மிருதுளாவுக்கு அன்றைய நாள் எந்த விதத்திலும் சாதகமாக இல்லை போலும். உடல்நிலை ஒரு பக்கம் பாடாய் படுத்த, மன நிலையும் மோசமாகிக் கொண்டே போனது.
எதுவும் பேசாமல் தொடர்வண்டியில் வந்தவளுக்கு, கோடை கால வெப்ப மிகுதியால் மூச்சடைப்பது போல் இருந்தது. மூளைக்கு ஓய்வு கொடுக்காமல், ஏதோ யோசித்துக் கொண்டே இருந்ததில், எடுத்துக் கொண்ட வலி நிவாரணிகளும் எந்த விதத்திலும் பயனளிக்க வில்லை. அலெக்ஸும் அவள் நிலை உணர்ந்தவன் போல் எதுவும் பேசாமல் வந்தான்.
ஸ்ட்ராட்ஃபோர்ட்டில் இறங்கி அடுத்த ரயிலுக்கு மாறுவதற்கு சிறிது தூரம் நடந்ததுமே, தலை சுற்றுவது போல் இருந்தது. உமட்டிக் கொண்டு வருவது போல் இருக்க, வேகமாக ஓய்வறை நோக்கி ஓடினாள். எங்கே செல்கிறாள் என தெரியாமல், அலெக்ஸும் வேகமாக அவள் பின்னே சென்றான்.
அவள் ஓய்வறை சென்றதும், எதுவும் புரியாமல் வெளியே சற்று தள்ளி நின்று கொண்டு அவளுக்காக காத்திருந்தான். பதினைந்து நிமிடங்கள் ஆகியும் அவள் வெளியே வராததால், அவனுக்கு பதட்டம் ஏறியது.
அதற்கு மேல் பொறுக்க முடியாமல், அவளது அலைபேசிக்கு முயற்சி செய்ய, அழைப்பை ஏற்பதற்கு பதில் மிருதுளாவே வெளியே வந்து விட்டாள். தலை எல்லாம் கலைந்து, முகமெல்லாம் சிவந்து, கண்கள் கலங்கி பார்க்கவே பரிதாபமாக இருந்தாள்.
“ஹேய் ஸாஃப்டி என்னாச்சு?” என அருகில் வந்தான்.
“மைகிரின் ரொம்ப அதிகமாயிடுச்சு. வாமிட் பண்ணிட்டேன். தலை வேற சுத்துற மாதிரி இருக்கு. உடம்பும் ஏதோ பண்ணுது.”
“என்ன பண்ணா சரி ஆகும்? டேப்லட் வச்சிருக்கியா?”
“டேப்லட் இருக்கு, ஆனா அந்த கட்டத்தைத் தாண்டியாச்சு. வாமிட் எடுத்தப்பறம் கொஞ்சம் பெட்டரா ஆகனும். அது வரைக்கும் இருட்டா ஒரு ரூம்ல படுத்தா தான் சரி ஆகும்”
“ஓ…ஓகே. இன்னும் அடுத்த டிரெயின்ல ஒரு மணி நேரம் கிட்ட டிராவல் பண்ணனுமே. உன்னால முடியுமா?”
“வேற வழி. இன்னும் வாமிட் வர்ற மாதிரி தான் இருக்கு. சிக் பேக் (sick bag) வைச்சிருக்கேன். அது வைச்சு சமாளிக்க வேண்டியது தான். கண்ணை மூடி அப்படியே சீட்ல சாஞ்சு மேனேஜ் பண்ணிக்கிறேன்”
“இல்லை மிரு, வேண்டாம். அவ்ளோ ரிஸ்க் எதுக்கு எடுக்கனும். நீ என் வீட்டுக்கு வந்து தூங்கி ரெஸ்ட் எடு. கொஞ்சம் சரியான பிறகு நானே உன் கூட வந்து வீட்ல விட்டுட்டு வர்றேன்”
“வேண்டாம் லெக்ஸி, நான் வீட்டுக்கே போறேன். இது எப்போ சரி ஆகும்னு சொல்ல முடியாது. சில சமயம் ஒரு ரெண்டு மணி நேரம் தூங்கி எழுந்தா கூட சரி ஆகிடும். மத்த சமயம் ரொம்ப சிவியரா (severe) இருந்துச்சுன்னா ரெண்டு நாள் கூட விடாம உயிரை எடுத்துடும்”
“அப்போ கண்டிப்பா என் கூட வர்றது தான் பெட்டர். நீ அங்க தனியா இருந்து எப்படி சமாளிப்ப? சொன்னா கேளு மிரு”
“இவ்வளவு நாள் தனியா தான் எல்லாம் சமாளிச்சேன். அதோட தலை வலி வந்ததே உங்களால தான். ஒரு ஆறு மாசம் கொஞ்சம் நிம்மதியா இருந்தேன் இந்தத் தொல்லை இல்லாம. இப்ப திரும்பவும் ஆரம்பிச்சிடுச்சு” என புலம்பினாள்.
“சரி, என்னால தான். சாரி ஓகே? இப்போ என் கூட வா. என்னால தானே வந்துச்சு, நானே பார்த்துக்கிறேன்” என்றவன் ‘வந்து விடேன்’ என இறைஞ்சுதலாகப் பார்க்க, ‘எங்காவது விழுந்து வைத்து விட்டால் இன்னும் மோசம்’ என நினைத்தவள் சம்மதமாக தலை அசைத்தாள்.
“குட், உன்னால வீடு வரைக்கும் நடக்க முடியுமா? இல்லை டேக்ஸி புக் பண்ணவா?”
“வேண்டாம், ஒரு பத்து நிமிசம் தானே ஆகும். நடந்துடுறேன்” என்றவள் இரு உள்ளங் கைகளையும் நெற்றியின் இரு பக்கமும் வைத்து அழுத்தி விட்டுக் கொண்டாள்.
“மிரு, உன் பேகை என் கிட்ட கொடு” என அவளிடம் இருந்தவற்றை வாங்கிக் கொண்டவன், அவளை அணைவாக பிடித்துக் கொண்டே நடந்தான்.
வீட்டிற்குள் நுழைந்ததும் அவளை நீள்விருக்கையில் அமர வைத்து விட்டு, உள்ளே சென்று மடமடவென அவன் படுக்கையை சரி செய்து வந்தவன், மிருதுளாவிடம்,
“பெட் ரெடி, படுத்துக்கிறீயா?”
“ம்ம்ம்”
“டேப்லட் போடனுமா?”
“இல்லை சாப்பிட்டு தான் போடனும். நான் படுக்குறேன்”
“வெயிட், அப்போ சாப்பிட்டுட்டு, டேப்லட் போட்டுட்டு படு. சீக்கிரம் சரி ஆகும்ல”
“இல்லை, வாமிட் வர்ற மாதிரி இருக்கு. நான் வைச்சிருக்கிற லஞ்ச் சாப்பிட முடியாது.”
“வேற என்ன சாப்பிடுவ?”
“இட்லி இல்லாட்டி ரசம் சாதம்”
“ரைட்” என்றவன், மட மடவென *** ஈட் செயலியில் அவள் சொன்னதை ஆர்டர் செய்தான். அவனுக்கு தெரிந்த பணியாளருக்கு அழைப்பு விடுத்து, விஷயத்தை சொல்லி சீக்கிரம் அனுப்பும் படி வேண்டினான்.
“ஆர்டர் பண்ணிட்டேன். நேத்திக்கி பார்த்தோமே ஹோட்டல்ல… ரஞ்சித், அவனுக்கும் சொல்லிட்டேன். ஒரு இருபது நிமிசத்தில கொடுத்து விடுறேன்னு சொல்லிட்டான். அது வரைக்கும் மேனேஜ் பண்ணிப்பியா?”
“ம்ம்ம், நீங்க எதுக்கு கஷ்டப்படுறீங்க? இது எனக்கு அடிக்கடி வர்றது தான். எல்லாம் நானே இழுத்து விட்டுக்கிறது. வேற என்ன சொல்ல?”
“ம்ப்ச், மிரு. இதுல ஒரு கஷ்டமும் இல்லை. எல்லாத்தையும் உன் தலையில் ஏத்திக்கிட்டு நீயே தான் கஷ்டப்படுற.
ஒன்னும் யோசிக்காம போய் ஃப்ரெஷ் ஆகிட்டு வா. நான் டீ போடுறேன். அதைக் குடி. நீ குடிச்சு முடிக்கிறதுக்குள்ள சாப்பாடு வந்துடும். சாப்டுட்டு மாத்திரை போட்டுட்டு பேசாம தூங்கு. மித்த பிரச்சனைய அப்புறம் பார்க்கலாம்”
“ம்ம்ம், இருக்கு. ராபி வாங்கி வைச்சிருக்கான். என்ன பண்ணனும் இதை?” என்றான்.
“டீ-ல தட்டி போடுங்க”
“அப்படின்னா?”
‘ஐயோ, இருக்குற பிரச்சனைல இது வேற. மிரு, முதல்ல இவருக்கு இஞ்சி டீயும், ரசமும் வைக்க சொல்லிக் கொடுத்திடு. இல்லாட்டி பின்னாடி ரொம்ப கஷ்டம்’ என நினைத்தவள், அவனுக்கு செயல் முறை விளக்கம் அளிக்க, அலெக்ஸ் அயர்ந்து போய் பார்த்தான்.
அவன் எடுத்து வைத்த கெட்டில் (kettle) ஒரு பக்கம் அவனைப் பார்த்து சிரிக்க, மறுபக்கம் அடுப்பில் இஞ்சி டீ கொதித்துக் கொண்டிருந்தது.
“இன்னும் ஒரு அஞ்சு நிமிஷம். பால் பொங்கிடும். பொங்கி வெளிய வர்றதுக்குள்ள அடுப்பை அணைச்சிடுங்க” என்றவள் ஓய்வறைக்கு சென்றாள்.
தன்னை திருத்தம் செய்து கொண்டு, சமையலறைக்கு வந்து பார்க்க, அது வரையில் அதிகம் பயன்படுத்தப்படாமல் புதிது போல் ஜொலித்துக் கொண்டிருந்த அடுப்பு, இப்போது தீய்ந்து போன டீ கரையுடன், பிசுபிசுத்தது.
இரண்டு கோப்பைகள் அளவுக்கு மிரு தயார் செய்திருந்த தேநீர், அரைக் கோப்பைக்கும் குறைவாகவே இருந்தது. அதை வடித்து, ஒரு கோப்பையில் ஊற்றி, அலெக்ஸிடம் நீட்ட,
“சாரி மிரு, சொதப்பிட்டேன். அவ்ளோ நேரம் பார்த்துட்டே தான் இருந்தேன். ராபி ஃபோன்ல கூப்பிட்டுருந்தான். வந்து அதை எடுத்துட்டு போறதுக்குள்ள, எல்லாம் கொட்டிடுச்சு. எனக்கு வேண்டாம், இது நீ குடி” என மறுத்து அவளிடமே கொடுத்து விட்டான்.
வரவேற்பறைக்கு வந்து நீள்விருக்கையில் அமர்ந்தவள், சூடான தேநீர் கோப்பையை, லேசாக தன் நெற்றியில் ஒற்றி ஒற்றி எடுத்தாள்.
அலெக்ஸ், அவனுக்கு தேநீர் தயாரித்து எடுத்துக் கொண்டு, அவளருகில் வந்து அமர்ந்தான்.
“இந்த மாதிரி ஹீட் அப்ளை பண்ணா சரி ஆகிடுமா?”
“எப்பவும் ஆகாது. சில சமயம் கொஞ்சம் வலி குறையற மாதிரி இருக்கும். எது வொர்க் ஆகும்னு தெரியாம, எல்லாத்தையும் முயற்சி பண்ணி பார்க்கிறேன்” என சோர்வாக புன்னகைத்தாள்.
“வேண்டாம் லெக்ஸி, அது சரிப்படாது. இந்த இளஞ்சூடே போதும்” என்று விட, அதற்கு மேல் அங்கு மௌனமே நிலவியது.
‘எலிபெண்ட் இன் த ரூம்’ (elephant in the room) என்பார்களே, தற்போது அது போன்ற ஒரு சூழலில் தான் மிருதுளாவும், அலெக்ஸும் இருந்தனர். முக்கியமாக பேச வேண்டிய விஷயத்தை பேச முடியாமல், சாதாரணமான விஷயங்களை விலாவாரியாக பேசி நேரத்தை கடத்திக் கொண்டிருந்தனர் இருவரும்.
அதிலும் மிருதுளாவின் உடல்நிலையும் அதற்கேற்றாற் போல் அமைந்து விட, ஒரு கடினமான உரையாடலை இருவரும் கவனமாக தவிர்த்தனர்.
சில நிமிடங்களில் ஆர்டர் செய்த உணவும் வந்து விட, அலெக்ஸ் கூறியது போல், உணவருந்தி விட்டு பேசாமல் போய் படுத்து விட்டாள். அவள் படுத்ததும் வந்து பார்த்தவன், அங்கிருக்கும் திரைச்சீலைகளை எல்லாம் இழுத்து விட்டு, அறையை முற்றிலும் இருட்டாக்கி விட்டு கதவை மூடி விட்டு வரவேற்பறையில் வந்து அமர்ந்தான்.
கால்கள் இரண்டையும் தூக்கி கால் மணையில் வைத்து, இரு கைகளையும் கோர்த்து தலைக்குப் பின்னால் வைத்துக் கொண்டு சற்று நேரம் உட்கூரையை இலக்கில்லாமல் வெறித்தவன், களைப்பினால் தன்னையும் மீறி கண்ணயர்ந்து விட்டான்.
சில மணி நேரங்கள் கழித்து மிருதுளாவின் அலைபேசி அடிக்க, அந்த சத்தம் கேட்டு தான் அலெக்ஸிற்கு விழிப்பு வந்தது. ஜெனி தான் அழைத்திருந்தாள்.
அலெக்ஸ் அழைப்பை ஏற்கவும், ஒரு நிமிடம் குழம்பிய ஜெனி, அலைபேசியை காதில் இருந்து எடுத்து, தான் அழைத்த எண்ணை சரி பார்த்தாள். அவள் அழைத்தது மிருதுளாவின் எண் தான்.
ஜெனியிடம் இருந்து பதில் வராது போகவும், அலெக்ஸ் மீண்டும்,
“ஹலோ” என்றவன்,
“ஜெனி, இட்ஸ் அலெக்ஸ். மிருக்கு உடம்பு சரி இல்லை. தூங்கிட்டு இருக்கா. கால் வந்து டிஸ்டர்ப் ஆகக் கூடாதுன்னு ஃபோன் என் கிட்ட குடுத்துட்டு போனா. எனிதிங் அர்ஜெண்ட்?”
“ஓ, அலெக்ஸ் ஹாய். அர்ஜெண்ட் எல்லாம் எதுவும் இல்லை. அவ உடம்புக்கு முடியலன்னு லீவ் போட்டுட்டு கிளம்பினா. அது தான் எப்படி இருக்கான்னு கேட்க கூப்பிட்டேன். அவ தூங்கட்டும். நான் அப்புறமா பேசுறேன். எங்க இருக்கீங்க இரண்டு பேரும்?”
“என் வீட்ல தான். ஸ்டேஷன்லயே ரொம்ப முடியலை அவளுக்கு. ஒரே வாந்தி, தலை சுத்தல். அதுனால நான் இங்க கூட்டிட்டு வந்துட்டேன். அவ சரியானப்புறம் தான் வீட்டுக்கு போகனும்னு சொல்லிட்டேன்”
“ம்ம்ம்ம், புவர் கேர்ள். கொஞ்ச நாள் இந்த தொல்லை இல்லாம சந்தோஷமா இருந்தா. திருப்பியும் இப்ப என்ன பிரச்சனைன்னு தெரில. வந்துச்சுன்னா ஆளே ஒரு மாதிரி சோர்ந்து போயிடுவா. ஒழுங்கா டாக்டர் கிட்ட காண்பின்னு சொன்னாலும் கேக்குறது இல்லை.
ஏதாவது ஸ்டிரெஸ்ட்டா இருந்தாளா என்ன? இன்னிக்கு ஒரு ரிப்போர்ட்ல நம்பர் எல்லாம் ஏதோ தப்பாயிடுச்சு போல. எப்பவும் இது மாதிரி நடந்ததே இல்லைன்னு ஜேக் வேற என்கிட்ட கேட்டார்”
அவர்களுக்குள் நடக்கும் இந்த போராட்டத்தை மூன்றாம் மனிதரிடம் பகிர முடியாதே. அது மட்டுமல்லாமல், அவனது ரெக்ஸி என்கிற அடையாளத்தின் ரகசியமும் காக்கப்பட வேண்டும். அதை வெளிப்படையாக அவன் பகிர்வது அவனுக்கே கூட ஆபத்தாக முடியலாம். இதையெல்லாம் யோசித்தவன், எந்த எதிர் வினையும் ஆற்றாமல் அமைதி காத்தான்.
“அலெக்ஸ், இருக்கியா? எனக்கு எதுவும் கேட்கல”
அதில் சுதாரித்தவன்,
“எஸ்.. எஸ், எனக்கு ஒரு ஹெல்ப் பண்ண முடியுமா?” என கேட்டான்.
“சொல்லு”
“ஐ திங்க் அவளுக்கு மாத்திக்கிறதுக்கு டிரெஸ் வேணும். அவளோட வீட்டு சாவி உன் கிட்ட இருக்கா. நான் வந்து வாங்கிக்கட்டுமா?”
“ம்ம்ம்ம்ம்” என சில நொடிகள் யோசித்தவள்,
“ஆக்சுவலி, அவ ஆஃபிஸ் லாக்கர்ல எப்பவும் ஒரு ஸ்பேர் டிரஸ் வைச்சிருப்பா. நான் அது எடுத்துட்டு வந்து கொடுக்குறேன். வேற எதுவும் வேணுமா?” என்றாள்.
“சூப்பர், தேங்க்ஸ் ஜெனி. இப்ப இது போதும். வேற எதுவும் வேணும்னா நான் உனக்கு நைட் கூப்பிடுறேன். காலைல ஸ்டேஷன்ல வந்து கூட வாங்கிக்கிறேன்”
“கூல், சீ யூ லேட்டர்” என அழைப்பை துண்டித்து விட்டாள் ஜெனி.
மாலை ஜெனி வந்து மிருதுளாவுக்கு தேவையானவைகளை கொடுத்து விட்டு சென்ற போது கூட, மிருதுளா உறக்கத்தில் தான் இருந்தாள்.
அவளைத் தனியே விட்டு விட்டு போக மனதில்லாமல் அலெக்ஸ் எந்த வேலையையும் பார்க்கவில்லை. ராபர்ட்டை அழைத்து விவரம் சொன்னவன், அவனையும் தன் வீட்டிற்கே வர சொல்லி விட்டான்.
அன்று வெளியிட்ட சித்திரத்தின் அடுத்த கட்ட செயல்களை ராபர்ட்டை பார்த்துக் கொள்ள சொன்னவன், இரவு உணவுக்கான ஆயத்தங்களை செய்து விட்டு ராபர்ட் வரும் வரை காத்திருந்தான்.
இரவு நேரம் கழித்தே ராபர்ட் வந்திருக்க, இருவருமாக பேசிக் கொண்டே உணவை முடித்தனர்.
“சேண்டி, என்னை ஏன் இங்க வர சொன்ன. நான் கிளம்புறேன். மிரு கூட நேரம் செலவழிக்கிறதுக்கு இது ஒரு நல்ல வாய்ப்பு. நான் எதுக்கு நடுவில இடைஞ்சல் பண்ணிக்கிட்டு?”
“இல்லை ராபி. இங்க தங்குறதெல்லாம் அவ பிளான் கிடையாது. ஏதோ உடம்பு சரி இல்லாததுனால டீப் ஸ்லீப் போயிட்டான்னு நினைக்கிறேன்.
அவ எழுந்துக்கிறப்போ என் கூட தனியா இருந்தா சங்கடமா ஃபீல் பண்ணுவா. நான் ஜெனிய கூட இருக்க சொல்லிருப்பேன். ஆனா அவளை ஹால்ல எப்படி படுக்க சொல்ல முடியும்?
நீ சோஃபால படுத்துக்கோ. நான் இன்னும் கொஞ்சம் நேரம் வெயிட் பண்றேன். மிரு எழுந்துக்குறாளான்னு பாக்குறதுக்கு” என்ற அலெக்ஸ், பால்கனியில் இருந்த ஒரு சாய்வு நாற்காலியில் அமர்ந்து விட்டான்.
சூரியன் சற்று நேரம் முன்னர் தான் மறைந்து இருக்க, சூடு தணிந்து இதமாக தென்றல் வீசியது. மதியம் சிறிது நேரம் தூங்கி விட்டதால், அலெக்ஸுக்கு தூக்கம் வரவில்லை. மிருதுளாவிடம் எதுவும் விளக்கம் கொடுக்காவிட்டாலும், அவளுக்கு தெரிந்து விட்டது என்பதே ஏதோ பெரும் பாரம் இறங்கிய உணர்வு.
அவளுக்கு முதல் கட்ட அதிர்ச்சி தானே ஒழிய, வெறுப்பு இல்லை. எப்படியும் தனது பக்கத்தை அவளுக்கு புரிய வைத்து விடலாம் என்ற பெரும் நம்பிக்கை அலெக்ஸுக்கு.
அலெக்ஸ் அவன் போக்கில் சிந்தித்துக் கொண்டிருக்க, அருகில் காலடி சத்தம் கேட்டது. ராபர்ட் தான் வந்து நிற்கிறானோ என பார்க்க, மிருதுளா நின்று கொண்டிருந்தாள்.
ஆழ்ந்து உறங்கியதில், முகம் சற்று உப்பி இருந்தாலும் வந்த போது இருந்ததை விட தெளிவாகவே இருந்தது. சில நிமிடங்களுக்கு முன்னர் எழுந்தவளுக்கு, இருட்டறையில், ‘எங்கு இருக்கிறோம்’ என உணரவே நேரம் எடுத்தது.
பின் அலெக்ஸின் வீட்டில் இருப்பது நினைவு வர மெதுவாக இறங்கி வரவேற்பறைக்கு வந்து பார்த்தால், அங்கு ராபர்ட் உறங்கி கொண்டிருந்தான். அலெக்ஸைத் தேடி பார்வையை ஓட்ட, அவன் பால்கனியில் இருப்பது தெரிய, சத்தமில்லாமல் மெதுவாக அவன் அருகில் போய் நின்றாள்.
அவளைப் பார்த்து புன்னகைத்தவன்,
“ஹேய் ஸாஃப்டி, ஃபீலிங் பெட்டர்?” என வினவ,
“ம்ம்ம், மச் பெட்டர். டைம் என்ன லெக்ஸி? என் ஃபோன் தாங்களேன்” என மிருதுளா கேட்க, அவளிடம் அவளது அலைபேசியை நீட்டினான்.
“அச்சோ, இவ்வளவு நேரம் தூங்கிட்டேனா? நீங்க எழுப்பி விட்டிருக்க வேண்டியது தானே” என குறைபட, அவளை நோக்கி தன் கையை நீட்டி,
“கம் ஹியர்” என்க, தயக்கமாக அவனை நெருங்கி வந்தாள்.
அவளை தன் மடியில் அமர்த்திக் கொண்டு, தன் வயிறோடு சேர்த்து அணைத்துக் கொண்டவன்,
“எதுக்கு? திருப்பி பாதி தூக்கத்துல எழுந்து தலைவலி இன்னும் ஜாஸ்தி ஆகுறதுக்கா?” என்க,
“அதுவும் கரெக்ட் தான்”, என்றவள், அவனை நோக்கி பக்கவாட்டாக திரும்பி,
“சோ யூ ஆர் ரெக்ஸி ஹாங்? ரெக்ஸி பத்தி எப்ப எனக்கு சொல்றதா உத்தேசம்?” என அவனை கூர்மையாகப் பார்த்தாள்.
“ம்ம்ம், பல தடவை சொல்லனும் தான் முயற்சி பண்ணேன். ஆனா முடியலை” என ஆழ மூச்செடுத்தவன்,
“ரெக்ஸி – ரெடிக்கல் (radical) லெக்ஸி தான் ரெக்ஸி. நான் ரொம்ப சின்னப் பையனா இருக்கிறப்போ எங்கம்மா என்னை லெக்ஸின்னு தான் கூப்பிட்டதா ஞாபகம். அதை வைச்சு டீனேஜ்ல விளையாட்டா ஆரம்பிச்ச ஒரு விஷயம் இப்ப என்னோட ஒரு அடையாளமாவே மாறிடுச்சு” என்று விட்டு, அவள் கன்னத்தில் முத்தமிட வர,
“லெக்ஸி, ப்ளீஸ். ஐ ஸ்மெல் ஆஃப் வாமிட்” என்று முகத்தை சற்று தள்ளி வைத்துக் கொண்டாள்.
“அதுனால என்ன” என்றவன், மெல்ல அவள் கன்னத்தில் தன் இதழ்களைப் பதித்து விட்டு,
“பை தி வே, ஜெனி உனக்கு தேவையானது எல்லாம் எடுத்துட்டு வந்து கொடுத்துட்டு போயிருக்கா. நீ ஃப்ரெஷ் ஆயிட்டு வர்றதுன்னா வா. ஐ’ல் ஹீட் அப் யுவர் ஃபுட்” என்றான்.
“இல்லை சாப்பாடு எதுவும் வேண்டாம். ரொம்ப அன் டைம் ஆகிடுச்சு. ஜெனிக்கு எப்படி தெரியும் நான் இங்க இருக்கேன்னு?”
“அவ உனக்கு தான் கால் பண்ணிருந்தா. நான் தான் சொன்னேன்” என்றவன், அவளை மீண்டும் தன் அருகில் இழுத்துக் கொண்டு, அவள் கன்னத்தோடு தன் கன்னம் சேர்த்து,
“மிரு, இதுக்கு மேலயும் என்னால வெயிட் பண்ண முடியும்னு தோனல. நவ் தேட் யூ நோ த பேகேஜஸ் (baggages) ஐ ஆம் கேரியிங், வில் யூ மேரி மீ?*” என தன் முழு காதலையும், தன் குரலில் தேக்கி கேட்க, மிருதுளாவிடம் பதிலில்லை.