ஆஸ்திரேலியாவின் கிழக்கு பகுதியில் அமைந்துள்ள சிட்னி நகரின் மருத்துவ கல்லூரி வளாகம் அது.
வெள்ளை நிற உடைகளுடன் கல்லூரியெங்கும் மருத்துவ கல்லூரி மாணவர்கள் பரவலாய் நின்றிருக்க கழுத்தில் ஸ்டெதஸ்கோப்புடன் தோளின் ஒருபக்கம் வெள்ளை நிற கோர்ட் கிடக்க நடந்து வந்துகொண்டிருந்தான் ஆகர்ஷன்.
விழிகள் அவன் செல்லும் திசையில் இங்குமங்குமாய் வலம் வர ஓரிடம் கண்டு அவனின் புருவங்கள் சுருங்கியது.
ஆகர்ஷனின் நடை இன்னும் வேக எட்டுக்களை கூட்ட அவர்களின் அருகில் வரும்முன் அந்நிகழ்வும் நடந்து முடிந்திருந்தது.
எதிர்பார்க்கவே இல்லை ஆகர்ஷன். அத்தனைபேரின் பார்வையும் ஒருகணம் அங்கே பதிந்து மீள்வதை போலொரு தோற்றம்.
ஆனால் கவனித்தனரா என்றெல்லாம் தெரியவில்லை. கவனித்தாலும் அடுத்தநொடி புன்னகையுடன் மாறியிருந்த அவளின் முகம் பார்த்து விளையாட்டு என்றே நினைத்திருக்க கூடும்.
விளையாட்டு பெண்ணா அவள்? மிக வேகமாய் அவளின் அருகில் நெருங்கிவிட்டான் ஆகர்ஷன்.
ஆகர்ஷனை பார்த்தாலும் மீண்டும் தன் கையை சிரித்துக்கொண்டே அவள் உயர்த்த, வந்ததுமே அதனை தடுத்து,
“என்ன பண்ணிட்டிருக்க பிரத்யு?…” என ஆகர்ஷன் அவளின் கையை பிடிக்க அறை வாங்கியவன் கோபத்தை வெளிப்படுத்த முடியாமல் பதட்டமாய் நின்றான் அவன் முன்.
அங்கே முன்னாள் மாணவனும், தற்போதைய மருத்துவனுமான ஆகர்ஷன் யார் என்பது பெரும்பாலானோர் அறிந்தது தான்.
இதய அறுவைசிகிச்சை நிபுணன் ஆகர்ஷன். மருத்துவக்கல்லூரியின் விரிவுரையாளனும் கூட.
அவன் பிரத்யுக்ஷாவிற்கு யாரென்றும் பலருக்கு நன்றாகவே தெரிந்திருக்க தினேஷும் பதட்டத்துடன் நின்றான்.
அந்த பதட்டம் எல்லாம் அறைந்தவளுக்கு துளியும் இல்லை. அலட்சியமும், துள்ளலான புன்னகையும் அவள் முகத்தில் நிறைந்திருக்க,
“தினேஷ், நீ என்ன பண்ணின?…” தினேஷை பார்த்த பார்வையில் அவன் சொல்வதா வேண்டாமா என்னும் முகச்சுளிப்புடன் இருக்க, ‘நீ சொல்லித்தான் பாரேன்’ என்பதை போலொரு பாவனை பிரத்யுக்ஷாவிடம்.
அவன் இதையெல்லாம் பொறுத்துக்கொள்ளமாட்டான் என்பதும் அத்தனை நிச்சயம்.
அதுவும் பிரத்யுக்ஷா அவன் நிழலில், அவனின் பாதுகாப்பில் இருப்பதாக கல்லூரிக்கே தெரிந்திருந்தது.
அதை அவர்கள் சொல்லிக்கொள்ளவில்லை என்றாலும் இருவரின் நடவடிக்கையும், ஆகர்ஷன் பிரத்யுக்ஷா மீது காண்பிக்கும் கரிசனமும் அனைவரும் அறிந்தது.
இப்போதும் அவள் கொஞ்சமும் கோபமல்லாத பார்வையுடன் தினேஷை பார்த்து நிற்க,
“உன்னை தான் தினேஷ்…” என்றான் ஆகர்ஷன்.
“நத்திங் ஸார். சின்ன ஆர்க்யூமென்ட்…” என்றவன் பிரத்யுக்ஷாவை பார்க்க,
“ஓகே தினேஷ், நாளை மறுநாள் பார்க்கலாம். ஸீ யூ சார்ம்…” என்று சொல்லி கையசைத்துவிட்டு, அவனை செல்லும்படி விழிகளால் மிரட்டவே செய்தாள் பிரத்யுக்ஷா.
தினேஷ் மௌனமாய் நகர்ந்ததும் ஒரு பெருமூச்சுடன் தலையசைத்துக்கொண்டு திரும்ப மார்பின் குறுக்கே கைகளை கட்டியபடி அவளை பார்த்தான் ஆகர்ஷன்.
“அட்டன்ஷன் மோடா? சூட்டாகலை. வேற ட்ரை பண்ணலாம் தி க்ரேட் ஹார்ட் ஸ்பெஷலிஸ்ட்….” என்று கண் சிமிட்டியவள்,
“கஃபே போலாமா சீனியர்?…” என்று சாதாரணம் போல் கேட்க, அவளின் விழிகள் கோபத்தில் சிவந்திருந்தை ஆகர்ஷனும் மனதிற்குள் குறித்துக்கொண்டான்.
“ஹ்ம்ம், நீ போய் கார்ல வெய்ட் பண்ணு. இப்ப வந்திடறேன். நாம வீட்டுக்கு போகலாம்…” என்று சொல்ல,
“வீட்டுக்கா? இன்னைக்கு அனு அக்காவும் லேட்டா வருவாங்க. நோ….” என்று காலை உதைத்து அவள் கூற,
“வீட்டுக்கு தான் போறோம். போ…” என்று கண்டிப்புடன் சொல்லிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்தான் ஆகர்ஷன்.
“சரியான ட்ரில் மாஸ்டர். நம்ம ஊர் ஆள், அதுவும் பக்கத்து வீடாச்சேன்னு போனா போகுதேன்னு ரெஸ்பெக்ட் குடுத்தா. ரொம்பத்தான்…”
உதட்டை சுளித்துக்கொண்டவள் அங்கேயே நிற்க ஆகர்ஷன் அவளை திரும்பி போ என்னும் விதமாய் தலையசைத்தான் மெல்லிய முறைப்புடன்.
தானும் அதற்கு ஒரு தலையசைப்பை பதிலால் தந்து தோள் குலுக்கி காரை நோக்கி நகர்ந்த பிரத்யுக்ஷா மீண்டும் ஏதோ பார்வை அழுத்தத்தில் திரும்பி பார்க்க அங்கே தினேஷ் தான் தன் நண்பனுடன் நின்றிருந்தான் இவளை பார்த்துக்கொண்டே.
“ஏய், என்னா?…” என பிரத்யுக்ஷா நின்று போட்ட அதட்டலில்,
“இவளை இன்னொரு நாள் கவனிச்சிக்கறேன்….” என கொந்தளிப்பை அடக்கியபடி அங்கிருந்து சென்றுவிட்டான் தினேஷ்.
“அது…” என்ற மிதப்புடன் ஆகர்ஷனின் காருக்கருகில் வந்து நின்றவள் தனது உள்ளங்கையை பார்க்க கன்றி தடித்து சிவந்திருந்தது.
“ப்பாஹ் எனக்கே வலிக்குது…” என உதறிக்கொண்டிருந்தவள் சட்டென அதனை புகைப்படம் எடுத்து தன் தாய்க்கு அனுப்பிக்கொண்டிருந்தாள்.
“சூடா எதாச்சும் வேணும். இந்த ஆராய்ச்சி எல்லாம் அப்பறம் பண்ணலாம் சீனியர். இப்ப காரை எடுங்க. எனக்கு ஹாட் சாக்லேட்….” என சலுகையாய் சொல்லிக்கொண்டே அவனின் காரில் ஏறி அமர,
“நீ டாக்டர்ன்னு வெளில சொல்லிடாத. சத்தியம் செஞ்சாலும் நம்பமாட்டாங்க…” என்று சிரித்தான் ஆகர்ஷன்.
“யார் நம்பினா என்ன? அதை பத்தி நான் ஏன் கவலைப்படனும்?…”
“அதான?…” என்றவன்,
“எதுக்கு தினேஷை அறைஞ்ச?…” என்றான்.
“ப்ச், அது ஒரு டர்ட்டி ஸ்டோரி. கண்டிப்பா தெரிஞ்சுக்கனுமா?…” ரகசியம் போல அவன் பக்கம் சாய்ந்து தலை தாழ்த்தி இமை உயர்த்தி கேட்க,
“யூர் விஷ்…” என அவன் தோளை குலுக்கியதும் கடுப்பாகிவிட்டாள்.
“எதை சொன்னா நான் சொல்லுவேன்னு நல்லா தெரிஞ்சுட்டே சொல்றீங்க…” என்று பல்லை கடிக்க,
“உன்னை சொல்லுன்னு நான் சொல்லவே இல்லை. உன் விருப்பம்ன்னு சொல்லியாச்சு. அதுக்கு மேல யூர் விஷ்…” மீண்டும் அட்டகாசமான சிரிப்போடு ஆகர்ஷன் கூற,
“நோ, நோ. நீங்க பார்த்தது ஒரு அறை. நான் நாலஞ்சு அறை குடுத்துட்டேன். அதான் என் கை எரியுது…” என கையை காண்பித்தவள்,
“நான் கூட பையன் லவ், கிவ்ன்னு பினாத்த போறான்னு பார்த்தா பெட் ஷேர் மட்டும் போதுமாம்…” என அத்தனை இலகுவாய் கூற ஆகர்ஷன் முகமும் கடுமை பூசியது.
“பிரத்யு, அங்கயே சொல்லியிருந்தா…”
“சொல்லியிருந்தா? அட போங்க சீனியர்…” என்றவள்,
“அதான் சரி இங்க இருக்கற வரை ஷேரிங் கேரிங்ல போவோம். ஊருக்கு போனதும் கல்யாணம் பண்ணிக்கலாமான்னு கேட்டா திருட்டு ராஸ்கல் முழிக்கறான். அதான் அவனுக்கு அறை குடுத்த கையோட அவனோட அம்மா நம்பர் தான் என்கிட்ட இருந்ததே?…” என்றதும்,
“ஹேய், என்ன பண்ணின பிரத்யு?…” என கலவரமானான் ஆகர்ஷன்.
“பெருசா ஒண்ணுமில்லை, அவங்களுக்கு ஒரு கால் பண்ணி, ஆன்ட்டி ஆன்ட்டி இப்படி இப்படி உங்க பையன் கேட்டான். அதுக்கு பொளீர்னு காலேஜ்ல எல்லாரும் பார்க்கிற மாதிரி நாலு வப்பு வச்சிருக்கேன். நீங்க எப்படியும் வீடியோ கால்ல பேசுவீங்க. அவனுக்கு இதை ஓப்பனா சொல்ல சங்கடமா இருக்குமேன்னு தான் நானே சொன்னேன்னு சொல்லிட்டு…”
“சொல்லிட்டு, கேப் விடாத ப்ரத்யு. என்ன செஞ்ச?…” என்றான் ஆகர்ஷன்.
அவள் எதையாவது செய்து எதுவும் பிரச்சனை என்றால் என அவனுக்கு தான் பதறியது.
“கட் பண்ணிட்டேன்…” என்றாள் இலகுவாய்.
“உண்மையை சொல்ல சொன்னேன்…” அழுத்தமாய் அவன் கேட்கவும்,
“ப்ச், வேண்டாம். டென்ஷனாவீங்க…” என்று சொல்ல அது தான் அவனின் பொறுமையை பரிசோதித்தது.
அவளிடம் எதுவும் பேசாமல் காரின் வேகத்தை அதிகரிக்க ஆயாசமாய் தலையசைத்தவள்,
“அவனுக்கு கல்யாணம் பண்ணிக்கிற இன்ட்ரெஸ்ட் இல்லையாம். தேவை இருக்கறவரைக்கும் தேவையா ரூம் மேட்க்கு நீங்களே பொண்ணு பார்த்து அனுப்புங்கன்னு சொன்னேன். அவ்வளோ தான். அவ்வளோவே தான்…” என்று பச்சை பிள்ளை போல் அவள் கண்ணை உருட்ட,
“செய்யிறதையும் செஞ்சிட்டு பேச்சை பாரு…” என்றவன்,
“இதுக்கு நீ மேனேஜ்மென்ட்ல அவன் மேல ஒரு கம்ப்ளைண்ட் குடுத்திருக்கலாம். பனிஷ் பண்ணினா தானா புத்தி வரும்…” ஆகர்ஷனுக்கு அவளின் எதிர்வினை போதவில்லை.
“அதுசரி. எனக்கு வேற வேலை இல்லையா சீனியர்? போறவன் வர்றவனை எல்லாம் திருத்தவா நான் இங்க படிக்க வந்தேன். எனக்கு என் லைப் பீஸ்ஃபுல்லா இருக்கனும். அவன் திருந்தறது, வருந்தறது எனக்கு அவசியமில்லை. அது அவனை பெத்தவங்க பாடு. என் வழில அவன் தேவையில்லை. அதான் குப்பையை தூக்கி போட்டுட்டேன்…” என தோள்களை குலுக்கியபடி எதோ பாடலை முணுமுணுக்க,
“இன்ட்ரெஸ்ட்டிங்…” என்றான் ஆகர்ஷன் புன்னகையுடன்.
ஆனாலும் மனதிற்குள் தினேஷ் மீது ஒரு பார்வையை வைக்கவேண்டும் என்று முடிவு செய்துகொண்டான்.
“இஸ் இட்?…” என்று புருவம் உயர்த்தியவள்,
“மறந்துட்டேன். ஹாட் சாக்லேட்?…” என அலற,
“உதை விழும். சொன்னேன்ல. வீட்டுக்கு போறோம்ன்னு…” அவன் லாவகமாய் வாகனத்தை செலுத்திக்கொண்டே அவளின் உச்சந்தலையில் ஒரு குட்டு வைக்க,