இதநாள் வரையில் இருவரின் சந்திப்பும் கடற்கரையிலும், காணொளி அழைப்பிலும் சில சமயங்கள் அனுஜா இல்லத்திலும் மட்டும் தான்.
இன்று திடீரென வீட்டிற்கு வருகிறேன் என்று அவள் சொல்லியதும் மெல்லிய திகைப்பு அவனிடம்.
“அதென்ன ஷாக்? ஆமா வீட்டுக்கு தான்” என்றவள்,
“அதென்ன நான் உங்க வீட்டுக்குன்னு சொல்றேன். இல்ல.. நம்ம வீட்டுக்கு. ஏன் நான் வரக் கூடாதா?” என்று வேறு முறைப்பாக கேட்க,
அவள் உரிமையாக சொன்னதில் மனம் நெகிழ்ந்து சிரித்தவன் “வரலாமே. தென்றல் தாராளமா வரலாம்” என்று வர சொல்லி விட்டான்.
அறை மணி நேரத்தில் அவனின் இல்லம் வந்து சேர்ந்திருந்தாள் தென்றல் மீனா. அபார்ட்மெண்ட் பார்க்கிங்கில் காரை நிறுத்தியபடி அவனுக்கு அழைத்து,
“கீழ வந்தாச்சு மொழி. டோர் நம்பர்” என்றவளின் குரலோடு லிஃப்டின் ஒலியும் கேட்க, தான் இருக்கும் தளத்தின் எண்ணை சொன்னவன்,
“நீ வா தென்றல். நான் லிஃப்ட் கிட்ட வெயிட் பண்றேன்” என்றபடி அழைப்பை துண்டிக்கமால் தன் தளத்தில் இருந்த மின் தூக்கியின் அருகே சென்று நின்றான்.
மின் தூக்கியின் கதவுகள் திறக்கப் பட்டதும் பளிச்சென்ற புன்னகை இருவரின் முகத்திலும்.
அலைபேசியை காதை விட்டு இறக்கியவாறே இருவரும் சிரித்துக் கொள்ள, “வா தென்றல்” என்றபடி அவளை அழைத்துக் கொண்டு தனது பிளாட் நோக்கி சென்றவனின் இல்லக் கதவில், “Dr. Arunmozhi” என ஆங்கிலத்தில் எழுதி இருந்த பெயர் பலகையை வருடியவாறு,
“மொழி” என இதழ் விரித்து மென்மையாக அவனின் பெயரை உதடுகள் உச்சரிக்க, “தென்றலின் மொழி” என்றான் அவள் உள்ளங்கையை தன்னிதில் கோர்த்துக் கொண்டு.
படு சுத்தமாக இருந்த வீட்டை சுத்திப் பார்த்தவளுக்கு கண்கள் விரிந்தது. ஒவ்வொரு இடமும் அத்தனை நேர்த்தி.
சோஃபா, டிவி, டீப்பா என எதிலும் சுத்தம். பொருட்கள் உட்பட அந்தந்த இடத்தில் அடுக்கி இருந்தது.
தன் அறையை அவ்வப்போது அன்னையும், வசும்மாவும் சுத்தம் செய்வதால் தான் நேர்த்தியாக இருக்கிறது என்றெண்ணி கொண்டவளுக்கு “இனி கொஞ்சம் ஹோம் மெயின்டனன்ஸ்ல கவனம் செலுத்தனும் மீனு” என்று சொல்லிக் கொண்டாள்.
அவள் பார்த்துக் கொண்டிருந்ததை பார்த்தவன் “வெல்கம் ஹோம் மிசஸ். மொழி” என்றான் இடை வரை குனிந்து.
அவன் செய்கையில் சிரித்தவள், ஹாலை ஒட்டி இருந்த பால்கனிக்கு சென்று அங்கிருந்த கம்பிகளில் சாய்ந்து கொண்டு “வெல் க்ளீன் அண்ட் நீட் டாக்டர் மொழி. என்னால இவ்வளவு சுத்தமா மெயின்டெய்ன் பண்ண முடியுமா தெரியல” என்றாள் வெளியே வேடிக்கை பார்த்தபடி புன்னகையுடன்.
“அதெல்லாம் பண்ணிக்கலாம் தென்றல்” என்றவன்,
“உள்ள வாடா. என்ன சாப்பிடுற?” என்றபடி கிட்சன் சென்றவனின் பின்னே சென்றவள் அங்கேயும் அனைத்தும் ஒழுங்காக அடுக்கி பளிங்கு போல் இருப்பதை கண்டு,
“ஒரு ஸ்ட்ராங் காஃபி மொழி” என்று இயல்பாய் சொல்லி விட்டு அங்கிருந்த மேடையில் அவனைப் பார்த்தபடி சாய்ந்து நின்று கொண்டாள்.
அவளுக்கு காஃபியை கலந்தவன் “காஃபி ஓகே. வேற என்ன சாப்பிடுற தென்றல்?” என்று கேட்க,
அவன் காஃபி கலப்பதை காதலாய் பார்த்தபடி “ஸ்வீட் செய்வீங்க நீங்க?” என்று கேட்டவளின் குரலில் வெட்கம் வழிந்தோடியது.
முதல் முறையான தனிமை இருவருக்கும்! நம்ம வீட்டுக்கு வரக் கூடாதா என்று கேட்டவளின் வேகம் இப்போது வெட்கத்தில் வந்து நின்றிருந்தது.
“ஓ.. செய்யலாம். என்ன ஸ்வீட் வேணும் தென்றலுக்கு?” என்றபடி காஃபி மக்கை (Mug) அவளிடம் கொடுக்க காஃபியின் நறுமணம் நாசியை நிறைத்து காதலைக் கூட்டியது.
ஒரு மிடறு விழுங்கியவள் கண் மூடி தன் மொழியின் காஃபி சுவையை ரசித்தபடி லயித்து விட்டாள்.
“கண்ஃபார்ம் டாக்டர் மொழி!” என்று கண் திறந்தவள் சொல்ல,
“என்ன கண்ஃபார்ம்?” என்றான் புரியாமல் சிரித்து.
“கல்யாணத்துக்கு அப்புறம் நீங்க தான் டெய்லி காஃபி போட்டு தரணும். இட்ஸ் மை லவ்லி ஆர்டர்” என்றவள் இன்னொரு மிடறினை கண் மூடிப் பருகினாள்.
“வித் ப்ளஷர்டா தென்றல்” என்றவன், “அப்போ காஃபி பிடிச்சிருக்கு” சிரித்தபடி தனக்கும் ஒரு கப்பினை எடுத்துக் கொண்டு அவளருகில் சென்று நிற்க அவனைக் கண்ணால் பருகியவளுக்கு காஃபியையும் பிடித்தது. அதைக் காதலாய் கலந்தவனையும் பிடித்தது.
“மொழி மாதிரி காஃபியும் ஸ்வீட். ஸ்வீட். ஸ்வீட்” என்று புன்னகைத்தவள் ரசித்துப் பருகினாள்.
“மொழி ஸ்வீட்னு எப்ப டேஸ்ட் பண்ணிப் பாத்தடா?” என்று அப்பாவியாக அவன் கேட்க,
“டேஸ்ட் பண்ணிப் பாத்தேனா?” என்றவள் புருவம் சுருக்கி குழம்பி விட்டு அவன் குறும்பாக உதடு கடித்து சிரித்ததில் மண்டையில் பல்ப் எரிந்து விட,
“யூ… ப்ராடு… ப்ராடு” என்று அவன் தோளில் இரண்டு அடிகளை வைத்தாள் வெட்கத்துடன்.
“நான் ஒன்னும் தப்பா கேக்கலையேடா? நீ தான சொன்ன மொழி ஸ்வீட்னு. அதான் எப்ப டேஸ்ட் பண்ணிப்..”
“ஐயோ போதும். வாயை மூடுங்களேன்” என்றவள் காஃபி கப்பினை மேடையில் வைத்து விட்டு அவனின் இதழ்களை தன் கரம் கொண்டு மூடி விட்டாள்.
அவனிதழ்களின் குறுஞ்சிரிப்பையும் மீசையின் குறுகுறுப்பையும் அவளின் உள்ளங்கை உணர, கையை விலக்க எண்ணிய அடுத்த நொடி இதழின் ஈரமும் வெம்மையுடன் படர்ந்து அவள் உள்ளங்கையை நிறைத்தது!
கண்கள் விரிய “மொழி” என காற்றாய் அழைத்து பட்டென கையினை எடுத்துக் கொள்ள, “உள்ளங்கைல எதாவது சென்ஸ் பண்ணியா தென்றல்?” என்றான் குறும்பாக கண் சிமிட்டி.
எதாவதா? எத்தனையை உணர்ந்து விட்டாள்? என்னென்ன செய்து விட்டான்?
“உங்களை….” என்றவள் காலை உதைத்துக் கொண்டு சிணுங்க, தன் காஃபி மக்கினை அவள் கையில் திணித்தவன் மேடையில் இருந்த அவளிதை எடுத்துக் கொள்ள “மொழி” என மீண்டும் சிணுங்கியவளுக்கு வெட்கம் கொள்ளை கொள்ளையாய் முகத்தில் கொட்டி வழிந்தது.
“நானும் தென்றல் ஸ்வீட்டா இல்லையான்னு தெரிஞ்சுக்க வேண்டாம்” என்று வேறு சொல்ல, விட்டால் இனி என்னவெல்லாம் அவனிடம் இருந்து வருமோ என்று பயந்து “நான் ஹாலுக்கு போறேன்” என்றவள் அவன் தந்த காஃபியுடன் குடுகுடுவென ஓடி விட்டாள்.
அவன் புன்னகையின் சப்தம் அவளை பின்தொடர இடது கையினால் காஃபி மக்கினை இறுக பற்றிக் கொண்டவள் வலது கையால் முகத்தை மூடிக்கொண்டு “வந்திருக்கவே கூடாது” என்று மெல்ல முணுமுணுத்துக் கொண்டாள்.
அந்த வெட்கக் குரல் அட்சரம் பிசகாமல் அவளருகே வந்து அமர்ந்தவனின் செவிகளில் விழுந்து விட,
“லேட் தாட்” என்று சிரித்தவன் அவள் பருகிய காஃபி கப்பில் தான் பருக ஆரம்பித்தான்.
“அநியாயம் பண்றீங்க தெரியுமா?” என்றவளின் அவஸ்தை புரிந்து “ஓகே. ரிலாக்ஸ்டா” என்றவன்,
“என்ன ஸ்வீட் வேணும்” என்றான்.
அவன் சாதாரணமாக தான் கேட்டான். அவளின் பார்வை அனிச்சையாக சென்ற இடம் கண்டு “டேய் தென்றல்…” என்று அட்டகாசமாக சிரித்தவன் இதழ்களை கடித்துக் கொண்டு குறும்பாய் அவளைப் பார்க்க,
“போங்க நீங்க. நீங்க தான் ஸ்டார்ட் பண்ணீங்க. இப்ப நான் இப்படி.. அய்யோ…” என்றவள் அதற்கு மேல் முடியாமல் அருகே அமர்ந்திருந்தவன் தோளில் முகம் புதைத்துக் கொண்டாள்.
“தென்றல்….”
“எதாவது பேசினீங்க.. அப்புறம் நான் சும்மா இருக்க மாட்டேன். அடி தான் விழும் பாத்துக்கோங்க” என்றவள் குரல் அவளுக்கே கேட்கவில்லை.
“சரிடா. நான் எதுவும் பேசல” என்று அவள் தோளைச் சுற்றி கையிட்டுக் கொண்டவன் அமைதியாய் இருந்தான் புன்னகை வாடாமல்.
நொடிகள் நழுவிச் செல்ல, தோளில் இருந்தவளின் முகம் மெல்ல மார்பிற்கு இடம் மாறி இருந்தது. தோளைச் சுற்றி இருந்தவனின் கரமும் அவளை வளைத்திருந்தது.
சுவாசத்தில் அவனின் வாசத்தை உணர்ந்தவள் இன்னும் ஆழமாய் முகம் புதைத்துக் கொள்ள “தென்றல்” என்றவனின் கன்ன ஸ்பரிசம் தன் உச்சந்தலையை தொட்டதும் தென்றலின் கண்கள் சுகமாய் மூடிக் கொண்டன.
இலையின் மீது இளைப்பாறும் வெண்பனித்துளிகளென சிறு இளைப்பாறுதல் இருவருக்குள்ளும்!
இறுக்கம் இல்லாத இதமான அணைப்பு. இதயத் துடிப்புகள் ரகசியமாய் இடம் மாறிக் கொள்ள மௌனமான மயக்கங்கள் மணித்துளிகளை விழுங்கிக் கொண்டிருந்தது.
பிரிய மனமின்றி ப்ரியத்துடன் கட்டுண்டு கிடந்தவர்கள் ஒன்றாக விலகி முகம் பார்க்க புன்னகை மட்டுமே விஞ்சி இருந்தது முகத்தில்.
“கிளம்பலாம் தானே மொழி” என்றவள் கேட்க, “ம்ம் போகலாம்டா” என்றவன்,
“சேஞ்ச் பண்ணிட்டு வந்துடுறேன்” என்று உடை மாற்ற அறைக்குள் செல்ல,
“நான் ஷர்ட் சூஸ் பண்ணித் தரவா?” என்று கேட்டாள் தென்றல் மீனா.
அறையில் வாயிலில் நின்று அவளைத் திரும்பிப் பார்த்தவன் புன்னகையுடன் சரி என்பதாக தலை அசைத்ததும் எழுந்து அவன் அறைக்குள் வந்தாள்.
கப்போர்டிற்கு அருகே சென்றவள் அறையை சுற்றி பார்க்க, “நம்ம ரூம்டா தென்றல். எல்லாம் ஓகேவா? எதாவது சேஞ்ச் பண்ணனும்னா சொல்லுடா பண்ணிக்கலாம்” என்றதும் தலை அசைத்தவள் ஒற்றை ஆள் மட்டும் படுக்கக் கூடிய கட்டிலை கண்டு விட்டு அவனைத் திரும்பி பார்க்க,
“நான் மட்டும் தானேன்னு சிங்கில் காட் வாங்கினேன்” என்றான் நமட்டுச் சிரிப்புடன்.
அவள் ஒன்றும் சொல்லாமல் நிற்க, “மாத்திக்கலாம்டா” என்றான் கண் சிமிட்டி.
படக்கென்று பார்வையை திருப்பிக் கொண்டவளின் கண்களில் அனுஜா இல்லத்தில் அவனறையில் இருந்ததை போலவே ஃபிரேமில் இருந்த அவன் அன்னை மற்றும் தங்கையின் புகைப்படத்தை கண்டு ஒரு நொடி அசைவில்லாமல் நின்று விட்டாள்.
அவர்களின் புகைப்படங்களின் கீழ் சின்ன மரத்தினாலான நான்கு வரிசை கொண்ட ரேக் இருக்க அதில் சில சேலைகளும் சின்ன சின்ன உடைகளும் பொருட்களும் இருப்பதனைக் கண்டவள் அருகே நெருங்கினாள்.
இரண்டு மூன்று புடவைகள் வரிசையாக அடுக்கி வைக்கப் பட்டிருக்க அதன் மேல் ஒரு மரப் பெட்டி இருந்தது.
அதைத் திறந்து பார்க்க, உள்ளே உடைந்த கண்ணாடி வளையல்களும் உடையாத கண்ணாடி வளையல்களும் இருந்தன.
அவன் அன்னை உபயோகித்த வளையல்கள் என்று கண்டு கொண்டாள்.
இத்தனை ஆண்டுகள் ஆகியும் பொக்கிஷமாய் அவனால் சேமிக்கப் பட்டிருக்கும் அவரின் உடைந்த வளையல்களை கண்டவளின் கண்கள் தானாகக் கலங்கின.