மிருதுளாவும், அலெக்ஸும் தங்கள் பரஸ்பர உணர்வுகளை பகிர்ந்து சில மாதங்கள் கடந்திருந்தது. அலெக்ஸ் அவனது சொந்த ப்ராஜக்ட் எதையும் ஆரம்பிக்காமல், அவனது ப்ரீலான்ஸ் வேலைகளை தான் இன்னமும் செய்து கொண்டிருந்தான்.
மிருதுளாவிடம் இன்னும் அவனது மறுபக்கத்தை பகிர்ந்திருக்கவில்லை. பலமுறை முயன்று பார்த்து விட்டான். அவளுடன் இருக்கும் அரிதான பொழுதுகள், இதைப் பற்றிய பேச்செடுத்து அதன் இனிமையை கெடுத்துக் கொள்ள விருப்பமில்லை.
ஆம், இனிமையான பொழுதுகள் தான். பல நேரம் பொது வெளியில் நண்பர்களுடனோ அல்லது அவளுடன் ரயில் பயணமாகவோ கழியும். வானத்தின் கீழுள்ள அனைத்து விஷயங்களையும் பேசுவார்கள். மிருதுளா அலெக்ஸின் அருகாமைக்கு நன்றாகவே பழகி விட்டாள். வட்டம் என்னவோ அதே அளவில் தான் இருக்கிறது.
நெருடலான ஒரு விஷயம் என்னவென்றால், வீடு வரை அவளுடன் நடந்து வருபவனை, உள்ளே அழைக்க முடியாத தர்ம சங்கடத்தில் அவள். அவளாக அழைக்காமல், தானாக நிர்பந்திப்பது போல் இருக்கக் கூடாது என அலெக்ஸும் கவனமாக தவிர்த்து விடுவான்.
அவனைப் பொருத்தவரை, இந்த உறவைப் பற்றிய தெளிவு எப்போதோ வந்து விட்டது. அதில் இன்பமாகவே தான் கட்டுண்டு கிடக்க ஆசைப்படுகிறான். அவளுடன் சேர்ந்து வாழ மனம் கிடந்து அடிக்கிறது. ஆனால் அதற்கு திருமணம் என்ற ஒரு அங்கீகாரம் தேவையா என்றால், அவனுக்கு இல்லை தான்.
அப்படி இருந்தாலுமே, அது இயல்பாக வர வேண்டிய ஒன்றல்லவா. அவளுடன் சேர்ந்து வாழும் போது, ஒவ்வொரு காலையிலும் அவள் முகத்தில் விழித்து எழும் ஆனந்தம் திகட்ட திகட்ட வேண்டும். வேண்டுமென்றால், அதை ஒரு நாளும் இழக்காத வரம் வேண்டி அவள் முன் மண்டியிடலாம்.
ஆனால், வாழ்ந்து பார்ப்பதற்கே திருமணம் என்பது நிர்பந்தம் அல்லவா. இதை எப்படி மிருதுளாவுக்கு அவன் புரிய வைப்பான். கலாச்சாரம் என்பதையும் தாண்டி, இது அவளின் ஒரு பகுதி, அவளுள் ஊறிப் போன ஒன்று என்பதே அலெக்ஸின் தயக்கத்திற்கு காரணம்.
இருவரின் எதிர்பார்ப்புகள் இரு துருவங்களாக இருக்க, தங்கள் உறவை அடுத்த கட்டத்துக்கு நகர்த்துவது எப்படி என தெரியாமல் அலெக்ஸுக்கு விழி பிதுங்கியது.
அந்த வார இறுதியில், ஏதோ விஷேச நாள் என மிருதுளா அவனை கிழக்கு லண்டனில் இருக்கும் ‘ஈஸ்ட்ஹேம்’ எனப்படும் இடத்திற்கு அழைத்து வந்திருந்தாள்.
ஈஸ்ட்ஹேமை லண்டனில் இருக்கும் ‘குட்டி ஆசியா’ என்றே சொல்லலாம். அந்த அளவுக்கு துணிக்கடைகளும், கோவில்களும், இந்திய உணவங்களும் நிறைந்து இருக்கும்.
அங்கு இருக்கும் மகாலெட்சுமி கோவிலுக்கு செல்வதற்காக, அழகான இளஞ்சிவப்பு புடவையில் வந்து நின்றவளை விழியெடுக்காமல் பார்த்தான்.
“யு லுக் கார்ஜியஸ்” என்றவனுக்கு, இயல்பாக அவளை அணைக்க கைகள் பரபரத்தது. வழமை போல் அதையும் முயன்று அடக்கியவன், அவள் கோவிலுக்கு சென்று வரும் வரை வெளியில் காத்திருந்தான்.
அவனுக்கு தான் கடவுள் நம்பிக்கை பெரிதாக எதுவும் இல்லையே. அதனால் வெளியே காத்திருப்பதாகக் கூறி நின்று விட்டான். நம்பிக்கை இல்லாத ஒரு விஷயத்தை மேம்போக்காக செய்வது, மற்றவரது நம்பிக்கையை அவமதிப்பது போல் அல்லவா.
அவள் வந்தததும், அருகில் இருந்த *** பவனுக்கு அழைத்துச் சென்றாள். சில வருடங்கள் கழித்து இங்கு வருகிறாள். திருமணம் ஆன புதிதில் சில முறை வினய் அழைத்து வந்தது.
அதற்குப் பின் தானாக வருவதற்கு மனம் வரவில்லை. அலெக்ஸை சந்தித்த இந்த சில மாதங்களில் வாழ்க்கை வண்ண மயமாகி விட்டது. பழைய பழக்கவழக்கங்களும் இயல்புக்குத் திரும்பி இருந்தது. பசியும், ருசியும் மீண்டு இருந்தது.
கலைவாணி அவளுக்கு ஆசையாக எடுத்து வைத்து, இவள் கட்டாமலே போட்டு வைத்திருந்த புடவையை உடுத்தியவள், பிறந்த நாளுக்கு இட்லி, வடை சாம்பார் கொடுத்தே தீர வேண்டும் என்ற நாவின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, அலெக்ஸையும் இங்கு இழுத்து வந்து விட்டாள்.
அவளின் குதூகலமான மன நிலையை பார்த்தவன்,
“எனிதிங் ஸ்பெஷல் டுடே மிரு? யூ ஆர் பீமிங்” என புன்னகைத்தான்.
“எல்லாமே நானே சொல்லனுமா? லவர் பாய் ஒன்னும் கண்டுபிடிக்க மாட்டீங்களா?” என எப்பவும் போல் அவனை சீண்டினாள்.
“கண்டு பிடிக்கணும்னு ஆசை தான். ஆனா ஒரு சான்ஸும் கிடைக்க மாட்டேங்குதே. என்ன செய்யறது” என போலியாக பெருமூச்சு விட்டவன்,
“நான் இங்க ஏதோ பங்க்சன் நினைச்சு தான் வந்தேன். ஆனா எதுவும் செலிப்ரேசன் மாதிரி தெரியல. சோ, யுவர் பேர்த்டே?” என்க,
“ம்ம்ம், ஆமா. ஸ்வீட் எடுத்துக்கோங்க” என்று வரவழைத்திருந்த இனிப்பை நீட்டினாள்.
“ஹேப்பி பேர்த்டே ஸ்வீட் ஹார்ட்” என அவளை வாழ்த்தியவன், இனிப்பை எடுத்து அவளுக்கு முதலில் ஊட்டினான்.
“நீ முன்னாடியே சொல்லிருந்தா, நான் உன்னோட கிஃப்ட் எடுத்துட்டு வந்திருப்பேனே”
“இட்ஸ் ஓகே, நீங்க இப்போ என் கூட இருக்கிறதே பெரிய கிஃப்ட் தான். மூனு வருஷம் கழிச்சு என் பிறந்த நாளை கொண்டாடுறதுக்கு எனக்கு மனசு வந்திருக்கு. அதுவே உங்களால தான்” என மனமார உரைத்தாள்.
அங்கிருக்கும் உணவு வகைகள் பற்றி விளக்கி, அவனுக்கு ஏற்றவையாகப் பார்த்து ஆர்டர் செய்தாள். இருவரும் பேசிக் கொண்டே உணவை முடித்து கிளம்ப தயாராக, உணவகத்தை விட்டு வெளியே வந்தவுடன்,
“ஹேய், திஸ் இஸ் யுவர் ஃபர்ஸ்ட் பேர்த்டே ஆஃப்டர் வி மெட். உனக்கு கிஃப்ட் குடுக்கலைன்னா நான் பேட் ஆ ஃபீல் பண்ணுவேன்” என்றான் அலெக்ஸ்.
“இதுல என்ன இருக்கு லெக்ஸி. உங்களுக்கு முன்னமே தெரியாதுல்ல. நான் இப்போ தானே சொன்னேன். சோ ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை”
“ம்ம்ம்ம், ஐ ஹேவ் அ பிளான். இங்கே இருந்து ட்யூப்ல ரெண்டு ஸ்டாப் தான் என் வீடு. ஜஸ்ட் ஃபைவ் மினிட்ஸ். வில் யூ கம்? ஐ ஹேவ் அ கிஃப்ட் பார் யூ தேர்” என எதிர்பார்ப்புடன் தயங்கிக் கொண்டே கேட்டான்.
அவ்வப்போது இருவருக்கும் முட்டிக் கொள்ளும் விஷயம் தான். அவர்களது (மிருதுளாவின்?) விதிமுறைகளில் ஒன்று, முடிந்தவரை தனிமையில் இருவரும் சந்திப்பதைத் தவிர்ப்பது. பொது இடங்கள், உணவகங்கள் என்று இதை முன்னிறுத்தி தான் இடத்தை தேர்வு செய்வது.
அதனாலயே மிருதுளா அவனை வீட்டிற்குள் அழைப்பதற்கு தயங்கியது. ஒரு கொள்கை இருந்தால், அதற்கேற்ற சூழலும் வேண்டுமே. அலெக்ஸை தர்ம சங்கடமான நிலையில் நிறுத்தக் கூடாது என்பதற்காகவும் தான் இந்த முடிவு.
இதுவரை அலெக்ஸும் அவளை அது போன்ற நிலையில் நிறுத்தியது இல்லை. இன்று அவன் கேட்கும் போது அதை மறுக்க அவளுக்கு மனம் வரவில்லை.
“ஓகே, போகலாம். ஆனா நான் இப்ப தானே சொன்னேன். அதுக்குள்ள எப்படி வீட்ல கிஃப்ட் இருக்கும்? ” என்று அவள் கூற, அவள் ஒத்துக் கொண்டது. அலெக்ஸுக்கு ஆச்சரியம் தான்.
அவளை குறுகுறுவென பார்த்தவன்,
“பார்த்தா தெரிஞ்சிட போகுது” என பதிலளித்து, அவளுடன் நடந்தான். ரயிலைப் பிடித்து, பத்து நிமிடத்தில் அவன் இருந்த அடுக்கு மாடி குடியிருப்புக்கு வந்து சேர்ந்தனர்.வீட்டைத் திறந்தவன்,
“வெல்கம் ஹோம் ஸ்வீட் ஹார்ட்” என இடை வரை குனிந்து அவளை வரவேற்றான். அவள் நுழைந்த நொடி, அவன் வீடே வண்ணமயமாகியது போல் இருந்தது அலெக்ஸுக்கு.
“ப்ளீஸ் ஃபீல் ப்ரீ” என்றவன், அவளை வரவேற்பறையில் இருந்த நீள்விருக்கையில் அமர வைத்து விட்டு, படுக்கை அறைக்கு சென்றான்.
மிருதுளா வீட்டை சுற்றி கண்களை சுழற்றினாள். மிக எளிமையான அடக்கமான ஒற்றைப் படுக்கை அறை வீடு. மிகவும் சுத்தமாக நேர்த்தியாக இருந்தது. தேவைக்கு மட்டுமே பொருள்கள்; ஆடம்பரத்தின் சிறு சுவடும் இல்லை.
உள்ளே சென்றவன், சில நிமிடங்களிலேயே, வெளியே வந்து அவளை அழைத்தான்.
“ஐ வாண்ட் டு ஷோ யூ சம் திங். கெட் அப். க்ளோஸ் யுவர் ஐஸ்” என்றவன், அவள் கண்களை தன் கைகள் கொண்டு மறைத்து, படுக்கை அறைக்கு அழைத்துச் சென்றான்.
மிருதுளாவுக்கு ஆவலைக் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. படுக்கை அறைக்குள் வருவதற்கான சில நிமிடங்களில்,
“என்னன்னு சொல்லுங்க லெக்ஸி ப்ளீஸ்” என அவனை நச்சரித்து விட்டாள்.
“ஷ். வெயிட் பண்ணு” என அவளை அழைத்து வந்தவன், கைகளை எடுத்து,
“யூ கேன் ஓபன் யுவர் ஐஸ் நௌ” என்றான்.
கண்களைத் திறந்தவள் பார்த்தது, ஸ்காட்லாந்தின் மலைகளின் நடுவே, மிதி வண்டியை கையில் பிடித்து புன்னகையுடன் நின்று கொண்டிருந்த மிருதுளாவின் ஓவியத்தை தான்.
அவ்வளவு தத்ரூபமாக அதை வரைந்திருந்தான். பார்த்தவளுக்கு கண்களில் நீர்ப்படலம்.
“தேங்க்ஸ், லெக்ஸி. இட்ஸ் பியூட்டிஃபுல்” என்றவள், ஆசையாக அதைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
“இது எப்போ வரைஞ்சீங்க?” தெரிந்து கொள்ளும் ஆர்வம், மிருதுளாவின் குரலில்.
அவள் ஓவியத்தை அவளே ரசிப்பதை ரசனையாக பார்த்தவன்,
“ஸ்காட்லேண்டில இருந்து வந்த ஒரு வாரம் இருக்கும்” என பதிலளித்தான். அவனை செல்லமாக முறைத்தவள்,
“என் கிட்ட பேச டைம் இல்ல. ஆனா பெயிண்டிங் பண்றதுக்கு டைம் இருக்கு” என சாட,
“தேட்ஸ் மை ஜாப் ரிமெம்பர்” என கண் சிமிட்டினான். அதில் அசடு வழிந்தவள்,
“ஆமால. ஆனா எப்படி ரெஃபரென்ஸே இல்லாம, இவ்ளோ ரியலிஸ்டிக்கா வரைஞ்சுருக்கீங்க?” என ஆச்சரியமாகக் கேட்டாள்.
“மனசுல பதிஞ்சு போன விஷயத்துக்கு ரெஃபரென்ஸ் தேவையா என்ன?” என தோளைக் குலுக்கியவன்,
“அந்தத் தருணம் தான் நான் அப்படியே ஃப்ரீஸ் பண்ணி வைக்க நினைக்கிற தருணம். ஐ கேன் டிரா திஸ் வித் மை ஐஸ் க்ளோஸ்ட்” என கண் சிமிட்டினான்.
இன்னும் அவள் நம்பாதது போல் பார்க்க,
“ஐ ஆம் அன் ஆர்டிஸ்ட் மிரு. அண்ட் அ குட் ஒன் டூ. சோ இது நான் வரைஞ்சது தான்” என புன்னகைத்தான்.
அந்த ஓவியத்தில், அவள் பார்த்த மற்ற ஓவியங்களின் சாயல் ஏதோ வகையில் இருப்பது போல் தோன்ற, அதையே உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அதை கவனித்த அலெக்ஸ்,
“என்ன மிரு?” என்க,
“இல்லை, இந்த ஸ்டைல் பெயிண்டிங் எங்கயோ பார்த்திருக்கேன். ஆனா எங்கன்னு தான் தெரியல” என்று நெற்றியை சுருக்கி யோசித்தாள்.
“இது பென்சில் டிராயிங் மிரு. நிறைய பேர் பண்ணுவாங்களே”
“ம்ம்ம், கரெக்ட் தான். ஆனா ஏதோ ஃபெமிலியாரிட்டி தோனுது. என்னன்னு சரியா தெரியல. எனி வே, இது நான் எப்படி எடுத்துட்டு போறது?”
‘அப்பாடா, ஜஸ்ட் மிஸ்’ என பெருமூச்சு விட்டவன், கொக்கிகளை விடுவித்து, அதை எடுத்து சுருட்டி அவளிடம் கொடுத்தான்.
“எனக்கு இருந்த ஒரு கம்பெனியும் போய்டுச்சு” என அவன் குறைபட,
“ஹலோ, எனக்கு தெரியாம நீங்க இதை வரைஞ்சதே இல்லீகல். இட்ஸ் அ ப்ரீச் ஆஃப் பிரைவசி” என மிடுக்காக சொன்னாள்.
“ஐ ஹேட் ப்ரைவசி நௌ” என அவன் சலித்துக் கொண்டான்.
அதில் சிரித்துக் கொண்டே, வரவேற்பறைக்குத் திரும்பியவள்,
“சரி கிளம்பட்டுமா?” என்க, அலெக்ஸின் முகம் வாடி விட்டது. அந்த நாளை அவளுடனே கழிக்க ஆசைப் பட்டான்.
“அதுக்குள்ளயா? இன்னும் கொஞ்ச நேரம் இரேன் மிரு. லஞ்ச்க்கு திருப்பி ஈஸ்ட்ஹேம் போயிட்டு, நானே உன்னைத் திருப்பி விட வர்றேன். இட்ஸ் மை ட்ரீட் ஃபார் யுவர் பேர்த்டே.”
“ம்ம்ம், ஈவினிங் ஜெனியும், நானும் வெளில போறோமே?”
“அதுனால என்ன? இப்ப பத்து மணி தான் ஆகுது. ஒரு நாலு, நாலரைக்குள்ள போற மாதிரி பார்த்துட்டா ஓகே தானே?”
அவன் கேட்டு அவள் மறுப்பது என்பது தான் நாளாக, நாளாக கடினமான விஷயமாக மாறி விட்டதே.
“சரி ஒரு பனிரென்டு மணி போல லஞ்சுக்கு கிளம்பிடலாம்” என்றவள் நீள்விருக்கையில் அமர்ந்தாள். அவள் வீட்டுக்கு வந்ததில், இன்னும் இருக்க சம்மதித்ததில், அலெக்ஸுக்கு அதிர்ச்சிக்கு மேல் அதிர்ச்சி. ஆனால் இன்ப அதிர்ச்சி.
“ஏதாச்சும் குடிக்கிறீயா? டீ, காஃபி ஆர் ஜூஸ்” என கேட்க,
“வேண்டாம் லெக்ஸி, சாப்பிட்டதே ஒரு மாதிரி இருக்கு” எனவும் அவளருகில் வந்து அமர்ந்தான்.
வழமை போல் அவள் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டவன்,
“யூ நோ வாட்? ஐ வாஸ் வெயிட்டிங் டு ப்ரிங் யூ டு மை ஹோம். நம்ம டேட் பண்ண ஒரு மாசத்திலேயே, ஐ வாஸ் பிளானிங் டு ஆஸ்க் யூ டு மூவ் இன் வித் மீ ஹியர்” என்க, அதிர்ச்சியாக அவனைப் பார்த்தாள்.
“வொய் நாட் மிரு. பி பிராக்டிகல். இங்க இருந்து உனக்கு ஆபிஸ் பக்கம். டெய்லி டிராவல் டைம் ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் சேவ் ஆகும்.
அண்ட் வி கேன் பி டுகெதர் ஆல்வேஸ். ஐ கேன் கம் ஹோம் டு யூ. எவ்ளோ நல்லா இருக்கும்ல.
இத்தனை வருசமா தான் தனியா தான் இருந்துருக்கேன். ஆனா இந்த மூனு மாசமா, தனியா இந்த வீட்டுக்குள்ள வர்றப்போ ஒரு வெறியே வருது மிரு. உனக்கு அப்படி எல்லாம் எதுவும் தோனலயா? என்னைய மிஸ் பண்ணலியா நீ?
ஆனா நான் ரொம்ப மிஸ் பண்றேன். எனக்கு எதுவுமே பத்தலை மிரு. இப்படி கைய மட்டும் பிடிச்சிட்டு இருக்குறது பத்தலை. உன் கூட ஸ்பெண்ட் பண்ற டைம் பத்தலை.
உனக்கு இந்த மாதிரி ஃபீலிங்க்ஸ் எல்லாம் இல்லையா?” என மனதில் அழுத்திக் கொண்டிருந்த விஷயங்களைக் அவளிடம் கொட்டி விட்டான்.
“லெக்ஸி, ப்ளீஸ். இதெல்லாம் நாம முன்னாடியே பேசினது தானே. எதுவும் மாறலையே. ஐ ஆம் ஹாப்பி லெக்ஸி. யூ ஆர் தேர் ஃபார் மீ அப்படின்ற விஷயமே எனக்கு போதும். லெட்ஸ் டேக் சம் டைம் லெக்ஸி”
“ஹேய், மூனு மாசம் என்ன கணக்கு? வாட் நெக்ஸ்ட் அப்படின்றது தான் என்னோட கேள்வி.
வீ ஹேட் அ குட் ஸ்டார்ட் மிரு. ரெண்டு பேருக்கும் பிடிச்சிருக்கு. வி ஆர் சீரியஸ் அபவுட் திஸ். பேசனுங்கிற அளவு பேசிட்டோம். அப்புறம்? எவ்ளோ டைம் வேனும்னாலும் எடுத்துக்கலாம். ஆனா அடுத்து என்ன? அந்தக் கேள்விக்கு எனக்கு பதில் தெரியல. ஐ ஃபீல் ஸ்டரக்”
இதற்கு அவளிடமும் தான் பதில் இல்லை. அவன் வேதனை புரிய, கண்கள் கலங்கியது.
அதுவும் அவனை அவ்வளவு பாதித்தது. பிறந்த நாள் அன்று அவளை கண்கலங்க செய்த தன் மடத்தனத்தை நொந்து கொண்டவன்,
“ம்ப்ச், ஐ ஆம் சாரி. ஏதோ ஒரு ஆதங்கத்துல சொல்லிட்டேன். ப்ளீஸ் மிரு, அழாதே” என அவள் முகம் நிமிர்த்தி கண்ணீரை துடைத்து விட்டான். அவள் அவனையே பார்க்க, அந்தக் கண்களில் தொலைந்து போகவே விரும்பினான்.
அதற்கு மேல் தாங்காது என்பது போல், அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டவன், அவள் நெற்றியில் இதழ் பதித்தான்.
“ஐ லவ் யூ ஃப்ரம் த பாட்டம் ஆஃப் மை ஹார்ட் மிருதுளா மதிவாணன்” என்க, நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்து மென்னகை புரிந்தாள்.
“மீ டூ, அலெக்சாண்டர் ஸ்டோன்” என்றவள், அவனை விலக்காமல், அவன் தோளில் சாய்ந்து கொண்டாள்.
அவளைத் தோளோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டவன்,
“ஐ தின்க் ஐ ஆம் ரெடி டு டேக் தி நெக்ஸ்ட் ஸ்டெப்” என்றான்.