அதன்பின் ஸ்டூடியோ வரைக்கும் இருவரிடத்திலும் புன்னகையுடனான மௌனம் மட்டுமே.
அநேகம்பேர் நிகழ்ச்சிக்கு சென்றிருக்க ஆட்கள் நான்கைந்துபேர் போல தான் இருந்தனர்.
இதுவரை எத்தனையோ நாட்கள் நள்ளிரவில் கிளம்பியிருக்கிறாள், வந்திருக்கிறாள், இங்கேயே இருந்தும் இருக்கிறாள்.
அதுவரை இல்லாத ஒரு உணர்வு, அவள் விரலில் உறவாடும் அந்த மோதிரத்தின் உரசல் என தன்னிலை மயங்க ஆரம்பித்திருந்தாள் ஸ்ருதி.
“நான் ஹாஸ்டல் வந்துட்டேன் மோளே…” என்ற சுபஷ்வினியின் குறுஞ்செய்தியை படித்தவள் கண்கள் முன்னே சென்றவனை தீண்டியது.
“வா ஸ்ருதி…” என லிப்ட்டினுள் நுழைந்துகொண்டவன் அவர்கள் தளத்தின் எண்ணை அழுத்த தன் கைபேசியை இறுக்கமாய் பற்றியபடி நடந்தாள் ஸ்ருதி.
கதவு மூடப்பட கைகளை கட்டியபடி லிப்டில் சாய்ந்து நின்றவன் விழிகள் அவள் முகத்தில் வட்டமிட ஆரம்பித்தது.
“அச்சோ, வேற ஃப்ளோர் ப்ரெஸ் பண்ணிட்டீங்க ஸார்…” என்று ஸ்ருதி சொல்லவும் படக்கென்று திரும்பி பார்த்தவனின் மோனநிலை அறுபட அவன் அழுத்திய எண் சரிதான் என காண்பித்தது.
“சேட்டை யட்சினி…” என்றவன் கூற்றில் இமைகள் விரிய அவனை பார்க்க தளமும் வந்தடைந்தது.
இருவருமாக பார்த்திவ்வின் அறைக்கு வந்ததும் அவனின் வழக்கமான இடத்தில் அமர்ந்துக்கொண்டான்.
ஸ்ருதி தன் கையிலிருந்த விருதை அவ்வறையில் சுற்றி பார்த்தவள் அங்கே பார்த்திவ்வின் புகைப்படம் ஒன்று வீற்றிருக்க அந்த மேஜையின் அருகில் சென்று அதனை வைத்தாள்.
பார்த்திவ் புகைப்படத்தின் அருகே அவள் வாங்கிய விருது. இரண்டடி தள்ளி நின்று ரசித்து பார்த்தவள் மீண்டும் வந்து அந்த விருதை கையிலெடுத்து எடுத்து அழுத்தமாய் முத்தமிட்டு அங்கே வைத்தாள்.
“ஓஹ் ப்பாஹ்…” என்றான் பார்த்திவ் குறுகுறுப்புடன்.
ஸ்ருதியின் செயல்கள் ஒவ்வொன்றும் பார்த்திவ்வின் கட்டுப்பாட்டை பந்தாடிக்கொண்டிருந்தது.
காதலை விருப்பமாக சொல்லிவிட்டவன் மனது அதற்கு மேல் கட்டுப்படுவேனா என்பதை போல சண்டித்தனம் செய்ய தலையை கோதிக்கொண்டவன் மூச்சுக்கள் அவ்விடத்தையே சுட்டெரித்தது.
அதுவரை இல்லாத அவஸ்தை சட்டென வந்து ஸ்ருதியை ஒட்டிக்கொள்ள பார்த்திவ்வின் தலையசைப்பும், அழைப்பும் அவளை பின்னடைய செய்தது.
“இல்ல, நான் இங்கயே இருக்கேன்…” என்றவள் அவன் அமரும் கீபோர்ட் இருக்கையில் வந்து அமர்ந்துகொண்டு.
“ஏன், என் பக்கத்துல வந்து உக்கார்ந்தா என்ன பண்ணிடுவேன்?…” என சன்னமான புன்னகையுடன் அவன் கேட்ட விதமும் அந்த குரலும் ஸ்ருதியை வேறு உலகத்திற்கு இழுத்து சென்றது.
“அச்சோ ப்ளீஸ், இது என்ன வாய்ஸ்? இந்த டோன்ல பேசாதீங்கன்னு சொல்லியிருக்கேன்ல…” என ஸ்ருதி முகத்தை மூடிக்கொண்டாள்.
“டேய் ஸ்ருதி…” என்றவனின் சிரிப்பு சத்தம் இப்போது அந்த அறையை நிறைத்தது.
“ஓகே, அந்த டோன்ல பேசலை. இப்ப ஓகே வா? நிமிர்ந்து பாரு. இங்க கிட்ட வா…” என மீண்டும் தனக்கருகே அழைத்தான் பார்த்திவ்.
“இல்ல, இங்கயே இருக்கேன்…” குரல் உள்ளடங்கி இருக்க இன்னும் முகத்தின் அவள் செம்மை குறைந்தபாடில்லை.
“ஏன்? இதுக்கு முன்னாடி என் பக்கத்துல நீ உக்கார்ந்ததே இல்லையா என்ன?…” என சீண்டியவன்,
ஒருவித மயக்கத்திலும், சந்தோஷத்திலும் அவள் சுகமாக திளைத்துக்கொண்டிருந்தாள்.
“ஸ்ருதிம்மா…” என மீண்டும் கூப்பிட,
“அங்கயே இப்படியே சொல்லுங்க. கேட்கறேன். ப்ளீஸ்…”
“நீ தள்ளி இருக்க இருக்க தான் எனக்கு டோன் மாறுது. இந்த பொண்ணை என்ன பண்ணலாம்ன்னு யோசிக்க வைக்குது. நான்னா பயமா உனக்கு?…” என்றதில் எழுந்து வந்துவிட்டாள் அவன் அருகே.
அவ்விருக்கையில் அமர்ந்துகொண்டவள் வேக பெருமூச்சுகள் பார்த்திவ்வின் விழிகளை சலனப்படுத்த, முயன்று பார்வையை திருப்பிக்கொண்டான்.
“வந்துட்டேன். என்ன இப்போ? பயமெல்லாம் இல்லை. நான் என்னைக்கு பயந்தேன்?…” என்றவளிடம் பார்வையை கொண்டுவந்து,
“ஆனா எனக்கு இப்ப பயமா இருக்கு. எந்திச்சு அங்கயே போய் உட்கார் நீ. பெட்டர்…” என்று நமுட்டு சிரிப்புடன் சொல்ல,
“நான் என்ன பொம்மையா? இங்கயும் அங்கயுமா உக்கார வைக்க?…” என வலிந்து சண்டைக்கு நின்றாள் ஸ்ருதி.
அவளால் இயல்பாக இருக்கமுடியவில்லை. அதுவும் பார்த்திவ்வின் மனம் புரிந்து, பேசும் விதம் உணர்ந்து அவள் உள்ளுக்குள் தள்ளாட ஆரம்பித்திருந்தாள்.
அந்த தடுமாற்றத்தை, கிறக்கத்தை தவிர்க்க குரலை உயர்த்தி மனதை அடக்கி பேச்சுக்களை சண்டைக்கு திருப்பினாள்.
தன் ஒரு விரல் கொண்டு சற்று முன் தான் அணிவித்த ஸ்ருதியின் மோதிர விரலை அவன் வருட அவன் செயல்களை பார்த்தபடி இருந்தாள் ஸ்ருதி.
கூச்சத்தில் கைகளை பின்னிழுக்கவும் முடியவில்லை. மென்மையாக இருந்தாலும் அழுத்தமாகவே பற்றி இருந்தான் பார்த்திவ்.
“வெல், நெக்ஸ்ட் என்ன ப்ளான்? நம்ம எங்கேஜ்மென்ட் முடிஞ்சது…” என சிலபல நொடிகளுக்கு பின் பார்த்திவ் கேட்க,
“என்கேஜ்மென்ட்டா?…” என்றாள் ஸ்ருதி.
“பின்ன நமக்கு நடந்ததே?…” என மோதிரத்தை தூக்கி காண்பித்தவன் தன் முகத்திற்கு அருகே கொண்டு செல்ல படபடப்புடன் கையை இழுத்துக்கொண்டாள் ஸ்ருதி.
“பத்திரம்…” என மிரட்டவும் செய்ய பார்த்திவ் முகத்தில் ஆர்ப்பாட்டமான புன்னகை.
“நீ தான் பார்த்துக்க போறியே பத்திரமா?…” என சொல்லி மீண்டும் அவள் விரல்களை பற்றிக்கொண்டான் பார்த்திவ்.
“ஹ்ம்ம் அப்பறம் என்ன சொன்ன? ஸார்…” என்றதும் இவன் என்ன இன்று இத்தனை செய்கிறான், பேசுகிறான் என்று தோன்றியது ஸ்ருதிக்கு.
“ப்ளீஸ், நார்மல் மோட்ல பேசுங்க…” என மீண்டும் சொல்லிவிட,
“நான் நார்மல் மூட் இல்லையே யட்சினி…” என சொல்லியவன் கைகள் அவள் விரலோடு பின்னிக்கொள்ள விலக முற்படவில்லை ஸ்ருதியும்.
“ஹ்ம்ம், எப்படி சொல்ல? ஸ்ருதி. ப்ச். இப்பத்தான் மூச்சு விடவே முடியுது. ரொம்ப நாளா சொல்ல நினைச்சு, ரொம்ப ரொம்ப கண்ட்ரோலா இருந்துட்டேன். ஆனா இன்னைக்கு இந்த நிமிஷம், எனக்கான நீ என் கைக்குள்ள…”
அவளின் ஒற்றை கையை தன்னிரு கரங்களுக்குள் பொத்தி வைத்துக்கொண்டவன் தன் கன்னத்தை அதில் தாங்கிக்கொண்டான்.
“உன்னை ரொம்ப புடிக்கும் ஸ்ருதி. எப்பன்னு கரெக்ட்டா எல்லாம் சொல்ல முடியாது. ஆனா உனக்கான இடம் என்னோட வாழ்க்கையில ரொம்ப ரொம்ப முக்கியமான இடம்ன்னு நான் உணர்ந்து ரொம்ப மாசமாச்சு….” என சொல்ல ஸ்ருதி புருவம் உயர்த்தினாள்.
“உன்னோட விருப்பத்தை நீ சொல்றதுக்கு முன்னாடியே நான் என்னை கண்டுபிடிச்சிட்டேன். என்ன ஒன்னு, உடனே அக்சப்ட் பண்ண முடியலை. எனக்குள்ள ஒரு வைராக்கியம். (sandiego-goldendoodle.com) இந்த உலகத்துக்கு உன்னை நான் பெருசா காமிக்கனும்….”
“என் வாழ்க்கைக்குள்ள நீ வரக்கூடிய நிமிஷத்தை போல பெருமையான தருணமா இருக்கனும்னு நினைச்சேன். அது இன்னைக்கு நடந்திருச்சு…” என்றவன் பார்வை அந்த விருதில் பதிந்து மீண்டது அவளிடம்.
“அன்னைக்கு சொன்னேனே உன்னோட எதிர்காலம் என் கனவுன்னு. அதோட அர்த்தம் இந்த விருது மட்டுமில்லை. நம்மோட வாழ்க்கையும், நம் எதிர்காலமும் தான்…” என்றவன் அவள் கை விரலை தூக்கி காண்பித்தான்.
“இந்த நிமிஷத்துக்கான காத்திருப்பு கொஞ்சமில்லை ஸ்ருதி….” என சொல்லி அவளின் கையை விடுத்து பின்னால் சாய்ந்துகொண்டான்.