ரிஷியின் எரிச்சல் கரையை கடக்கும் அபாயத்தை அவனின் முகமே சுமங்கலிக்கு பறையடித்து காண்பிக்க சுதாரித்தவர் மூத்தார் மனைவி திலகவதியிடம்,
“அக்கா பேசிக்கிட்டே இருந்தா நேரமாகிட்டு இருக்குல. காலையில நேரத்தோட பொங்கல் வைக்கனுமே...” என
உத்தரவிற்காக காத்திருப்பதை போல கேட்டுவைக்க வேகமாக ரிஷி தாயின் அருகில் செல்ல முயல,
“அதுக்கென்னத்தா, இனி சோலி ஒண்ணுமில்லை. நாளைக்கு மறவாம ஐயா எடுத்துக்குடுத்த உடுப்பைத்தான் உடுத்தனும். நெனப்பிருக்குல...”என சொல்லி அனைவரையும் அனுப்பிவிட்டு சுமங்கலியையும் அழைத்துக்கொண்டு பூஜையறையில் வைக்கப்பட்டிருந்த பொருட்களை மீண்டும் ஒருமுறை சரிபார்க்க சென்றார்.
அவர் சொல்லி சென்றது ரிஷிக்கும், அவனின் இளைய பெரியப்பா மகன் தினேஷிற்கும் என்பது அனைவருக்குமே வெட்டவெளிச்சம். ஆனாலும் யாரும் வாய் திறக்கவில்லை.
துரைச்சாமியின் குடும்பம் மிகவும் பெரியது. அங்காளி பங்காளி என அனைவருமே கூட்டுக்குடும்பமாக வாழ்ந்து வருபவர்கள். துரைச்சாமிக்கு ஒரு அண்ணனும் ஒரு தங்கையும் என அவ்வூரிலேயே ஒரே குடும்பகாம வசித்துவந்தனர்.
துரைச்சாமியின் தலைமுறை வரை அவ்வூரிலேயே தோப்பு, வயல் என பண்ணையம் செய்ய அவரும், அவர் அண்ணன் பெரியசாமியும் தலையெடுத்து பஞ்சு மில் என மெல்ல கால்பதிக்க ஆரம்பித்து அதை வெற்றியும் காண அவர்கள் பிள்ளைகள் படித்து ஆளுகொரு தொழிலில் சொந்த முயற்சியில் கால்பதித்துக்கொண்டனர்.
பெரியசாமி உடல்நலகுறைவால் இறந்துவிட அவருக்கு பின் அவர் மனைவி கோமதியும் அவருடனே காலமானார். மொத்த குடும்ப பொறுப்பும் துரைச்சாமியிடம்.
அவரின்றி ஒரு அணுவும் அசையாது அவ்வீட்டில். அவரின் சொல்லிற்கு மறுபேச்சு எழும்பாதென்பது அவ்வூரறிந்த உண்மை. பிள்ளைகள் அவர்களின் பிள்ளைகள் என வெளியூரிலும் வெளிநாட்டிலும் இருந்தாலும் பொங்கல் பண்டிகை என்றும் வரும் பொழுது அவ்வீட்டில் தான் கொண்டாடவேண்டும்.
அக்குடும்பத்தை பொறுத்தவரை அது எழுதப்படாத சட்டமும் கூட. இதுவரை மீறியவர் எவருமில்லை. பொங்கலுக்கு ஒரு வாரத்திற்கு முன்பே அனைவரும் வந்துவிட அன்றைக்கே குலதெய்வம் கோவிலுக்கு சென்று பூஜை போட்டுவிட்டு வீட்டிற்கு வந்துவிடுவர்.
வந்ததும் துரைச்சாமி தன் உடன்பிறப்பான மகாதேவியின் வீட்டிற்கு தன் குடும்பம் சகிதமாக சென்று பட்டுபுடவை, பட்டு வேஷ்டி, ஒரு கட்டு கரும்பு, ஏழுவகை பழங்கள், எழுவகை கிழங்குகள், அரிசிப்பானை, அரிசிப்பெட்டி, பருப்பு வகைகள், நெய், மஞ்சள்கிழங்குகள், இவையனைத்தும் பொங்கலுக்கும் மூன்றுநாள் முன்பு கொடுத்துவிடுவார்.
இவர்களை வாசலில் வைத்து ஆரத்தி எடுக்கும் மகாதேவி அனைவரயும் வரவேற்று அன்றைக்கான கறிவிருந்தை தன் சொந்தங்களுக்கு நிறைவாக உபசரித்து வழியனுப்பிவைப்பார்.
காலங்காலமாக நடைபெறும் அவர்களின் பழக்கவழக்கங்களை, சகோதரிக்கும், மகள்களுக்கும் செய்யும் சீர்வரிசைகளை எந்த சூழ்நிலையிலும் அவர் விட்டுக்கொடுக்கவே மாட்டார்.
அதை தன் வாரிசுகளும் தன் வீட்டில் பிறக்கும் பெண்பிள்ளைகளுக்கு அந்த மரியாதையை குறைவின்றி செய்ய கற்றுக்கொடுக்கவும் செய்தார். இன்றுவரை தன்னுடன் பிறந்த சகோதரிக்கான சீரை தன் கையாலேயே கொடுத்தும் வருகிறார் துரைச்சாமி.
பிள்ளைகள், மருமக்கள், பேத்தி, பேரன்களுக்கும், துரைச்சாமியே தன் கையால் புது உடுப்புகளை தட்டில் வைத்து வழங்குவர். அதைத்தான் கோவிலுக்கு பொங்கல் வைக்க செல்லும் பொழுது உடுத்தியிருக்கவேண்டும்.
இது அவரின் பிள்ளைகள் தன் பிள்ளைகளுக்கு தரும் அன்பான கட்டளை. இன்றுவரை எந்த மீறல்களும் இல்லாமல் கட்டுக்கோப்பாக செவ்வனே சென்றுகொண்டிருக்கிறது துரைச்சாமியின் பரம்பரை.
விடிய வெகுநேரம் இருந்தும் கதவு படபடவென தட்டப்பட எரிச்சலுடன் கண்விழித்தான் ரிஷிவந்த்.
“ரிஷி, கதவை திறய்யா. ரிஷி தம்பி...” என்ற குரலில் ரௌத்ரமானவன்,
“ஆரம்பிச்சுட்டாங்க போல அவங்க சுப்ரபாதத்தை...” என்ற சன்னமான முணுமுணுப்போடு எழுந்து கதவை திறக்க அவனின் கோலம் கண்டு கொஞ்சம் ஆசுவாசமானார் சுமங்கலி.
“நல்லவேளைய்யா நீயே தயாராகிட்டே...” கோவிலுக்கு தயாராக கிளம்பியே வந்து கதவை திறந்த மகனின் பொறுப்பில் முகம் மலர்ந்தாலும் கொஞ்சம் சந்தேகமும் இருந்தது.
மகனின் முகத்தில் தூக்கக்கலக்கம் கொஞ்சமும் குறையாமல் கலைந்த தலையோடு நிற்பதை முறைத்து பார்க்க, அதை உணர்ந்தது போல ரிஷியும்,
“டவுட்டே வேண்டாம் மாம். நான் நைட்டே குளிச்சுட்டு இந்த ட்ரெஸ் போட்டுட்டுதான் படுத்தேன். அப்போதானே நீங்க எழுப்பினதும் அப்டியே கிளம்ப சரியா இருக்கும்...” என,
“ஐயோ ராமா...” தலையில் அடித்துக்கொண்ட சுமங்கலியை அசால்ட்டாக பார்த்தவன் முகம் கழுவ பாத்ரூம் சென்றான்.
“உனக்கு எத்தனை தடவை சொல்றது ரிஷி. அம்மான்னு கூப்பிடுன்னு. உன் தாத்தாவுக்கு கேட்டா வருத்தப்படுவாரு...” என சொல்ல,
“கேட்கட்டும். ஐ டோன்ட் கேர் மாம். நான் எப்படி உங்களை கூப்பிட்டு வளர்ந்தேனோ அப்டித்தான் கூப்பிடுவேன்...” என்று முகத்தை துவாலையில் ஒற்றி எடுத்தவன் அதை சுமங்கலியின் தோளில் போட்டுவிட்டு கண்ணாடியின் முன்பு சென்று தலைவார நின்றான்.
“இது என்ன பிடிவாதம் ரிஷி?...” கொஞ்சம் கவலையோடு கெஞ்சல் குரலில் தான் கேட்டார் சுமங்கலி.
“உங்க பிடிவாதத்துக்கு எந்தவிதத்திலும் என்னுடைய பிடிவாதம் இணையில்லை மாம்...” என்றவனின் முகன் களையிழந்து காணப்பட்டது.
மனம் பிசைய மகனின் முகத்தை பார்த்தவருக்கு இப்போது அவனிடத்தில் இலக்கம் காண்பித்தால் உடனே தலைமேல் ஏறிவிடுவான் என்பது நிச்சயம். கரையத்துடித்த மனதை இருக்கிப்பிடித்தார்.
“கிளம்பு ரிஷி...” கொஞ்சம் கண்டிப்போடு கூறி வெளியேறிவிட்டார்.
