அலெக்ஸிடம் பேசி விட்டு அலைபேசியை வைத்தவளுக்கு, ‘எப்போதடா பொழுது விடியும்?’ என்ற யோசனையில், தூக்கம் வராமல் புரண்டு புரண்டு படுத்துக் கொண்டிருந்தாள்.
‘அப்படி புதிதாக என்ன சொல்லவிடப் போகிறான்?’ என்ற குறுகுறுப்பு ஒரு புறம். ஏனெனில் வாராவாரம் அவர்கள் சந்திப்பில் இதையே தான் மாற்றி மாற்றி பேசி, இருவரது நிலையில் இருந்தும் இறங்க முடியாமல் ஆரம்பித்த இடத்திலேயே வந்து நிற்பது தான் வழக்கம். ஒரு சில நாட்களில் என்ன மாறி இருக்க முடியும் என்ற ஆவல்.
மறு பக்கமோ, அலெக்ஸ் ஏதாவது ஒரு மந்திரக் கோலை சுழற்றி சுமூகமான ஒரு தீர்வை சொல்லி விட மாட்டானா என்ற எதிர்பார்ப்பு. மகேந்திரன் வருவதற்குள் அவளுக்கு ஒரு தெளிவு பிறக்காவிட்டால், சூழ்நிலை இன்னுமே சிக்கலாகி விடும் என மிருதுளா உணர்ந்தே இருந்தாள். கலைவாணியிடம் பேசும் போதெல்லாம், அவர், ‘நிரந்தரமாக சென்னைக்கு திரும்பி விடு’ என்ற பழைய பல்லவியைப் பாட ஆரம்பித்திருந்தார். அதனாலயே அவரிடம் பேசுவதையும் தவிர்க்கத் தொடங்கி இருந்தாள்.
இது போன்ற பல விதமான எண்ணக்கலவையினூடே, அரைத் தூக்கம் தூங்கி எழுந்தவள், பரபரப்புடன் கிளம்பி தொடர்வண்டி நிலையத்தை அடைந்த போது, அவளை ஆச்சரியப்படுத்தும் விதமாய், அவளுக்காக அலெக்ஸ் அங்கே காத்திருந்தான்.
“குட் மார்னிங் ஸாஃப்டி” என ஒரு பூங்கொத்தை வேறு நீட்ட, மிருதுளாவுக்கு மயக்கம் வராத குறை தான்.
“ஹேய் லெக்ஸி, நீங்க எங்க இங்க? அதுவும் இவ்வளவு காலைல. ஈவ்னிங் தானே மீட் பண்ற பிளான்” என்றவள், அவன் நீட்டிய பூங்கொத்தைப் பெற்றுக் கொண்டு,
“தேங்க்ஸ், தீஸ் லுக் லவ்லி. இதை நான் எப்படி ஆஃபிஸ் எடுத்துட்டு போறது?” என முகம் சுருக்க, ‘இதெல்லாம் ஒரு பிரச்சனையா’ என்பது போல் தான் அலெக்ஸ் பார்த்தான்.
“உன் டெஸ்க்ல வைச்சுக்க முடியாதா?” என கேட்க,
“அங்க வேஸ் இல்லை, சாயந்திரத்துக்குள்ள காஞ்சு போய்டும். அதுவும் இல்லாம எல்லாருக்கும் பதில் சொல்லனும். வாங்க, குவிக்கா வீட்ல வைச்சுட்டு வந்துடலாம்” என்றவள் திரும்பி வீட்டை நோக்கி நடந்தாள்.
“ஆமா, என்ன இவ்வளவு சீக்கிரம் இங்க வந்துட்டீங்கன்னு கேட்டேனே. ஸ்ட்ராட்ஃபோர்ட்ல கூட மீட் பண்ணிருக்கலாம்” என திரும்ப கேட்க, அவளுடனே நடந்தவன்,
“ம்ம்ம், நீ நேத்து ஒழுங்கா தூங்கினியா?” என கேட்டான்.
“இல்லை, ஏன் கேட்குறீங்க?”
“அதுக்கு தான் காலையிலேயே வந்துட்டேன். நைட் ஃபுல்லா இதை பத்தி தான் யோசிச்சிருப்ப. அப்புறம் ஆஃபிஸ்ல போய் இரண்டு மில்லியனுக்கு இருபது மில்லியன் போட்டு ரிப்போர்ட் அனுப்பிடக் கூடாதில்ல” என அவளை சீண்ட, மிருதுளா அவனை செல்லமாக முறைத்தாள்.
“பண்றதெல்லாம் பண்ணிட்டு, என்னைய டென்ஷன் ஏத்தி, இப்ப ரொம்ப நல்லா சீன் போடுறீங்க லெக்ஸி” என்று விட்டு, வீட்டைத் திறந்து உள்ளே நுழைந்தாள்.
அவன் அளித்த பூங்கொத்தை, கண்ணாடித்தாளை நீக்கி, தண்டுகளை சரியான அளவில் கத்தரித்து விட்டு, பின்னர் ஒரு பூச்சாடியில் நீர் நிரப்பி சர்க்கரை கரைசலை விட்டு, அதில் வைத்தாள்.
அவள் செய்வதை எல்லாம், கண் கொட்டாமல், அலெக்ஸ் ரசித்துப் பார்த்திருக்க, அவனை கேள்வியாகப் பார்க்க, ஒன்றுமில்லை என்பது போல் தலையை அசைத்தான். சில மாதங்களுக்குப் பின்னரான இருவருக்கும் நடுவே ஒரு ஏகாந்தமான சூழ்நிலை நிலவ, அதை தவிர்க்கும் பொருட்டு,
“டீ குடிக்கீறிங்களா? இல்லை எதுவும் சாப்புடுறீங்களா?” என அவன் கவனத்தை திசை திருப்பினாள்.
“ஹ்ம்ம்ம், ப்ரேக்ஃபாஸ்ட்டுக்கு உன்னை வெளில கூப்பிட்டு போறதுக்கு தான் சீக்கிரம் வந்தேன். இது கூட நல்ல ஆப்ஷன் தான். இங்கயே பேசிடலாம். முதல்ல நீ இங்க வா. நான் அப்புறம் சாப்பிடுறேன்”
“ஆஃபிஸ்கு லேட் ஆயிடாதா?”
“அதெல்லாம் ஆகாது, ஒரு அஞ்சு நிமிஷம் தான். வா” என்றவன், கைகளை நீட்ட, அவன் கைகளைப் பிடித்துக் கொண்டு, அவனருகில் சென்று அமர்ந்தாள்.
“இதெல்லாம் பாரு. உனக்கு எது பிடிச்சிருக்குன்னு சொல்லு” என்றவன், அவள் கைகளில் கத்தையான நிழற்படங்களைத் திணித்தான்.
“என்னது இது?” என்றவள், குழப்பமாக அவனைப் பார்க்க,
“முதல்ல பாரு, சொல்றேன்” என்க, ஒவ்வொரு புகைப்படமாக பார்க்கத் துவங்கினாள்.
உலகின் தலை சிறந்த நகரங்களின் புகைப்படங்கள் தான் அவை. சில படங்களில், தெரு முழுவதும் சுவர் ஓவியங்கள் மட்டுமே இருக்க, படத்தின் பின்பக்கம் அந்த ஊரின் பெயரை எழுதி இருந்தான்.
“வாவ், செம அழகா இருக்கு லெக்ஸி. நீங்க வரைஞ்சதா?”
“நாட் ஆல். ஒன்னு இரண்டு இருக்கும். சொல்லு, எந்த ஊரு பிடிச்சிருக்கு?”
“எல்லாமே நல்லா தான் இருக்கு. எதுக்கு கேட்குறீங்க?”
“இவ்ளோ நாள் ரிசெர்ச் பண்ணதுல்ல, இந்த ஊர்ல எல்லாமே கிராப்பிட்டிக்குன்னு சில லீகல் ஏரியா இருக்கு. ஐ ஆம் திங்கிங் ஆஃப் ரிலோக்கிட்டிங் (relocating) டு ஒன்.
நமக்கு வசதியான ஒரு ஊரை பேஸா (base) வைச்சுகிட்டு, மித்த நாடுகளுக்கு அப்பப்போ தேவைக்கு ஏத்தா மாதிரி டிராவல் பண்ணிக்க வேண்டியது தான்”
“வாட்ட்ட்?”
“லண்டன்லயும் அந்த மாதிரி ஒரு இடம் இருக்கு தான். ஆனா இங்க இருந்தா பழைய ஆர்ட் வொர்க்ஸோட ரிஸ்க் எப்பவும் இருந்துட்டே இருக்கும். அதுனால வேற நாட்டுக்கு போயிடலாம்னு பார்க்குறேன். பாரிஸ் (Paris) அண்ட் சூரிக் (Zurich) ரெண்டுமே நல்ல ஆப்ஷன். நீ என்ன சொல்ற?” என்றவன்,
“பட், இது உனக்கு பெரிய சேஞ்ச் மிரு. புதுசா ஒரு மொழிய கத்துக்கனும். எல்லாமே முதலேர்ந்து ஆரம்பிக்கனும். இங்க ஜேக் ரிடையர் ஆக பிளான் பண்ணிட்டு இருக்காரு, சோ உனக்கு பிரோமோஷன் கிடைக்க நிறைய சான்ஸ் இருக்கு சொன்னேல்ல. வேற நாட்டுக்குப் போனா புதுசா தான் வேலை தேடனும். என்னால எவ்ளோ சப்போர்ட் பண்ண முடியுமோ பண்றேன். ஆனா உன்னோட முடிவு தான்” என புது குண்டை இறக்கினான்.
கடந்த சில மாதங்களாக தான், தனக்கென ஒரு அடையாளத்தை உருவாக்க முனைந்து கொண்டிருந்தாள். தமிழ்ப் பள்ளி மூலமாக சில நல்ல நண்பர்களும் கிடைத்திருக்க, அலெக்சுடன் தான் மீதி வாழ்க்கையெனில், சிறிது சிறிதாக இந்த நாட்டில் தன்னைப் பொருத்திக் கொள்ள முயன்று கொண்டிருக்கிறாள். அதற்கும் அவன் வேட்டு வைக்கப் பார்க்க,
“பண்ணலாம் தான். ஆனா ரெக்ஸி இஸ் அ இண்டர்னேஷனல் பிராண்ட் நவ். அதோட இருக்கிற மிஸ்டரி அண்ட் சீக்ரசி தான், ரெக்ஸி ஆர்ட்க்கு தனித்துவம் தர்ற விஷயம். லீகல் ஏரியால மட்டும் தான்னா, பிரடிக்டப்பில் (predictable) ஆகிடும் அண்ட் வேல்யூ குறைஞ்சிடும்.
அது மட்டும் இல்லாம, சீக்ரசி மெயிண்டெய்ன் பண்ணாலும், இதுக்கு முன்னாடி நடந்த பிராப்பர்டி டேமேஜஸ்கு (damages), பிரிசன் அண்ட் கம்யூனிட்டி சர்வீஸ் அவாய்ட் பண்ணனும்னா சில மில்லியன் பவுண்ட்ஸ் ஃபைனா கட்டனும். அதுக்கான பணம், டிரஸ்ட்ல இருந்து தான் எடுக்கனும். அது ஒரு வெட்டியான செலவா தான் எனக்கு தோனுது. எப்படி இருந்தாலுமே, அடையாளத்தை ரகசியமா தான் வைக்கனும்”
“சோ, இதை சரி பண்ண ஏதோ வழி இருக்கு, அப்படி தானே?”
“வெல், வழி இருக்கு தான்…ஆனா ரொம்ப நீண்ட, சிக்கலான வழி” என பெரு மூச்செடுத்தவன்,
“ஸாஃப்டி, நான் ஒன்னு சொல்லட்டுமா?” என்க, மிருதுளா சம்மதமாக தலையை அசைக்கவும், அவளை தோளோடு அணைத்துக் கொண்டவன், அவள் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு,
“டிரஸ்ட் மீ மிரு. கண்டிப்பா ஏதாவது வழி கண்டு பிடிக்கலாம். ஆனா, அதை ரெண்டு பேரும் சேர்ந்தே பண்ணலாம், நீ என் கூட, என் வைஃபா இருந்து, எல்லாத்தையும் சரி செஞ்சிடலாம்.
இதை எல்லாத்தையும் சால்வ் பண்ணி, ரிஸ்க் எல்லாம் இல்லாத வாழ்க்கைய நான் பிராமிஸ் பண்ணல. ஆனா அதற்கான ஆரம்பத்தைத் தான் பிராமிஸ் பண்றேன். லெட்ஸ் டேக் ஒன் ஸ்டெப் அட் அ டைம் டுகெதர். ஃப்ர்ஸ்ட் ஸ்டெப், வில் யூ மேரி மீ? தேர்ட் டைம் லக்கின்னு சொல்லுவாங்க. ப்ளீஸ் சே எஸ் ஸாஃப்டி” என தன் வேண்டுதலையும் சேர்த்தே வைத்தான்.
அப்போதும், அவள் அமைதியாகவே இருக்க, ஒரு விரல் கொண்டு அவள் முகம் நிமிர்த்தியவன்,
“என்னமா? இன்னும் என்ன குழப்பம்?” என கனிவாகக் கேட்க,
“இதெல்லாம் வொர்க் ஆகுமான்னு ரொம்ப பயமா இருக்கு” என கண்கள் கலங்க, அவள், கண்ணீரைத் துடைத்தவன், அவளை இறுக அணைத்துக் கொண்டான்.
“நான் கூட இருக்கும் போது, உனக்கு என்ன பயம்?” என்க, அவனிடம் இருந்து தன்னைப் பிரித்துக் கொண்டு, அவனை முறைத்தவள்,
“நீங்க கூட இருக்கிறது தான் இப்போ என்னோட பயமே. எப்போ உங்களுக்கு என்ன ஆகும்னு நான் பயந்துட்டே இருக்கனும்ல” என்க, அவள் பாவனையில் சிரித்தவன், அவள் கைகளைப் பற்றிக் கொண்டு,
“பாரு ஸாஃப்டி, வாழ்க்கைல எல்லாம் நாம முன்னாடியே திட்டம் போட்டு நூல் பிடிச்ச மாதிரி தான் நடக்கும்னு யாராலயும் கியாரண்டி கொடுக்க முடியாது. நம்ம ரெண்டு பேருக்கும் விட்டுக் கொடுக்க முடியாதபடி சில விஷயங்கள் இருக்கு.
ஒரு வேளை காதலுக்காக கூட அதை விட்டுக் கொடுத்தா, நம்ம சுயத்தை இழந்துட்டு, வாழற வாழ்க்கை ரொம்ப நாள் நிலைக்காது, அதை நம்மால ரசிக்கவும் முடியாது. வாழ்க்கையே ஒரு கடமையா, ஒருத்தரை ஒருத்தர் சகிச்சிட்டு வாழறப்போ, சலிப்பைத் தான் தரும்.
அப்படி ஒரு சலிப்பான வாழ்க்கைய தேடிக்காம, நம்ம சுயத்தைத் தொலைக்காம, வீ’ல் மீட் இன் த மிடில்னு தான் சொல்றேன். என்ன பெருசா ஆய்ட போகுது? நானும், ராபியும் டிரஸ்ட் மூலமா லீகல் அட்வைஸ் கேட்டுட்டு தான் எல்லா வழிகளையும் முயற்சிக்கிறோம்.
நான் தான் ரெக்சின்னு ஒரு நாளும் வெளில சொல்ல முடியாது. ஆனா, அதைத் தவிர கொஞ்சம் டேமேஜ் கன்ட்ரோல் பண்ணிடலாம், விளைவுகளோட தீவிரத்தையும் ரொம்பவே குறைச்சிடலாம்.
ஆனா இது எல்லாம் நேரம் எடுக்கும். சில வருசங்கள் கூட ஆகலாம். அது வரைக்கும் நம்ம ஆப்சன்ஸ ஓபன்னா வைச்சுக்கனும். இது ஒன்னும் நீ நினைக்கிற அளவுக்கு சீரியஸான குற்றம் கிடையாது. நான் இதை எல்லாம் சரி பண்ணனும் நினைக்கிறது கூட உனக்கு அது நிம்மதியைத் தரும் அப்டின்றதுனால தான்.
நீ உன் மனசைத் தொட்டு சொல்லு. இந்த சில மாசங்கள் நீ மட்டும் சந்தோஷமாவா இருந்த. பாரு ஆளே பாதியாகிட்ட. வீ ஆர் மேட் ஃபார் ஈச் அதர் மிரு. நீ இல்லாம நான் இன்கம்ப்ளீட்டா ஃபீல் பண்றேன். ஐ ஆம் ஸ்யூர் யூ மிஸ்ட் மீ அஸ் வெல்.
சோ, நான் உங்கிட்ட கேக்குறது எல்லாம் ஹெல்ப் மீ டு ஹெல்ப் யூ. மேக் மீ தி ஹாப்பியஸ்ட் மேன் இன் த வோர்ல்ட் டு கீப் யூ ஹாப்பி” என தன் ஒட்டு மொத்த காதலையும் தன் கண்களில் தேக்கி, எதிர்பார்ப்புடன் கேட்க, அவள் எப்படி மறுப்பதாம்.
அவள் மகிழ்ச்சி அவனுடன் தான் என்பது அவளுக்கு திண்ணம். இந்த சில மாதங்களில் பிரிவு என்ற ஒன்றே அவள் யோசனையில் வரவில்லை என்பது தான் உண்மை. அலெக்ஸ் கூறிய சில விஷயங்களை அவளும் யோசித்திருந்தாள் தான், ஆனால் தீர்வாக முன்னெடுக்க முயலவில்லை. அவன் கூறுவது போல், வாழ்ந்து தான் பார்த்து விடலாமே, பெரிதாக இழக்க என்ன இருக்கிறது என்று துணிந்து முடிவெடுத்தவள் தன் தயக்கத்தை தள்ளி நிறுத்தி விட்டாள்.
கண்ணீல் நீருடன், அவள் ஆமென்று தலை அசைக்க, அவளை அணைத்து இரு கன்னங்களிலும் முத்தமிட்டவன், தன் பையில் இருந்து, மோதிரத்தை எடுத்து அவளிடம் நீட்ட, சிரித்துக் கொண்டே தன் விரலை நீட்டினாள்.
அதில் மோதிரத்தை அணிந்தவன், அவள் விரல்களிலும் முத்தமிட மிருதுளாவுக்கு கூச்சத்தில் உடல் சிலிர்த்தது. அவள் விரலைத் திருப்பி திருப்பி பார்க்க, இரு இதயங்கள் இணைந்தது போல் இருந்த தங்க மோதிரத்தில், ஒன்றுடன் ஒன்று பின்னிப் பிணைந்திருந்த ‘எல்’ ‘எம்’ எனும் ஆங்கில எழுத்துக்கள் வைரக்கற்களால் பொறிக்கப்பட்டு இருந்தது. ஆச்சரியமாக அதைப் பார்த்தவள்,
“ராம் தான் சொன்னான். நீங்க கோல்ட் தான் போடுவீங்கன்னு. அதுனால ஈஸ்ட்ஹேம்ல ஒரு நகைக்கடைல நானே வரைஞ்சு அது மாதிரி செய்ய சொன்னேன். உனக்குப் பிடிச்சிருக்கா?” என்றான்.
“ம்ம்ம், ரொம்ப. பெரிய ஆளு தான் போங்க நீங்க. ஆமா அளவு எப்படி தெரிஞ்சுது?”
“நான் ஆர்டிஸ்ட் மா, அதெல்லாம் கண்லயே துல்லியமா அளவு எடுத்துடுவேன்” என கண் சிமிட்டினான்.
அவன் பார்வையில் வெட்கம் வந்தாலும் அதை மறைத்து,
“பார்றா, இது வேறயா? ஆனா எங்களதுல நிச்சயம் பண்ணா பொண்ணும் மாப்பிள்ளைக்கு மோதிரம் போடனுமே” என்று யோசிக்கும் பாவனையில் நிற்க,
“நான் அந்த மாதிரி எல்லாம் ஃபார்மாலிட்டிஸ் பார்க்க மாட்டேன் ஸாஃப்டி. ஒரே ஒரு முத்தம் கொடுத்தா கூட போதும்” என அப்பாவியாக முகத்தை வைத்துக் கொண்டு, தன் உதடுகளைத் தடவி காண்பித்தான்.
“ஆசை தான்” என்று நொடித்தவள், அவளின் மறு கையில் இருந்த மோதிரத்தைக் கழட்டி, அவன் விரலில் போட முயற்சிக்க, அது அவன் சுண்டு விரலில் கூட பாதிக்கு மேல் நுழையவில்லை.
“ஒரு பையன் மாதிரி வளர்ந்து இருந்தா பரவாயில்லை. ஒரு பனை மரம் மாதிரி வளர்ந்தா இது தான் பிரச்சனை” என்றவள், சில நிமிடங்கள் யோசித்து, தான் கழுத்தில் அணிந்திருந்த தங்க சங்கிலியை கழட்டி, அதில் இருந்த தாமரை டாலரை எடுத்து விட்டு, அவள் மோதிரத்தை அதில் கோர்த்து, கால்களை எக்கி, அலெக்ஸின் கழுத்தில் அணிவித்து, அவன் கன்னத்தில் முத்தமிட்டாள்.
அவளின் அந்த இயல்பான செய்கையில் அலெக்ஸின் மனம் நிறைந்து போனது. உணர்ச்சி வசப்பட்டவன் கண்களில் நீர் துளிர்க்கும் போல் இருக்க, அந்த சூழலின் கனத்தைக் குறைக்க நினைத்து, அவளை அப்படியே தன்னுடன் அணைத்துப் பிடித்தவன்,
“ஓய், நானாவது உன்னை நிச்சயம் தான் பண்ணேன். ஆனா பாரு நீ என்னைய சட்டுன்னு கல்யாணமே பண்ணிகிட்ட போல. அவ்ளோ அவசரமா ஸாஃப்டி” என அவளை சீண்ட, மிருதுளா அவனை வாய் பிளந்து பார்த்தாள்.
வேகமாக, அவனை தள்ளி விட்டு அவனிடமிருந்து தன்னை விடுவிக்க முயற்சிக்க, முடிந்தால் தானே. அவளை இறுக்கமாக பிடித்திருந்தவன் குலுங்கி குலுங்கி சிரித்தான்.
அதில் அமைதியானவள், அவன் நெஞ்சில் லேசாக குத்தி,
“இந்த வாய் இருக்கு பாருங்க வாய், அதுலயே நாலு அடி போட்டா தான் சரியா வரும். அதுவும் ராம் கூட சேர்ந்து இப்போ எல்லாம் ஓவர் சேட்டை. பேசுறதெல்லாம் ஒன்னு பிலாசபி, இல்லை டபுள் மீனிங். வெரி பேட்” என பேசியதற்கு சற்றும் சம்பந்தம் இல்லாமல் அவன் நெஞ்சிலேயே சாய்ந்து கொள்ள, அவளை இதமாக அணைத்துக் கொண்டவன்,
“நான் அந்த நாலு அடி வாங்குறதுக்கும் கூட ரெடி தான் ஸாஃப்டி. ஐ ஆம் கவுண்டிங் மை டேஸ் ஃபார் தேட் வொண்டர்ஃபுல் மொமெண்ட்”, என்று அந்த தருணத்தை ஆழ்ந்து அனுபவித்தான்.