விறுவிறுப்பான அந்த காலைப் பொழுதில், கூட்ட நெரிசலோடு சென்னை மாநகரின் வெம்மையும் இணைந்து சொல்லவே வேண்டாம். வெளுத்து வாங்கியது வெயில். கடற்கரை காற்று சற்று இதமளித்தாலும் முடியவில்லை அவனால்.
இதில் தலையில் வேறு பாறாங்கல்லாய் கனத்தது அந்த ஹெல்மெட். மூச்சு விடவே சிரமம் என்னும் நிலை வர, கண்களுக்கு மட்டுமே பார்வை வழங்கிய கண்ணாடியைத் திறந்து, ஆசுவாச மூச்சு வாங்கினான். அந்த நிம்மதி மூச்சு கூட சில நொடிகள் தான் விட முடிந்தது.
மீண்டும் மூடிக்கொள்ள, வியர்வை முகத்தை நனைத்து, கழுத்து வழியாக உடலில் பாய துவங்கியது. சரி கை, கால்களுக்காவது காற்றை கொடுக்க நினைத்தாலும் முடியவில்லை.
ஒரு மணி நேரமாக செல்லும் வாகனத்தின் வேகம், முதுகே வலித்துவிட்டது. தங்களைக் கடந்து செல்லும் சைக்கிள் ஆட்டோவை நிறுத்தி சென்று விடலாமா என்ற எண்ணம் கூட உதிக்க துவங்கிவிட்டது.
“கொஞ்சம் வேகமா தான் ஓட்டேன் ம்மா…” பொறுமை காற்றில் பறக்க கேட்டே விட்டான்.
“என்னோட ஹையஸ்ட் ஸ்பீட் சார் இது. நான்லாம் தனியா போறப்ப வண்டி முப்பதைத் தாண்டாது. இன்னைக்கு உங்களுக்காக ஸ்பெஷல், நாப்பதுல போறேன்…” தலையைத் திருப்பி அவள் அவனுக்கு பதில் கொடுக்க, தலையில் அடிக்க முடியாமல் ஹெல்மெட்டில் அடித்துக்கொண்டான்.
அந்த ஹெல்மெட்டை தொட்ட பிறகு தான், அந்த நிறமே அவன் நினைவில் வந்தது. பெண்களுக்கு அதிக பிடித்தமான இளஞ்சிவப்பு நிறம் அது. அடிக்கடி தன்னை சிலர் திரும்பி திரும்பி பார்த்து செல்வதன் பொருள், இப்பொழுது தான் புரியவே செய்தது.
“எப்பா! ரொம்ப பெரிய சலுகை தான்…” முகத்தைத் தூக்கி வைத்து கேலி செய்வது அப்பட்டமாக தெரிந்தது.
கிட்டத்தட்ட சாலையின் ஓரத்தில் வாகனத்தை ஒதுக்கப் பார்க்க, பதறிய அஸ்வின் பின்னிருந்து அவள் கைகளுக்கு இடையில் தன்னுடைய கையை விட்டு, ஹாண்ட்பாரினை முறுக்கி வேகத்தை அதிகரிக்க, விழி விரித்து அவனது செயலை மிரட்சியோடு கிரகிக்கும் முன்பே பறந்திருந்தது, அவன் கைகளில் ஆரோஹியின் செல்லக் குழந்தை.
ஒரு நிமிடம் முழுதாக கடந்தும், ஆரோஹிக்கு நினைவே திரும்பவில்லை. ஏதோ பிரம்மை பிடித்த பெண் போல் கண்களில் காற்று பலமாக படுவது கூட உணராமல், சிலையென விழித்து கிடந்தாள்.
காரணம், இந்த நொடி வரை வண்டியை விரைவாக செலுத்துகிறேன் என்னும் பெயரில், அவன் முழங்கை அவ்வப்பொழுது அவள் இடையில் மிக மெலிதாக உரசி செல்ல, விதிர்விதிர்த்துப் போனது பெண் உடல்.
உணர்வுகள் இல்லாத அந்த தொடுகையை முதல் முறை அனுபவித்தவள், அதனை கிரகிக்க அந்த ஒரு நிமிடம் முழுதாக தேவைப்பட, உடனே விழித்துக்கொண்டவள் அவன் கைகளுக்குள் பொதிந்து கிடந்த, தனது வலது கையை விருட்டென உருவிக் கொண்டாள்.
“ஹே…!” வாகனம் சற்று நிலை தடுமாறிட, அஸ்வின் வேகமாக இரண்டு பக்கமும் காலை சிலமுறை ஊன்றி சமாளித்துவிட்டான்.
“என்ன பண்ற நீ?” என்ற அதட்டல் வேறு நேரமானதை எண்ணி.
“யோவ் கை எடுயா!” முயன்று குரலை உயர்த்தி ஆரோஹி பேசவும் தான், தன்னுடைய செயல் புரிந்தது அவனுக்கு.
உடனே கையை எடுக்கவும் இல்லை அவன். மெதுவாக பிடியைத் தளர்த்தியவன், அவள் வாகனத்தை தன்வசம் எடுத்துக் கொண்டாள் என்பதை உறுதி செய்த பிறகே, “சாரி!” என்ற மன்னிப்பை சிறிதாக மொழிந்து, முழுவதுமாக கையை அகற்றினான்.
சில நிமிடங்கள் மௌனம் நிலைக்க, கடல் காற்றின் குளுமை கொதிக்கும் சாலையை, சற்று ஆசுவாசப்படுத்தியது. அதில் அஸ்வினுக்கு தான் பெருமூச்சு வந்தது.
“காத்து நல்லா இருக்குதுல, மழை வரும் போல…” என்றவள் கூந்தல், அவன் ஹெல்மெட்டின் மொத்த பகுதியையும் காற்றிலாடி மறைத்திருந்தது.
“மழை வருதோ இல்லையோ, உன்னோட கூந்தல் வருது.” அவளது கூந்தலைக் காற்றிலிருந்து பகுத்து பிரித்து அடக்க முயன்று தோற்றுப்போனது ஆணின் கைகள்.
அதோடு விட்டனவா? குழந்தையை ஈர்க்கும் சாக்லேட்டை போல, தன்னாலே அவளது கூந்தலுக்கு சென்றது அவன் விரல்கள். அத்தனை மென்மையாய் இலவம் பஞ்சின் மேல் விழுந்து மூழ்கும், இரும்பு பந்தைப் போல் அஸ்வினின் இரும்பு கரங்கள் மூழ்கி தோற்றுப் போனது.
என்ன மாதிரியான கூந்தல் இது? இத்தனை மிருதுவாக இருக்குமா? அதுவும் இவ்வளவு நீளமாக எப்படி வளர்கிறாள்? இதனைப் பாதுகாப்பதே கடினமாக இருக்குமல்லவா?
“இவ்ளோ முடியா?”
“என்னது இவ்வளவா? இதுவே கம்மி. எனக்கு என்னோட பாதம் வர்ற அளவு முடி வேணும். கத்தாழை, செம்பருத்தி, செம்பருத்தி இலை, கருவேப்பிலை, நெல்லிக்காய் இப்டி நிறையா நிறையா யூஸ் பண்ணுவேன். அதுவும் கத்தாழையை எண்ணெய்ல காய்ச்சி நைட் அப்ளை பண்ணிட்டு, காலைல ஹேர் வாஷ் பண்றப்போ முடி அவ்வளவு சாஃப்ட்டா இருக்கும்.”
“வெறும் இலை தழையை போட்டா எல்லாமே சரியாகிடுமா, பார்லர் போகலாம்ல? உன் ஹேர்க்கு ஏத்த மாதிரி அவங்க டீரீட்மென்ட் பண்ணுவாங்க.”
ஆரோஹி, “இதான் சார் நம்ம பிரச்சனை. மார்டன் ப்ராப்ளம் நீட்ஸ் மார்டன் சொல்யூஷன். நம்மளோட ஒடம்புல இருக்க சின்ன சின்ன பிரச்சனை, வெயில்ல அதிகம் சுத்துறதால வர்ற தலை வலி, இப்டி முடிய பாக்குறதுன்னு பேஸிக் நீட்ஸ்க்கு கூட மாத்திரை, தைலம்னு மருந்து மாத்தரைய ஒடம்புல போடுறது நல்லதா சார்?
தலை வலிச்சா மொட்டை மாடில இயற்கை காத்துல அரை மணி நேரம் நின்னா போதும். இதோ நீங்க சொன்னிங்களே பார்லர்… இருவது வருஷம் என்னோட ஹேர் பத்தி நான் தெரிஞ்சுக்காததையா சார், அஞ்சு நிமிஷம் பாக்குறவங்க புரிஞ்சுக்க போறாங்க? நிச்சயமா இல்ல, என் கையால நானே பாக்குற திருப்திய எந்த பார்லரும் தராது.”
அஸ்வின், “எப்பா எவ்ளோ பெரிய ஸ்பீச்சு! தெரியாம கேட்டுட்டேன்… ஆமா காலேஜா இல்ல, ஆபீஸா?” அவ்வளவு தான் பெண்ணுக்கு மகிழ்ச்சி தொற்றிக்கொண்டது என்பது, சுறுசுறுப்பாகிய அவள் உடல் மொழியே கூறியது.
“தெரியிதா தெரியிதா… இப்டிதான் என்ன பாக்குற எல்லாருமே சொல்லுவாங்க. என்ன பண்றது, என்னை பாத்தாலே எல்லாருக்கும் சின்ன புள்ள மாதிரி தான் தெரியிது போல. ஒரே ஷையா இருக்கு!”
“நம்பிட்டே இரு…” அவளை உடனே இதையிட்டு நிறுத்தியவன், “மணி பத்தாச்சு, பேக் எல்லாம் வச்சிருக்கியேனு கேட்டேன். ஆபீஸ்க்கு நேரமாகல?”
“நேரமாகுது தான், வாழ்க்கைலயே இன்னைக்கு தான் வேகமா ஆபீஸ் கெளம்பலாம்னு வந்தேன். வழில உங்கள பாத்தேனா, அவ்ளோ தான் பேக் டு ஃபார்ம்.”
“அப்போ பன்சுவாலிட்டி எல்லாம் இதுவரை வாழ்க்கைல பாலோ பண்ணதே இல்ல…?”
ஆரோஹி, “ஏன் இல்ல… ஆபீஸ்ல டீம் அவுட், ஃப்ரீ புட், ஃபெஸ்டிவல் செலிப்ரேஷன்ஸ் இப்டி இருக்குறப்ப எல்லாம், நான் தான் முதல்ல நிப்பேன்.”
அவள் கூறியதைக் கேட்டு உடல் குலுங்க மெலிதாக சிரித்துக்கொண்டான், “சாப்பாடுனா முதல்ல நிப்பனு சொல்லு.” என்றான்.
“ஓ… அதுக்கு தான் தீவிரமான பயிற்சியா? உங்களுக்கு ஏதோ இஞ்சூரினு சொன்னாங்க, சரியாகிடுச்சா?”
“ஆமா சரியாகிடுச்சு, தீவிரமான பயிற்சி எல்லாம் இல்ல. இன்னைக்கு ரொம்ப ரொம்ப லேட் ப்ராக்டிஸ், டைம் ஒரு மணி நேரம் தாண்டிடுச்சு. நீ என்னனா கட்டை வண்டி மாதிரி உருட்டிட்டு இருக்க…”
“என் வண்டியாவது கட்டைவண்டி மாதிரி தான் போகுது, உங்க வண்டி நின்ன இடத்துல இருந்து அசையவே இல்ல. நீங்கலாம் பேசலாமா மட்டை பந்து வீரரே? என்னமோ, இவரு எல்லா மேட்ச்லயும் சென்சுரி சென்சுரியா அடிக்கிற மாதிரி தான்…”
“எல்லாம் என் நேரம்! இவ்ளோ வாய் பேசுறியே, உன் வண்டி எந்த கண்டிஷன்ல இருந்ததுனு நான் சொல்லவா? என்ஜின்ல ஒழுங்கா ஆயில் ஊத்தி ஓட்டலை. இன்னும் கொஞ்சம் விட்ருந்தாலும் என்ஜின் சீஸ் ஆகி என்ஜின் வேலை வச்சிருக்கும். பிரேக் ஒழுங்கா இல்ல, இண்டிகேட்டர் ஒழுங்கா ஒர்க் ஆகல, வண்டி சீட் கவர் அங்க அங்க கிழிஞ்சு…” அஸ்வின், அங்கு மெக்கானிக் தன்னிடம் கூறியதை வரிசையாக அடுக்கிக்கொண்டே போனான்.
அந்த அரங்கத்தினுள் அவள் வாகனம் நுழைய, அங்கிருந்த வாட்ச்மேன் வேகமாக வந்து அவளைத் தடுக்க போக, அவளோ அவருக்கு போக்கு காட்டி, “அண்ணா பிரேக் புடிக்கல… பிரேக் புடிக்கல… தள்ளிக்கோங்க…”
வாயாலே ஹாரன் அடித்து அவரையும் பதற வைத்து தானும் பதறியபடியே ஓட்ட, பின்னால் அமர்ந்திருந்த அஸ்வினுக்கு சிரிப்பு தாளவில்லை.
“எம்மா எங்கையும் இடிச்சிடாதம்மா…” பதைபதைப்போடு அந்த மனிதர் அவள் வாகனத்தின் பின்னாலே ஓடி வர, அவளுக்கு உதவுவதாக இன்னும் சிலரும் உடனே விரைந்தனர்.
“ஹே போதும்ம்மா… பாவம் அவங்க.” அவன் கூறிய பிறகே சற்று நிதானத்திற்கு வந்தாள்.
“இது ப்ளேயர் என்ட்ரி ஸ்பேஸ், கன் எடுத்துட்டு வந்தாலும் ஆசிரியப்பட ஒன்னுமில்ல. சோ, விளையாட்டு வேணாம்.” என்றபடியே வாகனத்தில் இருந்து இறங்கி அவன் நின்றான்.
“ஏன், நீங்க பிளேயர் தான? வாய திறந்து நீங்க தான்னு சொல்லாம சிரிச்சிட்டு வந்துட்டு, எனக்கு அட்வைஸ் வேற?” அதற்குள் அவர்களைப் பலர் சூழ்ந்திட, அஸ்வின் ஹெல்மெட்டை அவிழ்த்து தான் தான் என்று காட்டிய பிறகே அமைதியடைந்தனர்.
“நீங்க இந்த வண்டில வருவீங்கனு நினைக்கல சார்.”
ஒருவர் அவனைப் பார்த்து கூற ஆரோஹிக்கு கோவம் வெடித்தது, “என்ன இந்த வண்டி? இந்த வண்டிக்கு என்ன குறை? உங்க சார பத்திரமா கூட்டிட்டு வந்ததே இந்த வண்டி தான்.”
“தாயே! தெரியாம பேசிட்டாங்க விடு, அண்ணா ப்ளீஸ்… அவங்க தான் எனக்கு ஹெல்ப் பண்ணாங்க, நீங்க போங்க நான் பாத்துக்குறேன்.” அனைவரையும் சமாதானம் செய்து, அவளுக்கு மனமார நன்றியை வைத்தான்.
“ரொம்ப தேங்க்ஸ்! அப்புறம் வண்டிய இவ்ளோ அசால்ட்டா வச்சிக்காத. தேவையில்லாத இடத்துல நின்னுடுச்சுனா என்ன பண்ணுவ? அதுவும் பிரேக் ரொம்ப முக்கியம், இந்த பிரேக்கை நம்பி நம்மளோட மட்டுமில்ல, நமக்கு எதிர்ல வர்றவங்க லைஃப், அவங்க ஃபேமிலினு எல்லாமே இருக்கு, புரிஞ்சு நடந்துக்கோ.” அத்தனை அக்கறையாய் அவன் எடுத்துக் கூற, அவள் தலை தன்னாலே ஆடியது.