“நத்திங் மாம். நான் போனதில்லை. ஆனா கேள்விபட்டிருக்கேன்...” என்றுவிட்டு,
“பொண்ணு பார்க்க போன்னு மட்டும் சொல்றீங்க? பொண்ணு போட்டோவை காட்டலை...” அவரின் சிந்தனையை மாற்றவென கேட்க,
“அதுசரி. உன் தாத்தாவை பத்தி தெரியாதா? அவருக்கு இப்படி போட்டோ காமிக்கிறது பிடிக்காதுன்னு...”
“அப்போ நேர்ல பார்த்து பிடிக்கலைனா மட்டும் ஒத்துப்பாராக்கும். பார்த்துட்டே இருங்க. பார்த்துட்டு வந்துட்டேன்றதனால என்னை கட்டாயப்படுத்தி தாலிகட்ட சொன்னா அப்பாவுக்கு கட்டி வச்சு உங்களுக்கு ஆப்பு வச்சிடுவேன்...”
“ராஸ்கல் எனக்கே ரிவீட்டா?...” அவனை துரத்த அவரிடமிருந்து தப்பித்து,
“ஓகே மாம் நான் என் ரூம்க்கு போறேன்...” என்றபடி ஓடிவிட்டான்.
ஏனோ இந்த சம்பந்தம் தகைந்துவிடவேண்டும் என அவரின் உள்மனம் ஆசை கொண்டது. ஆனால் ரிஷியின் மனநிலை அதை ஏற்க வேண்டுமே? நினைப்பதெல்லாம் நடந்துவிட்டால்?????
--------------------------------------------------------------------
சத்யாவிற்கு உலகமே தட்டாமலை சுற்றியது. நேற்று துவைத்துப்போட்ட உடைகள் அனைத்தும் காற்றில் பறந்து தரையில் மிதிபட்டு மீண்டும் அழுக்காகி இருந்தது. இன்றுமட்டுமல்ல என்றைக்கு நேத்ராவை மாட்டிவிட ரஞ்சனிக்கு துணைபோனாளோ அதற்கு பின் தான் இது போன்ற சம்பவங்கள் அரங்கேற ஆரம்பித்தது.
முதுகு ஒடிய துவைத்து உலர்த்திய துணிகளில் சில பல மீண்டும் அழுக்காகி துவைக்கும் நிலைக்கு வந்து நிற்கும்.
குளிக்க செல்லும் இடத்தில் வரிசையில் நிற்கையில் வேண்டிமென்றே தனக்கு பின்னால் வந்த பெண்கள் அவளை முந்திக்கொண்டு சென்று குளித்து வர இவள் காரணம் கேட்டால் வேண்டுமென்றே சண்டைக்கு வந்தனர்.
இது அனைத்தும் வேண்டுமென்றே செய்வது தன என தெளிவாக தெரிந்தவளால் எப்படி சரி செய்வது என புரியவில்லை.
நேத்ராவிடம் சென்று பேச பயமாக இருக்க சில நாட்கள் பொறுத்தவள் எதுவானாலும் பேசி பார்ப்போம் என்னும் முடிவிற்கே வந்துவிட்டாள்.
தங்களுடைய அறையில் நேத்ராவிற்காக காத்திருக்க வெகு நேரம் சென்ற பின்னே நேத்ரா வந்து சேர்ந்தாள்.
தன் பின்னால் சத்யா வந்து நிற்பதும் தன்னிடம் ஏதோ பேச நினைத்து தயங்குவதுமாக இருப்பதை புரிந்தாலும் நேத்ரா கண்டுகொள்ளவே இல்லை.
தன் வேலைகளை முடித்து கட்டிலில் அமர்ந்து இழுத்து போர்த்த ஆரம்பித்ததும், “நேத்ராக்கா...” என அவசரக்குரலில் கூவினாள் சத்யா.
“நேத்ராக்கா ப்ளீஸ் கொஞ்சம் பேசனும். நீங்க கூட பேச வேண்டாம். ஆனா நான் இதை உங்ககிட்ட சொல்லியே ஆகனும். ப்ளீஸ் ப்ளீஸ்...” அழுகை குரலில் பேச எரிச்சலான நேத்ரா,
“ஏய் சந்து. இவ எதுக்கு என் காலுக்கு கீழே உட்கார்ந்துட்டு ஒப்பாரி வைக்கிறா? காண்டாகுது. என்னனு கேட்டு சொல்லு. தூங்கனும் நான்...”
சத்யாவின் முகத்தை கூட பார்க்காமல் சைந்தவியை இடை நிறுத்தி பேச,
“சத்யா அதான் அக்கா சொல்ல சொல்லிட்டாங்கள. என்ன உன் பிரச்சனைன்னு அழுகாம டக்குன்னு சொல்லு...” என உந்த,
“நான் என்ன கோர்ட்டா நடத்திட்டு இருக்கேன். போற வர்ற எல்லாருக்கும் பஞ்சாயத்து பண்ணி வைக்க. என் பஞ்சாயத்தே ஊர் எல்லை வரைக்கும் நிக்குது...” என சலித்து சைந்தவியை பார்த்து.
“வந்து நேத்ராக்கா...” நேத்ராவின் இரக்கத்தை சம்பாதித்தே ஆகவேண்டி மீண்டும் அழ,
“இதுதானா இவ டக்கு. சந்து நீ கேட்டுட்டு மெதுவா நேரம் கிடைக்கிறப்போ சொல்லு...” மீண்டும் போர்த்திய நேத்ராவை தடுத்த சத்யா,
“அழலைக்கா ப்ளீஸ். சொல்றதை கேட்டுடுங்க...” அனைத்தையும் சொல்லி முடித்து மீண்டும் விசும்ப,
“ஓஹ் இவளை பழிவாங்க நான் இதை செய்யறதா இவ நினைக்காளோ? சொல்லிவை சந்து. நான் நினைச்சு பாக்கக்கூட விரும்பாத ஒருத்தி இவ. இந்த சீப் பாலிட்டிக்ஸ் எனக்கு வராது. எதுவானாலும் நேருக்கு நேர் தான்...”
“ஹைய்யோ அக்கா நான் உங்களை சொல்லலை. உங்களோட ப்ரெண்ட்ஸ்...”
அதுவரைக்கும் சத்யாவின் முகத்தை கூட பார்க்க விருப்பமற்று சைந்தவியிடமே பதில் பேசிக்கொண்டிருந்தவள் எரிமலையாகிவிட்டாள்.
சத்யாவை நேருக்கு பார்த்து, “என்ன சொன்ன? என்னோட ப்ரெண்ட்ஸ் இதை செய்றாங்களா? அவங்களுக்கு வேற வேலை இல்லை பாரு. அவங்க உன்னை வச்சு செய்யிற அளவுக்கு நீ பெரியாளா?...” அவளின் கோபத்தில் வாயடைத்து போனாள் சத்யா.
“உன்னை மாதிரி சில்லி மைண்ட்னு நினைச்சியா அவங்களை. உன் மென்டாலிட்டி தான் அது. என் ப்ரெண்ட்ஸ் பத்தி பேசின பார்த்துக்கோ...”
இவ்வளவும் நடந்திருக்க கிடைத்த கேப்பில் சைந்தவி ராகினிக்கு அழைத்துவிட்டாள். நேத்ரா பேசிக்கொண்டிருக்கும் போதே மற்ற மூவரும் வந்துவிட,
“நீங்க வேணும்னா நேரா கேட்டுப்பாருங்க நேத்ராக்கா நான் சொல்றது உண்மையா பொய்யான்னு...” மீண்டும் சத்யா கூற,
“அடச்சீ நான் எதுக்கு என் ப்ரெண்ட்ஸ்கிட்ட கேட்கனும். நீ இவ்வளோ பேசியும் பேசாம நின்னுட்டு இருக்காங்களே அதுலயே தெரியும் எனக்கு. உன்னை மாதிரி முதுகுல குத்த தெரியாது எங்களுக்கு...”
“தப்பு செஞ்சா நேருக்கு நேரா சொல்லுற துணிச்சல் எங்களுக்கு இருக்கு. செஞ்ச தப்பை ஒத்துக்கற தைரியம் இருக்கு. உன்னை மாதிரி பச்சோந்தின்னு நினைச்சியா?...”
“சொல்லு உனக்கு தைரியம் இருந்தா ட்ரெஸ் இப்டி ஆனதை யார் செஞ்சான்னு வேணும்னா உனக்கு தெரியாம இருக்காது. மத்ததை யார் செஞ்சா? இவங்க மூணு பேர்ல. சொல்லு பாப்போம்...”
எப்படி சொல்வாள்? இந்த மூணு பேரை தவிர ஹாஸ்டல் பிள்ளைகள் பாதி பேர் தன்னிடம் இப்படி நடந்துகொள்வதை சொன்னால் யாரேனும் நம்புவார்களா? நிச்சயம் இல்லை.
சத்யாவை போட்டு வார்த்தையால் வாட்டிவிட விட்டால் போதும் என சத்யா தன்னுடைய கட்டிலுக்கு சென்று படுத்துவிட்டாள்.
“யார்க்கிட்ட உன் வேலையை காட்டற?...” விடாமல் நேத்ரா குதிக்க அவளை இழுத்துக்கொண்டு வெளியே வந்து நின்றனர் அவள் தோழிகள்.
“ராத்திரி நேரத்துல எதுக்குடி அவகிட்ட மல்லுக்கு நிக்கிற?...” ரோஷிணி கேட்க நடந்ததை நேத்ரா கூறவும் வனமலர்க்கு புரிந்தது.
“நம்ம செய்யலைன்னு எனக்கு தெரியும்டி. ஆனா நமக்காக யார் செய்யறான்னு தெரியலை...” நேத்ரா யோசனையாக,
“அதொண்ணுமில்லை செல்லக்குட்டி. நம்ம பர்ஸ்ட் இயர் பசங்க அன்னைக்கு நடந்ததை பத்தி என்கிட்டே கேட்டாங்க. நானும் எதார்த்தமா உனக்கு நடந்த அநியாயத்தை அதுங்க காதுல ரொம்ப கவலையோட போட்டுவச்சேன்...”
“அடிப்பாவி...” ராகினி வாய் பிளக்க,
“பாசக்கார பயபுள்ளைங்க. ரெண்டு பேர்க்கிட்ட தான் சொன்னேன். ஆனா இப்படி இன்னைக்கு வரைக்கும் வச்சு செய்யும்ங்கன்னு நான் என்ன கனவா கண்டேன்...”
கைகளை தட்டி கன்னத்தில் வைத்து வானத்தை பார்த்த வனமலரின் பாவனையில் சிரித்துவிட்டனர் அனைவரும்.
“கொளுத்திவிட்டுட்டு இங்க கொஞ்சிட்டு இருக்கியே உன்னை...” நேத்ரா சிரித்தபடி அவளை முதுகில் போட,
“போதும் மலர். ட்ரெஸ் வாஷ் பன்றது எவ்வளோ கஷ்டம்னு நமக்கு தெரியும் தானே. அதுவும் அவ நம்மை விட சின்ன பொண்ணு. இதுவரைக்கும் செஞ்சது போதும்...” ரோஷிணி கூற,
“கோபால் நான் என்ன செய்வேன் கோபால்? சொல்லாமல் கொள்ளாமல் இந்த ரோஷி அன்னை தெரசாவா ஆஜராகிட்டாங்க கோபால். நான் எப்படி இதை சமாளிப்பேன் கோபால்?...”
நெற்றியில் கைவைத்து சரோஜா தேவி வனமலர் போல நடித்துக்காட்ட அவ்விடம் அடக்கமாட்டாமல் வெடித்து சிதறியது சிரிப்பு மத்தாப்பில்.
“போதும் போதும். நைட்ல இவ்வளோ சத்தமா சிரிக்க கூடாது...” என சொல்லிய ராகினியாலும் சிரிப்பை கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை.
“அட நிறுத்துங்கடி. மலர், நீ அந்த புள்ளை யாருன்னு பாத்து சொல்லிடு. இனிமே சத்யாவுக்கு இது மாதிரி யாரும் தொல்லை குடுக்க கூடாது. பாத்துக்க...”
“ஒன்றா இரண்டா பிள்ளைகள் எல்லாம் சொல்லவே ஓர் நாள் போதுமா”...” நம்பியார் குரலில் கையை பிசைந்துகொண்டு மலர் கேட்க ரோஷிணி ஓடியேவிட்டாள்.
“ஆளை விடு, சிரிச்சு வயிறெல்லாம் வலிக்குது...” என ராகினியும் கழன்றுகொள்ள நேத்ராவிடம் திரும்பிய வனமலர்,
“குட்நைட் பேபி...”அவளை அணைத்து பின் விட்டு சென்றாள்.
தானும் சென்று கட்டிலில் படுத்தவள் காலையிலிருந்து நடந்தவற்றை மனம் அசைபோட ரிஷியின் பேச்சில் வந்து நிலைகுத்தி நின்றது.
“என்னவெல்லாம் பேசிட்டான். நான் அவ்வளோ ஈஸியா? எதுவானாலும் வேண்டாம். எனக்கு நினைக்கவே எரிச்சல் எரிச்சலா இருக்கு. இனி என் வழிக்கே அவன் வந்துவிட கூடாது. என் கண்ணுல அவனை காட்டாதே கடவுளே...”
உறுதியாக முடிவெடுத்து வேண்டுதலோடு சற்றுமுன் நடந்தவற்றை நினைக்க உதடுகளில் குறுநகை தவழ உள்ளமெல்லாம் இறகை போல் இலகுவாக பறக்க நிம்மதியான உறக்கம் தழுவியது நேத்ராவிற்கு.
அலை தீண்டும்...
