Super
Superb sis“நான் விடுவேனா..?” என்றார் அரசி. அவரின் முகத்தில் ஒரு இறுமாப்பு. உண்மையில் அரசி நல்லவர் தான்.
திலகாவின் போதனை இல்லாமல் இருந்தால் அவர் நல்லவர் தான்.
“ஆனா என்ன செஞ்சும் இந்த கல்யாணத்தை நிறுத்த முடியலையே அரசி அக்கா...?” என்றார் திலகா.
“விடு திலகா..! எங்கிட்டோ கல்யாணம் பண்ணிக்கிட்டு, நம்ம உசுர வாங்காம இருந்தா சரி..!” என்றார்.
“அது சரி தான்..!” என்ற திலகாவிற்கு மனது அடங்கவேயில்லை. மதிக்கு கல்யாணம் நடப்பது அவரின் பிரச்சனை அல்ல. முகிலனுடன் நடப்பது தான் பிரச்சனை.
“இந்த கோபியும், லட்சுமியும் இருக்குற இடமே தெரியலை. பிழைக்கத் தெரிஞ்சவக்கா...சைசா ஒதுங்கிகிட்டா பாருங்க..!” என்று திலகா சொல்ல,
“அவ என்னைக்கு எதுல மூக்கை நுழைச்சிருக்கா..? அவளை விடு திலகா..!” என்றபடி வீட்டிற்குள் செல்ல, அவர்களை நம்பினால் கதைக்கு ஆகாது என்று திலகாவிற்கு உறுதியாக தெரிந்து போனது.
டெக்கில் போட்ட படம் முடிய,
“படம் நல்லா இருந்துச்சு முகிலா..!” என்று ஆளாளுக்கு ஒன்றை சொல்லிக் கொண்டு எழுந்து சென்றனர்.
ஆனால் படத்தைப் போடும் போது இருந்த மகிழ்ச்சி, இப்போது இல்லை அவன் முகத்தில். அதற்கு காரணம் வண்ண மதி தான்.
அவள் பேசிய விதமும், தோரணையும் அவனுக்கு சரியாகப் படவில்லை.அவளைப் பார்க்க போகும் போது எவ்வளவு ஆசையாக சென்றானோ...அதே அளவு தவிப்புடன் வெளியே வந்தான்.
“ஒருவேளை அவளுக்கு நம்மளைப் பிடிக்கலையோ..?” என்று அவன் யோசிக்க,
“பிடிக்காமதான் நீ முத்தம் குடுத்தப்ப வாங்கிட்டு நின்னாளா..?” என்றது மனதின் குரல்.
“என்கிட்டே இருக்குற ஒரு தவிப்பு, ஒரு ஆசை இதெல்லாம் அவகிட்ட இல்லை. என்னைப் பார்த்தாலே பயந்து தான் ஓடுறா...ஒதுங்குறா..?” என்று யோசிக்க, அவனுக்கு ஒன்றும் புரியவில்லை.
அதற்கு மேல் தீவிரமாக யோசிக்கும் வயசு அவனுக்கும் இல்லை. அந்த வயதிற்கான துடிப்பு மட்டுமே அவனிடம். எதையும் புதிதாய் தெரிந்து கொள்ளப் போகும் ஒரு ஆர்வம், படபடப்பு இதெல்லாம் சேர்ந்து அவனை மற்ற யோசனையில் இருந்து தள்ளி வைத்தது.
“முகிலா போய்த் தூங்கு..! காலையில சீக்கிரமே எழுந்திருக்கணும்..!” என்று மலர் சொல்ல, தட்டாமல் எழுந்து சென்றான் அவனுடைய அறைக்கு.
அங்கு மதியின் நிலையோ சொல்லவே வேண்டாம். அவன் அணைத்த இடமும், அவன் இதழ் பட்ட இடங்களும்...அவளுக்கு ஒரு புது உலகத்தைக் காட்டிக் கொண்டிருந்தது. அந்த வயதின் கோளாறு, படிப்பையும் தாண்டி முன்னால் வந்து நின்றது.
“படம் சூப்பரா இருந்துச்சு மதி..!” என்றாள் கங்கா.
“ம்ம்..” என்றாள் மதி. வினோதினி வாய்க்குள் சிரிக்க,
“எதுக்கு வினோ சிரிக்கிற..?” என்றாள் செல்வி.
“அது வந்து...” என்று அவள் மீண்டும் சிரிக்க,
“சொல்லு வினோ..!” என்று மேலும் ஊக்கினாள் கங்கா.
“முகிலன் மாமா..அங்க உங்க எல்லாருக்கும் படம் போட்டு காட்டிட்டு, இங்க வந்து தனியா ஒரு படம் ஓட்டிட்டு போய்ட்டார். பவர்கட் காதல்...!” என்றாள் வினோ சிரித்தபடி.
“நிஜமாவா மதி..!” என்றாள் கங்கா நம்பாமல்.
“ம்ம்..!” என்றபடி மதியும் தலை ஆட,
“உங்க வீடல பார்த்து பேசுனது பத்தாதுன்னு இப்ப இங்க வேறயா..?” என்றாள் கங்கா.
“என்னது அங்க வேறயா..?” என்று வினோ மீண்டும் சிரிக்க,
“ஆமாம்..! அங்க காவலுக்கு நான் நின்னேன். இங்க இருட்டே சாதகமா இருந்திருக்கு... மதி..ம்ம்..ம்ம்..” என்று அவர்கள் கிண்டல் செய்ய, அவர்களிடம் எதுவும் பேச முடியாமல் அவர்களைப் பார்த்து முறைத்தாள் வண்ண மதி.
மதிக்கும், முகிலனுக்கும் அது விடியாத இரவாகத்தான் போனது. தூக்கமும் வரவில்லை. விடியவும் இல்லை.
எப்போதடா விடியும் என்று முகிலனும், விடிஞ்சிடுமா..? என்று மதியும் தவித்துக் கொண்டிருந்தனர்.
“என்ன முத்து, தூங்கலையா..?” என்றார் முத்துவின் அம்மா.
“இல்லம்மா தூக்கம் வரலை..!” என்றான்.
“என்ன முத்து..? ஏன் ஒரு மாதிரி இருக்க..?” என்றார்.
“இந்த மதி என்கிட்டே ஒரு வார்த்தைகூட பேசலைம்மா..அதை நினைச்சாதான் கவலையா இருக்கு..!” என்றான்.
“டேய்..! அவளுக்கு விடியக்காலம் கல்யாணம்டா. கல்யாணப் பொண்ணு உன்கூடயா பேசிகிட்டு இருக்கும். கிறுக்குப் பயலே..பேசாம போய் தூங்குடா..!” என்றபடி அவரும் படுத்துவிட, முத்துவுக்கு ஏனோ மதியைப் பார்க்க வேண்டும் போல் இருந்தது.
ஏற்கனவே பார்க்க போய், அவளிடம் பேச முடியவில்லை. கங்கா அவனைத் திட்டி அனுப்பிவிட்டாள். இந்த நேரத்திற்கு மேல் போனால் சரியாக இருக்காது.. என்று நினைத்தவன், தூங்காமல் அப்படியே அமர்ந்தான்.
மதியுடன் பள்ளி சென்றது, அவள் பேசியது, சிரித்தது என்று ஒவ்வொன்றாய் அவனின் மனதிற்குள் ஓடிக் கொண்டிருக்க, அந்த நினைவிலேயே அமர்ந்திருந்தான் முத்துகிருஷ்ணன்.
நேரம் அதிகாலை நான்கு மணியைக் காட்ட, மதியை யாரோ தட்டி எழுப்பினர்.
“மதி எழுந்திரு..!” என்று அத்தை முறையில் ஒருவர் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தார். அதற்குள் அவளுக்கு சுடு தண்ணீரைக் கொண்டு வந்த மலர்...
“மதி..! எந்திருச்சு பல் தேச்சுட்டு குளிச்சுட்டு வாம்மா...!” என்று சொல்லி விட்டு செல்ல, தூக்கக் கலக்கத்தில் எழுந்து அமர முடியாமல் எழுந்தாள் மதி.
“இப்ப தான தூங்குனேன்..! அதுக்குள்ள எழுப்பி விடுறிங்க..? நான் இன்னும் கொஞ்ச நேரம் தூங்குறேன் அத்தை..!” என்றபடி அவள் படுக்கப் போக,
“அடியேய் உனக்கு கல்யாணம்டி..! கொஞ்சமாவது பொறுப்பிருக்கா பாரு..! எழுந்திரி..!” என்று அவர் அதட்ட, அப்போது தான் நியாபகம் வந்தவளாய் எழுந்தவள்,
“ஆமாம்ல எனக்கு கல்யாணம்..!” என்றபடி முகத்தைத் தேய்த்தாள். சத்தத்தில் எழுந்த கங்காவும்...
“அப்படியே சொல்லிட்டே இரு..! எனக்கு கல்யாணம், எனக்கு கல்யாணம்ன்னு..! எவடி இவ..? வா போகலாம்..!” என்று அவளை அழைத்துச் சென்றாள்.
வினோதினியும், செல்வியும் அடுத்தடுத்து எழுந்து சென்றனர். அதிகாலை ஐந்து மணிக்கே, மீண்டும் மைக் செட்டில் பாடல்கள் ஒலிபரப்பப் பட, அந்த வீடே கல்யாண கோலம் கொண்டது.
குளித்து விட்டு வந்தாலும், தூங்கித் தூங்கி விழுந்து கொண்டிருந்தாள் வண்ண மதி.
“என்னடி இவ இப்படி தூங்கி வழியறா..?” என்று கங்கா கேட்க,
“தெரியலைடி..! நாளைக்கு நமக்கும் கல்யாணம் வைக்கிறப்போ இப்படிதான் தூங்கி விழுவோமா..?” என்று செல்வி, தன்னுடைய முக்கியமான சந்தேகத்தைக் கேட்டாள்.
“இப்ப இது ரொம்ப முக்கியமா..?” என்றாள் கங்கா.
அதற்குள் இரண்டு பெண்கள் வந்தனர். மதி பொம்மை போல் நிற்க, அவளுக்கு சேலையைக் கட்டத் தொடங்கினர்.
இந்த அழகு நிலைய பெண்கள் எல்லாம் அப்போது இல்லை. அண்டை வீட்டுக்கார பெண்கள் தான் அழகு நிலையைப் பெண்கள் போல் அலங்கரிப்பார்கள்.
அவர்கள் இடுப்பில் சேலையை சொருகும் போதெல்லாம், மதி கூச்சத்தில் நெளிய,
“நேரா நில்லு மதி..!” என்ற அதட்டலுடன் அவளுக்கு சேலையைக் கட்டி முடித்தனர்.
ஜடையைப் பின்ன ஆரம்பிக்க, அதற்குள் அவளுக்கு வியர்க்க ஆரம்பித்தது. அந்த ஜன்னலைத் திறந்து விடு செல்வி.
காத்து வரட்டும்..! என்று சொல்லியபடி அவளுக்கு ஜடை அலங்காரம் செய்து கொண்டிருந்தனர்.
குஞ்சம் வைத்து ஜடை பின்னி, தலையில் மேல், மல்லிகை, கனகாம்பரம் அடுக்காக சுத்தி, அதை ஜடையிலும் சுத்தி, அவளின் தலையில் நன்றாக கனத்தை ஏற்றி, ஒருவழியாக அலங்காரத்தை முடித்தனர்.
தங்க நிறத்தில் பெரிய கரை வைத்த சிவப்பு வண்ண பட்டுப் புடவையும், அதற்கு மேட்சாக ஜாக்கெட்டும் அணிந்து, ஜடை அலங்காரம் செய்து அம்சமாக இருந்தாள் மதி.
முகத்தில் அந்த குழந்தைத் தனம் மாறாமல் இருந்தது. அதை ஒன்றைத் தவிர கொஞ்சம் பெரிய பெண்ணாகவே தெரிந்தாள். அவளுக்கு அவர்கள் அலங்காரத்தை முடிப்பதற்குள், செல்வி, கங்கா, வினோ என மூவரும் தயாராகி வந்தனர்.
“மதி..சூப்பர்..!” என்று செல்வி சொல்ல,
“நீ வெள்ளைக் கலருன்னு தெரியும். ஆனா இம்புட்டு வெள்ளைன்னு இன்னைக்கு தான் தெரியுது..!” என்றாள் கங்கா.
சிகப்பு நிற புடவை அவள் நிறத்தைத் தூக்கிக் காட்டியது. அதனால் கூடுதல் அழகோடு தெரிந்தாள்.
“நிஜமாவா..? நல்லாயிருக்கா..?” என்றாள்.
“நிஜமாவே சூப்பரா இருக்கடி..!” என்றனர் தோழிகள். அந்த வயதிற்கு உரிய ஆர்வத்தில் அவள் கேட்டுவிட, அவர்கள் சொன்ன பதிலில் மதிக்கும் கொஞ்சம் நிறைவாகத்தான் இருந்தது.
அங்கு முகிலனோ வேட்டியுடன் மல்லுக் கட்டிக் கொண்டிருந்தான்.
“இன்னும் என்ன முகிலா செய்ற..?” என்றபடி மலர் வர...
“அம்மா..! இந்த வெட்டி இடுப்புல நிக்கவே மாட்டேங்குது..!” என்றான்.
“இது கல்யாண வேஷ்ட்டி..கொஞ்சம் வழுவழுன்னு இருக்கறதால நிக்காது. பொறுமையா கட்டிட்டு வா..!” என்று சொல்லிவிட்டு சென்றார் மலர்.
ஒரு வழியாக போராடி.. அந்த வேட்டியை கட்டி முடித்தான் முகிலன். பட்டுவேட்டியும், பட்டு சட்டையுமாக அவன் கிளம்பி கண்ணாடியைப் பார்க்க, அவனுக்கே அவனை அடையாளம் தெரியவில்லை.
“சும்மா சொல்லக் கூடாது முகிலா.நீயும் கொஞ்சம் அழகா தான் இருக்க..!” என்று தனக்குத் தானே சொல்லிக் கொண்டவன்... சீவிய தலையை மேலும் சீவிக் கொண்டிருந்தான்.
இங்கே இவனும், அங்கே அவளும் தயாராக இருந்தனர்...திருமண பந்தத்தில் இணைவதற்கு.
