அவன் ஆச்சரியப்படுத்துவதாக கூறி தமிழ்ப் பள்ளிக்கு அழைத்துச் சென்ற போது, மிக ஆவலுடன் எதிர்பார்த்திருந்த கேள்வி தான் இது. சட்டென்று பதிலும் கூட கூறி இருப்பாள் தான். ஆனால் அப்போதைய மன நிலைக்கும், தற்போதைய நிலைக்கும் மலையளவு வேறுபாடு இருக்கிறதே.
உடனே மறுப்பு சொல்ல மனம் வரவில்லை என்றாலும், பேசித் தீர்க்க வேண்டிய விஷயங்கள் பல இருக்க, முழு மனதுடன் சம்மதம் சொல்லவும் முடியவில்லை. லேசாக அவன் முகத்தில் இருந்து தன்னை விலக்கிக் கொண்டவள்,
“என்ன வெறும் கேள்வி மட்டும் கேட்டு ப்ரோபோஸல சிம்பிளா முடிக்கலாம்னு பிளான போடுறீங்க போல ரெக்ஸி. ஒரு ரிங் இல்லை, ரோஸ் இல்லை” என அந்த சூழலை இலகுவாக்க முயற்சி செய்தாள்.
அதைப் புரிந்தவன் போல்,
“ம்ம்ம், என்ன பண்றது ஸாஃப்டி? நானும் இதை எப்படியோ எல்லாம் சொல்லனும்னு தான் நினைச்சிருந்தேன். ஆனா இது தான் சரியான டைம்னு தோனுச்சு டக்குன்னு சொல்லிட்டேன்.
அதுவும் இல்லாம ஐ ஆம் அ புவர் ஸ்ட்ரீட் ஆர்டிஸ்ட்மா. எக்ஸ்பென்சிவ் ப்ரோபோஸல் எல்லாம் பண்றது கஷ்டம்” என உதடுகளை பிதுக்கினான்.
‘அடப்பாவி’ என்பது போல் அவனைப் பார்த்தவள்,
“ஹேய், இதெல்லாம் சீட்டிங். ரெக்ஸியோட ஒவ்வொரு பெயிண்ட்டிங்கும் மில்லியன்ஸ் ஆஃப் பவுண்ட்ஸ் ஏலத்தில போகுது. இதுல ஒரு ஒத்த ரோஸ் வாங்குறதுக்கு காசு இல்லையா? நம்புற மாதிரியா இருக்கு பாஸ்” என அவனை சீண்டினாள்.
“வெல், ரெக்ஸிய இவ்ளோ க்ளோஸா ஃபாலோ பண்ற ஆளுக்கு அந்த மில்லியன்ஸ் எல்லாம் எங்க போகுதுன்னும் தெரிஞ்சிருக்கனுமே” என கெத்தாக புருவத்தை ஏற்றி இறக்கினான்.
“ம்ம்ம், தெரியும் தான். ஆனா அதெல்லாம் நியூஸ் பேப்பர் பார்த்து தெரிஞ்சுகிட்டது. உண்மைக்கும் ரெக்ஸி யாருன்னு எனக்கு தெரியாது போலயே. அப்படி ஏதாவது தெரிஞ்சிருந்தா இத்தனை நாள் உங்க மேல ஒரு சின்ன சந்தேகம் கூட வரலியே” என சலித்துக் கொண்டாள்.
அவளது பாவனையில் சிரித்தவன்,
“ஓய் ஸாஃப்டி, நான் பண்றது சட்டப்படி குற்றம். அதுனால என்னோட தனிப்பட்ட அடையாளத்தை மறைக்கிறது ரொம்ப முக்கியம். இது எனக்கு ஒரு பதினைஞ்சு, பதினாறு வயசு இருக்கப்போ ஆரம்பிச்சது. அப்போ எந்த திட்டமும் இல்லை.
போலீஸ்ல மாட்டிக்க கூடாதுன்னு நைட் டைம்ல செய்ய ஆரம்பிச்சது. எனக்கு என்னோட எண்ணங்களை வெளிப்படுத்துறதுக்கு ஒரு ஊடகமா தான் பயன்படுத்த ஆரம்பிச்சேன்.
ஆரம்பிச்சப்போ பெரிய வரவேற்பு எல்லாம் இல்லை. ஆனா நான் சொல்ல வர்ற விஷயம் எல்லாருக்கும் ஈசியா புரிஞ்சது. ஒரு தொண்டு நிறுவனம் தான் இதை முதல்ல பணம் கலெக்ட் பண்ண யூஸ் பண்ணாங்க.
அதுக்கப்புறம் தான் இந்த யோசனையே வந்தது. அதுவும் ராபி என் கூட சேர்ந்தப்புறம் எல்லாமே பக்காவா செட் பண்ணிட்டான். எல்லாமே டிரஸ்ட் அண்ட் அ லீகல் கார்டியன் வழியா சரியா தொண்டு நிறுவனங்களுக்கு போய் சேருற மாதிரி. பேப்பர் வொர்க் எல்லாம் அவன் தான் பார்த்துக்கிறான்.
ரெண்டு பேரோட அடையாளமும் ரகசியமா தான் வைச்சிருக்கோம். இதுல இருந்து வர்ற ஒரு பென்ஸ் (pence) கூட எங்க தனிப்பட்ட கணக்குல வராது.
ஆனா தேர் இஸ் அ ரிஸ்க் ஆல்வேஸ். மாட்டினேன்னா பல வருசங்களுக்கு ஜெயிலுக்குப் போற அளவுக்கு. இதுனாலயே ரெண்டு பேரும் பெருசா ஒரு ஃபாமிலி லைஃப் பத்தி யோசிக்கல. உன்னைப் பார்க்கிற வரைக்கும் இது ஒரு பிரச்சனையா எனக்கு தெரிஞ்சதில்ல” என அலெக்ஸ் அவனது மறு பக்கத்தை விளக்க முயன்றான்.
“வெளில இருந்து பார்க்குறப்போ, ரெக்ஸி எனக்கு ஹீரோ மாதிரி தான் தெரிஞ்சார்”
“தெரிஞ்சார்னா, இப்ப இல்லையா?”
“தெரியலை லெக்ஸி. பக்கத்தில வந்து பார்க்கிறப்போ, என்னோட வாழ்க்கைன்னு யோசிக்கிறப்போ, பிரச்சனைகள் தான் பெருசா தெரியுது. சுயநலமா தான் முடிவெடுக்க தோனுது.
இது சின்ன விஷயம் கிடையாது. ஏற்கனவே நான் எங்க வீட்டை எப்படி சமாளிக்கப் போறேன்னு தெரியல. அப்படி இருக்கிறப்போ இந்த மாதிரி விஷயத்தை என்னால யார் கிட்டயும் ஷேர் பண்ணவும் முடியாது. வாழ்க்கை முழுசும் எப்படி நம்மால இரட்டை வாழ்க்கை வாழ முடியும்?
உங்களால முடிஞ்ச அளவுக்கு உதவி பண்ணீட்டீங்க தானே? இதை விட்டுடலாமே” என்க, அலெக்ஸின் தாடை இறுகியது.
“இல்லை மிரு. இது என்னோட ஊறிப் போன விஷயம். எனக்கு கை கால்ல தெம்பு இருக்குற வரை நிறுத்த மாட்டேன்.
இன்னொன்னும் தெரிஞ்சுக்கோ. நான் உனக்காக இனிமேல் பண்ண மாட்டேன்னு முடிவெடுத்தாலும், இவ்ளோ வருஷங்கள் பண்ணது லீகலாகிடாது. அதுக்கு கண்டிப்பா கம்பி எண்ணனும்.
நான் ரொம்ப கவனமா இருப்பேன். எனக்காக இல்லாட்டியும், உனக்காக. இதை தவிர என்னால எந்த வாக்குறுதியும் கொடுக்க முடியாது”
“இப்படி சொன்னா எப்படி லெக்ஸி?”
“நான் வேற என்ன சொல்ல முடியும்? இதுக்கு தான் நான் கல்யாணம்ன்ற விஷயத்தையே யோசிக்கலை. ஆனா நீ எனக்கு வேற எந்த சாய்ஸும் தரலியே மிரு.
உன்னை எனக்கு ரொம்ப பிடிச்சிருக்கு, என்னோட முழு வாழ்க்கையும் உன்னோட பகிர்ந்துக்கனும்னு நினைக்கிறேன். உன்னைப் பொறுத்தவரை இதுக்கு கல்யாணத்தைத் தவிர வேற வழி இல்லையே.
உன்னோட இயல்பு மாறாம, நீ நீயாவே இந்த உறவுல இருக்கனும்ன்றது தான் என்னோட ஆசையும். அதுல என்ன தப்பு இருக்கு? சொல்லு மிரு, என்னை எனக்காகவே அக்செப்ட் பண்ணுவியா? வில் யூ மேரி மீ?” என மீண்டும் கேள்வியை நினைவூட்டினான்.
“லெக்ஸி, இது ரொம்ப சிக்கலான விஷயம். எனக்கு யோசிக்கனும். ஒரு நாளைக்குள்ள, உள் வாங்கி கிரகிக்க முடியாத அளவுக்கு அவ்ளோ விஷயம் என் மண்டைக்குள்ள இப்போ ஓடிட்டு இருக்கு. ப்ளீஸ் கிவ் மீ சம் ஹெட் ஸ்பேஸ் (யோசிப்பதற்கான இடைவெளி) அண்ட் டைம்”
“ம்ம்ம்ம்…ஃபேர் இனஃப். நீ எடுத்ததுமே நோன்னு சொல்லாம யோசிக்கிறேன் சொல்றதே நான் பாசிட்டிவ்வா எடுத்துக்குறேன். டேக் யுவர் டைம்” என அவள் கன்னம் தட்டினான்.
அவன் கைகளைத் தன் கன்னத்தோடு பதித்துக் கொண்டவள்,
“ஐ ஆம் சாரி” என்க,
“டோண்ட் பீ” என்றவன்,
“இட்ஸ் ஓகே ஸாஃப்டி. எனக்கு புரியுது, உன்னை ஒரு நெருக்கடியான சூழல்ல நிறுத்திட்டேன். இதை முன்னாடியே சொல்லிருக்கனும் தான். ஆனா எனக்கும் சொல்றதுக்கு சரியான சந்தர்ப்பம் கிடைக்கல.
இன்னும் உண்மைய சொல்லனும்னா, கொஞ்சம் பயமும் கூட. எந்தக் காரணத்துக்காகவும் உன்னைய நான் இழக்க விரும்பல. எல்லாமே ரொம்ப சீக்கிரமா நடந்ததும் ஒரு காரணம். என்னையும், ராபியும் தவிர உனக்கு மட்டும் தான் இந்த விஷயம் தெரியும். இவ்வளவு வேகமா இதுவரை யாரையும் நான் நம்பினதே இல்லை.நம்ம முதல் தடவை பார்த்து, பேசி, பழக ஆரம்பிச்ச உடனே சொல்ற விஷயம் இல்லையே இது.
இதெல்லாம் தான் காரணம் மிரு, நான் முன்னாடியே சொல்லாததுக்கு. மித்த படி உன்கிட்ட இருந்து மறைச்சே வச்சிருக்கனும்னு எனக்கு எந்த நோக்கமும் இல்லை. சரியான நேரத்துக்கு காத்திருந்தேன்னு வேணும்னா சொல்லலாம். நல்லா யோசிச்சு சொல்லு. இது என்னோட ஒரு அடையாளம் தான், ஆனா அது மட்டுமே நான் கிடையாது. என் கூட இருந்த இந்த சில மாசங்கள்ல இது உனக்கு கண்டிப்பா புரிஞ்சிருக்கும்னு நம்புறேன்”
“ம்ம்ம், ஆனா இது எதுவும் எனக்கு இந்த விஷயத்தை ஈஸியா ஹேண்டில் பண்றதுக்கு ஹெல்ப் பண்ணலையே லெக்ஸி. என்னைப் பொருத்த வரைக்கும், நம்ம உறவு ஒற்றை வழிப் பாதை தான். அதுனால என்னால திரும்பிப் போகவும் முடியலை.
எனக்கு மட்டும் ஏன் இப்படி நடக்குது? நிம்மதியா எதையுமே அனுபவிக்க முடியாம, எப்பவும் எதையாவது நினைச்சு பயந்துக்கிட்டு தான் வாழனும்னு தலைல எழுதிருக்கு போல” என இன்னும் புலம்ப, அலெக்ஸுக்கு மிகவும் வருத்தமாக இருந்தது.
மீண்டும் மிருதுளாவைத் தன் மீது சரியாக அமர்த்திக் கொண்டு, அவள் தலை மேல் தன் நாடியைப் பதித்து, அவளை இதமாக அணைத்துக் கொண்டவன்,
“நீ கேட்ட மாதிரியே டைம் எடுத்துக்கோ ஸாஃப்டி. நிதானமா யோசிச்சுப் பாரு. மே பீ, கொஞ்ச நாள்ல, நீ இப்ப நினைக்கிற அளவு இது கஷ்டமான விஷயம் இல்லைன்னு உனக்கே தோனலாம்.
இன்னிக்கே இது சால்வ் பண்ணனும்னு உன்னை பிரசரைஸ் பண்ணிக்காதே. சீக்கிரம் எல்லாம் சரி ஆகிடும். நீ எனக்கு எவ்ளோ முக்கியமோ அதே அளவு உன்னோட ஒப்புதலும் எனக்கு முக்கியம்.
ஒரு வேளை உன்னோட முடிவு நமக்கு சாதகமா இல்லாட்டி கூட அதை வைச்சு நான் உன்னை மதிப்பீடு செய்ய மாட்டேன் மிரு. இட்ஸ் அ பிராமிஸ்” என்று தன்னால் இயன்றவரை அவளை இயல்புக்குத் திருப்ப முயற்சி செய்தான்.
மிருதுளாவுக்கு அவன் பக்க நியாயமும் புரிகிறது தான். ஆனால் எந்நேரமும் தலைக்கு மேல் கத்தி என்ற நிலையில் இருக்கும் ஒரு வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சி எங்கிருந்து வரும்.
அமைதியாக அவன் அமர்த்திய வண்ணமே யோசனையில் இருந்தவளை, அலெக்ஸ் தான் மெல்லத் தட்டினான்.
“உள்ள போய் படுத்துக்கோ மிரு. யு ஸ்டில் லுக் டயர்ட், இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தான் இருக்கு, அப்புறம் விடிஞ்சிடும். போய் ரெஸ்ட் எடு” என்று அவளை உள்ளே அனுப்பி விட்டான்.
அடுத்த நாள் காலை மிருதுளா எழுந்த போது, ராபர்ட் கிளம்பி இருந்தான். அலெக்ஸ் மட்டும் ஏதோ வேலையாக இருக்க, அவனிடம் சென்று நின்றாள்.
அவள் அரவம் உணர்ந்து திரும்பிப் பார்த்தவன்,
“குட் மார்னிங், ஃபீலிங் பெட்டர்?” என புன்னகைத்தான்.
“ம்ம்ம், குட் மார்னிங்” என அவனுக்கு பதிலளித்தவள், ஏமாற்றத்தின் சுவடுகள் தெரிகிறதா என அவன் முகத்தை வேகமாக ஆராய்ந்தாள்.
அதை உணர்ந்தவன் போல்,
“ஐ ஆம் ஓகே ஸாஃப்டி. டிஸ்அப்பாயின்மென்ட் நிறையவே இருக்கு தான். இல்லைன்னு சொல்ல மாட்டேன். ஆனா அதை வைச்சு பிரச்சனைய தீர்க்க முடியாதுல்ல. சோ நான் பண்றதுக்கு வேற ஏதாவது இருக்கான்னு தான் யோசிச்சிட்டு இருக்கேன்.
நீ எனக்காக எதுவும் பார்க்காத. உன்னோட வியூ பாயிண்ட்ல எது உனக்கு ஒத்து வருமோ, நீ அதை வைச்சு முடிவெடு. இல்லாட்டி உன்னால நிம்மதியா இருக்க முடியாது” என அதற்கும் ஒரு வழி சொல்ல, மிருதுளா நொந்தே விட்டாள்.
“உங்களுக்கு தெளிவாவே பேசத் தெரியாதா? ஏன் இப்படி குழப்பி அடிக்கிறீங்க?”
“ஹேய், என்ன பொசுக்குன்னு இப்படி சொல்லிட்ட. நான் எவ்வளவு தெளிவா உன்னோட பக்கம் இருந்து யோசிச்சிப் பேசுறேன். அதைப் போய் குழப்புறேன்னு சொல்ற. அதுவும் ஒரு விதத்தில சரி தான். குழம்பினா தானே தெளிவு கிடைக்கும்” என்க, மிருதுளா ‘என்னை விட்டு விடேன்’ என்பது போல் அவன் முன இரு கைகளையும் கூப்பி விட்டாள்.
“தெய்வமே, தெரியாம கேட்டுட்டேன். எது கேட்டாலும் லெக்சர் அடிக்கிறீங்க. நான் கிளம்புறேன்”
“ஆர் யூ ஸ்யூர்? ஆஃபிஸ் போக போறீயா?”
“இல்லை, காலைலயே ஜேக் கிட்ட வீட்ல இருந்து வேலை பார்க்கிறேன்னு சொல்லிட்டேன். சோ வீட்டுக்கு தான் போக போறேன்”
“ஓ, அப்ப இங்க இருந்தே வேலை பாரு. சாயந்திரமா வீட்டுக்கு போ”
“இல்லை, எனக்கு கொஞ்சம் தனியா யோசிக்கனும். நான் கிளம்புறேன்” என திரும்ப அறைக்குள் நுழைய, அதில் ஏமாற்றமாக உணர்ந்தவன்,
“நான் வேணும்னா கூட வரட்டுமா?” என்றான். அதற்கு மிருதுளா,
“வேண்டாம் லெக்ஸி, நான் பார்த்துக்கிறேன். உடம்பு சரி ஆயிடுச்சு, ஒன்னும் பிரச்சனை இல்லை” என்றவள் சில நிமிடங்களில் கிளம்பியும் விட, அலெக்ஸிற்கும் வேறு வழி இருக்கவில்லை.
மிருதுளா சென்றதுமே வெறுமையாக உணர்ந்தான். காதல் வலி மிகுந்தது என்பதை அனுபவமாக கற்றுக் கொண்டிருந்தான். வேறு எதுவானாலும் விட்டுக் கொடுத்திருப்பான் தான். ஆனால் இங்கே கேள்வியாக மாறி நிற்பது அவனது முதன்மையான அடையாளம் அல்லவா. அதை விட்டொழிப்பது அவனின் ஒரு பகுதியை இழப்பது போன்றது தான்.
அதை ஒருக்காலும் அவனால் செய்ய முடியாது. மிருதுளாவா, இல்லை அவனது இத்தனை ஆண்டுகள் அடையாளமா என நிறுத்தி, அதில் ஏதாவது ஒன்றை தேர்ந்தெடுப்பது இயலாத காரியம். ஆனால் அப்படி ஒரு சூழலில் தான் சிக்குண்டு, மீளும் வழி தெரியாமல் தவிக்கும் தனது நிலையை அறவே வெறுத்தான்.
அவனுக்கு சற்றும் குறையாத தவிப்பில் தான் மிருதுளாவும் இருந்தாள். இது வரை வாழ்வில் எல்லாவற்றையும் நேர் வழியிலேயே அணுகியவளுக்கு, அவனது குறுக்கு வழிகளை ஏற்கும் அளவுக்கு மனம் ஒப்பவில்லை. அதே நேரத்தில் அவனிடத்தில் வேறு யாரையும் வைக்க முடியும் என்றும் தோன்றவில்லை.
வினயால் ஏமாற்றப்பட்ட போது தோன்றாத உணர்வுகள் எல்லாம் இப்போது தோன்றியது. மனதளவில் அவனுடனான ஒரு வாழ்க்கைக்கு தன்னை தயார்படுத்திக் கொண்டு, எப்படியாவது தமையனைக் கொண்டு பெற்றோரின் ஒப்புதல் பெற்று, இது வரை இழந்ததை ஈடு செய்யும் வகையில் மகிழ்ச்சியாக வாழ வேண்டும் என்று அவள் கட்டிய மண் கோட்டை ரெக்ஸி என்னும் புயலில் தரை மட்டமாகி விட்டது.