“இத்தனையா…?” என அதிர்ந்து ரெனியை திரும்பி பார்த்தாள் விஜி.
“அது!” என இழுத்தவளை நக்கலாக பார்த்த அமர், “மேடம்! உங்க ப்ரண்டுக்கு என் ப்ரண்ட் கஞ்சனைப் பத்தி தெரியாதுல அதான் சும்மா வகையான அயிட்டங்களை தாக்கிட்டாங்க, பட் ரியல் இஸ் ஹியர், சொந்த காசில் சூன்யம் வச்சாச்சு, சாரி! சுவையான பதார்த்தங்கள், ரா! ரா!” என கலாய்த்தான்.
ரெனி முறைக்கவும், “ரா! ரா! அப்படி நீங்க ஆர்டர் பண்ண சிக்கன் கூப்புடுதுனு சொன்னேன், ஹிஹிஹி” என மீண்டும் நக்கலடித்துச் சிரித்தான்.
“ஏன்டி! உனக்கு அறிவே இல்லையா..? இவ்வளவும் எப்படி சாப்பிட முடியும்”
“மிச்சத்தை என்ன செய்வீங்க…?” என ஜனா கேட்கவும், “குப்பைத் தொட்டி தான்” என ரெனி கேஷ்வலாக கூறினாள்.
விஜி”காசு வேஸ்ட் பண்ற லூசு” என திட்டினாள்.
“ஏங்க ஒன்னு பண்ணுங்க, எல்லாத்திலும் கை வைக்காமல், ஒவ்வொன்றாக முடிந்ததை சாப்பிடுங்க, தொடாமல் இருப்பதை அப்படியே பேக் பண்ணி வெளியில் யாருக்காவது கொடுக்கலாம், காசு வேஸ்ட் ஆன ஃபீலும் இருக்காது, யாரோ ஒருத்தவங்க சாப்புட்டாங்கனு குட் ஃபீல் கிடைக்கும்” என்றான் ஜனா பொதுவாக.
“என்ன சார் சோசியல் சர்வீஸா…? அதான் இவ ப்ரண்ட் ரெக்வெஸ்டை அசெப்ட் பண்ணிட்டாளே, இன்னுமா பெர்பார்மன்ஸ் பண்றீங்க..? ” என கிண்டலடித்தாள் ரெனி.
“ஹலோ ரெனி! நான் ஒன்னும் சொந்த காசில் அதிகமாக வாங்கி அதை சோசியல் சர்வீஸ் பண்ணலை இவங்க முன்னாடி சீன் போடுவதற்காக, ஏதோ நீங்க வாங்கியது வேஸ்ட் ஆகக் கூடாதுனு சொன்னேன், இல்லை நான் குப்பையில் தான் போடுவேனு சொன்னால் தூக்கிப் போட்டு போங்க, யாரும் உங்களை அடிச்சு ஜெயிலில் போட மாட்டாங்க இதுக்கு எல்லாம், இங்க சாப்பாட்டை கொட்டுறவனை விட்டுட்டு விளைச்சல் கொடுக்குறவனை தான் அடிப்பாங்க”
“ஓகே! ஓகே! நீங்க சொன்ன மாதிரியே செய்றோம், அதுக்காக சீமான் மைக்கை பிடிச்ச ஃபீல் வேணாம் சார், நான் பாவம், ஏதோ அறியா பிள்ளை தெரியாமல் பண்ணிட்டேன், இனிமே சாம்பார் வாங்கிட்டு தான் ரசம் வாங்கவே போவேன் இல்லையா சாம்பாரோட முடிச்சுக்குவேன், நோ மெனி அயிட்டம்ஸ்” என புலம்பினாள் ரெனி.
விஜி சிரிக்கவும், ஜனாவும் சிரித்தான்.
அமர்”சரி! எனக்கு பசிக்குது ஸ்டார்ட் பண்ணுங்க” என அவசரமாக சாப்பிடத் தொடங்கினான்.
அதை மறந்தவாறு பேசிக் கொண்டு சாப்பிட்டிருந்தவன் தலையில் சட்டென்று சாப்பாடு ஏறியது.
“டேய்! இருடா” என தண்ணீரை எடுத்து நீட்டினான் அமர்.
“சாரி!” என தலையை தட்டியவன், தண்ணீரைப் பருகி நிதானமானான்.
“விசயம் ஏதோ வில்லங்கம் போல விஜி, அதான் சாருக்கு புரையேறி இறங்குது” என தலையை அசைத்து நமட்டு சிரிப்பு சிரித்தாள் ரெனி.
“நீ சும்மா இருடி, இப்ப ஓகேவா ஜனா..?”
“ம்ம்ம்! ஓகேங்க”
ரெனி”அப்புறம் என்ன அவ கேட்ட கேள்விக்குப் பதில் சொல்லுங்க”
“இருங்க! அவன் ரெடியாக வேண்டாமா, எப்படி சொல்றதுனு” என உளரினான் அமர்.
விஜி புரியாமல் ஜனாவை பார்த்தாள், அவனோ நண்பனை’ஏன்டா!’ என்பது போல் பார்வையால் எரித்துவிட்டு,
“அது ஒன்னுமில்ல ஜிமிக்கி மேடம், எனக்கு என்ன ஹெல்ப் வேணும் என்பதற்கு முன்னாடி, எனக்கு எதுக்காக அந்த ஹெல்ப் தேவைப்படுதுனு நீங்க தெரிஞ்சுக்கனும்”
“முதலில் அது என்ன என்னைய ஜிமிக்கினு கூப்புடுறீங்க..? ஜிமிக்கி, கம்மலுனு…. அது நான் தொகுத்து வழங்கும் நிகழ்ச்சியின் பெயர். என் பேரு விஜயதாரணி. ஜஸ்ட் கால் விஜி.” என்றாள் கடுப்பாக விஜி.
“ம்ம்ம்! நீங்க கூட ஏதோ குக்கிங் ஆயில் ஆட் கொடுத்த ப்ராண்ட் நேம் வச்சு கூப்புட்டீங்க, நான் அசெப்ட் பண்ணிக்கிட்டேன்ல..”
“வாட்!”
“ஆமாங்க! மிஸ்டர் கோல்ட்… ஆயில் நேம் தானே..”
விஜி சட்டென்று சிரித்துவிட்டாள், ரெனியும் தான்.
“அந்த ப்ராண்ட் நேம் பாப்புலர் ஆனது நீங்க சொல்லி தான் தங்க பையன் சார்” என்றாள் சிரித்தவாறு விஜி.
“ஓ! அந்த தங்க பையனா..?”
“எஸ்! எஸ்!”
“சரி விடுங்க, பெயரிலாவது கோல்ட் இருக்கட்டும், அதே மாதிரி விஜியை விட ஜிமிக்கி நல்லா தான் இருக்கு”
ரெனி”ஓ! ஓஹோ! பெயர் சூட்டு விழா முடிஞ்சுட்டா… நாங்களும் இங்க தான் இருக்கோம் ஹைஸ்” என்றாள் ஏற்றம் இறக்கமாக.
“யு ஷட் அப்..” என தோழியை அதட்டியவள், “ஜனா சொல்லுங்க, சரி எதுக்காக அந்த ஹெல்பு தேவைனு சொல்லுங்க, என்னால என்ன செய்ய முடியுமுனு பாக்குறேன்”
“வர ஞாயிறு என் வீட்டுக்கு வரீங்களா…?”
“எதுக்கு…?”
“உங்களுக்கு அப்ப தான் புரியும்.”
“ஸி! எனக்கு நீங்க வெரி நியூ பெர்சன். இப்ப தான் மூன்றாவது முறை மீட் பண்றோம், சட்டுனு வீட்டுக்கு வானு கூப்புடுறீங்க…? நான் எப்படி நம்பி அங்க வருவேன்”
“ஜிமிக்கி மேடம்! நான் உங்களை ஹோட்டல், பார்க், சினிமானு கூப்புட்டா தானே தப்பு, பட் என் அப்பா, அம்மா, தம்பி இருக்குற வீட்டுக்கு கூப்புடுறேன், அதுல எந்த கள்ளத்தனமும் இருக்க வாய்ப்பில்லையே?”
“ஜனா சார்! அவங்க எல்லாம் உங்க அப்பா, அம்மா, தம்பி தானு நாங்க எப்படி நம்புறது..?” எனக் கேட்டாள் ரெனி.
“ம்ம்ம்! வாங்க டி. என். ஏ டெஸ்ட் எடுத்துட்டு அப்புறம் வீட்டுக்கு வரலாம். பெரிய சி ஐ டி னு நெனப்பு” என அமர் சீண்டிப் பேசினான்.
“சும்மா இரு ரெனி” என்ற விஜி, “ஓகே! சண்டே வரேன், ஆனா அன்னைக்கு என்னனு சொல்லனும், நான் முடிஞ்சா ஓகே சொல்வேன் இல்லையா நோ தான், அதுக்கு பிறகு என்னைய தொந்தரவுச் செய்யக் கூடாது, ஏதோ! உங்க அப்ரோச் சரினு மனசுக்கு படுது அதனால் வரேன். புரியுதா..?”
“ஷ்யுர்! தேங்கஸ் ஜிமிக்கி மேடம்” என மகிழ்ந்தான்.
“நானும் கூட வருவேன், இவளை தனியா எல்லாம் அனுப்ப முடியாது”
“நல்ல வேளை சொன்னீங்க இல்லனா இவன் ஒரு காபி தான் போட்டு வச்சுருப்பான்” என்ற அமர் முதுகில் மொத்தென்று ஒரு அடி விழுந்தது, ஜனா கரத்தினால் தான்.
சாப்பிட்டு கிளம்பும் போது போன் நம்பர்களை மாற்றிக் கொண்டனர்.
*****
ஞாயிறு….
விஜியும், ரெனியும் கார் புக் பண்ணிக் கொண்டு ஜனா அனுப்பிய முகவரியை நோக்கிப் பயணித்தனர்.
“ஏன்டி! யாரோ ஒருத்தன் வந்தான், ஏததோ பேசினான், நம்மளும் அவன் பேசியதை நம்பி அவனோட வீட்டுக்குப் போறோம், இது எல்லாம் சரி தானா.?”
“ரெனி! அதுக்காக யாரையுமே நம்பாமல் வாழ்க்கையை நகர்த்த முடியுமா..? இப்ப இந்த கேப் புக் பண்ணி யாருனே தெரியாத ஒருத்தர் வண்டியில் தானே போயிட்டு இருக்கோம், வேலைக்கு போற இடம் கூட அப்படி தானே, ரெஸ்யூம் அனுப்புறோம், இண்டர்வியூ போறோம், தென் ஜாப் இது எல்லாம் எந்த நம்பிக்கையில் செய்றோம், அப்படி தான்டி இதுவும்.
அந்த மிஸ்டர் கோல்ட் அப்ரோச் பண்ண விதம் சரியா இருக்குடி, வீட்டுக்கு தானே கூப்புடுறான், அதுவும் அப்பா, அம்மா இருக்கும் வீட்டுக்கு, அவனோட மேன்சனுக்கு இல்லையே! சோ போய் தானே பாப்போம், அப்படி என்னதுக்கு தான் என் ஹெல்ப் தேடி அலையுறானு”
“ம்ம்ம்! நீ சொல்றதும் சரி தான்..” என்ற ரெனி, “நல்ல வேளை கேப் ட்ரைவர் நார்த் இண்டியனா இருக்கான், நம்ம பேசுறது புரிஞ்சு இருக்காது” என்றாள் மெல்ல.
அவளை கேவலமாக லுக் விட்டு பிறகு சிரித்தாள் விஜி.
ஜனா கூறிய அட்ரெஸ் வந்தது, அது ஒரு தனி வீடு தான். ஆனால் சுற்றிலும் வீடுகள் பல இருந்தது, ஜனங்கள் அதிகம் காணப்பட்டார்கள் ஆங்காங்கே, சற்று ரோமிங் ஏரியா என்பதால் விஜி மனம் ஒருவாறு சமாதானம் ஆனது, என்ன தான் ரெனிக்கு சமாளித்துப் பேசி வந்தாலும்.
இறங்கியதும் விஜி ட்ரைவரிடம் ஆங்கிலத்தில், அவர்கள் வரும் வரை காத்திருக்க முடியுமானு கேட்டாள்.
“வெயிட் பண்றேனு மேம்” என்றான் அவன் அரைகுறையான தமிழ் மற்றும் ஆங்கிலத்தில்.
விஜி தலையை அசைத்துவிட்டு நகரவும்,
ரெனி முழித்தவாறு”ஏய்! அவனுக்கு தமிழ் தெரியுதுடி” எனக் கூறிக் கொண்டு கூடவே நடந்தாள்.
“நம்மளை மாதிரி கஷ்டமர்ஸ் கிட்ட பேசி வந்திருக்கும், அதுவும் பாதி தான் பேசுறான் விடு”
“நம்ம பேசியது முழுசா புரிஞ்சு இருக்காதுல”
“நம்ம என்ன இராணுவ ரகசியமா பேசினோம், கம்முனு வாடி” என வீட்டின் முன் நின்று காலிங் பெல் அடித்தாள்.
சிறிது நொடிகள் கடந்தது.
அது மாலை நேரம் தான், நான்கு மணியிருக்கும், விஜி அந்த நேரம் வசதியா இருக்கும் என்றாள் ஜனாவிடம்.
இரவு நிகழ்ச்சி முடிந்து வர நேரமாகி காலையில் எழுவதற்கு நேரமாகும் என்பதால், மாலை வருவதாக கூறியிருந்தாள்.
கதவு திறக்கப்பட்டது.
திறந்த கதவின் அந்த பக்கம் நின்றது ஒரு இளைஞன்.
ஜனாவின் தம்பி போல என அவனின் முகமே காட்டிக் கொடுத்தது.
“யாரு நீங்க…?”
“நாங்க…. மிஸ்டர் கோ…. ஜனா இல்லையா…?” எனக் கேட்டாள் விஜி.
“அண்ணனா! தூங்கிட்டு இருக்கு, உள்ள வாங்க” என அழைத்தான் அவன்.
ரெனி”பாருடி! நம்மளை வரச்சொல்லிட்டு தூங்கிட்டு இருக்கான்.” என திட்டினாள்.
“சரி வா!” என வீட்டிற்குள் நுழைந்தனர்.
“இங்க உட்காருங்க, நான் போய் அண்ணனை கூட்டிட்டு வரேன்” என ஷோபாவைக் காட்டியவன், ஃபேனை போட்டுவிட்டு சென்றான்.
“நல்ல பையன், ஃபேன் போட்டுட்டு போறான் பாரு” என ஷாலை எடுத்து வியர்வையை துடைத்துக் கொண்டாள் ரெனி.
விஜி ஹாலை சுற்றிப் பார்த்தாள்.
நல்ல அமைப்பான வீடு தான். பெரிய ஹால், ஷோபா செட் ஒரு பக்கம், எல் இ டி எதிரில், டைனிங் டேபிள் ஒரு பக்கம், என கண்ணுக்கு தெரிந்ததை எல்லாம் பார்த்தப்படி அமர்ந்திருந்தார்கள்.
மாடிப்படிகள் ஓரமாக இருந்தது மேலே செல்வதற்கு.
சற்று நேரத்திலே வேகமாக இறங்கி வந்தான் ஜனா.
“ஹேய்! சாரி, ரொம்ப நேரம் ஆகிட்டா வந்து” எனக்கேட்டப் படி வந்தான்.
“இல்ல! பரவாயில்ல” என்றாள் விஜி.
ரெனி”எங்களை வரச் சொல்லிட்டு சார் நல்ல தூக்கம் போல”
“ச்சே! ச்சே! நைட் தூக்கமே இல்லை அதான்..” என்றவன் தம்பியை அழைத்தான்,
“அப்பு!”
அறையில் இருந்து வந்தவன், “என்ன அண்ணா…?”
“அம்மா எங்க…?”
“அம்மா தூங்கிட்டு இருக்காங்க.”
“ஓ! அப்பா..?”
“அவங்களும் தான்”
“என்னடி சரியான தூங்கமூஞ்சிக் குடும்பம் போல” என ரெனி, தோழி காதில் கிசுகிசுத்தாள்.
“ம்ம்ம்!” என மறுக்காமல் உள்ளே சென்றான் அப்பு என்கிற சந்திரவேல்.
அங்க மாட்டியிருந்த போட்டோகளில் இருந்த அவன் குடும்பத்தைக் காட்டினான் ஜனா.
“இவங்க தான் அப்பா மாரிமுத்துவேல், அம்மா வசந்தா. தம்பி பேரு சந்திரவேல்.
இவங்க தான் என் மொத்தக் குடும்பமும். வாங்க மாடிக்குப் போய் பேசலாம். அப்பா தூங்கிட்டு இருக்கார். எழுந்ததும் வந்து பாக்கலாம்” என எழுந்து நடந்தான்.
ரெனி, விஜி அவனை பின் தொடர்ந்தனர் சுற்றிப் பார்த்தவாறே.
மொட்டை மாடி….
வீட்டைச் சுற்றி நன்கு பச்சை நிறம் தெரிய தோட்டமாக்கப் பட்டிருந்தது.
“பரவாயில்ல! வந்துட்டீங்களே, எனக்கு சின்னதா ஒரு டவுட் இருந்துச்சு வருவீங்களானு” என ஒரு பக்கம் நின்றான் ஜனா.
“எனக்கு வரவரை இருந்தது அந்த டவுட், இவ தான் ஏதோ ஒரு நம்பிக்கையில் வந்தாள். எனக்கு இப்ப வரை இருக்கு ஜனா சார்.” என்றாள் ரெனி.
“எனக்குமே லைட்டா ஒரு யோசனை ஓடினுச்சு கோல்ட்” என சிரித்தாள் விஜி,
“சரி! உங்க வீட்டில் இஷ்ட நேரத்திற்கு தூங்கலாமோ..?” என முக்கிய கேள்வியை கேட்டாள் ரெனி.
“அப்படியில்லை ரெனி, ஜிமிக்கி உங்க ஹெல்ப் எனக்கு ஏன் தேவைனு சொல்றேன்.” என்றவன் கூறத் தொடங்கினான்.
“என் அப்பாக்கு வெளிநாட்டில் பெரிய வண்டி எல்லாம் ஓட்டும் ட்ரைவர் வேலை, நல்லா சம்பாரித்தார், இந்த வீடு, வெளியில் இடங்களுனு வாங்கிப் போட்டார். எங்களையும் நல்லா படிக்க வச்சார், ஆனால் விதி வேற வழியில் விளையாடத் தொடங்கியது.
அப்பாக்கு கல்லீரல் பிரச்சனை ஆரம்பமாகியது, சுகரும் ஏறிட்டு. அவரோட நீண்டக் கால பணியின் தாக்கம் கல்லீரல் செயல் இழக்க தொடங்கிட்டு.”
“அச்சசோ! இப்ப எப்படி இருக்காங்க…?” எனக் கேட்டனர் இருவருமே.
“நான் காலேஜ் படிக்கும் போது தான் அப்பா ஊருக்கே வந்து செட்டில் ஆனார். அதுவும் உடல்நிலை பிரச்சனை ஆக தொடங்கியிருந்த காலக்கட்டம்.
அப்ப இருந்து ட்ரீட்மென்ட் தான் போகுது.
சின்னதா ஆரம்பிச்சு இப்ப பெரிய அளவில் வந்திருக்கு. அப்பா சம்பாரித்ததை அவர் கண்முன்னே வித்துட்டு தான் ஹாஸ்பெட்டல் ட்ரீட்மென்ட் போயிட்டு இருக்கு ஜிமிக்கி.
எல்லாத்தையும் வித்தாச்சு, இப்ப இந்த வீடு மீதும் லோன் இருக்கு. நான் சம்பாரிக்க ஆரம்பிச்சும் ஒன்னுமே மிஞ்சலை, குடும்ப செலவு, தம்பி படிப்பு, அப்பா மெடிசன்ஸ்னு போகுது.
இப்ப என்னனா, அப்பாக்கு கல்லீரல் அறுவை சிகிச்சை செய்ற ஸ்டேஜ் வந்துட்டு, முப்பது லட்சம் பிளஸ் எக்ஸ்ட்ரா பணத்தை ரெடிப் பண்ண சொல்லி இருக்காங்க.
எங்க குடும்பத்தில் யாரோட கல்லீரலும் அப்பாக்கு செட் ஆகவில்லை எங்க கெட்ட நேரம்.
கல்லீரல் கிடைக்க டோனர்ஸ் எழுதிக் கொடுத்திருக்கு, அது சீக்வென்ஸ்படி வருமுனு டாக்டர் சொல்லி இருக்காங்க அதுக்குள்ள நான் பணத்தை ரெடிப் பண்ணனும்.
முன்னாடி அப்பா மெடிசன்ஸ்ல மட்டுமே ஹெல்தியா ஓட்டிட்டாரு. இப்ப மூச்சுத் திணறல், கால் வீக்கம், எந்த நேரத்தில் அன்கான்சியஸ் ஆவருனு தெரியாது. நேத்துக் கூட மயக்கம் போட்டுட்டார் ஹாஸ்பெட்டல் போய் விடிய விடிய உட்காந்துட்டு இப்ப மதியம் தான் வந்தோம்.”
“சாரி சார்! இது தெரியாம..” என நிறுத்தினாள் ரெனி.
“பரவாயில்ல ரெனி!”
“கேட்கவே கஷ்டமா இருக்கு ஜனா, ஆனா இப்ப நான் என்ன ஹெல்ப் பண்ணனுமுனு எதிர்ப்பார்க்குறீங்க…?”
“எனக்கு என்னோட ஆபிஸ் பாஸ் முப்பது லட்சம் தரேனு சொல்லி இருக்கார். ஆனா… ” என நிறுத்தினான்.
“ஆனா…?”
“சாரி ஜிமிக்கி! ஆனா அதுக்கு நான் உன்னோட கையெழுத்தை வாங்கி கொடுக்கனும். உன் பெயரில் உள்ள இடத்தை என்னோட பாஸ்க்கு நீ கொடுத்தால், எனக்கு பணம் கிடைக்கும்.
இது முழுக்க என்னோட சுயநலம் மட்டும் தான்.. மன்னிச்சுடு.. என் அப்பாவை நான் காப்பாத்தனும், அவருக்கு இந்த ஆப்ரேசன் முடிஞ்சு புது கல்லீரல் செட் ஆகி சக்ஸஸ் ஆனால் பத்து வருசம் கேரண்டியான லைஃப், அவருக்கு நான் அதைக் கொடுக்கனும் “
ரெனி கோபமானாள்…
“ஓ! இதுக்கு தான் இவ்வளவு தூரம் பின்னாடி சுத்துனீங்களா..?” எனக் கேட்டாள் பட்டென்று.
விஜி”ஒரு வேளை நீங்க என்னை முதல் தடவை பார்த்தப் போது கையெழுத்துக் கேட்டிருந்தால், கண்டிப்பா நோ சொல்லிருப்பேன் ஜனா. இப்ப நோ சொல்ல தோணல, ஆனா!” என அவனையே பார்த்தாள்.
“அப்ப ஓகேவா ஜிமிக்கி” என முகத்தில் சந்தோஷத்தைக் கொண்டு வந்தான்.
“என்னோட கையெழுத்து இடத்திற்கு வேணா முக்கியமா இருக்கலாம், ஆனா அந்த கையெழுத்துப் போடுவதற்கு எனக்கு பர்மிசனை என்னோட மாமாக்கள் தரனும் ஜனா”
“புரியல!”
“ம்ம்ம்! எனக்கு மூன்று தாய்மாமா இருக்காங்க, அவங்க பர்மிசன் இல்லாமல் நான் எதுவும் செய்ய முடியாது”
“என்னடா இது காதலுக்கு மரியாதை படத்தின் மூன்று அண்ணன்கள் மாதிரி, மூன்று மாமாக்களா…?” எனக் கேட்டான் பின்னால் சற்று முன் வந்து நின்ற அமர்.