மிருதுளாவுக்கு சற்று முன்னர் வரை இருந்த உற்சாகம் எல்லாம் வடிந்து விட்டது. அலெக்ஸ் அவளை நன்கு குழப்பி விட்டிருந்தான். ஏதோ யோசனையிலேயே வீடு வந்து சேர்ந்தாள்.
மீண்டும் மனம் சோர்வாகி விட்டிருந்தது. அவனது அன்பில் பொய்யில்லை என்பது மிருதுளாவுக்கும் தெளிவாக புரிந்த விஷயம் தான். அவளுக்காக அவன் எடுக்கும் முயற்சிகள், அவளது எண்ணங்களுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுப்பது என எல்லாம் நேர்மறையான விஷயங்கள் தான்.
உண்மையில், திருமணத்துக்குக் கேட்பானோ, அது தான் அவன் சொன்ன சர்ப்ரைஸ் என்று நினைத்திருந்தாள். அவள் முற்றிலும் எதிர் பார்க்காத விதமாய், அவன் தமிழ் பள்ளிக்கு அழைத்து சென்றிருக்க, இன்பமாய் அதிர்ந்தாள்.
ஆனால் அந்த மகிழ்ச்சியைக் கூட முழுமையாக அனுபவிக்க விடாமல், கடைசியில் என்னவோ உளறிக் கொட்டினானே என்றே யோசித்தவளுக்கு என்ன முயன்றும் குழப்பம் தீரவில்லை.
அவள் அதிலேயே உழன்று கொண்டிருக்க, அலைபேசி அடித்தது. அலெக்ஸ் தான் அழைத்திருந்தான்.
“ஹேய், ஜஸ்ட் செக்கிங் ஆன் யூ. சாரி இந்த டாபிக் எடுத்து உன் மூட ஸ்பாயில் பண்ணிட்டேன். இட்ஸ் நாட் யூ மிரு. இட்ஸ் மீ சார்ட்டிங் மைசெல்ஃப் அவுட். அதை தான் சொல்ல வந்து சொதப்பிட்டேன். நீ ஓகே தானே?”
“ம்ப்ச், இல்லை லெக்ஸி. என்னன்னு சொல்லுங்க. எனக்கு மண்டை வெடிக்கிற மாதிரி இருக்கு. ஆர் யு ஹேவிங் அ அஃபேர்?”
“வாட், ரப்பிஷ். என்னைப் பார்த்தா உனக்கு அப்படியா தெரியுது? அண்ட் வொய் வில் ஐ டூ தேட்?
அஃபேர் வச்சிருக்கவன் எதுக்கு தேடிப் பிடிச்சு தமிழ் ஸ்கூல்க்கு போறேன். உனக்கு இந்தளவு தான் என் மேலே நம்பிக்கையா மிரு?” என்றவன் குரல் வேதனையுடன் ஒலித்தது.
“எனக்கு தெரியலை. நீங்க தான் என்னைய பயப்படுத்திட்டீங்க. நான் என்னன்னு நினைக்கிறது. ஒரு தடவை பட்டதே போதும் போதும்ன்ற அளவுக்கு பாடம் கத்துக் கொடுத்துடுச்சு” என்றவள் குரலில் அடிபட்டிதின் வலி.
“அந்தப் பொறுக்கி கூட கம்பேர் பண்ற அளவுக்கு நான் மோசமானவன் இல்லை மிரு. அது கூட தெரியாமலா என்னை லவ் பண்ண?” என்றவன் அழைப்பை துண்டித்து விட்டான்.
வார்த்தைகளால் அவனை காயப்படுத்தி விட்டோம் என்று உணர்ந்த மிரு, தவிப்புடன் அலைபேசியைப் பார்க்க, மீண்டும் அழைப்பு வந்தது.
இந்த முறை காணொளி அழைப்பில் வந்தவன், தீர்க்கமாக அவளைப் பார்த்தான்.
“ம்ப்ச்…முதல்ல வாய்லேர்ந்து கைய எடு. இன்னும் கடிச்சிட்டே இருந்தா, விரல் சதைய தான் கடிக்கனும்” என்றான்.
முறைத்தாலும், அவன் சொன்ன படியே செய்தாள்.
“ஒரு விஷயம் பேசுறதுக்கு முன்னாடி, அதோட விளைவுகள் தெரிஞ்சு தான் பேசனும். ஏன் மிரு அப்படி சொன்ன?” என நிதானமாகக் கேட்டான்.
“உங்கள மாதிரி எல்லாம் யோசிச்சு என்னால பாயிண்ட் பாயிண்டா பேச முடியாது” என்றவள் குரலில் மிளகாயின் காரம்.
“ஆனா யோசிக்கனும்ல ஸாஃப்டி. இந்த மாதிரி என்னை பார்த்து சொன்னா இட் ஹர்ட்ஸ். ஒரு விஷயம் நல்லா ஞாபகம் வச்சிக்கோ. வினய் மாதிரியே எல்லாரும் இருக்க மாட்டாங்க. நீ ஏன் அவனோட ஷேடோவ இன்னும் உன் வாழ்க்கைய பாதிக்க விடுற?” என்றவன் குரலில் இப்போது வருத்தம் மட்டுமே.
“ம்ம்ம், புரியுது. ஆனா ஆட்டோமேடிக்கா அப்படி தான் என்னோட தாட் போகுது என்ன பண்ண சொல்றீங்க?” என்ற மிருதுளாவின் குரலும் இறங்கி விட்டது.
“டிரஸ்ட் மீ. நத்திங் ஆஃப் தேட் சார்ட். நீ இந்த மாதிரி யோசிச்சு உன்னைய கஷ்டப்படுத்திக்காத” என அலெக்ஸ் வேண்ட,
“சரி, முயற்சி பண்றேன்” என மெதுவாக கூறினாள்.
“மிரு என்னைப் பாரு. அதை என்னைப் பார்த்து சொல்லு” என அழுத்தமாக அவளை அழைக்க, நிமிர்ந்து அவனைப் பார்த்தாள்.
“சொல்றதே முயற்சி பண்றேன்னு சொன்னா, அந்த விஷயம் எப்படி நடக்கும்?”
“ம்ப்ச், என்னன்னு சொல்லுங்க லெக்ஸி? எதுக்கு இவ்ளோ சீக்ரசி அண்ட் பில்டப்? அவுட் வித் இட்”
“நான் தான் நாளைக்கு சொல்றேன்னு சொன்னேனே. அது வரைக்கும் வெயிட் பண்ண முடியாதா?”
“ம்ஹூம், முடியாது” என மிருதுளாவுக்குள்ளிருந்த பிடிவாதக் குழந்தை மெல்ல தன் முகத்தைக் காட்டியது.
அவள் பிடிவாதத்தை உணர்ந்தவன், தலையை இது சரி இல்லை என்பது போல் அசைத்தான். மிருதுளா அதில் எல்லாம் கவனம் வைக்கவில்லை.
அவன் ஒன்று நினைத்து இந்தப் பேச்சை ஆரம்பிக்க, அது வேறு ஒரு திசையில் அவனை இழுத்துச் செல்கிறது. ஏன் இதை ஆரம்பித்தோம் என்று நூறாவது தடவையாக தன்னையே நொந்து கொண்டான்.
இது சொல்லாமல் தீராது என்ற தாமதமான ஞானோதயம் பிறக்க, தொண்டையை கனைத்து குரலை சரி செய்து, பேசுவதற்கு தன்னை தயார்படுத்தினான்.
மிருதுளா விழியெடுக்காமல் அவனைப் பார்க்க, அந்தப் பார்வை அவனை ஏதோ செய்தது.
“மி…மிரு நீ இதை எப்படி எடுத்துப்பன்னு தெரியல. ஐ ஆம் இன்வால்வ்ட் இன் அ இல்லீகல் பிசினஸ்” என்று இடியை இறக்க, மிருதுளாவுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
“வாட்ட்ட், என்ன இல்லீகல் பிஸ்னஸ் லெக்ஸி?” என அவள் கேட்க, அவன் பதிலளிக்கவில்லை. மிருதுளாவின் மூளை எல்லா சட்ட விரோத செயல்களையும் பட்டியலிட, அவள் இதயத்துடிப்பு எகிறியது.
“ஆர் யூ அ டிரக் டீலர்?” என பதட்டத்துடன் கேட்க,
“ஓ காட் மிரு. இன்னும் என்னெல்லாம் என்னைய பத்தி யோசிச்சு வச்சிருக்க? வாவ்” என போலியாக ஆச்சரியப்பட, மிருதுளாவுக்கு பற்றிக் கொண்டு வந்தது.
அவனை முறைத்தவள்,
“ஹலோ, பண்றதெல்லாம் பண்ணிட்டு என்னைய கேள்வி கேட்டா முடிஞ்சுதா? நீங்க தானே சொன்னீங்க இல்லீகல்னு” என அவனை அதட்டினாள்.
இந்தப் பேச்சு வார்த்தை அலெக்ஸை இப்பொழுது சுவாரசிய கட்டத்துக்கு எடுத்து சென்று விட்டது. எந்த அளவுக்கு போகிறாள் என்று பார்க்கலாம், என முடிவெடுத்தவன், அவளின் கற்பனைக்கு விட்டு விட்டான்.
“ஆர் யூ லாண்டரிங் மனி? ஓ காட் லெக்ஸி, ஐ’ல் லூஸ் மை ஜாப் இஃப் யூ டூ தேட். உனக்கு தெரியும்ல எனக்கு எல்லா பேக்கிரவுன்ட் செக்கும் பண்ணுவாங்க. பைனான்ஸ் ரெகார்ட்ஸ் எல்லாம் கிளியரா இருக்கனும்”
இல்லை என்ற தலையசைப்பு மட்டுமே அலெக்ஸிடம்.
‘அப்பாடா’ என நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டவள்,
“வெயிட், ஏதாச்சும் ஆண்டிக் /ஆர்ட் வொர்க்ஸ் ஸ்மகிள் பண்றியா?” என்க, அதற்கு ஆச்சரியமாக பார்ப்பது போல் பார்த்து, இல்லை என தலையாட்ட,
“வாட் எல்ஸ்? ஆர் யூ பார்ட் ஆஃப் அ டெரரிஸ்ட் கேங்க் ஆர் சம்திங்?” என சந்தேகமாக பார்க்க,
“கண்டிப்பா இல்லை. மேல சொல்லு. இன்னும் என்னைப் பத்தி எவ்வளவு உயர்வா யோசிக்கிறன்னு நானும் தெரிஞ்சுக்கிறேன்” என நக்கலான குரலில் சொல்ல, மிருதுளாவுக்கு அவன் நிதானத்தில் கொஞ்சம் தெளிவு வந்து விட்டது.
‘இது வேறு ஏதோ சிறு விஷயம். இவர் என்னை வெட்டிக்கு டென்ஷன் அடிக்கிறார் போல’ என அவளாகவே முடிவு செய்தவள், ஆழ மூச்செடுத்தாள்.
“ரைட், எனக்கு தெரிஞ்ச இல்லீகல் பிஸினஸ் எல்லாம் சொல்லிட்டேன்.
இதுல எதுவும் இல்லை அப்டின்றத பார்த்தா ஏதோ நீங்க பெட்டி கேஸுன்னு நினைக்கிறேன்.
அதுவும் இல்லாம உங்க முகத்தைப் பார்த்தா இந்த வேலைக்கெல்லாம் நீங்க சரிப்பட்டு வர மாட்டீங்க” என கெத்தாக சொல்ல, அலெக்ஸ் ஒரு நிமிடத்தில் அவளிடத்தில் வந்த மாற்றத்தைப் பார்த்து வாய் பிளந்து நின்றான்.
“க்க்கும், அப்ப நான் எதுவும் சொல்ல வேண்டாமா?” என அலெக்ஸ் உறுதி படுத்திக் கொள்ள கேட்க,
‘தேட்ஸ் மை கேர்ள்’ என்று அவளை கொஞ்சிக் கொண்டவனுக்கு முகம் கொள்ளா சிரிப்பு. சிரிப்புடனே மீதம் இருந்த வேலைகளை மடமடவென முடித்தவன், டிராஃபல்கர் ஸ்கொயருக்கு எல்லாவற்றையும் எடுத்து சென்றான்.
இந்த முறை அவன் தேர்ந்திடுத்திருந்த ஓவியம், ஒரு பணம் படைத்த மனிதன் தன் முன்னால் நிற்கும் நாய்க்கு ஒரு கையால் எலும்பை நீட்டி, மறு கையால் ஒரு ரம்பத்தை முதுகிற்கு பின்னால் மறைத்து வைத்திருப்பது போல் தத்ரூபமாக இருந்தது.
பொதுவாக இது போல் சுவரில் வரையும் சித்திரத்தை வீட்டில் பல முறை வரைந்து பார்த்து, கடைசியாக வரைய வேண்டிய இடத்தில், ஒரு இரவின் சில மணி நேரங்களில் வரைந்து முடித்திடும் அளவு திறமையை வளர்த்துக் கொண்டிருந்தான்.
தற்போது வேறு சில முறைகளை சோதனை செய்து பார்த்திருந்தான். ஓவியத்தின் பகுதிகளை முன்னரே ஒரு மெல்லிய கண்ணாடித்தாள் போன்ற காகிதத்தில் வரைந்து வைத்து, அதை அப்படியே எங்கு வேண்டுமோ அங்கு சுவரில் பதிக்கும் படியான ஒரு முறையை வடிவமைத்து இருந்தான்.
அதன் விளைவாக, சில மணி நேரங்கள் எடுக்கும் ஓவியம் கூட சில நிமிடங்களில் சுவரில் பதித்து விடலாம். ஆனால் ஆயத்தமாக வேறு இடத்தில் வைத்து செய்ய வேண்டிய வேலைகள் சற்று அதிகம், நேரமும் அதிகம் எடுத்தது. அதற்காகவே இந்த பிராஜக்ட்டுக்காக அதிக நேரம் எடுத்துக் கொண்டான்.
ஒரு முறை சரியாக பதித்து விட்டால், சுவரில் நேராக வரைந்தது போலவே இருக்கும். அதை சுவரில் இருந்து எடுக்கவும் முடியாது. அவனது மற்ற ஓவியங்களைப் போலவே சுவரையே பேர்த்து தான் எடுக்க முடியும்.
அங்கிருந்த சுவரில், எடுத்து வந்த ஓவியத்தை மளமளவென பதித்து முடித்தவன், அதை ஒரு நிழற்படம் எடுத்து ராபர்ட்டுக்கு அனுப்பி விட்டு, ‘மிஷன் அக்கம்ப்ளிஸ்ட்” என குறுஞ்செய்தியை தட்டி விட்டான்.
மறுநாள் காலை, மிருதுளாவுக்கு பதட்டமாகவே தான் விடிந்தது. என்ன தான் அலெக்ஸிடம், தெளிவாக இருப்பது போல் காட்டிக் கொண்டாலும், இன்னும் உள்ளுக்குள் உதறல் தான்.
அவள் பட்டியலிட்ட விஷயங்கள் இல்லாவிட்டாலும், ஏதோ இருக்கிறது தானே. அதுவும் அவன் வாயாலேயே சொல்லி விட்ட பிறகு எப்படி நிம்மதியாக இருக்க முடியும். இந்த யோசனையிலேயே வெகு நேரம் கழித்து தான் உறங்கினாள்.
காலையில் எழுந்ததே தலைவலியோடு தான். வீட்டில் இருந்தே வேலை பார்க்கலாமா என யோசித்தவள், பின்னர் அலெக்ஸை சந்திக்க வேண்டும் என்பது நினைவு வர, ஒரு வலி நிவாரணியை எடுத்துக் கொண்டு, அலுவலத்திற்கு கிளம்பி விட்டாள்.
வேலையிலும் கவனம் செலுத்துவது சற்று கடினமாகவே இருக்க, கண்களில் ஏதோ பூச்சி பறப்பது போல் இருந்தது. அன்று முடிக்க வேண்டிய ரிப்போர்ட்டை சரி பார்ப்பதற்காக, ஜேக்கிடம் அனுப்பினாள்.
தலைவலி விடாதது போல் இருக்க, இன்னுமொரு தேநீரை எடுத்துக் கொண்டு வந்து மேசையில் வைத்து விட்டு, கைப்பையில் மாத்திரையைத் தேடிக் கொண்டிருந்தாள்.
ஜேக் வந்து அவள் அருகில் நிற்க, மாத்திரை தேடுவதை நிறுத்தி விட்டு,
“ஹாய் ஜேக்” என்று புன்னகைத்தாள்.
“ஹாய், ஆர் யூ ஓகே?” என ஜேக் வினவ,
“அஸ் யூஸ்யுவல் மைகிரின் வந்துடுச்சு” என நெற்றியை தேய்த்துக் கொண்டாள்.
“ம்ம்ம், ஐ கேன் சீ தேட், யூ டோண்ட் லுக் அஸ் யுவர் யூஸ்யுவல் சியர்ஃபுல் செல்ஃப்” என்றவர்,
“வெல், உடம்பு சரி இல்லைனா நீ ஏன் ஆஃபிஸ் வந்த? லுக் அட் திஸ். அக்கவுண்ட் ஸ்டேட்மெண்ட்ல மூனு மில்லியனுக்கு பதில் முப்பது மில்லியன் பவுண்ட் போட்டிருக்க” என ரிப்போர்டை அவளிடம் கொடுத்தார்.
“ஓ மை காட், சாரி ஜேக். நான் இப்போ கரெக்ட் பண்ணிடுறேன்” என அதைத் திருத்தப் போக,
“ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை. நான் சரி பண்ணி தான் மார்க்குக்கு அனுப்பினேன். நீ பொறுமையா சோர்ஸ்-ல சரி பண்ணு” என்றவர் தன் இருக்கைக்கு திரும்பி விட்டார்.
‘லெக்ஸி’ என பல்லைக் கடித்தவள், மடமடவென ஜேக் சொல்லிய விஷயத்தை முடித்தவள், அவர் முன் போய் நின்றாள்.
“ஜேக், அது சரி பண்ணிட்டேன். ஐ ஆம் டேகிங் ரெஸ்ட் ஆஃப் த டே ஆஃப்”
“நோ பிராப்ளம். ரெஸ்ட் அப் அண்ட் கெட் வெல் சூன். நாளைக்கு எப்படி இருக்கன்னு எனக்கு டெக்ஸ்ட் பண்ணு”
ஜேக் அனுமதி வழங்கி விட, ஜெனியிடமும் சொல்லி விட்டு, இன்னுமொரு வலி நிவாரணியை எடுத்துக் கொண்டு டிராஃபல்கர் ஸ்கொயருக்கு செல்லும் ரயிலில் ஏறினாள்.
அலெக்ஸ் சொன்ன உணவகத்திற்கு சென்றவள், அவன் அறிவுறுத்தியது போலவே சொல்ல, அந்த உரிமையாளர், உணவகத்திற்கு பின் இருக்கும் தோட்டத்தில் இருந்த ஒரு மேசையை கை காட்டினார்.
அங்கு சென்று அமர்ந்தவளுக்கு, முகத்திற்கு நேரே வெயில் அடிக்க, சற்று மட்டுப் பட்டிருந்த ஒற்றை தலைவலி இன்னும் தீவிரமடைந்து விண் விண்ணென்று தெரிக்க ஆரம்பித்தது.
கையோடு வைத்திருந்த கூலிங் கிளாஸை எடுத்து அணிந்து கொண்டாள். பேசாமல் வீட்டிற்குச் சென்று படுத்து விடலாம் போல் இருந்தது. அலெக்ஸிற்கு அழைத்து சொல்லி விடலாமா என யோசித்துக் கொண்டிருந்தாள்.
அவள் ஒரு முடிவெடுப்பதற்குள் அலெக்ஸ் அங்கு வந்து விட்டான். கூலர், தொப்பி என அவள் வித்தியாசமான தோற்றத்தில் சோர்வாக இருப்பதைப் பார்த்தவன்,
“ஹேய், மிரு ஆர் யூ ஆல்ரைட்?” என அவள் அருகில் அமர்ந்தான்.
“ம்ம்ம் மைகிரின். காலைல இருந்து படுத்துது”
“ஏன்? என்னாச்சு? அன்யூஸ்வலா எதுவும் பண்ணியா?”
“இல்லை, சரியான தூக்கம் இல்லை. மாத்திரை போட்டு இருக்கேன். இந்நேரத்துக்கு சரியாகி இருக்கனும். அதோட எக்ஸல் சீட்ல நம்பரா பார்த்தது, இன்னும் ஜாஸ்தி ஆயிடுச்சு. சோ அரை நாள் லீவு எடுத்து வந்துட்டேன்”
“அச்சோ, அப்புறம் ஏன் இங்க வந்த? எனக்கு ஒரு டெக்ஸ்ட் அனுப்பிட்டு வீட்டுக்கு போயிருக்க வேண்டியது தானே?” என புரியாமல் கேட்டான்.
“எதுக்கு? இன்னிக்கும் தூங்க முடியாம நாளைக்கும் தலை வலியோட எழுந்துக்கனுமா? நீங்க என்ன சொல்லனுமோ, இப்பவே சொல்லுங்க” என பொரிந்தாள்.
“ஹேய் ஸாஃப்டி, ரிலாக்ஸ். நீ தான் நேத்து தெளிவா தானே பேசின. அப்புறம் என்ன?”
“ம்ப்ச், லெக்ஸி ப்ளீஸ். இந்த விஷயம் என்னைய் ஸ்டிரெஸ் பண்ணுது. இப்பவே டீல் பண்ணாட்டி, நான் கண்டதையும் யோசிச்சி குழப்பி அடிச்சிடுவேன்”
“இங்க பேசலாம்னு நினைச்சு தான் வர சொன்னேன். ஆனா நீ ரொம்ப டல்லா இருக்க. சோ கிளம்பலாம். போற வழில உனக்கு ஒன்னு காண்பிக்கனும். கம் லெட்ஸ் கோ” என்றவன் அவள் கைப்பிடித்து அழைத்துச் சென்றான்.
தொடர்வண்டி நிலையத்துக்கு அருகில் ஒரு சிறு கூட்டம் இருந்தது. மிருதுளா என்னவென பார்க்க அருகில் செல்ல, ரெக்ஸியின் ஓவியம் இருந்தது.
“வாவ், லெக்ஸி இது பாருங்களேன், செமயா இருக்கு. ரெக்ஸி இஸ் எ ஜீனியஸ். இது நான் பார்க்குற அவரோட மூனாவது வொர்க். எல்லாமே சும்மா மண்டைல நச்சுன்னு அடிச்சு மெசேஜ் சொல்ற மாதிரி இருக்கும்” என அவனை சிலாகித்தவாறே அவனுடன் நடக்க, அலெக்ஸ் தொடர்வண்டி நிலையத்திற்குள் நுழைந்தான்.
“என்ன ஸ்டேஷன் உள்ளே போறீங்க? ஏதோ காண்பிக்கனும்னு சொன்னீங்க?”
“அது தான் நான் சொல்லாமலே நீ பார்த்துட்டியே” என்க,
“ஓ ரெக்ஸியோட பெயிண்டிங் காண்பிக்கவா. எனக்கு பிடிக்கும்னு நான் சொல்லிருக்கேனா? எப்ப இந்த கிராஃபிட்டி இங்க வந்துச்சு?”
“இன்னிக்கு காலைல”
“ஓ ஓகே” என சில அடிகள் நடந்தவள், அப்படியே நின்றாள்.
“அப்ப, உ…உங்களுக்கு எப்படி நேத்தே தெரியும்? அவர் உங்க பிரன்டா, அவரை உங்களுக்கு தெரியுமா?
இது தான் நீங்க என்கிட்ட சொல்றேன்னு சொன்ன விஷயமா” என ஏதோ கண்டு பிடித்த வேகத்தில் கூற, அலெக்ஸ் அமைதியாக அவளையே பார்த்திருந்தான்.
திரும்பவும் ஏதோ தோன்ற,
“வெயிட்” என்றவள், திரும்ப அந்த ஓவியம் இருந்த இடத்திற்கு சென்றாள். இப்போது எல்லாம் தெளிவானது போல் இருந்தது. நேற்று அலெக்ஸின் வீட்டில் பார்த்த ஓவியப் பகுதிகள் சிலவற்றை இணைத்துப் பார்க்க முடிந்தது.
அது சொன்ன செய்தி, அவளை அதிர்ச்சி அடையச் செய்தது. அவள் அங்கேயே உறைந்து நின்று விட, அலெக்ஸ் வந்து,
“வா மிரு, போகலாம்” என தொடர்வண்டி நிலையத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான்.