“ஆமா என்ன உலக அதிசயமா இருக்கு, மேடம் இன்னிக்கு லஞ்ச் எடுத்துட்டு வரலை” என ஜெனி, மிருதுளாவை கேலி செய்தாள்.
“நீ வேற ஏன் ஜெனி. காலங்காத்தாலயே எங்கம்மா அவங்க பாட்டை ஆரம்பிச்சிட்டாங்க. அவங்க கிட்ட பேசிக்கிட்டே ஃபிரிட்ஜ்ல பேக் பண்ணி வைச்சிருந்த லஞ்ச் பாக்ஸ கூட எடுக்க மறந்துட்டேன்.
பாதி வழில தான் ஞாபகம் வந்துச்சு. ஏற்கனவே டிரெயினுக்கு லேட். அதுனால திரும்பி போகலை”
“என்ன பிரச்சனை அவங்களுக்கு? டெய்லி இது மாதிரி தான் ஏதாவது சொல்ற. ஏன் உன்னை அப்செட் பண்றா மாதிரியே பேசுறாங்க?”
“புதுசா என்ன. எல்லாம் ஒரே பிரச்சனை தான். அவங்க கவலை அவங்களுக்கு. நான் அங்க வந்துட்டா, எல்லாம் சரி ஆகிடும்னு நினைக்கிறாங்க.
ஆனா அதுக்கான சூழ்நிலை இல்லைன்னு அவங்களுக்கு புரிய மாட்டேங்குது. என்ன பண்ண முடியும் சொல்லு. ஆமா, நீ எந்த டிரெயின் எடுத்த இன்னிக்கு காலைல? ஏழே கால் டிரெயினே ரொம்ப லேட் இன்னிக்கு”
அவள் பேச்சை திசை திருப்புவதை உணர்ந்த ஜெனி, மிருதுளாவை இன்னும் சங்கடப்படுத்த விரும்பாமல்,
“ஓ அப்படியா, எனக்கு தெரியாது. நான் ஆறே முக்கால் டிரெயினே பிடிச்சுட்டேன். எனக்கு மார்க் கூட மீட்டிங் இருந்துச்சு. அதிசயமா பீட்டர் வேற ஸ்டேசன்ல டிராப் பண்ணட்டுமான்னு கேட்டான். அது தான் சாக்குன்னு சீக்கிரமே கிளம்பிட்டேன்.
அதெல்லாம் இருக்கட்டும். ஸ்காட்லாண்ட் டிரிப்புக்கு எல்லாம் ரெடி பண்ணிட்டியா, இல்லையா லவ்லி?”
“என்னத்த பெருசா ரெடி பண்ண. நாலு டிரஸ்ஸ தூக்கி பேக்ல தினிச்சுட்டு வர வேண்டியது தான்” என சுரத்தில்லாமல் பதிலளித்த தோழியை கண்டனமாக பார்த்தாள் ஜெனி.
“ஏன் மிரு இப்டி இருக்க? இங்க பார்க்குறேல்ல, எல்லாரும் அவங்களோட லைஃப் எப்படி ரசிச்சு வாழறாங்க; அவங்க மேல எவ்வளவு அக்கறை எடுத்துக்குறாங்க.
அப்புறமும் ஏன் எல்லாம் முடிஞ்ச ஃபீல் கொடுக்கிற. வீட்லயே இருந்தா உங்க அம்மாகிட்ட பேசிட்டு அழுது வடிஞ்சு உட்கார்ந்திருப்பன்னு, உனக்காக தான் நானும், பீட்டரும் இந்த டிரிப்பே பிளான் பண்ணினோம்.
அதுக்கான ஒரு சின்ன எக்சைட்மென்ட் கூட இல்லையா உனக்கு” என ஆதங்கத்துடன் கேட்டாள்.
தோழியின் ஆதங்கம் மிருதுளாவையும் வருத்தியது. என்ன முயன்றாலும், அவளது ஆர்வத்தின் அளவு அவ்வளவு தான். கடந்த மூன்று வருடங்களாக வீடு, அதை விட்டால் அலுவலகம். சுய பரிதாபத்தில் உழன்றதிலேயே காலம் கடந்து விட்டது.
இந்த முறை ஜெனி மிகவும் வற்புறுத்தியதாலேயே, வேறு வழியின்றி சரி என்றிருந்தாள். அதுவும் தனியுரிமையைப் (privacy) பெரிதாக எண்ணும் இந்தக் காலத்தில் இதெல்லாம் யார் செய்வர்?
அலுவலகத் தோழி என்றளவில் நில்லாமல், ஜெனியும், அவளது பார்ட்னர் பீட்டரும் மிருதுளாவை தங்கள் குடும்பத்தில் ஒருத்தி போல் தான் நடத்துவர்.
அவளது வீட்டை விட்டு வெளியேற வேண்டிய சூழ்நிலை வந்த போது, சில நாட்கள் அவர்கள் வீட்டில் தங்க வைத்து, அவர்கள் குடியிருந்த பகுதியிலேயே வாடகைக்கு வீடு பார்த்து, என்று எல்லா வகையிலும் உதவியாக இருந்தனர்.
இப்பொழுதும் அவர்களுக்கு என்ன தலையெழுத்து? ஜோடியாக போய் விடுமுறை நாட்களைக் கழித்து விட்டு வராமல், இவளையும் அழைத்துக்கொண்டு போக வேண்டும் என்று.
இதற்கு முன்னரும் சில சமயங்களில் அழைத்திருக்கிறார்கள் தான். அப்போதெல்லாம் நாசூக்காக மறுத்து விடுவாள். காதலர்களுக்கு நடுவில் தான் சற்று அதிகப்படி என்று, ஏதாவது காரணம் சொல்லி தவிர்த்து விடுவாள்.
இந்த முறை இருவரும் அவளைத் தனியாக விட தயாராக இல்லை. தனித் தனி பகுதிகளில் தங்குமாறு பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்று அவளை சம்மதிக்க வைத்திருந்தனர்.
ஜெனி, பீட்டர் இருவருக்கும் மலையேற்றம் மிகவும் விருப்பமான பொழுதுபோக்கு. இந்த முறை ஸ்காட்லாண்டில் இருக்கும் ஸ்ட்ரதைர் (Strathyre) என்ற பகுதிக்கு செல்வதாக திட்டம்.
அங்கு காட்டிற்குள் இருக்கும் மர வீடுகளில், அவர்களுக்கு ஒன்றும், மிருதுளாவுக்கு ஒன்றும் பதிவு செய்திருந்தனர். அவளுக்கு மலையேற்றம் தெரியாவிட்டாலும், அவர்கள் தங்கும் பகுதியிலேயே பலவிதமான பொழுது போக்குகள் இருந்ததால் சரியென்றிருந்தாள்.
மிருதுளாவுக்குமே ஒரு இடமாற்றம் தேவலாம் போல் இருந்தது. அதன் காரணமாகவும் ஒத்துக் கொண்டாள். இவர்கள் அழைக்காமல், அவளாக தனியாக ஒரு இடத்துக்கு செல்வதென்பது நடக்காத காரியம்.
“பிகினியா….வாவ். முதல்ல நீ ஒரு ஸ்லீவ்லெஸ் சட்டை போட்டுட்டு வாயேன் லவ்லி”
தோழி தன்னைக் கண்டு கொண்டதை உணர்ந்த மிருதுளா அசடு வழிந்தாள்.
“ஏப்ரல் ஆயிடுச்சு. மேடம் இன்னும் குளிருக்கான காஸ்ட்யூம் தான் போட்டுருக்கீங்க, கிளவுஸ் கூட விட்டு வைக்கிறதுல்ல. இதுல ஸ்காட்லாண்ட்ல, மலைல, நீங்க பிகினி போட்டு பார்ட்டி பண்ண போறீங்க. நம்பிட்டேன்” என மிருதுளாவை இன்னும் வாரினாள்.
அதற்குள் உணவு விற்கும் கடையை அடைந்திருக்க, இருவரும் அவரவருக்குத் தேவையான மதிய உணவை வாங்கிக் கொண்டு வெளியே வந்தனர்.
“லவ்லி, மதியம் உனக்கு வொர்க் எப்படி? இப்ப தேம்ஸ் சைட் ஒரு குட்டி வாக் போக டைம் இருக்குமா”
“ம்ம்ம், போகலாம். வேலை இருக்கு தான். ஆனா அந்த மானிட்டர விட்டு கொஞ்ச நேரம் தள்ளி இருந்தா பெட்டர். ஒரே நம்பரா பார்த்து கண்ல பூச்சி பறக்குற மாதிரி இருக்கு.”
“சரி வா, போகலாம்” என்றதும், இருவரும் எதிர்புறமாக நடக்க ஆரம்பித்தனர்.
சற்று தூரம் சென்றதும், ஒரு இடத்தில் வழக்கத்திற்கு மாறாக கூட்டமாக இருந்தது.
என்னவென்று ஜெனி பக்கத்தில் போய் பார்த்ததில், அது ஒரு பொது சுவற்றில் வரையப்பட்டிருந்த சித்திரம் (Graffiti).
அதில், நான்கு சிறு குழந்தைகள் மீது ஒரு ஆடம்பரமான உணவு மேசையின் நான்கு கால்களும் அழுத்திக் கொண்டிருக்க, மேசை மீது எல்லா வகையான உணவுகளும் அடுக்கப்பட்டிருந்தது.
மேசையை சுற்றி செல்வந்தர்கள் பலர், அந்தக் குழந்தைகளை சட்டையே செய்யாமல், களிப்புடன் உணவைக் கையில் எடுப்பது போல் தத்ரூபமாக வரையப்பட்டிருந்தது.
அதன் கீழ் ‘ரெக்சி‘ என்ற குறீயீடு இருந்தது. அதைக் கண்டு கண்களை விரித்தவள், மிருதுளாவை சைகை செய்து அருகில் வருமாறு அழைத்தாள்.
“என்ன லவ்லி, உன் ஆளு இவ்ளோ பக்கத்துல வந்துட்டாரு”
“யாரு என் ஆளு?” என மிருதுளா புரியாமல் வினவ,
“வேற யாரு, ரெக்சி தான்” என்றாள் ஜெனி.
அவளை முறைத்த மிருதுளா,
“ரெக்சி என் ஆளா, இது எப்போல்ல இருந்து” என இடுப்பில் கை வைத்து வினவினாள்.
“இல்லையா, பின்ன? நீ தானே ரெக்சி இஸ் கிரேட்னு அவன் புகழ் படிப்ப”
“ஹா ஹா அது சும்மா ஒரு அட்மையரேஷன். அவரு யாருன்னே தெரியாது. எப்படி ஒருத்தர் இவ்ளோ ரிஸ்க் எடுத்து இந்த மாதிரி வரையறாரு. மாட்டினா களி தானே. அந்த ஒரு க்யூரியாசிட்டி தான். வேற ஒன்னும் இல்லை”
“ம்ம்ம், இண்டிரெஸ்டிங் பெர்சனாலிட்டி தான்”
“அதுவும் இல்லாம, எப்படி அவரு யாருன்ற ஐடெண்டி வெளிய தெரியாம மெயிண்டெய்ன் பண்றாங்க. எனக்கு அது தான் ரொம்ப ஆச்சரியமா இருக்கு.
எங்க ஊருலேல்லாம் இது சாத்தியமா தெரியல. போலீஸ் பிடிச்சு முட்டிக்கு முட்டி தட்டினா, கூட இருக்கவங்க ஈசியா போட்டு குடுத்துடுவாங்க” என்று வியப்புடன் பகிர்ந்தாள்.
“கிராஃபிட்டி இல்லீகல் தான். அதுனால தான் மொட்டை கடுதாசி போடற மாதிரி அங்கங்க இப்படி தீடிர்னு முளைக்கும்.
பொதுவா ஆதிக்கத்துக்கு எதிரான செய்திகளை சொல்றதுக்கு ஒரு கருவியா தான் ரெக்ஸி இத யூஸ் பண்றான். சில சமயம் டார்க் ஹூயூமர் இல்லை பொலிட்டிகலா கூட இருக்கும்”
தோழியின் பேச்சை ஒருபுறம் கேட்டிருந்தாலும், மிருதுளாவின் கவனம் அந்த சித்திரத்தின் மேலேயே இருந்தது.
“எவ்ளோ தத்ரூபமா இருக்குல்ல” என கண்ணெடுக்காமலே வினவினாள்.
“ம்ம்ம், அதுனால தான் ஹி இஸ் வோர்ல்ட் ஃபேமஸ். கொஞ்சம் கொஞ்சமா அவனோட வரையற டெக்னிக்ஸ் எல்லாம் டெவலப் பண்ணிருக்கான். இல்லாட்டி ஓவர் நைட்ல இது மாதிரி வரையறது எல்லாம் சாத்தியமே இல்லை”
“இதை என்ன பண்ணுவாங்க?”
“இவனோட இந்த மாதிரி வொர்க்குக்கு உலகம் பூரா செம டிமாண்ட். அப்படியே சுவரோடு பேத்து எடுத்து தான் யார் அதிக விலைக்கு கேட்குறாங்களோ அவங்களுக்கு கொடுத்துடுவாங்க. சிலதெல்லாம் மில்லியன் பவுண்ட்ஸ்கு மேலேயே போயிருக்கு தெரியுமா”
“ஓ, இது வேறயா”
“பின்ன, ரெக்ஸினா சும்மாவா. ஆனா இது ஏலத்துக்கு போய் வர்ற பணம் எல்லாம் சேரிட்டிக்கு தான் போகுது. எல்லாம் பக்காவா ஒரு டிரெஸ்ட் செட் பண்ணி வச்சிருக்கான்னு நினைக்கிறேன்”
“அப்ப ரெக்ஸி நிஜமாவே கிரேட் தான். நான் அவருக்கு ஃபேன் ஆயிட்டேன்”
“அது சரி, நீ வேலை முடிச்சிட்டு பொறுமையா இதெல்லாம் ரசிப்பியாம். இப்ப ஆஃபிஸ் போலாமா லவ்லி?” என்ற ஜெனி திரும்பி அலுவலகம் நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தாள்.
அந்த சித்திரம் வரையப்பட்டு இருந்த கட்டிடத்திற்கு அருகில் ஒரு உணவகம் இருந்தது. அந்த உணவகத்திற்கு வெளியில் அமைக்கப்பட்டிருந்த மேசைகளில் ஒன்றில், செய்தித்தாளை கையில் வைத்தபடி, அலெக்ஸ் அமர்ந்திருந்தான். சரியாக மிருதுளா அவனைக் கடக்கும் நேரம் நிமிர்ந்து பார்த்தான்.
அவன் அமர்ந்த இடத்தில் இருந்து அவர்கள் பேசுவது தெளிவாக கேட்டது. அப்பொழுது மிருதுளாவின் முகம் சரியாக தெரியவில்லை. இப்பொழுது அவள் கடந்து சென்ற போது, காலையில் தொடர்வண்டியில் பார்த்த முகம் போல் சற்று பரிச்சயமாக இருந்தது.
‘ம்ம்ம், சச் அ ஸ்மால் வோர்ல்ட்’ என நினைத்துக் கொண்டவன், மீண்டும் செய்தித் தாளில் மூழ்கி விட்டான்.
சில நிமிடங்களில் அவனது அருகில் யாரோ அமரும் சத்தம் கேட்டது. யாரென்று தெரியும் என்பதால், கண்டு கொள்ளாமல், படிப்பதை தொடர, ராபர்ட் அவனை முறைத்துக் கொண்டே அமர்ந்தான்.
சில நிமிடங்கள் அவனை காக்க வைத்த அலெக்ஸ், பொறுமையாக செய்தித்தாளை சுருட்டி வைத்து விட்டு அங்கிருந்த மதுக் குடுவையை திறந்து இரண்டு கோப்பைகளில் ஊற்றினான்.
“சேண்டி (Xandy), நான் தான் சாரி சொல்லிட்டேனே. அவன் இங்க வந்து எல்லாத்தையும் மாத்தி சொல்லுவான்னு எனக்கென்ன தெரியும்.
நாம எப்பவும் பண்ற எல்லாச் செக்கும் பண்ணி தான் இந்த கம்பெனிக்கு ஓகே சொன்னேன்.
அவங்களோட ஒப்பந்தம் எல்லாம் பக்காவா படிச்சு, லீகல் ஒப்பீனியன் எல்லாம் கேட்டு தான் உன்னைய வர சொன்னேன்.
அந்த டோனி கடைசி நேரத்தில அவங்க சொல்ற சப்ளையர் வச்சு தான் பிராஜக்ட் பண்ணனும்னு சொல்லிட்டான்.
இப்ப என்ன, உனக்கு பிடிக்கலைன்னா விட்டுடலாம். அதுக்கு ஏன் என்னை எரிக்கிற மாதிரி பாக்குற?”
அதற்கும் அலெக்ஸ் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஒரு கோப்பையை நகர்த்தி ராபர்ட் அருகினில் வைத்தான்.
அதில் ஆசுவாசமான ராபர்ட் அதைக் கையில் எடுத்து, இருக்கையை நகர்த்தி சற்று இலகுவாக அமர்ந்தான்.
“சில் ராபி, பிடிக்காத வேலைய நாம என்னைக்கு எடுத்துருக்கோம். அது பிரச்சனை இல்லை. வெட்டிக்கு டிராவல் பண்ணி இங்க வந்திருக்கேன். அவன் பேசப் பேச கடுப்பானது தான் மிச்சம். இதுனால இன்னிக்கு ஒரு நாள் வேஸ்ட் எனக்கு”
“அப்படி ஒன்னும் வேஸ்ட் ஆன மாதிரி தெரியலையே” என்றவன் கண்கள் சற்று தொலைவில் நடந்து கொண்டிருந்த மிருதுளா, ஜெனி மீது படிந்து மீண்டது.
“ராபி” என்ற அலெக்ஸ் அவனை கண்டிப்பு பார்வை பார்த்தான்.
“கொஞ்ச நேரம் முன்னாடி, நீ தானே அவங்கள குறுகுறுன்னு பார்த்த. அதை நான் சொன்னா மட்டும் முறைக்கிற” என ராபர்ட் சலிக்க,
“இடியட், நீ நினைக்கிற மாதிரி நான் ஒன்னும் குறுகுறுன்னு பார்க்கலை. வேற ஒரு விஷயத்துக்காக கவனிச்சேன்” என்று அலெக்ஸ் பதிலளித்தான்.
“அதானே பார்த்தேன், நீயாவது இது மாதிரி கண்ணுக்கு குளிர்ச்சியா பார்க்குறதாவது. அப்படியே பார்த்துட்டாலும், உலக அதிசயம் தான். சரி வேற என்ன விஷயத்துக்காக கவனிச்ச?”
“அவங்க ரெண்டு பேரும் ரெக்ஸிக்கு ஃபேன்ஸ் போல”
“என்னாது? அந்த சில்லறை பயலுக்கு இவ்ளோ நல்ல பொண்ணுங்க ஃபேன்ஸா?”
“உனக்கேன்டா பொறாமை?” என்ற அலெக்ஸ் வாய் விட்டு சிரிக்க,
“பின்னே, நானும் எவ்ளோ முயற்சி பண்றேன். நீ காலம் பூரா கன்னிப்பையனா இருக்கனும்னு முடிவு பண்ணிட்ட. உன் கூட சேர்ந்த பாவத்துக்கு எனக்கும் அந்த அதிர்ஷ்டம் இல்லை போல” என சோகம் போல் பதிலளித்தான் ராபர்ட்.
“அதெல்லாம் இருக்கட்டும். ஆமா எதை வைச்சு அவங்க நல்ல பொண்ணுங்கன்னு சொன்ன?”
“ஆள பார்த்தா தெரியாத என்ன? முகமே சொல்லிடுமே” என வாய்க்கு வந்ததை உளறினான்.
“என்ன சொல்லும்?”
“நல்லவங்களா, கெட்டவங்களான்னு தான்”
“ரைட், அப்ப என்னோட முகம் என்ன சொல்லுது?”
“ரொம்ப ரொம்ப நல்லவன்னு சொல்லுது. போதுமா?”
“இருக்காதே. மகா கெட்டவனில்ல சொல்லனும்?” என ஒரு கண்ணை சுருக்கி புருவத்தை ஏற்றி இறக்க, ராபர்ட் கைகள் இரண்டையும் ‘சரண்டர்’ என்பது போல் தூக்கி விட்டான்.
கண்களால் ‘தெய்வமே, தெரியாம சொல்லிட்டேன்’ என்பது போல் கெஞ்ச, ‘விட்டேனா பார்’ என்று அலெக்ஸ்,
“யாரையும் பிஸிக்கல் அப்பியரன்ஸ் வச்சு ஜட்ஜ் பண்ண கூடாது ராபி. நல்லவிதமா, கெட்ட விதமாவோ எப்படியும் பண்ணக் கூடாது. எத்தனை வாட்டி சொல்லிருக்கேன். நம்மள விட அது யாருக்கு தெரியும் சொல்லு”, நண்பனுக்கு பாடமெடுத்த பின்பே விட்டான்.
புரிந்தது என்பது போல் ராபர்ட் தலை அசைக்க,
“ரெண்டு பேர் போறாங்கள்ள, அதுல ஒருத்தர காலைல டிரெயின்ல பார்த்தவங்க மாதிரியே இருந்தது. சட்டுன்னு எங்க பார்த்தேன்னு ஞாபகம் வரலை. அது தான் யோசிச்சிட்டு இருந்தேன். வேற ஒன்னும் இல்ல” என்ற அலெக்ஸ் அன்று காலையில் தொடர்வண்டியில் நடந்ததை நண்பனிடம் பகிர்ந்தான்.
“சும்மாவா விட்ட அவனுங்கள. ஏறி நாலு மிதி மிதிச்சிருக்க வேண்டியது தானே” என ராபர்ட் கோபப்பட,
“ரன்னிங் டிரெயின்ல எதுக்கு பிரச்சனை, காலைல பீக் அவர்ல எல்லாரும் தேவை இல்லாம அஃபேக்ட் ஆவாங்கன்னு தான் விட்டுட்டேன்.
வாய்ப்புகள் இருக்குறவங்களுக்கு அதோட அருமை தெரிய மாட்டேங்குது; அருமை தெரிஞ்சவங்களுக்கு வாய்ப்புகள் கிடைக்க மாட்டேங்குது. என்னவொரு முரண் இல்ல.
வாழ்க்கைல ஒருத்தன் எல்லாத்தையும் தானே அனுபவப்பட்டு தான் கத்துக்கனும்னா அவன மாதிரி முட்டாள் யாரும் கிடையாது.
இந்தப் பசங்களும் அப்படி தான் போல. இப்பத் தெரியாது, எதுலயாச்சும் பெரிசா மாட்டி வாழ்க்கையே போச்சுன்ற நிலைமைக்கு வர்றப்போ தான் புத்தி வரும்.
இதுல நாம பண்றதுக்கு எதுவும் இல்லை” என தன் செய்கைக்கு நீண்ட விளக்கம் அளித்தான்.
“ம்ம்ம், அதுவும் சரி தான். இப்போ என்ன பிளான்? வீட்டுக்கு போக போறியா, இல்ல இங்க வேற எதுவும் வேலை வச்சிருக்கியா?”
“வந்தது வந்துட்டேன். அப்படியே தேம்ஸ் பக்கம் ஒரு நடை நடந்துட்டு, அடுத்த பிராஜக்ட்க்கு இடம் பார்த்துட்டு போறேன். ஒரு ஐடியா இருக்கு. அதுக்கு தோதுப்படுமான்னு செக் பண்ணிட்டு அதுக்கப்புறம் கிளம்புறேன்”
“சரி. அடுத்த வாரம், இங்க வர்ற பிளான் எதுவும் இருக்கா?”
“ம்ஹூம், இப்போதைக்கு இல்லை. ஐ நீட் அ பிரேக். ஒரு பத்து நாள் என்னைய தேடாத. நீயே பார்த்துக்கோ.”
“எங்கயும் வெளில போறீயா என்ன?”
“அது தெரிஞ்சு நீ என்ன பண்ண போற? வழக்கம் போல டெக்ஸ்ட் பண்ணு. நான் பார்த்துட்டு கூப்புடுறேன்” என்ற அலெக்ஸ் அங்கிருந்து கிளம்பினான்.
‘அதானே, இவன் கிட்ட இருந்து ஒரு விஷயம் வாங்க முடியுதா’ என புலம்பியவாறே, ராபர்ட்டும் அவன் வேலையை பார்க்க நடையைக் கட்டினான்.