“நாட் ப்ராப்பர்லி, ஆனா சில தடவை நான் உங்கள பார்த்திருக்கேன். நீங்க ஜூபிலி லைன்ல தானே வருவீங்க. லண்டன் பிரிட்ஜ் ஸ்டேசன் கிட்ட பார்த்திருக்கேன்” என விளக்கினான்.
அவன் கூறியதில் இருந்தே ஓரளவுக்கு மிருதுளாவுக்கும் அன்றைய சம்பவம் ஞாபகத்தில் வந்து விட்டது.
“ஓ, இப்ப தான் ஞாபக்கத்தில வருது. நானும் உங்கள பார்த்திருக்கேன். போன வாரம் அந்தப் பொண்ணுக்கு நீங்க ஹெல்ப் பண்ணது பெரிய விசயம். நான் நிறைய இப்படி சிச்சுவேஷன் பார்த்திருக்கேன். யாரும் எதுவும் சொல்லாம அவங்க வேலைய தான் பார்ப்பாங்க. யூ ஆர் ப்ரேவ்” என அன்றைய நாளின் நினைவில் அவனைப் பாராட்ட, அலெக்ஸுக்கு சற்று சங்கோஜமாக இருந்தது.
பேச்சை திசை திருப்ப,
“அண்ட் யூ ஆர்?” என மீண்டும் கையை நீட்ட, தன் தவறு புரிந்தவள் போல், அவன் கையை குலுக்கி,
“ஐ ஆம் மிருதுளா மதிவாணன்” என்றாள்.
முதலில் அலெக்ஸிற்கு அவள் கூறியது சரியாக உச்சரிக்க வரவில்லை. சில முறை அவளிடம் கேட்டு சரி செய்ய, அவன் படும் பாட்டைப் பார்த்தவள்,
“யூ கேன் கால் மீ மிரு” என அவசரமாக கூறினாள்.
அலுவலகத்தில் எப்பொழுதும் நடக்கும் கதை தான். முக்கால் வாசி பேருக்கு, அவள் பெயர் உச்சரிப்பு சரியாக வராது. பல முறை அவளிடம் கேட்டு சரி பார்த்து, குத்து மதிப்பாக உச்சரிப்பர். பலருக்கு சுருக்கமாக என்ன வருகிறதோ அப்படி வைத்துக் கொள்ளலாம் என்று விட்டு விடுவாள்.
“நைஸ் மீட்டிங் யூ மிரு” என்றவன், மெல்ல மிதிவண்டியை உருட்டத் தொடங்க, மிருதுளாவும் அவனுடன் மெல்ல நடந்தாள்.
அதற்குப்பின் பேச்சை யார், எங்ஙனம் தொடர்வதென இருவருக்கும் தெரியாததால் சில நிமிடங்கள் மௌனத்தில் கழிந்தது.
வழக்கத்திற்கு மாறாக, அந்த மௌனம் ஒரு அசௌகர்யத்தைத் தர, அலெக்ஸ் தான் பேச்சை நீட்டிக்க விரும்பி,
“தனியாவா வந்திருக்கீங்க?” என ஆரம்பித்து வைத்தான்.
“இல்ல, என் பிரெண்ட்ஸ் ரெண்டு பேரு கூட வந்திருக்காங்க. அவங்க டிரெக்கிங் போயிருக்காங்க. எனக்கு அதுல இண்டிரெஸ்ட் இல்ல. சும்மா இங்க சைக்கிள்ல சுத்தலாம்னு வந்தேன். அதுவும் இப்ப முடியாது போல. நீங்க?”
“நான் தனியா தான் வந்திருக்கேன். இங்க டிரெக்கிங் நல்லா இருக்கும். ரெண்டு நாள் அத தான் பண்ணினேன். அப்புறம் இந்த பைக் ரூட் எக்ஸ்ப்ளோர் பண்ணலாம்னு வந்தேன்.”
“விழற முன்னாடி வரை நல்லா தான் இருந்துச்சு. இங்கயே இருந்துடலாம்னு கூட தோனிச்சு. விழுந்தப்புறம், தெரியல” என உதடு பிதுக்கினாள்.
அவள் கூறிய பாவனையில், அலெக்ஸ் அவனையும் மீறி சிரித்து விட்டான்.
‘இப்ப நான் என்ன சொல்லிட்டேன்னு சார் சிரிக்கிறாரு. நான் சோகமா சொல்றது இவருக்கு காமெடியாவா இருக்கு’ என அவனை மனதில் அர்சித்துக் கொண்டே, அவனைப் பார்த்தாள்.
“ஹே, சாரி, சாரி. மை பேட். நீங்க சொன்ன விசயத்துக்கு சிரிக்கலை” என்றவனுக்கு, ‘நீ சொன்ன விதம் ரொம்ப க்யூட்டா இருந்துச்சு, அதுக்கு தான் சிரிச்சேன் ‘ என சொல்ல முடியவில்லை.
‘அப்புறம் எதுக்கு சிரிச்ச?’ என்ற கேள்வியைத் தாங்கி மிருதுளா அவனை மீண்டும் பார்க்க, அவள் பாவனையே அவனுக்கு எல்லாம் உணர்த்துவது போல் இருந்தது.
அவன் மனிதர்களை ஊன்றி கவனிப்பவன் தான். பேச்சு என்றுமே வெகுவாக குறைவு. ஆனால் இந்தக் காரிகையின் கண்கள் உணர்த்தும் செய்திக்கு மொழியே தேவை இல்லை என தான் தோன்றியது அக்கணம்.
அலெக்ஸுக்கு அவனைக் குறித்தே ஆச்சரியம். யாருக்கென்றாலும் உதவி செய்திருப்பான் தான். அது பெரிய விஷயமில்லை. ஆனால் இதற்கு முன் ஒரு பெண்ணின் அருகாமை இந்தளவு பேசும் வாஞ்சையையும், இலகுத்தன்மையையும் கொடுத்திருக்கிறதா என்றால் இல்லையென்றே தோன்றியது.
எப்பொழுதும் ஏதோ யோசனையும், கடினத்தன்மையும், அழுத்திக் கொண்டிருப்பது போன்றே இருக்கும். ஏனோ இந்த நொடி அது எல்லாம் மறைந்து, தன்னுடன் நடந்து வரும் பெண்ணிடம் பேசிக் கொண்டிருப்பதே வாழ்க்கையில் மிக முக்கியமான விஷயம் என நினைப்பதே புதிது தான்.
நடந்து கொண்டே மெதுவாக, அவள் கை விரல்களைப் பார்க்க, திருமணம் ஆனதற்கு அறிகுறியாக மோதிரம் எதுவும் இல்லை.
அதன் பின்னரே தன் எண்ணப்போக்கை உணர்ந்தவன், ‘பார்த்து பத்து நிமிசத்துக்குள்ள உனக்கு என்ன பைத்தியம் பிடிச்சிருச்சா, உனக்கு தான் இதுல எல்லாம் நம்பிக்கை இல்லையே’ என தலையை உலுக்க, மிருதுளாவோ இன்னும் பதிலுக்காக அவனையே பார்த்திருந்தாள்.
“லண்டன்ல எங்க வொர்க் பண்றீங்க?” என புதிதாக ஒரு கேள்வியை கேட்க, அவன் தலையை உலுக்கியதையும், சிரித்ததற்கான காரணத்தை கூறாமல் அடுத்த கேள்விக்கு தாவியதை பார்த்தவளுக்கு, லேசாக பயம் பிடித்தது.
‘என்ன இவன் சம்பந்தம் இல்லாம, ஏதோ கேட்குறான்?’ என சுதாரிப்பாக, துறையை மட்டும் கூறியவள், நிறுவனத்தின் தகவல்களை பகிரவில்லை.
“நீங்க?” என அவனிடம் திருப்ப,
“நான் ஒரு ஆர்டிஸ்ட், ஃப்ரீலேன்ஸ். அப்பப்போ என்னோட கிளையண்ட்ஸ் மீட் பண்ண லண்டன் வருவேன். மத்தபடி வீட்ல இருந்தே தான் வேலை”
“ஓ” என அவன் சொன்னதை கேட்டுக் கொண்டவள், அதற்குப் பின் எதுவும் பேசவில்லை.
இந்த முறை பேச்சைத் தொடர, அலெக்ஸுக்கும் சற்று சங்கடமாக இருக்க, அவனும் எதுவும் பேசவில்லை. அவனுக்கே சுய ஆய்வு அவசியம் போல் இருந்தது. அப்படி என்ன ஈர்ப்பு அவளிடம் என அவனுக்கு புரிபடவில்லை.
இருவரும் அவரவர் சிந்தனையில் உழல, சிறிது நேரத்தில் வரவேற்பு அறை வந்து விட்டது. அவனது வண்டியை முதலில் ஒப்படைத்து விட்டு வந்தவன், அங்கிருந்த முதியவரிடம் நடந்ததை கூற அவரும் பதறி, மிருதுளாவிடத்தில் வந்து நலம் விசாரித்தார்.
அவளிடம் இருந்து வண்டியை வாங்கிக் கொண்டு முதலுதவி பெட்டியை நீட்ட, அலெக்ஸ் அதை வாங்கி,
“மே ஐ” என்க, மிருதுளா தயங்கியபடியே மெதுவாக அவனிடம் சிராய்ப்பு அதிகம் இருந்த கையை நீட்டினாள். துடைப்பதற்கான காகிதத்தை எடுக்க, அதை அவளே வாங்கி இரு கைககளையும் சுத்தம் செய்தாள்.
‘ஏன் அதை நான் பண்ண மாட்டேனா?’ என சலித்துக் கொண்டவன், ‘பேண்ட் எய்ட்’டை மட்டும் சரியாக ஒட்டி விட்டான்.
“தேங்க்ஸ்”
“மை பிளஷர்” என்றவன் அடுத்து என்ன என்பது போல் பார்க்க,
“நான் என்னோட வீட்டுக்கு போறேன், நைஸ் மீட்டிங் யூ. தேங்க்ஸ் ஃபார் ஆல் யுவர் ஹெல்ப்” என கிளம்ப தயாரானாள்.
அலெக்ஸுக்கு முதலில் ‘இப்பொழுது என்ன அவசரம்?’ என தான் தோன்றியது. ஆனால் அவளை பிடித்து நிறுத்தும் வழி தான் தெரியவில்லை.
வரவேற்பு கூடத்தில், மதிய உணவிற்கான நேரமும், இன்றைய உணவுப் பட்டியலும் ஒரு பலகையில் எழுதி வைக்கப்பட்டிருந்தது. அதைப் பார்த்து விட்டு, மணியைப் பார்த்தவன்,
“மிரு” என அவள் பெயருக்கு வலித்து விடுமோ என மிருதுவாக அழைத்தான்.
‘இன்னும் என்ன?’ என்பது போல் மிருதுளா அலெக்ஸைப் பார்க்க,
“உங்களுக்கு ஆட்சேபனை இல்லைன்னா, என் கூட லஞ்ச் சாப்ட்றீங்களா?” என எதிர்பார்ப்புடன் கேட்டான்.
‘இதென்னடா வம்பு?’ என மிருதுளா அரண்டு போய் பார்க்க,
“இல்லை, உங்க பிரெண்ட்ஸ் டிரெக்கிங் போய்ட்டு வர லேட்டாகும்ல, அதுனால கேட்டேன். நீங்க என் கூட லஞ்ச் ஜாயின் பண்ணிகிட்டீங்கன்னா ரொம்ப சந்தோஷப்படுவேன்” என மறுக்க முடியாத குரலில் மீண்டும் தன் வேண்டுதலை வைத்தான்.
மிருதுளாவுக்கு இதெல்லாம் புதிது. பெரிதாக வெளி ஆட்கள் பழக்கம் எல்லாம் இல்லை. ஜெனி, ஜெனியை வைத்து பீட்டர். அவ்வளவு தான் அவள் வட்டம். அலுவலகத்தில் கூட பெரும்பாலும் தனிப்பட்ட பேச்சுகள் வைத்துக் கொள்ள மாட்டாள்.
உதவி செய்தவனிடம், முகத்தில் அடித்தாற் போல் மறுக்கவும் மனம் வரவில்லை. உடல் வலி வேறு ஒரு பக்கம் இருக்க, புதிதாக இன்று தான் அறிமுகம் ஆனவனிடம் கூட அமர்ந்து உணவு அருந்துவதற்கும் சங்கோஜமாக இருந்தது.
அவள் இன்னும் யோசிப்பதைப் பார்த்த அலெக்ஸுக்கு முகம் சுருங்கி விட்டது. அவ்வளவு நேரம் இருந்த இதமும், இலகுத்தன்மையும் சட்டென்று மறைந்து விட்டது.
“சாரி, இட்ஸ் ஜஸ்ட் என் இன்விட்டேஷன், நோ கம்பல்சன். யூ கேரி ஆன்” என்றவன் குரலிலும் இயல்பான கடினத்தன்மை மீண்டு இருந்தது.
இந்த முறை மிருதுளாவுக்கு அவன் முக மாற்றமும், குரலில் இருந்த வேறுபாடும் நன்கு புலப்பட, ‘எனது மறுப்பு இவனை ஏன் இந்தளவு பாதிக்கிறது?’ என அவளுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
இருந்தும் சற்று முன்னர் வரை மலர்ந்திருந்த அவன் முகமும், குழைந்திருந்த குரலும் நினைவில் வர, அதை ஏன் கெடுக்க வேண்டும் என ஒரு பக்கம் தோன்றியது.
அவன் தவறாக எதுவும் கேட்கவில்லையே, வரவேற்பறையில் இன்னும் பலரும் உணவு அருந்தி கொண்டிருக்க, நொடியில் முடிவெடுத்தவள்,
“இட்ஸ் ஓகே. கேபின்கு போய் ரெஸ்ட் எடுக்கலாம்னு நினைச்சேன். வேற ஒன்னும் இல்ல. நீங்க எதுவும் தவறா நினைச்சுக்காதீங்க.” என அவனை சமாதானம் செய்ய, அலெக்ஸின் புன்னகை மீண்டிருந்தது.
காலியாக இருந்த ஒரு மேசைக்கு அவளை உற்சாகமாக அழைத்துச் சென்றான். நாற்காலியை நகர்த்தி அவள் அமர ஏதுவாக இடம் கொடுத்து, அவனும் அமர்ந்தான்.
அவளிடம் என்ன வேண்டும் என உணவை ஆர்டர் செய்தவனுக்கு குறுகுறுப்பு. எதை வைத்து தன் முடிவை மாற்றிக் கொண்டாள் என அறியும் ஆவல் ஒரு புறம். என் உணர்வுகள், மாற்றங்கள் இவளுக்கு எப்படி புரிகிறது என்ற கேள்வி மறு புறம்.
மீண்டு விட்ட அவன் முக மலர்ச்சியைப் பார்த்த மிருதுளாவும் அவனைப் பார்த்து மெலிதாக புன்னகைத்தாள்.
அதையே ஒரு ஊக்கமாக எடுத்துக் கொண்டு, அடுத்த கேள்விக்கு தயாரானான்.
“எவ்ளோ நாள் டிரிப் உங்களோடது?”
“இன்னும் மூனு நாள். நீங்க?”
“என்னது அல்மோஸ்ட் முடிஞ்சது. நாளைக்கு சாயந்திரம் கிளம்பிடுவேன்.”
அப்படியே அவனது பயணத்தைப் பற்றியும், கால நிலையைப் பற்றியும் சிறிது நேரம் பேசிக் கொண்டிருக்க உணவும் வந்து விட்டது. மிருதுளாவுக்கு அவனிடம் எதையும் கேட்க தயக்கம்.
பெரும்பாலோனார் சுய விவரங்களைப் பகிர மாட்டார்கள். பொதுப்படையான விஷயங்களைக் குறித்து தான் பேசுவார்கள். எனவே தனிப்பட்ட விஷயங்களை கேட்பதையோ, பகிர்வதையோ தவிர்த்து விடுதல் நலம் என ஜெனி முன்பே அவளை எச்சரித்திருந்தாள்.
அலெக்ஸுக்கும் ஒரு வித தயக்கமே. எவ்வளவு நேரம் தான் அவனும் ஸ்காட்லாந்தின் கால நிலை பற்றி பேசுவது. இது போல் அவன் யாரையும் இழுத்து பிடித்து பேசியதில்லை. அவளைப் பற்றி தெரிந்து கொள்ள பேராவல் இருந்தாலும், காயப்படுத்தும் விதமாக எதையும் கேட்டு விடக் கூடாது என மிக கவனமாக இருந்தான்.
அவனைக் காப்பாற்றுவது போல், மிருதுளாவின் அலைபேசி சிணுங்க, அவனிடம் மன்னிப்பை வேண்டி விட்டு, அழைப்பை ஏற்றாள். மகேந்திரன் தான் அழைத்திருந்தான். அவனிடம் மிருதுளா மெல்லிய குரலில், நலமாக இருப்பதாக சொல்லி, சுருக்கமாக பேச அவள் பாவனைகளை, உணவில் கவனம் வைப்பது போல் பார்த்திருந்தான்.
மொழி புரியாவிட்டாலும், அதிராமல் பேசிய அவள் குரலின் இனிமை ஏதோ சங்கீதம் இசைப்பது போல் இருந்தது. அவள் பேசி வைத்ததும், அதையே பிடித்துக் கொண்டான்.
“வாட் லாங்குவேஜ் வாஸ் இட்? லவ்லி டு ஹியர் யூ டாக்”
“தமிழ். என்னோட மதர் டங்க்”
“ஓ, ஆர் யூ ஃப்ரம் ஶ்ரீலங்கா?”
“நோ, இந்தியா” என மறுத்தவள், தன் ஊர் பற்றியும், மொழி பற்றியும் பெருமை பேசத்துவங்க, அலெக்ஸுக்கு ‘அப்பாடா’ என நிம்மதி பெருமூச்சு. அவள் இலகுவாக பேசுவதற்கான ஒரு திறவுகோலை கண்டுபிடித்த நிம்மதி அது.
அவள் கூறியதற்கு, ‘இண்டிரெஸ்டிங்’,’லவ்லி’ என பதிலுரைத்து மிக ஆர்வமாக கேட்டுக் கொண்டிருந்தான்.
மெதுமெதுவாக பேச்சு அவள் குடும்பத்தையும் சுற்றி வந்தது. பெற்றோர், அண்ணன், அண்ணி, அண்ணன் குழந்தைகள் என சுருக்கமாக பகிர்ந்தாள்.
கடைசியில், திருமணம் முடித்து லண்டன் வந்து சில வருடங்கள் ஆகிறதென கூறவும், அலெக்ஸின் இதயம் ஒரு சில நொடிகள் நின்று வேகமாக துடிக்க ஆரம்பித்தது.
தொண்டை உலர்ந்து விட, வார்த்தை வர மறுத்தது. ‘இருந்திருந்து எதிர்காலம் இல்லா ஒரு உறவிற்காகவா இந்தளவு நான் ஏங்கினேன்’ என அவனைக் குறித்தே ஒரு அருவருப்பு. சட்டென்று தன்னை சுற்றி இருந்த ஒரு மாய வலை அறுந்தது போல் உணர்ந்தான்.
திடீரென்று அவன் முக மாற்றத்திற்கான காரணம் புரியாமல், மிருதுளா,
“அலெக்ஸ், என்னாச்சு ஒரு மாதிரி இருக்கீங்க? ஆர் யூ ஓகே” என அவனை கவலையாக பார்த்தாள்.
“யா யா, ஐ ஆம் ஃபைன்” என தண்ணீரை எடுத்து குடித்து தன்னை சமன்படுத்தினான்.
அதன் பிறகே மிருதுளாவின் முகம் சற்று தெளிந்தது.
“ஐ டிண்ட் நோ யூ ஆர் மேரீட்” என அவன் மன்னிப்பை யாசிக்கும் குரலில் கேட்க, அது எதற்கென புரியாமல், அவனைப் பார்த்தவள்,
“நாட் எனி மோர் எனி வே. சோ நோ வொரீஸ்” என அவன் மனதைக் குளிர்வித்தாள்.
அவன் கேள்வியாக பார்க்க,
“ஐ ஆம் டிவோர்ஸ்ட்” என கூறி விட்டு, குனிந்து உணவை அளக்க ஆரம்பித்தாள்.
இதற்கு என்ன எதிர்வினை ஆற்றுவது என தெரியாமல், “ஐ ஆம் சாரி டு ஹியர் தேட்” என்று மட்டும் சொல்லி நிறுத்தினான்.
கையில் மோதிரம் இல்லை, நண்பர்களுடன் வந்திருப்பதாக கூறவும் கற்பனையை ஓட விட்ட தன் முட்டாள்தனத்தை நொந்து கொண்டான். இந்த காலத்தில் இதெல்லாம் ஒரு பொருட்டே இல்லையே.
அவனுக்கு எதிலும் நம்பிக்கை இல்லாத போது, அடுத்தவரை எப்படி ஒரு வரையறைக்குள் நிறுத்த முடியும். அதுவும் கூட தவறான விஷயம் தானே. இப்பொழுது கூட அவள் வேறு ஒருவருடன் உறவில் இருக்கலாம். அதற்கான சாத்தியக்கூறுகள் அதிகம் தானே. இனி அவளாக சொல்லாமல் எதையும் கேட்க கூடாது என முடிவு எடுத்தவனுக்கு, அதை செயல் படுத்துவது தான் மிகக் கடினமாக இருந்தது.
அதே நேரத்தில், தனக்கு ஏதாவது வாய்ப்பு இருக்கிறதா என தெரிந்து கொள்ளாமல் விடவும் முடியவில்லை. வாழ்க்கையில் முதன் முறையாக ஒரு இதமான உணர்வு. அதின் எல்லை காணாமல் பின்வாங்க மனமும் இல்லை.
அவனது குழப்பத்தை மிருதுளாவும் உணர்ந்தாளோ என்னவோ. ஒரு வேளை தனிப்பட்ட விஷயத்தை கேட்டதற்காக வருந்துகிறானோ என நினைத்தவள்,
“இட்ஸ் ஓகே அலெக்ஸ். அது ஒரு லாங்க் ஸ்டோரி, ஆரம்பிக்கிறது முன்னாடியே முடிஞ்சிருச்சு. இப்ப ஃபீல் பண்ண ஒன்னும் இல்லை.” என்றாள்.
“ஆர் யூ சிங்கிள் நௌ?”
அவனது எல்லாக் கட்டுப்பாட்டையும் மீறி கேள்வி வெளியில் வந்து விழுந்தே விட்டது.
‘இதென்ன கேள்வி’ என அவனை புரியாமல் பார்த்தவள்,
“அது தான் சொன்னேனே. ஐ ஆம் டிவோர்ஸ்ட்”
“நோ, அது வேற. ஆர் யு இன் எனி ரிலேஷன்ஷிப் நவ்?” என நேரடியாகவே கேட்க, மிருதுளாவின் முகத்தில் மெல்லிய அதிர்ச்சியும், அசூயையும் கலந்த பாவனை.
அதை யோசனையாக பார்த்தவனிடம்,
“ஒரு வாட்டி பட்டதே போதும்னு இருக்கு. இன்னொரு ரிலேஷன்சிப்பா? அதுக்கெல்லாம் வாய்ப்பே இல்லை” என பட்டென பதிலளித்தாள்.
அவனறிந்த பெண்கள், ‘அத எதுக்கு நீ கேட்குற?’ என அவன் வாயை அடைத்திருப்பார்கள். அங்கேயே அந்த உரையாடலுக்கு முற்றுப் புள்ளி வைத்திருப்பார்கள்.
அவன் மனம் கவர்ந்தவளோ, வெகுளியாக அவள் அறியாமலேயே அவன் கேள்விக்கு பதில் அளித்ததில், அலெக்ஸின் முகம் புன்னகையை தத்தெடுத்தது.
ஆனால் மிருதுளாவின் முக பாவனையோ, இது அவ்வளவு எளிதான விசயமாக இருக்கப் போவதில்லை என்பதையும் அவனுக்கு சேர்த்தே உணர்த்தியது.