ஆழ்ந்த உறக்கத்தில் அருகாமையில் கைகள் அதிரனை தேட படுக்கையின் வெற்றிடம் மேகாவின் விழிகளை சிரமப்பட்டு திறக்க செய்தது.
“அதி…” என்ற அழைப்பில் அவன் வேகமாய் அவளிடம் வந்தான்.
“மேகா, இங்க இருக்கேன்…” என வரவும் முழுதாய் விழித்தாள்.
உறங்கி ஒருமணி நேரம் இருக்காது. அதற்குள் மனதின் தேடல் அவளறியாமல் வெளிப்பட அவன் வரவும் எழுந்துவிட்டாள்.
“ஏதாவது டிஸ்டர்ப் ஆகிடுச்சா மேகா?…” என்றான்.
அறையில் மெல்லிய விளக்கு ஒளிர்ந்துகொண்டிருக்க தூரத்தில் வாட்ரோப் அருகே ஒரு விளக்கு எரிய அது திறந்திருந்தது.
“என்ன பன்றீங்க? டைம் என்ன?…” என்றாள் கண்களை கசக்கியபடி.
“நத்திங், பர்ஸ்ட் எய்ட் மெடிசின்ஸ், லோஷன்ஸ் எல்லாம் எடுத்து வச்சிட்டிருக்கேன்…”
“நாளைக்கு கிளம்பனுமோ?…” அவள் குரல் உள்ளே தங்கிவிட்டிருந்தது.
“மேகா, இங்க பார்…” என முகத்தை நிமிர்த்தியவன்,
“நாளைக்கு கிளம்பனும்டா. வேற வழி இல்லை…” என்றான் மென்மையாக.
அவளின் சோர்வும், தவிப்பும் புரியத்தான் செய்தது. ஆனாலும் இதை தவிர்க்க முடியாதே?
“சரி வா, சாய்ஞ்சுக்கோ…” என தலையணையை நிமிர்த்தி வைத்து தான் சாய,
“நீங்களும் தூங்குங்க…” என்றாள் மேகா.
“இல்லை. தூக்கம் வரலை. அதான் நீ தூங்கும் போதே தேவையானதை எடுத்திடலாமேன்னு பார்த்திட்டு இருந்தேன்…”
“அங்க சேஃப் தானே?…” மேகாவின் குரலில் இன்னும் பதட்டம் .
“இதைவிட பயங்கரமான காட்டுக்குள்ளயே ஷூட் பண்ணிருக்கோம். இது சின்ன கிராமம் இருக்கற இடம் தான். பயமில்லைடா. இங்க ஏற்கனவே போயிருக்கேன் நான்…” அவளை சமாதானம் செய்தான்.
இப்போது நடிக்கவிருக்கும் படம் மொத்தமும் காட்டிற்குள், மலைவாழ் ஸ்தலத்தில் வைத்து எடுக்கவிருக்கும் படம்.
தனக்கு வந்த புகைப்படங்களை எல்லாம் ஏற்கனவே மேகாவிடம் காட்டியிருந்தான் அதிரன். ‘இதுதான் லொக்கேஷன்’ என்று.
அங்கே தங்குவதிலிருந்து எல்லா ஏற்பாடும் செய்தாகியிருக்க இனி படப்பிடிப்பை ஆரம்பிக்கவேண்டியது மட்டும் தான் மிச்சம்.
“நிஜமா அவ்வளோ நாள் ஆகுமா?…” இன்னும் அத்தனை நாள் பிரிவு ஜீரணிக்க முடியாததாய் இருந்தது.
அவளின் அந்த பாவனையும், கவலையும், தவிப்பும் அதிரனை அத்தனை பாதித்தது.
“என்னடா மேகா?…” என்றவன் கைகளில் இறுக்கம் கூட அணைப்பு வலிமையானது.
“முடியும் போது வர ட்ரை பன்றேன். இங்க இருக்கிற கேரளா தான். ஆனா அந்த ப்ளேஸ்ல இருந்து வந்து போறது தான் சிரமம். பார்க்கலாம்…” என்றவன் அவள் முகம் நிமிர்த்தி,
“எனக்கு மட்டும் உன்னை பிரிஞ்சு இருக்கனும்னு ஆசையா என்ன?…” என்றான் நெற்றியில் இதழ் பதித்து.
“நீங்க இருப்பீங்க, நீங்க அவ்வளோ ஸ்ட்ராங்…” என்றவளுக்கு நிச்சயம் தானில்லாது இப்போது தான் கஷ்டப்படுவான் என்பதில் திண்ணம்.
‘தன்னைவிட இவன் தானே தன்னை அதிகமாய் தேடுவான்?’ என மனதிற்குள் தோன்றிக்கொண்டே இருந்தது அவளுக்கு.
“நாளைக்கு கிளாஸ் இருக்கு, இப்ப எழுந்து வம்பு பண்ணிட்டிருக்க நீ?…” என்று லேசாய் நெற்றியில் முட்ட,
“அது உங்களுக்கு முன்னாடியே தெரிஞ்சிருக்கனும். நீங்க தான் தூங்க விடலை…”
“உன்னை இப்பவும் தூங்க விடவேண்டாம்ன்னு தான் தோணுது. என்ன பண்ண?…” என்று சிரித்தான்.
“அதி…” என்று அவனின் நெஞ்சில் அடித்தவள்,
“இந்த மூவி ஹீரோயின் தானே உங்களோட துபாய்ல நடிச்ச பொண்ணு…” என யோசனையுடன் கேட்க,
“கை வை மேகா…” என்று அவளை வீணையின் தந்தியில் கையை வைக்க சொல்ல கண்ணீர் திறந்துவிட உதட்டை கடித்தபடி விரல்களை அதன் மீது வைத்தாள்.
“ப்ச், சில் மேகா…” என்று அவளை நிதானப்படுத்தி வாசிக்க ஆரம்பித்தவன் இசையில் மனது சமன்படுவதற்கு பதிலாய் கதற ஆரம்பித்தது.
இன்னுமின்னும் அவனின் அருகாமையையே நாட விரல்களை எடுத்துவிட்டு அவன் பக்கம் திரும்பி அணைத்துக்கொண்டாள்.
“டேய் பொண்ணே…” நீர்த்துளிகள் சூழ்ந்த விழிகளுடன் அதிரன் அவளை தனக்குள் அழுத்திக்கொள்ள இருவருமே சில நொடிகள் மௌனம் சுமந்தனர்.
“ரொம்ப மிஸ் பண்ணுவேன் அதி…”
“என் மேகத்துக்கு நான் சொல்லனுமா?…”
“சீக்கிரம் வரனும். நீங்க இல்லாம இந்த ரூம்ல…”
“உன் நினைப்போடவே உன் கூட இருப்பேன் மேகா…”
“அதியை தேடுவேன். ரொம்ப ரொம்ப ரொம்ப…” என்றவளை அமைதிப்படுத்த முடியாமல் திணறியவன்,
“அலையாத உள்ளத்தை துணையாக தந்தேனே, இது தினமும் தினமும் புதிதாய் தொடராதோ…” என மெல்லிய குரலில் பாட உடலும் மனமும் சிலிர்க்க இன்னும் அவனை தனக்குள் பூசிக்கொண்டாள்.
“அதிரன்…” அவனின் வரிகள் அவன் மனதை உணர்த்துவதை போலவும், தனக்கு வலிமையை சேர்ப்பதை போலவும் இருந்தது.
“மேகாடா, ஸ்ட்ராங்கா இருக்கனும். நேரம் கிடைக்கும் போது போன் பண்ணுவேன்…”
“நல்லா படிக்கனும், இந்த எக்ஸாம் உனக்கு அவசியமில்லைன்னு கூட சொன்னாங்க. ஆனா இதுலயும் நல்ல மார்க் ஸ்கோர் பண்ணனும் ஆடிட்டர் மேடம்…” என்று அவளின் முகத்தை நிமிர்த்தி கன்னங்களில் முத்தமிட்டவன் தன்னிடத்தை கவனித்தான்.
“இனி மச்சத்துக்கு எத்தனை நாள் கழிச்சு முத்தமோ?…” என சொல்லியவன் இதழ்கள் மச்சத்தில் அழுத்தமாய் புதைய அவனின் கழுத்தை வளைத்துக்கொண்டாள்.