மா?”
“உங்ககிட்ட பேசாம எங்க போய்ட போறாரு சித்தி! உடம்பு கொஞ்சம் சரியாகட்டும்!”
“ம்ம்ம்!! கண்ணு, இந்த டீயை கொஞ்சம் காண்டீபனுக்கு குடுத்துடுறியா?” தங்கம் வெகுவாய் தயங்கிக்கொண்டே கேட்க, “இதுக்கு ஏன் சித்தி தயங்குறீங்க? குடுங்க! நான் குடுத்துட்டு வரேன்” என்று டம்ளரை வாங்கிக்கொண்டவள், மாடியேறி சென்றாள் அவன் அறை நோக்கி!
கதவிரண்டும் திறந்திருக்க, கட்டிலில் அமர்ந்திருந்தான் காண்டீபன். கையில் எதையோ வைத்து பார்த்துக்கொண்டிருந்தவன், கோகிலாவின் கால் கொலுசு சத்தம் கேட்டதும் அவசரமாய் அதை இரு தலையணை கொண்டு மறைத்துவைத்தான்.
“வா கோகிலா”
“ம்ம்ம்... சித்தி டீ குடுத்தாங்க” அவள் நீட்டியதை பெற்றுக்கொண்டவன், “ஒரு சத்தம் குடுத்துருந்தா நானே வந்துருப்பேன்” என்றான்.
“ஏன், நாங்க வரக்கூடாத அளவுக்கு இங்க என்ன வச்சுருக்க?”
“ஒன்னும் இல்லையே... ஒண்ணுமில்லை” அவசரமாய் சொன்னவன் டீயை பருகும் சாக்கில் வாயை மூடிக்கொள்ள, கோகிலா அறையை விட்டு வெளியேற திரும்பினாள்.
“கோகிலா” காண்டீபன் அழைக்க, நின்றவளிடம், “கேட்டியா?” என்றான் மொட்டையாய்.
“என்ன கேட்டியா?” அவளுக்கு விளங்கவில்லை.
“ப்ச்! அவன்கிட்ட கேட்டியா? எங்க போனான் என்ன நடந்துச்சுன்னு?”
“கேட்கல!!”
காண்டீபன், “கேட்கலன்னு விட்டேத்தியா சொன்னா என்ன அர்த்தம் கோகிலா? அவனுக்கு என்ன நடந்துச்சுன்னு தெரிய வேண்டாமா?”
“எதுக்கு தெரியனும்?”
“என்ன பேசுற நீ? எவனோ அவன்மேல கை வச்சுருக்கான், அவனை எப்படி சும்மா விட முடியும்? சென்னைல இருக்க நம்மாளுங்க கிட்ட சொல்லி போலிசை விட்டு கிஷோரை நல்லா துவைக்க சொல்லிட்டேன்! அவன் எனக்கும் இதுக்கும் சம்பந்தமே இல்லன்னு கதறுரானாம்! அவனை தாண்டி வேற யாரா இருக்கும்ன்னு தெரியல!! உன் புருஷனே வாயை திறந்தா தான் உண்டு” கடுப்புடன் கத்தினான் காண்டீபன்.
“உனக்கென்ன திடீர் பாசம்?” கோகிலா அவன் கேட்டதை தாண்டி, பதில் கேள்வி கேட்க, ‘இது என்ன பேச்சு?’ என்பதை போல முறைத்தான் அவன்.
“என் வீட்ல இருக்க யார் மேல கை வச்சாலும் எனக்கு கோவம் வரத்தான் செய்யும்!!” சாதூர்யமாய் பதில் சொன்னவன், முகத்தை திருப்பிக்கொள்ள, “எனக்கு தெரியாது! எது கேட்கணுமோ, என்ன தெரியனுமோ அவர்கிட்ட நீயே பேசிக்கோ” என்றாள் கோகிலா.
‘நான் பேசுறதா?’ என அதிர்ந்தவன், “இங்க பாரு, நான் பேசுனா சண்டை தான் வரும்! அவனுக்கு எனக்கும் ஒத்தே வராது! அதனால நீயே கேட்டு சொல்லு” என்றான்.
கைகளை கட்டிக்கொண்டு திண்ணமாய் அவனை பார்த்தவள், “சொல்றதா இருந்தா நம்ம கேட்குறதுக்கு முன்ன அவரே சொல்லிருப்பாரு! சொல்லாம இருக்குறாருன்னா அதுல கண்டிப்பா ஏதோ ஒரு காரணம் இருக்கு!” என்றவள், “நான் கேட்டா என்கிட்டே சொல்லிடுவாரு! ஆனா நான் கேட்டுடக்கூடாதுன்னு நினைக்குறாருன்னு எனக்கு புரியுது!! நானா கேட்க மாட்டேன்! எப்பவும்!!” என்றதோடு முடித்துக்கொண்டாள்.
அவளையே விசித்திரமாய் பார்த்தான் காண்டீபன். ‘இன்பனிடம் அப்படி என்ன தான் இருக்கிறது இவள் இப்படி உருக?’ என்று தோன்ற அதை கேட்டும் விட்டான்.
மெலிதாய் சிரித்தவள், “தட்ஸ் அ மில்லியன் டாலர் குவஸ்ட்டீன்! அதுக்கான பதிலை தான் நான் தினமும் தேடிக்கிட்டு இருக்கேன்! நான் படிச்ச படிப்பு, வளர்ந்த விதம், என் பிரண்ட்ஸ் எல்லாத்தையும் மறந்துட்டு இங்க இருக்கேன்!” என்று சொன்னவள்,
“எல்லாத்தையும் மறக்க வைக்குறான் அவன்!!” என்றாள் கனவில் மிதப்பவள் போல...
“எனக்கு அவர்மேல கோவம் இல்லாம இல்லை. நிறைய இருக்கு!! ஆனா, கோவப்பட்டு அவரையே வேண்டாம்ன்னு சொல்ற அளவுக்கு நான் முட்டாள் இல்லை!” என்றாள் அவள்.
காண்டீபன் வாயடைத்து நின்று போனான். என்ன சொல்லவென தெரியவில்லை அவனுக்கு.
“உங்களுக்குள்ள என்ன பிரச்சனைன்னு தெரியல! இப்போதைக்கு தெரிஞ்சுக்கவும் எனக்கு விருப்பம் இல்லை. அவர்மேல வெறுப்பும் கோவமும் இருக்கமாறி இன்னும் எத்தனை காலத்துக்கு உன்னால நடிக்க முடியும்ன்னு மட்டும் கொஞ்சம் யோசி” என்றாள்.
“நான் ஒன்னும் நடிக்கல, நிஜமாவே அவனை எனக்கு பிடிக்காது” என்று காண்டீபன் சொல்ல, “வாட்எவர்” என அசால்ட்டாய் தோள் குலுக்கிவிட்டு வெளியே சென்றாள் கோகிலா.
அவள் சென்றதும் தலையணை கொண்டு மறைத்து வைத்திருந்ததை கையில் எடுத்தவன், “நான் நடிக்குறேனாம்மா? அப்பாக்கு பிடிக்காதனால எனக்கும் அவனை பிடிக்கலன்னு சும்மா தான் சொல்லிட்டு இருக்கேனா?” என்றான் சிரித்த முகமாய் நிழல்ப்பட சட்டத்தில் இருக்கும் தன் அன்னை வைதேகியிடம்.
அவன் கையில் இருந்த சட்டகம், நொடியில் பறிக்கப்பட, அதிர்ந்து திரும்பியவனை முறைத்துக்கொண்டு நின்றாள் கோகிலா.
“இது எங்க ரூம்ல இருந்தது தானே? அவர் வச்சுருந்த போட்டோவ எதுக்கு நீ எடுத்துட்டு வந்து வச்சுருக்க?” என்றாள் கோவக்குரலில்.
“அம்மாவை கொன்னுட்டு வெறும் போட்டோ வச்சு ஸீன் போட்டுட்டு இருக்கான்! அதான் எடுத்துட்டு வந்துட்டேன்!!” என்றுவிட, “ஏன், உங்கிட்ட வேற போட்டோவே இல்லையா?” என்றாள்.
முனகிய குரலில், “இல்ல!!” என்றவன், “அப்பாக்கு அம்மா நியாபகமா இருக்குன்னு அம்மா போட்டோ வைக்கவே கூடாதுன்னு சொல்லிட்டாரு வீட்ல!!” என்றான்.
“ஹும்ம்!! உனக்கு உங்க அம்மா வேணும்ன்னா அப்பாக்கிட்ட எதிர்த்து பேசி போட்டோ மாட்டிக்கோ! இப்படி அவருக்குன்னு இருக்க சின்ன சின்ன நிம்மதியையும் கெடுக்காத” என்றுவிட்டு தன் மாமியாரை கையோடு எடுத்துக்கொண்டு வெளியேறினாள் கோகிலா.
வாசல் தாண்டியவள் முகம் வாடி நிற்கும் காண்டீபனை கண்டு மனம் கேளாமல், “காண்டீபா!!” என்றழைத்தாள்.
உடனே முகத்தை சீர்ப்படுத்திக்கொண்டவன், “பார்ரா! காண்டீபன்னா கூப்பிட்ட? எனக்கு காட்ஜில்லான்னு தான் கேட்டுச்சு” என்று சொல்ல, “என் புருஷங்குறதுக்காக சொல்லல, இன்பன் ரொம்ப நல்லவரு! உன்மேல நிறைய பாசம் வச்சுருக்காரு! இனியாவது கொஞ்சம் கண்ணை திறந்து பாரு!” என்றாள்.
அவனோ பேச்சை மாற்றும் பொருட்டு, “நீ இப்படி சீரியசாவே இருக்காத கோகிலா, நல்லாவே இல்லை! கலகலப்பா சிரிச்ச முகமா இரு, அதான் உனக்கு சூட் ஆகுது” என்று சொல்ல, அவனை வெற்றுப்பார்வை பார்த்தவள் மௌனமாய் மறைந்துவிட்டாள்.
தங்கள் புது அறைக்குள் சென்று இன்பனின் கண்ப்படும்படி புகைப்பட சட்டத்தை மாட்டியவள், அவனை திரும்பி பார்க்க, ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் திளைத்திருந்தான் பேரின்பன்.
அவன் இடுப்பில் இருக்கும் வெண்த்துணிகட்டை தொட்டு பார்த்தவளுக்கு, ‘எப்படி இது நடந்தது?’ என தெரிந்துக்கொள்ளும் வேகம் இருந்தும், அவனிடம் தானாய் சென்று கேட்கக்கூடாது என உறுதியாய் இருந்தாள்.
அதன் பின்னே அவள் தொலைபேசிக்கு நண்பர்கள் குலாம் திருமண சேதி அறிந்து தொடர்புக்கொள்ள, வெகு நாட்களுக்கு பின் பேசுவதால், நேரம் அப்படியே ஓடி போனது.
|
|
|
√please scroll down to read the rest of this epi
Last edited:
